Κάθε που βλέπω μεγάλο πλοίο μπορώ να κάθομαι με τις ώρες σαν χαζή και να το κοιτάζω.Μπαίνω μέσα, με το φτωχό μου το μυαλό, λέω γεια σας την καμπίνα 216 έχω κλείσει, ανεβαίνω, τακτοποιώ τα πράγματά μου και σαλπάρω.Για Ιταλία, για κανένα νησάκι, για καμιά κρουαζιέρα.Γνωρίζω ενδιαφέροντες ανθρώπους μέσα, άλλοτε έχω παρέα άλλοτε όχι, παίζω καμιά μπιρίμπα, κάνω βόλτες στο κατάστρωμα, διαβάζω κανένα βιβλίο.Άλλοτε έχει καλό καιρό, άλλοτε πάλι παίρνω δραμαμίνη.Φτάνω στον προορισμό μου, παίρνω το καπελάκι μου, χαιρετάω τον καπετάνιο, κατεβαίνω και πάλι απ'την αρχή.
Αυτό το Σαββατοκύριακο είχα μια πελώρια λαχτάρα να ταξιδέψω, πάλι.Είδα το πλοίο..και "μπήκα".Δεν κρατήθηκα.Ξεκίνησα για Ιταλία, και μετά θα έκανα roadtrip.-φαντάσου σε τι κατάσταση είμαι-.Αν θες να ξέρεις την αλήθεια, βαρέθηκα να ακούω ότι κανείς εδώ δεν αντέχει την κρίση και ότι όλοι φεύγουν.'Ώρα σας καλή.Εγώ δεν έφυγα για να βρώ δουλειά, έφυγα γιατί ήθελα να κάνω μια νέα αρχή.Αυτή που σου χα υποσχεθεί ότι θα σου εξηγούσα.Μπήκα λοιπόν στο καράβι και ξεκίνησα.Θα είναι κουραστικό το ταξίδι, φαίνεται.Θα έχουμε και άγρια θάλασσα.Θα πιάσουμε και "καιρό. Καβο ντόρο ένα πράμα.
Δε με ενδιαφέρει.Τώρα ξεκίνησα, και είμαι πολύ πεισματάρα για να κατέβω.Φοβάμαι,δε λέω, πολύ αλλά δε θα μαι μόνη μου.Υπάρχουν κι άλλοι εδω μέσα.Άλλοι θα με κοροϊδέψουν, άλλοι θα μου συμπαρασταθούν άλλοι θα μου πουν "αφού δεν τα αντέχεις τα καράβια κοπέλα μου, τι ανέβηκες;" Κι εγώ σαν άλλος Καβάφης θα τους πω ότι "σημασία έχει το ταξίδι" και θα τρέξω να βοηθήσω την κυρία που της έφυγε το καπέλο απ τον αέρα.
Αφού περάσουν οι μέρες το ταξίδι θα γίνεται όλο και πιο ωραίο.Τα πάντα μια συνήθεια είναι.Μια γ*μημένη συνήθεια.Θα περάσουν και τα μποφόρ κι εγώ θα χω φτάσει.Και θα πρέπει να κατέβω.Δεν ξέρω αν θέλω όμως.Πάντα όταν φτάνω δε θέλω να κατέβω.Πάντα όταν είναι να φύγω από κάπου, είμαι έτοιμη να τα μπήξω. Λες και μου πήραν τις καραμέλες απ το χέρι.Και μετά σκέφτομαι ότι θα μπω σε άλλο καράβι, και μετά πλάθω ένα καλύτερο ταξίδι και μετά χαμογελάω γιατί εν τέλει δεν ταξίδεψα μόνη μου.
Πάντα η ανάγκη του ανθρώπου μπορεί να τον οδηγήσει σε ανασφάλειες και εύκολα συμπεράσματα.Καμιά φορά και σε "εύκολες" επιλογές.Δεν είναι αυτό όμως το ζητούμενο.Το ζητούμενο είναι πως ο,τι πράττεις πρέπει να είναι εσύ.Άσε τι θα πουν οι άλλοι.Συνεπιβάτες υπάρχουν πολλοί, καπετάνιος μόνο ένας.Εγώ ξεκίνησα για το ταξίδι.Και πήρα πολλά μαζί μου, όπως πάντα.Και επειδή λένε, μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρτούνες, πρέπει να σου πω ότι έχω μπει και σε μεγαλύτερα και απλά δεν πάμε κόντρα στον άνεμο.Μάθαμε να το οδηγούμε το καράβι.Τη μαθαίνεις τη θάλασσα..Αυτή τη φορά η ιστορία τελειώνει διαφορετικά, δεν ξέρω που πηγαίνω.Με νοιάζει, αλλά δε ρωτάω.Ξέρω όμως ότι θα περάσω καλά.Κι όταν πιάσω λιμάνι τα ξαναλέμε.
*Με την ευγενική χορηγία των SuperFast Ferries.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου