Πέμπτη 2 Ιανουαρίου 2014

Χωρίς Τίτλο.

Άλλαξε ο χρόνος.Πάντα μου γεννιόταν το ερώτημα γιατί να μην έχουμε γενέθλια όλοι την πρώτη Γενάρη να τελειώνουμε και να ξέρουμε ότι μεγαλώνουμε όλοι την ίδια μέρα. Πάντα καταλάβαινα οτι αυτό που σκέφτομαι ήταν ανόητο. Κι έτσι κυλούσαν οι μέρες και οι χρονιές.Νομίζω ότι δε θα μπώ σε διαδικασία απολογισμού. Αυτό το κάνει κανείς όταν κάτι τελειώνει, εγώ θεωρώ ότι τώρα άρχισε.
Ωστόσο έχω να σας πω μια ιστορία που την άκουσα κι εγώ και νομίζω ότι αξίζει να την ξέρετε κι εσείς.
Μια φίλη αντιμετώπισε μες στη χρονιά ένα πρόβλημα υγείας. Απ αυτά που δεν τα λες και σοβαρά αλλά δεν είναι και παίξε-γέλασε. Στο πρώτο άκουσμα της διάγνωσης νόμιζε ότι έπαθε πανικό. Ότι δεν άκουγε καλά. Ότι τελοσπάντων αποκλείεται να έχει συμβεί σ εκείνη. Είχε όμως συμβεί σε εκείνη. Η διαδικασία της διάγνωσης πήρε κάνα μήνα με μια σειρά από εξετάσεις και μια καθημερινή ψυχολογική αστάθεια. Κατέληξαν. Δεν είναι κάτι σοβαρό. Πρέπει να γίνει χειρουργείο όμως για να μην προκαλείται πρόβλημα. Η κοπέλα εκείνη είναι νευρόσπασμα. Είναι άτομο που μες στη μέρα θα θελε κι άλλες ώρες για να έχει να κάνει πράγματα. θα θελε να χει δέκα χέρια και είκοσι πόδια για να τα προλαβαίνει όλα.Έπρεπε να σταματήσει ο,τι έκανε. Να μην κουράζει το πόδι της -εκεί ήταν το πρόβλημα-, να μην ταλαιπωρείται. όταν τη ρώτησα πώς αισθάνεται με όλο αυτό που της έτυχε μου απάντησε "ήρθε η ώρα να ηρεμήσω. αυτή είναι η δοκιμασία μου". Καλά δε φοβήθηκε μην είχε κάτι πολύ σοβαρό; δε φοβήθηκε μην πεθάνει;σκέφτηκα. "Καλά, δεν ήταν και για να πεθάνω. ούτε καν. Το σκέφτηκα όμως" μου είπε. "Αλλά όχι, δε φοβήθηκα μην πεθάνω. Στεναχωρήθηκα μόνο για τη θλίψη που θα προκαλούσα στους κοντινούς μου ανθρώπους". Και πώς το πέρασες όλο αυτό;τη ρώτησα. "Το πέρασα με όλους αυτούς πουν αγαπάω. Που ήταν πιο πολλοί απ όσοι νόμιζα. Που κατάλαβα ότι όλα αυτά τα χρόνια μέσα στα λάθη μου, κράτησα κοντά μου πολύ σπουδαία άτομα. Που μου έδωσαν περίσσευμα απ το κουράγιο τους.Που μου χάρισαν το κουράγιο τους. Που μου έδωσαν να καταλάβω ότι δεν είναι τυχαίο που προχωράμε παρέα".
Και δεν αναρωτήθηκες γιατί σε μένα; τη ρώτησα. Ξέρεις επειδή όλοι όταν μας συμβαίνει κάτι που δεν περιμένουμε, αναρωτιόμαστε γιατί σε μένα. "όχι, ποτέ. καλύτερα σε μένα, είπα. καλύτερα σε μένα που μπορώ. καλύτερα σε μένα που χρειάστηκα ένα χαστούκι για να συνέλθω.καλύτερα σε μένα που θα τα καταφέρω σιγά-σιγά"
όταν τελειώσαμε τον καφέ, τη ρώτησα και σε τι σε βοήθησε όλο αυτό;
"Άρχισα να χαίρομαι μέχρι και για τον κάδο σκουπιδιών που έβλεπα έξω απ το σπίτι μου.Άρχισα να καταλαβαίνω πόσο σοκαριστικά όμορφο είναι να χαμογελάς και να μην υπάρχει τίποτα ψεύτικο σε όλο αυτό. Άρχισα να προσπαθώ να αγαπάω ο,τι μπορεί να αγαπηθεί. Άρχισα να χαίρομαι που δουλεύω σ'αυτο το σκατογραφείο. Άρχισα να προσπαθώ να δικαιολογώ τους ανθρώπους για ο,τι τους συμβαίνει. Άρχισα να μη ντρέπομαι για ο,τι νιώθω. Άρχισα να μη με νοιάζει"
Της χάρισα ένα cd με τραγούδια γραμμένα από μένα για να τα ακούει στο αμάξι. Το πρώτο ήταν το "σε θέλω" της μοσχολιού. από παλιά της αρέσει πολύ αυτή, αν δεν κάνω λάθος.Που δεν κάνω.
Καλή χρονιά να έχετε.