Ξεσσαλονίκη.

Κάτι ήξεραν τα Ξύλινα Σπαθιά που ονόμασαν το τραγούδι τους έτσι.

Υπάρχουν άνθρωποι που αν τους ρωτήσεις για τα φοιτητικά τους χρόνια θα σου πουν ότι πέρασαν καλά, ότι διάβασαν, ότι έκαναν τις τρέλες τους, ότι τέλειωσε εν πάσι περιπτώσει αυτή η περίοδος και ότι το "μετά" είναι αυτό που τους απασχολεί.

Υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι-εγώ για παράδειγμα-που δε θέλουν να μιλήσουν για τα φοιτητικά τους χρόνια όχι γιατί δεν έχουν τι να πουν, αλλά αντιθέτως γιατί έχουν να διηγηθούν μια ολόκληρη ζωή.Χθες, με αφορμή ένα μήνυμα από μια φίλη μου..τη νονά ουσιαστικά αυτού του blog αφού εκείνη με φώναξε πρώτη φορά Stra (να σου υπενθυμίσω ότι το Στρα σημαίνει Στρ-ιμμένο Ά-ντερο) συνειδητοποίησα ότι μετά από τέσσερα χρόνια που έφυγα απ τη Θεσσαλονίκη μπορώ να μιλήσω για την περίοδο που με σχηματοποίησε.Σου εξηγώ ευθύς αμέσως.

Σεπτέμβριος 2000.Με μαμά και ξάδερφο ψάχναμε να βρούμε σπίτι.Ένα σπίτι που θα γέμιζε με όνειρα, τσακωμούς, έρωτες, αυπνίες, βαρεμάρα, σαπίλα, και μια αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού.Συγκατοίκησα με τον ξάδερφό μου για τέσσερα χρόνια και οφείλω να σου πω ότι καλύτερα με αγόρι γιατί με κορίτσι θα γινόμασταν από δυο χωριά χωριάτισσες στην πορεία.Θυμάμαι σαν σήμερα την πρώτη μέρα που μας άφησαν οι γονείς μόνους μας να ξεκινήσουμε εκεί τη ζωή μας.Μυρίζει ακόμη ο αέρας του Σεπτεμβρίου (με λίγη βρώμα απ το Θερμαικό) στο σπίτι στην Υφανέτ.Θυμάμαι ακόμη το λεωφορείο 12 Κάτω τούμπα-Σιδηροδρομικός Σταθμός όπως επίσης και την Αθηνά τη φαρμακοποιό που σε κάθε μου υποτιθέμενη ασθένεια έτρεχα να με συμβουλέψει.

Έπειτα ήρθαν οι πρώτες μέρες στη Νομική..εγώ ένα μικρό βλαχαδερό επαρχιωτάκι, κι ένα τεράστιο κτήριο που για πολλά χρόνια μετά εξακολουθούσα να χάνομαι.Καινούρια πρόσωπα, η Δήμητρα, η Ηρώ, η Έλλη, ο Στάθης, ο Αποστόλης..Η παρέα του πανεπιστημίου.Και στη συνέχεια όλοι αυτοί έγιναν η Γιούλη Η Ελβίνα, ο Νίκος, Η Κάτια, η Ζέφη, ο Μάκης, η Φώφη..και ορισμένοι απ αυτούς άλλαξαν κι έγιναν ο Κωστής, Ο Δημήτρης, η Μυρτώ η Ματίνα και μετά η Βανέσα, η Μήτσα κ.ο.κ. Όλοι αυτοί υπήρξαν φίλοι μου και πολύ δικοί μου άνθρωποι, καθένας με το δικό του τρόπο φυσικά, και με πολλούς αυτούς μίλησα χθες, θα μιλήσω αύριο.. θα τους δω μεθαύριο.Μπορεί η αναφορά ονομάτων να είναι για κάποιους κουραστική και περιττή.Για μένα είναι απαραίτητη.

Με όλους αυτούς και συμπληρωματικά με άλλους πολλούς,πηγαίναμε ατέλειωτες βόλτες στην Τσιμισκή τα βράδια του Μαγιού, υπήρξαμε μαϊντανοί στα γνωστά στέκια της πόλης, κοιμόμασταν στις 9το βράδυ για να ξυπνήσουμε στις 2 τα ξημερώματα και να βγούμε, μαζευόμασταν όλοι μαζί σε σπίτια μέχρι να μπει το επόμενο βδομαδιάτικο, βάζαμε όλοι μαζί τη βενζίνη για να πάμε το καλοκαίρι στη Χαλκιδική, παρακολουθούσαμε όλοι μαζί το γκόμενο που μπορεί να ήθελε κάποια και μετά μαζευόμασταν και συζητούσαμε ώρες ατέλειωτες γιατί σου είπε αυτό..τί να εννοούσε μ'εκείνο κτλ κτλ.

Είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που μέσα σε μικρές διαδρομές σου έδειξαν το παρακάτω και δε σ'άφησαν μόνο σου.Και είναι και όλοι αυτοί που δε μπόρεσες να τους πεις πόσο τους αγαπάς και πόσο σου λείπουν σήμερα.Πόσο θα 'θελες να πάτε στο Ολύμπιον και πάλι, στο Casa, στον Αρμενιστή, στο Deca, στο φουαγιέ της Νομικής για τα πάρτυ, στο Πολυτεχνείο για τις μεταμεσονύχτιες προβολές.Είναι όλοι αυτοί που και να θες δε μπορείς να τους ξεχάσεις.Έχουν γίνει τατουάζ στις αναμνήσεις σου γιατί τότε υπήρξαν η οικογένειά σου.Είναι άλλο το δέσιμο, τί να σου λέω τώρα.

Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη, για να επανέλθω, που σε κάνει να ερωτευτείς και να την ερωτευτείς. Αποκτάς δεσμούς οι οποίοι δεν κόβονται.Σηκώνεσαι και φεύγεις επειδή τη βαρέθηκες και το επόμενο λεπτό την έχεις επιθυμήσει πάλι.Κλείνεις την πόρτα πίσω σου και αμέσως σου χει ανοίξει το παράθυρο.Είναι εκεί για να σου υπενθυμίζει ότι και καλά να μην πάνε τα πράγματα έχεις πάντα μια ευκαιρία να επιστρέψεις.Σπουδαίο πράγμα να νιώθεις έτσι για ένα μέρος.Σπουδαίο πράγμα  να έχεις αφήσει ένα κομμάτι της ζωής σου εκεί.

Αν μου λεγες αν θέλω να ξαναγυρίσω μόνιμα εκεί θα σου έλεγα με βεβαιότητα "όχι".Αν λάβω υπόψιν μου όμως τη φράση "Home is, where your heart is", τότε θα πρέπει να ξέρεις ότι δεν έφυγα ποτέ.Κι ούτε πρόκειται.

Ευτυχία είναι..

Ευτυχία μπορεί να είναι πολλά πράγματα και κυρίως διαφορετικά για τον καθένα μας.

-Για σένα ευτυχία μπορεί να είναι μια επιτυχία στη δουλειά σου.

-Για σένα ευτυχία μπορεί να είναι ένα μπράβο από τη δασκάλα στο σχολείο.

-Για σένα ευτυχία είναι το πρώτο σου φιλί με κάποιον και εκείνα τα κρυφά ραντεβού με το πρωτόγνωρο φλερτ.

-Για σένα ευτυχία μπορεί να είναι ο ήλιος που βλέπεις το πρωί από το καινούριο σου σπίτι.

-Για σένα ευτυχία μπορεί να είναι τα εισιτήρια για το ταξίδια που σου έκανε δώρο εκείνος..

-Για σένα ευτυχία μπορεί να είναι το μωρό μιας φίλης σου που την έκανε ακόμη πιο ευτυχισμένη.

-Για σένα ευτυχία μπορεί να είναι τα δυο κιλά που έχασες μετά από πολύ προσπάθεια και σήμερα μπορείς να φας και μια σοκολάτα.

-Για σένα ευτυχία μπορεί να είναι η μέρα που θα μάθεις ότι θα κάνετε παιδάκι.

-Για σένα ευτυχία μπορεί να είναι η μέρα που χώρισες από κάτι που δεν ήταν και τόσο ευτυχία όσο νόμιζες.

-Για σένα ευτυχία μπορεί να είναι ότι γύρισε πίσω μετά από έναν τσακωμό.

-Για σένα ευτυχία μπορεί να είναι τα πρώτα 50 ευρώ που έβγαλές απ τη δουλειά σου..

Για μένα ευτυχία μπορεί να είναι όλα τα παραπάνω.Μπορεί όμως να είναι μια βόλτα με τ'αυτοκίνητο και με δυνατές μουσικές και γέλια..Μπορεί να είναι δυό ώρες στο τηλέφωνο με τη φίλη που θα λέω όλα τα μυστικά μου..Μπορεί να είναι μια φωτογραφία του που την κοιτάζω και χαίρομαι σα μικρό παιδάκι..Μπορεί να είναι και ένα μικρό παιδάκι..γιατί όχι..απλά όχι ακόμη.

Για μένα ευτυχία μπορεί να είναι ένα βιβλίο που θα με κάνει να κλαίω.Μπορεί να είναι η κούραση μιας ημέρας που πήγε καλά, ή ένα ωραίο τραπέζι με φίλους.Μπορεί ακόμη να είναι ένα μήνυμα που θα με κάνει να χαμογελάω σα χαζή ή ακόμη και ένα τραγούδι.Μπορεί να είναι και μια αγκαλιά από άτομα που αγαπάω πολύ.Η μια αγκαλιά σε άτομα που αγαπάω πολύ.Μπορεί να ναι οι δυο ώρες που θα μαι μόνη μου τελείως ή οι δυο ώρες που θα πάω για περπάτημα με τα ακουστικά μου.Μπορεί να είναι το εισιτήριο που θα δώσω σε κάποιον, ή το να βρώ καλή θέση μέσα στο λεωφορείο.Μπορεί να είναι μια ωραία Κυριακή πρωί που τη Δευτέρα δε δουλεύω ή και μια κρύα τετάρτη βράδυ που θα παίξω επιτραπέζια.

Άλλες φορές βέβαια ευτυχία είναι να κοιμάμαι μέχρι τις 12 το μεσημέρι, κι άλλες πάλι να σηκώνομαι 8 το πρωί για να πάω μια εκδρομή.

Τελικά μικρά πράγματα φέρνουν την ευτυχία..και εμείς δυστυχώς δεν τα βλέπουμε.Μας έχουν κάνει και δεν τα βλέπουμε. τη χάσαμε την ουσία.Αλλά δε θα χάσουμε και τον εαυτό μας.

(Πάω να φορέσω την αγαπημένη μου ζακέτα και να πιω ένα ζεστό καφέ.Τελικά ίσως και να μαι ευτυχισμένη.Ισως πάλι να σαι κι εσύ και να μην το χεις καταλάβει ακόμη.)

Πόσα κιλά είσαι;

"Στην ερώτηση πόσα κιλά είσαι, θα σου απαντήσω 34 χρονών.Μα είναι δυνατόν άνθρωπος να πιστέψει ότι μια γυναίκα θα του πει τα κιλά της;" είπε και έφαγε ένα ντόνατς. Μια γνωστή μου με έβαλε σε σκέψεις όσον αφορά στο φαγητό και στην εξωτερική εμφάνιση.Ομοίως παθούσα, με διάφορες αυξομειώσεις βάρους τα τελευταία χρόνια, μόλις που έχω καταφέρει να ισορροπήσω λίγο τους τελευταίους 30 μήνες."Έχω καλό μεταβολισμό, λέει η άλλη.Είμαι τυχερή" Κι εγώ ξέρω τα νούμερα του Τζόκερ της απαντώ. Όπου ακούς καλό μεταβολισμό-πέρα από εξαιρετικές περιπτώσεις-κράτα μικρό καλάθι. Πρόκειται για γυναίκες που υποφέρουν, γι αυτές που το βράδυ θα μασήσουν μαρούλι σαν κουνελάκια, γι αυτές που θα λιμοκτονήσουν όλη την εβδομάδα για να δείξουν μπροστά σου ότι τρώνε, γι αυτές που θα βάλουν ένα κιλό πιπέρι στο φαγητό τους για να μην τρώγεται.Λυπάμαι δεν ανήκω σ'αυτήν την κατηγορία.
Απ'την άλλη πλευρά υπάρχουν οι ορθορεξικές και οι ανορεξικές οι οποίες επιβιώνουν με καρπούς και ωμό λάδι και αν τις ρωτήσεις είναι πάντα φαγωμένες, σε βαθμό να σκάσουν. (βλ.Νανά Καραγιάννη.πρώην πανελίστρια, νυν ετοιμοθάνατη από ανορεξία.)
Η εικόνα που έχει καθείς για τον εαυτό του, έχει να κάνει με την παιδεία του και με την ψυχολογία του.Πόσες φορές δεν έχεις φάει του σκασμού και δε σε νοιάζει γιατί είσαι ευτυχισμένος, και πόσες άλλες έχεις τσιμπήσει μια σοκολατίτσα και νομίζεις ότι δε θα σου κάνει το παντελόνι σου;Δεν τον αγαπάς τον εαυτό σου για να του συμπεριφέρεσαι έτσι.Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι φτιαγμένοι για να είναι 45 κιλά, ούτε βέβαια για να είναι 80.Οπότε η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση.Το θέμα με τις δίαιτες και τις διατροφές είναι άλλου παπά ευαγγέλιο για το οποίο δεν είμαι αρμόδια να μιλήσω.Το μόνο που μπορώ να ομολογήσω είναι πως μια ισορροπημένη ψυχολογική κατάσταση βοηθάει να έχεις μια ισορροπημένη σωματική υγιεινή και παραπέρα μια καλύτερη υγεία.Δεν είμαστε όλοι μοντέλα, ούτε και θα γίνουμε.Να μην κάνουμε το φαγητό εμμονή προσπαθούμε.Το "είμαστε ο,τι τρώμε", έχει άμεσο πεδίο εφαρμογής στη ζωή σου, μην το ξεχνάς αυτό.Το φαγητό δεν είναι λύση στα προβλήματα, και στο λέω εγώ που έχω σαβουριάσει πίτσες ουκ ολίγες φορές.Το φαγητό είναι ευχαρίστηση αλλά δεν είναι λύση.Έχε στο νου σου ότι πρέπει να τρως για να ζεις κι όχι να ζεις για να τρως.
Έχω περάσει λοιπόν φάση που ήμουν 46 κιλά-τότε ο εαυτός μου μου άρεσε πάρα πολύ πρέπει να σου εξομολογηθώ, αλλά μόνο σε μένα και σε κανέναν άλλο- και ζούσα την ημέρα με ένα χυμό και κάτι κουλουράκια καρότου.Δεν έκανα εμετούς, δεν έγινα βουλιμική,νομίζω, αλλά κόντεψα να πάθω ανορεξία.Συνήλθα.Σε άλλη φάση έφτασα να είμαι 76 κιλά και να τρώω πιο πολύ κι από άντρα. Ούτε αυτό το λες ευτυχία.Τα έβαλα κάτω λοιπόν και είπα ότι καμιά από κείνες τις "μαύρες" περιόδους δε θέλω να με στοιχειώνει πια.Και τσουκου τσούκου με προσοχή και γυμναστική έφτασα σήμερα να μπορώ να τρώω τα πιτογυράκια μου αλλά και ονειρεύομαι ένα πιάτο βραστά κολοκυθάκια.Νομίζω βέβαια ότι έχει να κάνει και το γεγονός ότι είμαι πεισματάρα.Είπα δε μπορεί, δε θα σου περάσει καταραμένο λίπος, εγώ θα νικήσω.Αν το δείς σφαιρικά βέβαια, δεν έκανα δα και κανένα επίτευγμα ζωής.Το φυσιολογικό ψάχνω κι ελπίζω με τον καιρό να το βρω και να το διατηρήσω..για μένα.
Αν με ρωτήσεις σήμερα πόσα κιλά είσαι θα σου απαντήσω..29 χρονών..και όχι κλεισμένα. Τι; Δεν το πιστεύεις;

Ήταν ένα "μικρό" καράβι.

Κάθε που βλέπω μεγάλο πλοίο μπορώ να κάθομαι με τις ώρες σαν χαζή και να το κοιτάζω.Μπαίνω μέσα, με το φτωχό μου το μυαλό, λέω γεια σας την καμπίνα 216 έχω κλείσει, ανεβαίνω, τακτοποιώ τα πράγματά μου και σαλπάρω.Για Ιταλία, για κανένα νησάκι, για καμιά κρουαζιέρα.Γνωρίζω ενδιαφέροντες ανθρώπους μέσα, άλλοτε έχω παρέα άλλοτε όχι, παίζω καμιά μπιρίμπα, κάνω βόλτες στο κατάστρωμα, διαβάζω κανένα βιβλίο.Άλλοτε έχει καλό καιρό, άλλοτε πάλι παίρνω δραμαμίνη.Φτάνω στον προορισμό μου, παίρνω το καπελάκι μου, χαιρετάω τον καπετάνιο, κατεβαίνω και πάλι απ'την αρχή.

Αυτό το Σαββατοκύριακο είχα μια πελώρια λαχτάρα να ταξιδέψω, πάλι.Είδα το πλοίο..και "μπήκα".Δεν κρατήθηκα.Ξεκίνησα για Ιταλία, και μετά θα έκανα roadtrip.-φαντάσου σε τι κατάσταση είμαι-.Αν θες να ξέρεις την αλήθεια, βαρέθηκα να ακούω ότι κανείς εδώ δεν αντέχει την κρίση και ότι όλοι φεύγουν.'Ώρα σας καλή.Εγώ δεν έφυγα για να βρώ δουλειά, έφυγα γιατί ήθελα να κάνω μια νέα αρχή.Αυτή που σου χα υποσχεθεί ότι θα σου εξηγούσα.Μπήκα λοιπόν στο καράβι και ξεκίνησα.Θα είναι κουραστικό το ταξίδι, φαίνεται.Θα έχουμε και άγρια θάλασσα.Θα πιάσουμε και "καιρό. Καβο ντόρο ένα πράμα.

Δε με ενδιαφέρει.Τώρα ξεκίνησα, και είμαι πολύ πεισματάρα για να κατέβω.Φοβάμαι,δε λέω, πολύ αλλά δε θα μαι μόνη μου.Υπάρχουν κι άλλοι εδω μέσα.Άλλοι θα με κοροϊδέψουν, άλλοι θα μου συμπαρασταθούν άλλοι θα μου πουν  "αφού δεν τα αντέχεις τα καράβια κοπέλα μου, τι ανέβηκες;" Κι εγώ σαν άλλος Καβάφης θα τους πω ότι "σημασία έχει το ταξίδι" και θα τρέξω να βοηθήσω την κυρία που της έφυγε το καπέλο απ τον αέρα.

Αφού περάσουν οι μέρες το ταξίδι θα γίνεται όλο και πιο ωραίο.Τα πάντα μια συνήθεια είναι.Μια γ*μημένη συνήθεια.Θα περάσουν και τα μποφόρ κι εγώ θα χω φτάσει.Και θα πρέπει να κατέβω.Δεν ξέρω αν θέλω όμως.Πάντα όταν φτάνω δε θέλω να κατέβω.Πάντα όταν είναι να φύγω από κάπου, είμαι έτοιμη να τα μπήξω. Λες και μου πήραν τις καραμέλες απ το χέρι.Και μετά σκέφτομαι ότι θα μπω σε άλλο καράβι, και μετά πλάθω ένα καλύτερο ταξίδι και μετά χαμογελάω γιατί εν τέλει δεν ταξίδεψα μόνη μου.

Πάντα η ανάγκη του ανθρώπου μπορεί να τον οδηγήσει σε ανασφάλειες και εύκολα συμπεράσματα.Καμιά φορά και σε "εύκολες" επιλογές.Δεν είναι αυτό όμως το ζητούμενο.Το ζητούμενο είναι πως ο,τι πράττεις πρέπει να είναι εσύ.Άσε τι θα πουν οι άλλοι.Συνεπιβάτες υπάρχουν πολλοί, καπετάνιος μόνο ένας.Εγώ ξεκίνησα για το ταξίδι.Και πήρα πολλά μαζί μου, όπως πάντα.Και επειδή λένε, μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρτούνες, πρέπει να σου πω ότι έχω μπει και σε μεγαλύτερα και απλά δεν πάμε κόντρα στον άνεμο.Μάθαμε να το οδηγούμε το καράβι.Τη μαθαίνεις τη θάλασσα..Αυτή τη φορά η ιστορία τελειώνει διαφορετικά, δεν ξέρω που πηγαίνω.Με νοιάζει, αλλά δε ρωτάω.Ξέρω όμως ότι θα περάσω καλά.Κι όταν πιάσω λιμάνι τα ξαναλέμε.

*Με την ευγενική χορηγία των SuperFast Ferries.

Μουρουνέλαιο.

"..Θα το πάρεις για δύο μήνες.Το μουρουνέλαιο κάνει καλό σε όλα.."

Με αυτή τη φράση της Βίκυς ξεκίνησα να παίρνω κάψουλες μουρουνέλαιο..όχι γιατί είμαι λιποβαρής..μη γελιέσαι..ούτε γιατί έχω αρθρίτιδα..δε γέρασα τόσο ακόμη.Απλά για τα δερματικά μου.Εμένα όλα τα άγχη μου ξεσπούν εκεί.Και επειδή προβλέπεται ένας κουραστικός χειμώνας, είπα να ακολουθήσω τη μέθοδο της πρόληψης παρά της θεραπείας.

Πίνοντας και καταπίνοντας λοιπόν αυτό το κοκτέιλ ψαριού, καρότου, αυγού και τα λοιπά-ξέρω σου 'ρθε αναγούλα,υπομονή- άρχισα να σκέφτομαι κάθε γλυκόπικρη φάση της ζωής μου.Άρχισα να σκέφτομαι την πρώτη μέρα στο σχολείο..που και τότε η μαμά μας έδινε μουρουνέλαιο, μετά τις πρώτες διακοπές, μετά τα μαθήματα πιάνου-από τα οποία δε θυμάμαι να παίζω τίποτα παρά μόνο τα κάλαντα- μετά τα πρώτα μαθήματα αγγλικών..ύστερα τις πρώτες μέρες στο κολυμβητήριο που δε μου άρεσε, και μετά τις πρώτες μέρες στο μπαλέτο..που δεν του άρεσα εγώ..

Μετά σκέφτηκα τις καλές μέρες στη γειτονιά, που σήμερα δεν υπάρχουν, τα ατέλειωτα παγωτά το καλοκαίρι, τη γιαγιά που μας κράταγε, τον παππού που μας κακομάθαινε..το ψιλικατζίδικο που φτιάχναμε κάτω απ το σπίτι και πουλούσαμε πράγματα..τις κοπάνες στο γυμνάσιο, τις καφρίλες στο λύκειο, τη μέρα που τέλειωσε το σχολείο και το χαμόγελο των γονιών που σε είδαν να προχωράς στη ζωή σου.

Και κάπου εκεί το μουρουνέλαιο άρχισε να βρωμάει. Ήταν η στιγμή που σκέφτηκα αν όλα αυτά που είμαι σήμερα τα έκανα για μένα ή γιατί υπήρξα πάντα τόσο τυπική που απλά ήθελα αυτοί να είναι περήφανοι.Αν τα έκανα γνωρίζοντας τι θέλω, ή απλά οι προσδοκίες που μου δημιούργησαν δε μου άφηναν κανένα άλλο περιθώριο.

Θυμάμαι ότι στο μηχανογραφικό είχα δηλώσει πρώτη επιλογή, θεατρικών σπουδών Πάτρας-περνούσα φυσικά-και δεύτερη επιλογή Νομική.Όταν το δε η μάνα, μου είπε "πήγαινε παιδί μου Νομική και αν θέλεις θα σου πληρώσουμε εμείς σχολή για θέατρο".Είχε δίκιο.

Θυμάμαι την περίοδο που ήθελα να μείνω να δουλέψω στη Θεσσαλονίκη ως δικηγόρος και να κάνω μεταπτυχιακά και να ζω με τρεις και εξήντα.Μου παν τότε κάνε αυτό που νομίζεις αλλά σκέψου ότι αν γυρίσεις πίσω τα πράγματα θα είναι έτσι κι έτσι  κι έτσι..Είχαν δίκιο.

Θυμάμαι τις φορές που έκλαιγα για γκόμενους που νόμιζα ότι δεν το καταλάβαιναν, αλλά το καταλάβαιναν, και μου πετούσαν δυο τρεις συμβουλές δήθεν τυχαία, μήπως και τις ακολουθούσα..Είχαν δίκιο.

Θυμάμαι τις φοβίες που πέρασα επειδή δεν είχα με τι να ασχοληθώ και έτρεχα στον πατέρα κλαίγοντας ότι κάτι έχω και δε μπορώ να σταθώ στα πόδια μου..και ευτυχώς-αντί για χαστούκι- μου μιλούσε με τις ώρες και τα ξεπέρασα  σχεδόν όλα..Είχε και πάλι δίκιο..

Θυμάμαι πρόσφατα που διάβαζα και μέσα σε φάση πανικού και υστερίας ήμουν ένα ζόμπι μέσα σε ένα σπίτι και όταν πήγα να δώσω εξετάσεις ήρθαν μαζί μου σαν την πρώτη μέρα στο σχολείο για να μου αποδείξουν ότι δεν ήταν και κάτι σπουδαίο..Είχαν δίκιο.

Σκέφτομαι λοιπόν ότι στους γονείς δε χρωστάμε τίποτα γιατί έτσι είναι η φυσική πορεία της ζωής και ότι και εσύ ο ίδιος το αυτό θα κάνεις για τα παιδιά σου.Το θέμα είναι να ξέρεις που σταματάει ο ρόλος τους.Οι συμβουλές που σου δίνουν από το να επιβάλλονται στη ζωή σου, έχουν μια ειδοποιό διαφορά.Εσένα.

Τους είπα ότι θα τελειώσω τα γερμανικά και ότι μπορεί να φύγω έξω αν δεν τα καταφέρω.Τους είπα επίσης ότι θα δω αν μπορώ να μείνω στο επάγγελμα ή αν θα ασχοληθώ με κάτι άλλο..ή αν θα πάω κάπου αλλού.Ήταν σαν να είχαν καταπιεί μουρουνέλαιο..Δεν είπαν όμως τίποτα.Και ούτε θα πουν.Γιατί πολύ απλά τώρα πια δε θα τους ρωτήσω.Με έκαναν έτσι που να μπορώ να μην τους ρωτάω.Γιατί ήταν δίπλα μου, κι όχι πάνω μου.Γιατί πολύ απλά, έχω δίκιο..

Δεν έχω;

Taboo.

Την προηγούμενη βδομάδα είχα πάει στο σπίτι του Π. με τη Γ τον Κ . επίσκεψη, χωρίς δώρο, χωρίς ούτε καν ένα κουτί πτι φούρ για το καλό.Εκεί με περίμενε ένα φανταστικό σπίτι με δύο φανταστικούς οικοδεσπότες και ένα σκύλο.Αποφασίσαμε να παίξουμε taboo-ξέρεις το κλασσικό παιχνίδι που σχεδόν πάντα κερδίζουν τα κορίτσια κομματάκι πιο σβέλτες..ναι αυτό που μοιάζει με το Ρουκ Ζούκ της Μαίρης Μηλιαρέση-.

Με αφορμή λοιπόν το παιχνίδι αυτό μου πιπίλισε το μυαλό η σκέψη ποιες λέξεις μπορεί να θεωρούμε κι εμείς taboo.

Υπάρχουν λοιπόν άνθρωποι που δε μπορούν να πουν τη λέξη θάνατος.Ναι λες κι αν είναι να ρθει εσένα θα ρωτήσει..Άλλοι πάλι δε μπορούν να συζητάν για αρρώστιες..Λες και δε θα αρρωστήσουν ποτέ.Ε να πάνε στη Σπιναλόγκα τότε να μην τους έχουμε και το νου μας.

Υπάρχουν άνθρωποι, νέοι άνθρωποι, που δε μπορούν να πουν τη λέξη αγαπάω.Γιατί;  Μήπως φοβούνται; Η αγάπη είναι κάτι που δίνεις από το περίσσευμα σου.Απ τα μέσα σου που λεγε και η γιαγιά μου.Όταν την έχεις πάρει, μπορείς και να τη δώσεις.Μη φοβάσαι δε δαγκώνει..και προς Θεού μη μαδάς μαργαρίτες σαν την Αντζελα Δημητρίου.Άνοιξε τα μάτια σου.Η αγάπη είναι μπροστά σου.Και είσαι τυχερός που τη νιώθεις.΄Υπάρχει η αγάπη της μάνας για το παιδί της, η αγάπη του φίλου, η αγάπη του συντρόφου και η ανακατεμένη με τον έρωτα.Και όοοοολες μαζί είναι η αγάπη που τελικά έχεις μέσα σου.Και να σου πω την αλήθεια να παρακαλάς να τις έχεις μέσα σου γιατί...αν όχι..εκεί αρχίζουν τα προβλήματα.

