tag:blogger.com,1999:blog-81601279320719092352024-03-06T10:59:15.728+02:00Str-aStraahttp://www.blogger.com/profile/17933033896474707723noreply@blogger.comBlogger44125tag:blogger.com,1999:blog-8160127932071909235.post-84100161317675787512015-09-30T16:30:00.000+03:002015-10-04T18:26:32.694+03:00ανθρώπων έργα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
δεν έχω αντιληφθεί σε τι κατηγορίες χωρίζονται οι άνθρωποι. σ' αυτούς που αντέχουν και σ' αυτους που δεν; στους καλούς και στους κακούς; στους δυνατούς και στους αδύναμους; στους έξυπνους και στους χαζούς; στους αποφασιστικούς και στους αναβλητικούς; στους δήθεν; </div>
<div style="text-align: justify;">
"να μη σου τύχουν όλα όσα μπορείς ν αντέξεις", έλεγε η γιαγιά. κι ενώ μεγαλώνοντας ξορκίζω όλες τις οικογενειοκρατικές αντιλήψεις αρχίζω και γίνομαι μια απ αυτές. έφτασα πολλές φορές να τα βάλω με τους ανθρώπους. και σχεδόν όλες απογοητεύτηκα. μέσα στο κεφάλι μου υπάρχει μια δικαιοσύνη που δεν ταυτίζεται με τη κοινή ζωή μας. το αποδέχτηκα αυτό. μέσα στο μυαλό μου υπάρχει μια τιμιότητα που δεν ανταποκρίνεται στους γύρω μας. το κατάπια κι αυτό. μέσα στο μυαλό μου υπάρχει μια σειρά που δεν ταυτίζεται με των υπολοίπων. ευτυχώς. και εκεί είναι που αντιλήφθηκα πως κι εγώ δεν είμαι παρα μία εγωκεντρική φύση που στο βάθος πιστεύει ότι λίγο πολύ το σωστό, είναι αυτό που εγώ πιστεύω ως τέτοιο.</div>
<div style="text-align: justify;">
μέχρι που τέτοιοι σκληροί χαρακτήρες κρασάρουν όπως οι σκληροί δίσκοι. δεν υπάρχουν κατηγορίες ανθρώπων. υπάρχουν τα έργα τους ανά περιόδους. </div>
<div style="text-align: justify;">
τους τελευταίους μήνες βρέθηκα υπο την επήρεια σοκ βλέποντας να γκρεμίζεται όποια καλή εικόνα είχα για μερικούς. κι εκεί κατάλαβα πως είμαι χαζή. πως οι άνθρωποι δεν είναι ανάλογοι της δικής μας συμπεριφοράς. αλλά ότι η δική μας συμπεριφορά πρέπει να είναι ανάλογη των ανθρώπων. θα θελα να πω ότι είμαι μικρή και ότι μεγαλώνοντας θα μάθω αλλά δεν πιάνει. είδα ανθρώπους να κάνουν προσπάθειες να γίνουν καλύτεροι και να καταλήγουν χειρότεροι απο πριν. είδα ανθρώπους να θέλουν κάπου να τα πουν χωρίς να τους ενδιαφέρει ποιον έχουν απέναντι. είδα ανθρώπους να βγάζουν συμπεράσματα. είδα ανθρώπους να είναι λίγοι.είδα μικρούς ανθρώπους να μην αγαπούν τα μεγάλα πράγματα, είδα μοναξιά. </div>
<div style="text-align: justify;">
και κάπου εκεί κατάλαβα ότι δεν είναι ο κόσμος μου αυτός. και ίσως κι εγώ να αποτελώ για κάποιους μια κακή κατηγορία. αυτό δε μου δίνει σίγουρα άλλοθι για να πω έτσι είμαστε σε όποιον αρέσουμε. πέρασα πολλές νύχτες αναθεωρώντας. πέρασαν μέρες που δεν άκουγα ούτε τη φωνή μου. ναι εγώ. πέρασαν πολλά καρέ της ζωής μου με πάρα πολλά λάθη. πέρασες κι εσύ. ξανάφαγα τα νύχια μου μετά από δύο χρόνια. πέρασε και μια εικόνα: να μιλούν δυο άνθρωποι στο τηλ και να συνεννοούνται ένα βράδυ του αυγούστου. να κρατιούνται απ το χέρι. να έχουν την ίδια κοινή δικαιοσύνη. να αγαπιούνται.χωρίς να τους ενδιαφέρει αν θα υπάρχει κάτι άλλο μετά. </div>
<div style="text-align: justify;">
κι ύστερα κι άλλη εικόνα. να υπάρχουν τρία κορίτσια σε ένα αμάξι και η μία να απλώνει τα πόδια της παντού και να ναι τόσο σωστό όλο αυτό που να ξεπερνά τη λογική.</div>
<div style="text-align: justify;">
είναι σπουδαίο πράγμα να μην έχεις δεύτερες σκέψεις για κάποιον. αυτό, για μένα, είναι το πιο σημαντικό έργο. είναι σπουδαίο πράγμα να επιλέγεις να μην έχεις εναλλακτική. να επιλέγεις να μείνεις εκεί που είσαι. αλλά την εναλλακτική να τη βλέπεις.</div>
<div style="text-align: justify;">
σήμερα μου ρθε να τα μπήξω. δεν το έκανα ωστόσο. γιατί δεν ξέρω αν θα ήταν δάκρυα χαράς ή λύπης. γιατί υποσχέθηκα στο ζαχαρία ότι θα αντέξω.γιατί υπάρχουν άνθρωποι που εξαρτώνται απ τα δικά μου έργα. και δε μπορώ να τους αφήσω μόνους. γιατί τίποτα δεν είναι το παν.ή γιατί έτσι με βολεύει να πιστέυω. γιατί οι άνθρωποι δεν πρέπει να είναι κατώτεροι των περιστάσεων. και ίσως τελικά δε συγχωρούν κι αυτούς που από έρωτα εκπέσανε. και όχι μόνο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Straahttp://www.blogger.com/profile/17933033896474707723noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8160127932071909235.post-86617468363848120382015-07-20T14:05:00.000+03:002015-07-29T18:08:59.735+03:00περίπτερο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
δε σταματούσα εύκολα στο περίπτερο. θεωρούσα ότι ήταν μια συνήθεια των γέρων να στέκονται, να χαζεύουν τις εφημερίδες, να μην αγοράζουν σχεδόν ποτέ καμία, να κάνουν loading τα νέα και μετά να πηγαίνουν ήσυχοι στο καφενείο για να τα συζητήσουν με τους υπόλοιπους παίζοντας τάβλι.</div>
<div style="text-align: justify;">
στο τηλέφωνο το πρωί του απάντησα "απλώς θα γέρασα.δεν είναι τίποτα". </div>
<div style="text-align: justify;">
21 μέρες το κινητό είναι στο αθόρυβο. δεν ξέρω αν θα ξαναβάλω ήχο ποτέ. </div>
<div style="text-align: justify;">
ο μόνος ήχος που κράτησα στο κεφάλι μου ήταν η κόρνα του καραβιού όταν πήγαμε με τους γονείς στη ζάκυνθο το '90. ήταν φρικτά. είναι δυνατόν να το ξαναθυμήθηκα; απλώς θα γέρασα δεν είναι τίποτα.</div>
<div style="text-align: justify;">
το κλιματιστικό δεν το ανοίγω. αυτοτιμωρούμαι; έχω βάλει έναν ανεμιστήρα και προσπαθώ να αντικαταστήσω το θόρυβο του καραβιού με έναν νέο θόρυβο. όταν ζορίζομαι αρχίζω και αντικαθιστώ. </div>
<div style="text-align: justify;">
δε σου μίλησα ποτέ για τότε που αντικατέστησα μια κοπέλα στους αγώνες κολύμβησης και πήρα μετάλλιο. δε σου μίλησα ποτέ για το ότι δε χάρηκα καθόλου. θα έπρεπε, αλλά δε χάρηκα. </div>
<div style="text-align: justify;">
δε σου μίλησα ποτέ για τις επιδείξεις στο πιάνο που δώδεκα χρόνια αρίστευα χωρίς να θέλω. απλώς επειδή διάβαζα. </div>
<div style="text-align: justify;">
δε σου ειπα ποτέ ότι το 2000 συμπλήρωσα λάθος το μηχανογραφικό. και ενώ είχα χρόνο δεν το άλλαξα. </div>
<div style="text-align: justify;">
δε σου είπα ποτέ ότι έσπασα μια φορά το τηλέφωνο ενός αγοριού και το αντικατέστησα. το αγόρι.</div>
<div style="text-align: justify;">
δε σου είπα ποτέ ότι η "αστραδενή" ήταν το πρώτο λογοτεχνικό που είχε ηρωίδα με το όνομά μου μέσα. δε σου είπα ποτέ ότι όλους τους δικούς μου ανθρώπους τους κάνω ήρωες απο βιβλία στο μυαλό μου. εσύ δεν πρόλαβες να γίνεις. εγώ δεν πρόλαβα να γίνω.</div>
<div style="text-align: justify;">
δε σου είπα ποτέ ότι στη γειτονιά του κολλητού μου φίλου, το 2012, είχα σταθεί και κοιτούσα εκείνη τη μεγάλη κατηφόρα των εξαρχείων κι άρχισα να τρέχω για να προλάβω να του πάω το παγωτό να μη λιώσει. τις προάλλες έμεινα και κοιτούσα απλώς την κατηφόρα. απλώς θα γέρασα, δεν είναι τίποτα.</div>