Εγώ τις λέξεις taboo έμαθα να τις ξορκίζω με το να τις αγαπάω.Και να τις χρησιμοποιώ σωστά.Αυτό είναι το ζητούμενο.Να χρησιμοποιείς σωστά το "αγαπάω", το "χωρίζω", το "θέλω", το "μπορώ".

Για μένα κάπως έτσι αρχίζεις και λέγεσαι ολοκληρωμένος άνθρωπος.Και μη γελιέσαι, η αγάπη δε θα σε ρωτήσει όταν θα σού ρθει..όπως και πολλά απ τα παραπάνω.Ζήσε ελεύθερα και αγάπησε.Σαγαπάει και η άλλη πλευρά,ξεστραβώσου και δες το.

Σύμφωνα με το taboo λοιπόν αν η λέξη που έπρεπε να περιγράψω ήταν ΑΓΑΠΗ..οι πέντε απαγορευμένες θα ήταν ΕΡΩΤΑΣ ΑΙΣΘΗΜΑ ΤΥΧΗ ΛΟΓΙΚΗ ΜΠΕΜΠΑ.

Αδερφές και αποστάσεις.

Εύηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηη..Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου φωνάζω αυτό το όνομα..Με την Εύη, την αδερφή Εύη, έχουμε διαφορά τέσσερα χρόνια,περίπου 12 κιλά, και κανα 6άρι πόντους.Εγώ πιο μεγάλη, πιο γεμάτη, πιο ψηλή.Κατά τα άλλα μοιάζουμε πάρα πολύ και δε μοιάζουμε και καθόλου.

Η Έυη, ή κατ'εμέ Βιβή, είναι ένα παιδί γλυκό χαμογελαστό το οποίο έτυχε να μεγαλώσει με δύο μαμάδες.Την φυσική κι εμένα.Πάντα το έπαιζα μαμά και πάντα ανκατευόμουν στη ζωή της.Είναι σαν μάστιγα αυτό..Τα μεγάλα αδέρφια έχουμε την τάση να θέλουμε να ελέγχουμε τις ζωές των άλλων..Εγώ αυτό το 'χω λίγο εντονότερο..Της χρωστάω όμως όλο αυτό που είμαι σήμερα.Χωρίς την κατσάδα της και χωρίς αυτήν την ίδια θα ήμουν μισή.Ξέρεις ότι μαζί της μπορείς να μαλώσεις για τα πάντα και μετά από ένα δευτερόλεπτο να λύσεις τα πάντα.Ξέρεις ότι μπορεί να σε τσατίσει που ανοίγει το φως όταν γυρίζει αλλά με το που θα το ανοίξει θα πιάσετε την κουβέντα για το πώς πέρασε το βράδυ της.Ξέρεις ότι αν δε σε πάρει μια μέρα τηλέφωνο θα την ψάξεις και φυσικά ισχύει και το αντίστροφο.Ξέρεις ότι δε σ'αγαπάνε πολλοί άνθρωποι έτσι.Το ξέρεις αυτό..καλά..

Όλα αυτά τα αναφέρω γιατί παρατηρώ αδέρφια το τελευταίο διάστημα που είναι σα να μη μεγάλωσαν στην ίδια οικογένεια.Που τρώγονται μεταξύ τους, που μαλώνουν..Και λέω φωναχτά και δυνατά..Αυτά τα παιδιά δεν τα μεγάλωσαν οι ίδιοι γονείς; Αυτά τα παιδιά δεν πήραν την ίδια αγάπη; Τι στο καλό γίνεται; Ποιος μηχανισμός απ'όλους δε λειτούργησε σωστά; Της αδυναμίας, της αγάπης; της αδιαφορίας;

Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους λοιπόν, εγώ είμαι ευλογημένη που έχω αυτήν την αδερφή και δε θα την άλλαζα ούτε για μια σακούλα σπόρια!

Δεύτερο θέμα που μου μπήκε στο μυαλό με το πέρασμα των ημερών είναι το θέμα της απόστασης και των σχέσεων ή των γάμων.Δυο φίλοι μου λόγω συνθηκών-κακών καιρικών συνθηκών- έχουν μείνει αρκετά μακρυά ο ένας από τον άλλον.Και σπεύδουν οι κακές γλώσσες να πουν..Πώς θα αντέξει η σχέση-γάμος..Πώς θα τα καταφέρετε κλπ κλπ κλπ και κολοκύθια τούμπανα λέω εγώ..

Υπάρχουν ζευγάρια που είναι καθημερινά μαζί και που οι αποστάσεις που έχουν μεταξύ τους δεν καλύπτονται ούτε με concord. Και αντιθέτως υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μακριά και ξέρουν ότι είναι για να είναι έτσι.ότι θα κάνουν τα πάντα για να μη χαλάσει, ότι ρε παιδί μου εσένα εκεί σε πήγε η τύχη σου και αυτήν θα την ξεζουμίσεις..μέχρι την τελευταία της σταγόνα.Γιατί εκπτώσεις στη ζωή μας δεν κάνουμε..Θα κάνεις ΕΣΥ;

Καταλήγω λοιπόν ότι ευτυχισμένος είναι αυτός που λαχταράει να κοιμάται με τον άλλον στο ίδιο κρεβάτι και όχι αυτός που κοιμάται στο ίδιο κρεβάτι αλλά παρακαλάει να ξημερώσει για να γλιτώσει τη μουρμούρα.Ευτυχισμένος είναι αυτός που θα οργανώσει ένα ταξίδι για να σε δει και όχι αυτός/η που θα οργανώσει ένα ταξίδι γιατί του έχεις πρήξει τα...(μετά συγχωρήσεως)..

Ευτυχισμένος είναι αυτός που έχει επιλέξει να ζει τη ζωή του έτσι που να σε συμπεριλαμβάνει τόσο που δεν υπάρχει πλέον απόσταση.Ευτυχισμένος είναι αυτός που έχει επιλέξει ΕΣΕΝΑ και που δεν έτυχε.Ευτυχισμένος είσαι κι εσύ τελικά μετά από όλα τα παραπάνω.Τα πάντα έχουν θετικά και αρνητικά.Αλίμονο αν δεν είχαν.Το θέμα είναι πού θα γείρει η ζυγαριά, ή καλύτερα, το θέμα είναι πού θα δώσεις εσύ το βάρος για να γείρει.

Άλλωστε απόσταση λέγεται αυτό που τυχόν υπάρχει μέσα στην καρδιά σου και όχι στα χιλιόμετρα του αυτοκινήτου σου.(χαμόγελο.)

Αυτός Αυτοί και τα μυστήρια.

Όταν επιστρέφεις από διακοπές πρώτον δε σου χουν φανεί ποτέ αρκετές, δεύτερον σχεδιάζεις τις επόμενες σε κλάσματα δευτερολέπτου και τρίτον κάνεις κι έναν μικρό απολογισμό για να βγάλεις το πόρισμα.Πέρασα καλά; Διασκέδασα; Έφαγα; Ήθελα που γύρισα;Θα ξαναπάω εκεί;
Όντας εκδρομέας κι εγώ και προτού πάρω βαρβιτουρικά για να αντιμετωπίσω το χειμώνα που έρχεται κάθισα και έβαλα τα παραπάνω διαολεμένα ερωτήματα στο νού μου και καταλήγω στα εξής:
-Είναι ωραίο να περνάν οι μέρες σου με φίλους, με ανθρώπους που αγαπάς..Με αυτούς που δε χρειάζεται να λες και τίποτα για να σπάσει ο πάγος, γιατί είναι αυτοί που σου χουν ήδη σπάσει τον πάγο..Με αυτούς που θα τραγουδάτε μαζί σχεδόν με ουρλιαχτά στο δρόμο για τη θάλασσα Έφη Σαρρή και θα σας αρέσει, με αυτούς που θα κάνετε σα βαβουροπατάτες και θα αρέσει και σε όλους τους υπόλοιπους..Είναι ωραίο να περνάς τις ώρες σου με αυτούς που ακόμη και τη χαζομάρα σου θα την πάρουν στο ψιλό ή που εσύ θα βάλεις ένα μαξιλάρι στα "οπίσθιά" σου και θα πέσετε κάτω απ τα γέλια γιατί αυτό είναι που θα σε κάνει χαρούμενο εκείνη τη στιγμή.Κοινώς είναι αυτοί που χωρίς να το απαιτήσεις θα ναι εκεί και θα χαρούν με τη χαρά σου.Πραγματικά όμως.
Με τρία τέτοια άτομα και ένα σύζυγο πέρασα μερικές από τις πιο ξέγνοιαστες μέρες του καλοκαιριού.-Σου χρωστάω ακόμη ένα post το οποίο είναι συμπληρωματικό των διακοπών μου και με έχει συνεπάρει αλλά δεν είμαι ακόμη αντικειμενική για να γράψω, να το θυμάσαι αυτό-.Που λες χορέψαμε, βολτάραμε, κάναμε τα αστεία του Λυκείου, θυμηθήκαμε, μπορεί και να παρεξήγηθαμε αλλά το επόμενο λεπτό ήμασταν πάλι γροθιά.Και αυτό είναι η ουσία.όχι οτι δεν υπάρχει αθανασία που λέει και το άσμα, αλλά ότι μπορείς να είσαι ενωμένος με κάποια άτομα χωρίς να λες και πολλά.Σημαντικό πράγμα να σε ακολουθεί ο άλλος και στη σιωπή σου και να τη σέβεται.. Με τέτοιους ανθρώπους θέλεις λοιπόν να μοιράζεσαι τη ζωή σου και με άλλους τόσους που δεν είχες τη δυνατότητα να τους δείς και πολύ.Με άλλους που δεν είπατε πάρα πολλά αλλά τα είπατε και όλα.Με αυτούς που σου έδειξαν το παρακάτω.Γιατί όπως είχα διαβάσει και κάποτε.."Να ονειρεύεσαι αλλά να έχεις σταμπάρει καλά την έξοδο κινδύνου..Και ποια είναι αυτή?..ότι τίποτα στη ζωή δεν είναι το παν..έχει και παρακάτω.Πάντα." Με κανα δυο ποτήρια σαγκρια και ένα Haig με ξεχωριστά την coca-cola, με το "Don't look back in anger" και καπάκι το άσμα ασμάτων "Αχ μελισσούλα,  μελισσάκι" αποχαιρετώ τις καλές μέρες και περιμένω τις καλύτερες..Τί διάλο; όλοι έχουμε δικαίωμα στο όνειρο.Και να σου πω και κάτι;Δικό μου είναι το σενάριο και θα το γράψω όπως θέλω εγώ..Αμήν.

Έκτακτο Παράρτημα.

Το Σαββατοκύριακο αυτό θαρρείς και ο Ιούλιος μας άφησε με την υπόσχεση ότι θα ζήσουμε μέσα σε ένα 24ωρο όλα τα συναισθήματα που υπάρχουν μόνο και μόνο για να μην ξεχνιόμαστε.Θα σου εξηγήσω εκτενώς.Να προειδοποιήσω ότι είναι ένα post που θα χει και μελό και είναι και σοβαρό αλλά χρειάζονται κι αυτά γιατί σε έχω φλομώσει στον έρωτα σε όλα τα προηγούμενα και θα με περάσεις για την αβάσταχτη ελαφρότητα του "πίνε" στο τέλος-τέλος.
Κλασσικά ξύπνησα το Σάββατο και πήγα γυμναστήριο -σαν κλασσική Σκορπίνα κάνω πάντα τα ίδια πράγματα με ανατριχιαστικό ίδιο ρυθμικό τέμπο.Ακόμη και στο γραφείο κάνω τις ίδιες κινήσεις με την ίδια σειρά κάθε μέρα.Για μένα αυτό είναι ο ψυχαναγκασμός που με αναζωογονεί.Ταύροι Λέοντες Σκορπιοί και Υδροχόοι μπορούν να με γοητεύσουν μόνο και μόνο γι αυτό το σταθερό που είναι χτισμένοι πάνω-.Μη μακρηγορώ, έμαθα ότι μια θεία της μαμάς μου λοιπόν,80 χρόνων, την οποία αγαπούσαμε πιο πολύ κι από γιαγιά ήταν σε πολύ κρίσιμη κατάσταση και θα μας "άφηνε".
Πέρασα λοιπόν σχεδόν όλη τη μέρα μου στο Νοσοκομείο-δε με τρομάζουν τα νοσοκομεία να ξέρεις και γενικά είμαι πολύ ανθεκτική στον πόνο- κάνοντας παρέα σε συγγενείς και περιμένοντας..
Η θεία λοιπόν αυτή παρόλο πού ήταν μια γυναίκα εξαιρετική άφηνε πίσω της και ένα παιδί-45 χρονών σήμερα-που με λίγα ή με πολλά λόγια του κατέστρεψε τη ζωή.Και σου εξηγώ απ'ευθείας χωρίς σάλτσες.Από την υπερβολική της αγάπη προς το μοναχοπαίδι της-αφού είχε χάσει νέα το σύζυγό της- δημιούργησε μια ψύχωση και μια άρρωστη κατάσταση που πολλές μανάδες ακόμη και σήμερα δημιουργούν στα παιδιά τους.Δεν άφηνε το παιδί της να αποφασίζει, του έκανε κουμάντο στην προσωπική του ζωή, με αποτέλεσμα αυτό το παιδί σήμερα να είναι με ελαφριά κατάθλιψη και τελείως μόνος.Δεν τα γράφω όλα αυτά ούτε για να δημιουργήσω εντυπώσεις αλλά ούτε γιατί τον λυπάμαι.Έμαθα να μη λυπάμαι κανέναν γιατί το δρόμο καθενός δε μπορείς να τον ξέρεις.
Όλα αυτά τα γράφω γιατί ακόμη και σήμερα βλέπω παιδιά που δεν έχουν κάνει την επανάσταση τους και ζουν με την έννοια των γονιών τους την οποία εκείνοι την έχουν εμφυτεύσει μέσα τους. Έχει πιάσει ρίζα ρε παιδί μου.Είναι αυτοί οι γονείς που από την υπερβολική αδυναμία που δείχνουν στα παιδιά τους κρατάνε μόνιμα έναν ομφάλιο λώρο και δημιουργούν άπειρα ψυχολογικά.Αν κοιτάξεις γύρω σου σίγουρα θα χεις δει μια τέτοια κατάσταση, μπορεί να βιώνεις κι εσύ μια τέτοια.Είναι αυτοί οι γονείς που τα λάθη τους τα μεταδίδουν και στα παιδιά τους, που δεν τα αφήνουν ελεύθερα, που τα εξουσιάζουν με τον τρόπο τους, που τα κρατάνε πίσω αντί να μένουν πίσω αυτοί.
Και φτάνεις στο σημείο και λες, πώς η αγάπη μπορεί να σε αρρωστήσει και να γίνει τροχοπέδη για τη δική σου τη ζωή. Φταις κι εσύ όμως.Βάλε ένα Stop σε όλα αυτά.Προσπάθησε να καταλάβεις ότι το παιδί πρέπει να είναι ανεξάρτητο και πλάι στους γονείς του, όχι να χει εμμονή.Ζήσε ρε.Φύγε.Εσένα δε σε ρώτησε κανείς αν αυτό που περνάς το θέλησες, οπότε μη ρωτάς κι εσύ κανέναν για το τί θα αποφασίσεις να ακολουθήσει μετά.
Η θεία τελικά μας "άφησε" μετά από λίγες ώρες.Κι όπως σε κάθε τέτοια περίπτωση ένας θάνατος σε κάνει εσένα να δεις ότι τη ζωή σου θα την κάνεις όπως σου γουστάρει και χωρίς να υπολογίζεις τίποτα.Άλλωστε απαγορεύεται να διεκδικούμε αυτό που θέλουμε; Από πότε;
Αλλά δε χρειάζεται πάντα να πρέπει να συμβαίνει κάτι δυσάρεστο για να ξυπνάς.Ξύπνα και με τον άλλο τρόπο.
Ο ξάδερφος, αν θες τη γνώμη μου, σιγά σιγά θα λυτρωθεί.Μπορεί να του το χρωστάει και η ίδια η ζωή ρε παιδί μου αυτό.Για το λόγο αυτό παρόλο το μεγάλο μου πόνο δεν έκλαψα ούτε μια φορά.Δεν έκλαψα για τη γυναίκα που με μεγάλωσε πιο πολύ κι από γιαγιά.Δεν έκλαψα για τη γυναίκα που μόνο αγάπη μας έδινε και ποτέ ούτε μια φορά δεν έφυγε από δίπλα μας.Υπέφερα, αλλά κρατήθηκα.Και ξέρεις γιατί;Γιατί αυτό που έμεινε πίσω χρειάζεται μόνο χαμόγελο και αισιοδοξία.Του αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία.Η ίδια που αξίζει και σε σένα.

Δε μπορούμε.Αλλά γιατί να μη μπορούμε;

Αποφάσισα ότι για τον Αύγουστο που θα έρθει θα ακούω αυτό το τραγούδι κάθε μέρα 

και από μία φορά τουλάχιστον.Και ελπίζω σε κάποιους να ξυπνά κάτι από αυτά που ξυπνά και σε μένα.

Αυγουστιάτικη είσαι φωτιά

πυροτέχνημα έχω καρδιά και φοβάμαι

μία σπίθα πιο κοντά θα γίνουν αστεράκια οι δισταγμοί.

Διψασμένες, φευγάτες ματιές

στην ψυχή μου φωτίζουν γωνιές, δε φοβάμαι

έχεις γίνει άνεμος στο δάσος μου το φλογισμένο.

Καις όσες έχω ενοχές στου έρωτά σου τις φωτιές

είμαι εγώ αλλού κι εσύ φυλακή στη ζωή σου την άδεια, ναι

Καις όσες έχω ενοχές που σε θέλω και με θες

άλλο δεν μπορώ τα όνειρα να'ναι δραπέτες τα βράδια.

Δεν μπορείς, δεν μπορώ να μη σ'αγαπώ

μες στο γέλιο σου κάνω βαρκάδα

πήγαινέ με απόψε αγκαλιά να δω

σινεμά με μια πορτοκαλάδα

δεν μπορείς, δεν μπορώ άλλο τον καιρό

να περνάει χωρίς το φιλί σου

δεν μπορείς, δεν μπορώ, δεν μπορούμε

Απ'τα λόγια σου πίνω, μεθώ

ένα πέρασμα ψάχνω κρυφό στο άγγιγμά σου

είσαι ό,τι μου'λειψε και ό,τι μ'έχει πλημμυρίσει

Καις..όσες έχω ενοχές στου έρωτά σου τις φωτιές

είμαι εγώ αλλού κι εσύ φυλακή στη ζωή σου την άδεια, ναι
Καις όσες έχω ενοχές που σε θέλω και με θεςάλλο δεν μπορώ τα όνειρα να'ναι δραπέτες τα βράδια.

Σας το αφιερώνω και εύχομαι οι ενοχικοί να μην έχετε ενοχές,

για οτιδηποτε απαγορεύεται μέσα σε εισαγωγικά, και οι υπόλοιποι να τολμάτε-με

γιατί ο Κοέλο κολλάει παντού κι όταν θέλετε κάτι πολύ... σημαίνει ότι απλά δεν το χετε.Οπότε προσπαθήστε να το αποκτήσετε.

Κυνηγήστε το όνειρό σας, καλές διακοπές και καλά μυαλά.Έρωτας κι αγάπη παντού ρε!

http://www.youtube.com/watch?v=VqqXdFzIs6M

Προσωπικά.

-Προσωπικά δεν πιστεύω ότι είναι κακό να πάρεις αποστάσεις από κάποια πράγματα, παντός φύσεως.Η απόσταση και ο χρόνος δεν έβλαψαν ποτέ κανέναν.Ανθρώπους και καταστάσεις που σε κλειδώνουν, τους αποβάλλεις, έπειτα σκέφτεσαι, βλέπεις -πολύ σημαντικό να έχεις ανοιχτά τα μάτια σου και να βλέπεις- και μετά αποφασίζεις.Αυτό λέγεται ωριμότητα.
-Προσωπικά δε θεωρώ λάθος να κοιτάς τη ζωή σου και να μην ασχολείσαι με τις ζωές των άλλων γιατί θα χάσεις το στόχο σου και κατά συνέπεια και τη δική σου ζωή.Αυτό λέγεται υπευθυνότητα.
-Προσωπικά νομίζω ότι δε χρειάζεται να κάνεις σπασμοδικές κινήσεις για να κρύψεις κάτι φανερό.Ο ξεκάθαρος τρόπος είναι και αποδεκτός αλλά και επιθυμητός.Αυτό λέγεται "πνίγομαι σε μια κουταλιά νερό".
-Προσωπικά πιστεύω ότι είναι ωραίο να έχεις προσμονή για κάτι που δεν έχεις γνωρίσει και να βλέπεις και πεταλούδες γύρω γύρω γιατί είναι καλοκαίρι και αυτό το κωλοσύμπαν ας συνωμοτήσει μια φορά και για σένα.Αυτό λέγεται έρωτας.
-Προσωπικά πιστεύω ότι το άγχος δεν είναι κακό σε όλες τις μορφές του.Εμένα το άγχος λειτουργεί σαν ντόπα επάνω μου. Είναι αυτό το είδος αδρεναλίνης που στο τέλος με κάνει να θέλω να τελειώσω τον αγώνα.Αυτό λέγεται δημιουργικότητα.
-Προσωπικά αναρωτιέμαι γιατί να είναι απαγορευμένο να λέμε αυτά που αισθανόμαστε.Δεν είναι ντροπή να πεις ότι απέτυχες, δεν είναι ντροπή να πεις ότι είσαι ευτυχισμένος δεν είναι ντροπή να ερωτευτείς και να θες να μιλήσεις.Αυτό λέγεται αυθορμητισμός.
-Προσωπικά σε παροτρύνω αυτό το καλοκαίρι να είναι χαλαρός με μια αίσθηση ελευθερίας που θα σου γεμίσει τις άδειες ώρες σου, με ένα ταξίδι που θα σε οδηγήσει αλλού-μάλλον-, με ένα βιβλίο και ένα τραγούδι, με καμιά δεκαριά μπύρες ή τσίπουρα που θα σε κάνουν να εκτιμήσεις τις μικρές απολαύσεις.Αυτό λέγεται ευτυχία.
-Προσωπικά σου εύχομαι να περάσεις καλά γιατί είναι στο χέρι σου να αποφασίσεις αν πρέπει να μένεις πίσω ή να προχωρήσεις επιτέλους ένα βήμα μπροστά.Να θυμάσαι βέβαια δύο πράγματα:
1.Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός. και
2.Οσό ψηλότερα ανεβαίνει η μαιμού, τόσο περισσότερο φαίνεται ο κώλος της.
Αυτό λέγεται "έχω αξιοπρέπεια".
Εσεται ήμαρ λοιπόν...

Κολίτιδα ώρα μηδέν.

"Δημήτρη κλείσε ρε συ το air-condition μες στ'αμάξι κοντεύω να πάθω κολίτιδα", άρχισα να γκρινιάζω κατά την επιστροφή της παρέας απ το Πήλιο."Κρυώνεις; Το χαμηλώνω αμέσως" είπε ο Δημήτρης με υπομονή γαϊδάρου.Υποπτεύομαι ότι για να γλιτώσει κάποιος από την υποτιθέμενη γυναικεία γκρίνια μπορεί να σε κουβαλήσει μέχρι και στην πλάτη του, αρκεί να μην ακούει το "λιβάνισμα" που θα του κάνεις μετά.
Στη διαδρομή λοιπόν με την κολίτιδα είχα χρόνο-άπειρο χρόνο- να ηρεμήσω και να αναδιοργανωθώ.Πήγα με τους κολλητούς μου, ζευγάρι, ένα σαββατοκύριακο στο Πήλιο περισσότερο για να αποφύγω την καθημερινότητά μου και για να νιώσω αυτό που λένε τη φάση "μηδέν".
Η φάση "μηδέν", έτσι την έχω ονομάσει, είναι μια κατάσταση κατά την οποία μένεις απαθής απέναντι σε όλα αυτά που σε απασχολούν και αφήνεσαι σε κάποια σίγουρα χέρια τα οποία θα σε νταντέψουν.Και γιατί το λέω αυτό; γιατί έχω βαρεθεί σαν άλλη μητέρα Τερέζα να νταντεύω.Έχω βαρεθεί να ακούω "να σου πω το ένα και άκου και το άλλο.".Έχω βαρεθεί να μου ζητάνε χίλια και στο τέλος να θέλω να τραβήξω τα μαλλιά μου.Θα μου πεις όμως έτσι είναι, κάποιοι άνθρωποι έχουν τη στόφα της κατσαρίδας.Είναι ανθεκτικοί στα κρύα και στις ζέστες και είναι και ανθεκτικοί στους άλλους.Συμφωνώ.Αλλά κάπου εκεί όμως θες να νιώσεις και λίγο τη φάση μηδέν.

Έτσι που λες, σε ένα ήρεμο εκπληκτικό και άγνωστο τοπίο έφερα το μυαλό μου σε απόλυτη αναρχία και τα έβαλα κάτω.Αποφάσισα ότι αυτό το καλοκαίρι κάνω αυτό που θέλω με ανθρώπους που δε με ανατριχιάζουν και δε με κουράζουν. -Όχι ότι εγώ είμαι καλύτερη.Μπορώ να σε γονατίσω στο λεπτό απ' τα νεύρα που θα σου δημιουργήσω-.Απλά φέτος θα κάτσω να με νταντέψουν.Θα γίνω η Άναμπελ στο "στάσου μύγδαλα", θα πω σαν άλλη Έλενα Ναθαναήλ ότι αυτό είναι "το καλοκαίρι μου" και θα γίνω σαν το Νίνο ναυαγός και Ροβινσώνας.ίσως γράψω και κάτι σε ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο.

Στο γυρισμό λοιπόν απ το Πήλιο κατάλαβα ότι τα σίγουρα χέρια είναι αυτά που σου δίνουν πάτημα για το παρακάτω.Εσείς άντρες..είναι ωραίο μια κοπέλα να αισθάνεται ασφάλεια στο πλευρό σας.Είναι ωραία να 'στε "αρσενικό".Πάρτε μια απόφαση.Και μη ρωτάτε και πολλά.-Καλά δεν είπαμε να μυρίζετε  ιδρώτα με χρυσή καδένα, παίξτε εντός σχεδίου πόλεως.-Κι εσείς γυναικόπαιδα, αφήστε τη χειραφέτηση και ζητήστε απ'τους άντρες σας αυτήν την ριμάδα την ασφάλεια, τί τους έχουμε βαζάκι διακοσμητικό ή συνοδευτική αποσκευή;Αντέ γιατί κοντέψαμε να ξεχάσουμε και αυτά που ξέραμε.

Απ'αυτό το διήμερο λοιπόν, μου 'μεινε ο Αι Γιάννης, μια ελαφριά ηλίαση, ένα πιατάκι μελιτζανοσαλάτα και ένα μεγάλο "Ουυυφφφφφ".Αυτό το "ουφ" που σήμερα με κάνει και χαμογελάω πονηρά.Χωρίς κολίτιδα, χωρίς όρια..

(P.S το post αυτό είναι αφιερωμένο στους Δ+Χ. Να'μαστε καλά και έχουμε κι άλλο καλοκαίρι μπροστά μας.Σας ευχαριστώ.)

Ο καλός ο κακός και ο άσχημος.

Ακούγοντας το chi mai  του Ennio Morricone θυμήθηκα τότε πριν 2,5 χρόνια που είχα πάει να τον ακούσω στο Ηρώδειο.Περπάτησα την Ηρώδου Αττικού, μήνα Σεπτέμβριο αν θυμάμαι καλά, μόλις είχα εγκαταλείψει μόνιμα πια την "μήτρα με σπούδασε αρχαία Μακεδόνισσα" Σαλονίκη, και τριγύριζα στην Αθήνα αναζητώντας τη ζωντάνια που άφηνα πίσω μου.Ήμουν πολύ ευτυχισμένη τότε.Πιστεύω σ'αυτό που λένε ότι η ευτυχία είναι στιγμές,πιστεύω ότι μας ανήκουν και πιστεύω ότι ο καθένας τις μεταφράζει όπως τον συμφέρει.
Που λες το Chi Mai είναι το soundtrack της ταινίας ο "Καλός ο κακός και ο άσχημος".Μου 'ρθε λοιπόν στο νου η σκέψη ότι δεν υπάρχουν καλοί και κακοί αλλά αντιθέτως ότι υπάρχουν "άσχημοι" άνθρωποι.
Ναι, το επιβεβαιώνω και με δεύτερη σκέψη, δεν ισχύει το καλό και το κακό.Τί θα πει καλό και κακό; 'Ολοι είμαστε κι απ΄τα δύο κι όλοι είμαστε με τις μέρες μας.Δε θα σεβαστώ την ψευτοκαλή που με ένα μόνιμο χαμόγελο σιχαίνεται που μου λέει καλημέρα, ούτε βέβαια και την άλλη που με το που θα γυρίσω την πλάτη μου εύχεται να μη με είχε δεί ποτέ μπροστά της.Θα σεβαστώ όμως την σκληρή πλευρά κάποιας γιατί δεν ξέρω τί κουβαλάει μέσα της όπως επίσης θα σεβαστώ και την καλή πλευρά μιας ξινής γιατί όλοι έχουμε δικαίωμα στο όνειρο.
Τον άσχημο άνθρωπο όμως δεν τον λυπάμαι και δεν τον σέβομαι.Και ξέρεις πολύ καλά ποιόν εννοώ άσχημο.Όχι το τερατάκι τη Μαρία την άσχημη, ούτε κάτι τύπισσες σαν την Πάττυ.Μιλάω για τον τύπο-φίδι.Αυτόν που θα σε εκμεταλλευτεί και θα σε ξεζουμίσει και μετά από ένα λεπτό θα γυρίσει και θα μιλήσει άσχημα για σένα στον επόμενο.Και θα κάνει το ίδιο και με τον επόμενο.και τον μεθεπόμενο..και ούτω καθ'εξής.
Μη μου πεις ότι δε σου χει τύχει.Ναι, μιλάω γι'αυτόν τον τύπο ανθρώπου που θα σε φέρει σε δύσκολη θέση μόνο και μόνο για να δημιουργήσει εικόνες κι εντυπώσεις.Μόνο και μόνο για να σε στενοχωρήσει.Μόνο και μόνο για να σε κάνει κι εσένα να γίνεις ένας άσχημος άνθρωπος εν ολίγης.
Φυσικά και δε μπορείς να μπεις στο μυαλό κάθε ανθρώπου γιατί καθείς από εμάς έχει τοποθετήσει τον εαυτό του σε ένα βάθρο και δεν τον κατεβάζεις από κει.Δε χρειάζεται κιόλας.Και καλά κάνει να σου πω την αλήθεια.Δυστυχώς όμως έχει ήδη υποπέσει σε ένα λάθος κατά την ταπεινή μου γνώμη.Θεωρεί τον εαυτό του έξυπνο που σε κάνει να νιώθεις έτσι..Θεωρεί ότι σε παίζει στα δάχτυλα.χαχαχαχαχαχαχαχαχαχχαχαα.(δυνατό εκκωφαντικό γέλιο).
Τη στιγμή λοιπόν που εσύ θα αντιληφθείς μια τέτοιου είδους συμπεριφορά, αυτός ο άνθρωπος καθίσταται αυτόματα ανύπαρκτος.Κι εκεί εσύ έχεις πάρει μια μικρή νίκη.Όχι οτι αυτό είναι το μόνο που μετράει γιατί σημασία έχει ο πόλεμος.Αλλά η ζωή μας είναι ένα πάζλ που συμπληρώνεται από μικρές νίκες.Και εγώ αυτές επιδιώκω.όπως τότε στην Ηρώδου Αττικού..

p.s Chi mai is the soundtrack of  "Le Professionnel" and not of the "good the bad and the ugly".Nevertheless suited great with my post.Thank you for pointing that to me.My apologies.

http://www.youtube.com/watch?v=skk9vfoUJXc

Φόβος και Παράνοια στο Λας Γκρέκας.

Είχα αποφασίσει να ονομάσω αυτό το post "α-ν-ασφάλεια" αλλά αποφάσισα ότι ο φόβος τα περικλείει όλα και μου πάει και καλύτερα.Οι 30 Σπαρτιάτες έφτασαν κούτσα κούτσα στο Σύνταγμα ως ένδειξη φόβου και διαμαρτυρίας στη σάπια πολιτική και οικονομική συγκυρία που βιώνουμε.Η κυρία του τέταρτου ορόφου τσακώθηκε πάλι με το παιδί της σκληρά κι αυτό από φόβο έκλαιγε ακατάπαυστα.Η Χ. πήρε σβάρνα τους γιατρούς λόγω αρρωστοφοβίας και ο Σ.αποφάσισε να χωρίσει.
Όλες οι καταστάσεις έχουν κοινό παρονομαστή το φόβο και την ανασφάλεια, και όλη μας η ζωή κατευθύνεται και από αυτά τα συναισθήματα.Σε πόσες σχέσεις έχουμε μείνει λόγω ανασφάλειας, πόσα ηλίθια αφεντικά δεν έχουμε "διαολοστείλει" ενώ είναι για δέσιμο, με το φόβο της απόλυσης; Πόσα πράγματα έχουμε χάσει στη ζωή μας λόγω της εκάστοτε φοβίας μας;Πόσες στιγμές και πρόσωπα έμειναν μέσα μας σαν φωτογραφικό κλικ γιατί δεν είχαμε ποτέ την ευκαιρία λόγω των κόμπλεξ μας να τους δείξουμε ποίοι είμαστε στ'αλήθεια; Άραγε να υπάρχουν απαντήσεις σε όλα αυτά;Άραγε ταυτιζόμαστε με τέτοιου είδους γεγονότα;
Είναι όμως πάντοτε κακός ο φόβος;Είναι πάντα αυτό το συναίσθημα που μας δημιουργεί κόμπους στο στομάχι απαραίτητα κακό;
Αν με ρωτήσεις θα σου πω, κατ'αρχήν Όχι.Ανέκαθεν οι κοινωνίες και οι άνθρωποι χρειάζονταν ένα όριο μέσα στο οποίο μπορούσαν να δράσουν.Πέρα από 'κει υπήρχε τιμωρία. Από φόβο λοιπόν για να μην τιμωρηθούν και επέκταση χλευαστούν δεν έπρατταν τα μη επιτρεπόμενα.Με αυτόν τον τρόπο θεσπίστηκαν οι νόμοι και τα όρια.
Πέρα όμως απ τους νόμους του συνόλου, υπάρχουν και οι νόμοι οι δικοί μας οι προσωπικοί.Αυτοί που μας καθορίζουν τις σχέσεις μας με τους άλλους αλλά και με εμάς τους ίδιους.όποιος καταπατά λοιπόν αυτούς τους νόμους μας δημιουργεί αυτόματα φόβους και ανασφάλειες.Και αυτοί με τη σειρά τους μας κρατάνε πίσω και δε μας πάνε μπροστά.Η λύση λοιπόν δεν είναι ποτέ και για κανέναν η ίδια.Πρέπει όμως κατά τη γνώμη μου να "κρύβεται" πίσω από τη μάσκα του σεβασμού.Αν η μάνα σεβόταν το παιδί της δε θα το μάλωνε, αν το αφεντικό σεβόταν τον υπάλληλό του, δε θα τον έβριζε, ,αν σέβεσαι τον εαυτό σου, δε φοβάσαι, μόνο προχωράς.
Για μένα ο φόβος και η ανασφάλεια είναι τα φρένα που με ελέγχουν.Πρόσεχε, δε με σταματάνε, με ελέγχουν.Έχω μπόλικα, αλλά προσπαθώ να τα χρησιμοποιώ σωστά.Προσπαθώ να τα κουβαλάω πάνω μου αλλά να μη με πηγαίνουν αυτά.Προσπαθώ να τα χρησιμοποιώ και να μη με χρησιμοποιούν.Προσπαθώ με τον καιρό να τα αγαπήσω.
Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται σαν ιστορίες για αγρίους αλλά ποιος θα μου απαγορεύει να τις διηγούμαι; Ποιος θα μου απαγορεύσει να βάζω τα όρια που θα μου δημιουργήσουν τη ζωή που θέλω;Τα όρια που θα περιορίζουν τους φόβους μου;
Ο Σ.μου είπε ότι χώρισε, και ακούστηκε ανακουφισμένος.Σαν κάτι να τον κρατούσε πριν που ίσως και μόνος του να το είχε δημιουργήσει.Δε φταίνε πάντα και για όλα οι άλλοι.Βρήκε κατά τη γνώμη μου τον τρόπο να οριοθετήσει τα θέλω του.Και ακούστηκε καλά,και αυτό έχει τελικά σημασία..Η μαμά του τέταρτου ορόφου μετά τον καβγά έδειξε να καταλαβαίνει το λάθος της και πήρε το μικρό της να το πάει μια βόλτα και ο κύριος Κ.,το αφεντικό, ζήτησε συγγνώμη στον υπάλληλό του για τις κουβέντες που είπε πάνω στα νεύρα του.
Βλέπεις; Καμιά φορά το πράγμα σε πάει από μόνο του.Μη φοβάσαι..

*Το παραπάνω αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας.Τα πρόσωπα και οι καταστάσεις ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα..Ή μήπως έχουν;

Tο αβγό θέλει πιπέρι κι η αγάπη καλοκαίρι.

Το αφήνεις 4 λεπτά αφού πάρει βράση και έχεις έτοιμο το τέλειο αβγό, κατά τη γνώμη μου.Αλάτι και μπόλικο πιπέρι, χωρίς πιπέρι το αβγό δε νοστιμεύει. Ανάλογα με τις ορέξεις γίνεται μελάτο, ποσέ, βραστό, σφικτό, ομελέτα.Έτσι κι οι έρωτες, άλλοι μελάτοι άλλοι σφικτοί άλλοι με μπόλικο ασπράδι κι άλλοι πολλές φορές ωμοί.όπως σου 'ρχονται έτσι σου φεύγουν.Κάθε άνθρωπος έχει την εποχή του και τον τρόπο του.Εγώ για παράδειγμα είμαι χειμώνας.Με το που θα με δεις βρωμάω χειμώνα από μακριά.Μουντή το πρωί, παγωμένη συχνά και όταν  ανάβει το "καλοριφέρ" μου, ζεσταίνω.Δεν τη θέλω την άνοιξη και σίγουρα δε με θέλει κι αυτή.
Υπάρχουν άνθρωποι όμως που μυρίζουν καλοκαίρι.Γελάνε, τρελαίνονται, χαρά θεού.Κι ο έρωτας, για μένα, είναι καλοκαίρι.όταν ο άνθρωπος ερωτεύεται αλλάζει μυρωδιά, αλλάζει χρώμα αλλάζει όψη, γίνεται ρε παιδί μου αυτά τα ατέλειωτα καλοκαιρινά βράδια που δε θες με τίποτα να τελειώσουν.Γίνεται παγωτό χωνάκι και καμιά φορά καρπούζι με τα σπόρια.Σε ξεσηκώνει και μυρίζει παγωμένη μπύρα.Κάπως έτσι το χω στο νού μου και έτσι απαιτώ να ναι κιόλας.Κι όταν αρχίζει να περνάει γίνεται φθινόπωρο και μετά χωρίζεις και έχουμε χειμώνα και τούμπαλιν.
Αυτό όμως που χρειάζεσαι για μένα είναι λίγο πιπέρι.Τίποτα δεν είναι το ίδιο αν δεν το νοστιμίσεις με το σωστό τρόπο.Γιατί και το πιπέρι μαύρο είναι αλλά είναι το μαύρο που τελικά βοηθάει.Δεν είναι κατάρα το μαύρο αν μάθεις να το χρησιμοποιείς έτσι όπως πρέπει.Μην τα βλέπουμε όλα μαύρα πια.Έτσι κι ο χειμώνας.Άν του βάλεις λίγο πιπέρι θα αλλάξει, κι όταν αλλάξει θα πάρει κι εσένα μαζί του και θα σε κάνει καλοκαίρι.Και θές να σαι καλοκαίρι για όλα τα παραπάνω.
Δεν είμαι τόσο ρομαντική αλλά πιστεύω στις εποχές και θεωρώ ότι πρέπει να τις έχουμε όλες μέσα μας τελικά, καθεμιά για το σκοπό της.
Πάω να φάω το αβγό μου.Μπόλικο πιπέρι και σχεδόν μελάτο.

Φίλος έδωσε σε φίλο τριαντάφυλλο με φύλλο.

.."Θα κατέβω την Πέμπτη,για καλοκαίρι..".είπε η φίλη και έκλεισε το τηλέφωνο.
Μικρές ρωτούσαμε συνεχώς,πόσες φίλες έχεις, και παρακαλούσαμε να έχουμε τις πιο πολλές για να κερδίσουμε.Τώρα παρακαλάω να έχω δύο μετρημένες για να έχω και το κεφάλι μου ήσυχο.Προσωπικά έχω πολλούς φίλους άντρες..Θες επειδή μικρό ήμουν αγοροκόριτσο, θές επειδή ήμουν άσχημο και με έκαναν τ'αγόρια παρέα, θές επειδή ήταν ο μόνος τρόπος να πλησιάσω αγόρι αφού ήμουνα σα μπάλα με μεγάλα φρύδια..Πάντως με τ'αγόρια τα πήγαινα καλά.Κι έτσι απέκτησα και αντρικές άμυνες.
Μεγαλώνοντας έγινα μανδάμ και άρχισα να κάνω παρέα με κοπέλες.Μ'άρεσε.Καλλωπιζόμασταν ανταλλάσσαμε αλληλογραφίες,λέγαμε για τα φλέρτ του γυμνασίου.Μετά χανόμασταν, αλλάζαμε παρέες και φτου κι απ την αρχή.
Το φαινόμενο της παλιρροϊκής φιλίας το παρατηρώ μέχρι και σήμερα και με θλίβει που και που.Γιατί με άτομα που μοιράζεσαι τη ζωή σου να μη μιλάς μετά;Γιατί φίλες που κλαίγατε μαζί, που κάνατε κοπάνες μαζί, που περπατούσατε ατέλειωτες ώρες μαζί σχεδιάζοντας τις ζωές σας, τώρα να ψάχνεις να τις βρεις στο facebook;Γιατί φίλους, που σε συμβούλευαν για γκομενικά, που τους έλεγες τί να βάλουν πριν βγούν ραντεβού με την κοπέλα τους, που τους ερωτεύτηκες και σου πέρασε, που δεν τους ερωτεύτηκες και δε σου πέρασε, τώρα να λέτε ένα ξερό γεια;
Γιατί; Γιατί έτσι πρέπει.Παλιότερα δε θα το δεχόμουν αυτό.Σήμερα η απάντηση αυτή αποτελεί κάθαρση.Πράγματι έτσι πρέπει.Γιατί όλοι αυτοί σε έκαναν σήμερα να έχεις επιλέξει πέντε φίλους-που λέει ο λόγος- μετρημένους στα δάχτυλα και να ξέρεις ότι δε θα χρειαστεί να τους ψάξεις στο fbook, δε θα μιλάτε μόνο Χριστούγεννα και Πάσχα γιατί είναι εκεί.Σήμερα, συνέχεια, πάντα, ευτυχώς.Και γιατί είσαι κι εσύ εκεί.Γιατί πρέπει να ξέρεις τί μπορεί να σου δώσει κάθε άνθρωπος, μέχρι που μπορεί να φτάσει, και μέχρι που εσύ θές να τον φτάσεις.
Προσωπικά στάθηκα τυχερή.Η έτσι θέλω να πιστεύω για να κοιμάμαι ήσυχη.
Χτυπάει το τηλ, είναι η Χ............φίλη μου εδώ και δεκαέξι χρόνια.Θα κανονίσουμε το σαββατοκύριακό μας.Έφυγα..

0049.

Τα πιο σημαντικά γεγονότα της ζωής μας κρύβονται πίσω από ένα κουδούνισμα.Κουδούνι, τηλέφωνο,μήνυμα .Πολλές φορές αναρωτιέμαι τί μπορεί να μας "φυλάει"ένα τηλεφώνημα.Έτσι και σήμερα.Χτύπησε το σταθερό μες στο μεσημέρι και είδα τον κωδικό 0049.Γερμανία.Δεν το πρόλαβα.Θα ήταν για μια δουλειά του μπαμπά, σκέφτηκα.Ναι απαντάω ακόμη στα τηλ του σπιτιού.Ναι μένω ακόμη με τους δικούς μου.Ανήκω κι εγώ σ'αυτή τη γενιά των καλομαθημένων παιδιών, αλλά να μην επεκταθώ.
Αναστατώθηκα που λες προς στιγμή με το τηλέφωνο. Αναρωτιέμαι όμως γιατί σε κάθε απρόσμενο ήχο τηλεφώνου οι άνθρωποι αντιδρούμε έτσι.Μάλλον γιατί δεν είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τίποτα που δεν περιμένουμε.Δε μπορούμε να δεχτούμε το απρόσμενο.Δεν το χουμε καν στο νου μας ρε παιδί μου.Κάτι σαν ξόρκι που δεν ανήκει στη φυλή μας. Λες και αν σηκώσουμε το τηλέφωνο κάποιος θα χει πάθει κάτι κακό. Λες και αυτό θέλουμε κατά βάθος για να ικανοποιήσουμε τους φόβους μας.
Τελικά το τηλ από Γερμανία δεν ήταν για δουλειά του μπαμπά.Η κόρη ενός φίλου μας γέννησε δίδυμα και πήραν να μας πουν τα ευχάριστα.Έκλεισα το τηλ και χαμογέλασα.Το κλισέ "το νόμισμα έχει δυο πλευρές" για κάποιο λόγο μας στοιχειώνει εδώ και χρόνια.
Στη ζωή δεν υπάρχει μόνο άσπρο ή μαύρο, εγώ βλέπω και γκρι.Θα βλέπω και γκρι.
Πάω να πάρω πίσω στη Γερμανία, να τους συγχαρώ για τα ευχάριστα.0049.....

Πρώτη μέρα στο σχολείο.

14 Ιουνίου.Σήμερα στα σχολεία θα παίζουνε μπουγέλα τα παιδάκια για να λήξει έτσι κι αυτή η σχολική χρονιά.Σήμερα αποφάσισα να αποκτήσω μπλογκ.όχι επιταγών.Διάλεξα την ονομασία Str-a γιατί είναι ο,τι κατάλοιπο έχω απ τα φοιτητικά μου χρόνια.Στρ-ιμένο Ά-ντερο.Έτσι με φώναζαν.Δίκαια.Έχω το άγχος που είχα την πρώτη μέρα στο σχολείο, όταν αποφοίτησα, όταν έδινα εξετάσεις στο πιάνο..σε όλα τελοσπάντων.Δεν τα πάω καλά και με τους προλόγους, αυτό είναι προτέρημα των ανδρών.Καλή σχολική χρονιά λοιπόν, πάω να αγοράσω στυλό, μαρκαδόρους τέμπερες, μπλοκ ακουαρέλα και να αρχίσω να χρωματίζω πού και πού την καθημερινότητά μου.