<div style="text-align: justify;">
ξέχασα να σου πω ότι οι ώρες μες στην πολιτεία μου κοστίζουν πολλά, αλλά ντρέπομαι που δεν είχα το μυαλό να διαβάζω λίγο παραπάνω πιο μικρή γιατί ίσως σήμερα να είχα τη δυνατότητα αυτά που μας συμβαίνουν να τα κάνω πιο γρήγορα θέματα σε κάποιο βιβλίο.</div>
<div style="text-align: justify;">
δε σου είπα ότι δε βλέπω το ποτήρι μισοάδειο. απλά δε βλέπω καν το ποτήρι. </div>
<div style="text-align: justify;">
δε σου είπα ότι οι εκδρομές το καλοκαίρι στο άδειο κάμπινγκ με το τροχόσπιτο μου έδιναν μεγάλη χαρά. ετοιμαζόμουν μέρες πριν και περίμενα πώς και πώς να φάω καρπούζι που το αφήναμε να παγώνει μέσα στη θάλασσα. δεν πάω για κάμπινγκ πια. απλώς θα γέρασα, δεν είναι τίποτα.</div>
<div style="text-align: justify;">
δε σου είπα οτι στη λογοτεχνία κατεύθυνσης στις πανελλήνιες ήμουν η μόνη που είχε γράψει καθαρό 20 στο σχολείο μου στη "σονάτα του σεληνόφωτος" του ρίτσου. το μόνο που μου χει μείνει σήμερα από εκείνο το ποίημα είναι "η παρακμή μιας εποχής".</div>
<div style="text-align: justify;">
δε σου είπα ότι ασπρίσαν πολύ τα μαλλιά μου αλλά δεν είναι σαν εκείνο το άσπρο του νησιού που φωτίζει κατα τις δέκα το πρωί όταν σηκώνεσαι να πάρεις χυμούς και φρούτα για να πας στη θάλασσα. δε σου είπα ότι ένα καλοκαίρι διάβασα όλα τα hello και ok που κυκλοφορούσαν γιατί βαριόμουν αλλά σήμερα θα ήθελα να διαβαζω τόσο πολύ αυτά κι όχι όλα τα υπόλοιπα που μας διέλυσαν το μυαλό. κι ας με κάνουν πνευματικά ανάπηρη.</div>
<div style="text-align: justify;">
δε σου είπα ποτέ ότι δεν ξέχασα πώς ήμουν στις 21 μαρτίου. δε σου είπα ποτέ ότι δεν αντικατέστησα τίποτα γιατί πια δεν έχω το κουράγιο. απλώς γέρασα, δεν είναι τίποτα.</div>
<div style="text-align: justify;">
ξέχασα να σου πω ότι ακούω μες στο βράδυ τζιτζίκια και δε με ενοχλεί ο θόρυβος μάλλον γιατί αντικατέστησα το θόρυβο απ το καράβι για τη ζάκυνθο. ξέχασα να σου πω ότι δεν ήμασταν έτοιμοι για όλο αυτό αλλά τελικά το μυαλό του ανθρώπου αρχίζει και χωρά όλες τις ασύλληπτες έννοιες.</div>
<div style="text-align: justify;">
ξέχασα να σου πω ότι είχα βρει πού θα μπει το χριστουγεννιάτικο δέντρο και η τηλεόραση γιατι δεν πρόλαβα καν να τελειώσω τους "sopranos" αλλά μη μου ζητήσεις κουραμπιέδες γιατί πνίγομαι όταν καταπίνω την άχνη. </div>
<div style="text-align: justify;">
ξέχασα να σου πω ότι όλα περνάνε. κι αυτό που με τρομάζει πιο πολύ είναι οτι θα περάσει κι αυτό κι εγώ δε θα μαι εκεί για να σου πω πώς μου φάνηκε. </div>
<div style="text-align: justify;">
ξέχασα να σου πω ότι άρχισα να τρέχω πιο γρήγορα γιατι μάλλον νόμιζα ότι θα τελειώσει πιο ανώδυνα αλλά έβγαλα φουσκάλες στο πόδι μου. μπορεί να ήταν και απ το χορό.μπορεί απλώς να γέρασα, δεν είναι τίποτα.</div>
<div style="text-align: justify;">
ξέχασα να σου πω ότι στο σπίτι που έμεινα δεν είχε κανένα κουνούπι αλλά δεν είχε καμία σημασία γιατί σχεδόν πολλά βράδια δεν κοιμήθηκα πριν το ξημέρωμα οπότε νομίζω ότι μου έκαναν παρέα. </div>
<div style="text-align: justify;">
δε σου είπα ότι για κάποιους ανθρώπους δεν έκανα ποτέ δεύτερες σκέψεις και κατάλαβα ότι μπορεί και να είμαι τυχερή τελικά όπως τότε που βρήκα το αγαπημένο μου βραχιόλι που το είχα χάσει και το είχα διαγράψει απ το μυαλό μου. ούτε αυτό όμως το αντικατέστησα ποτέ.και δε θα αντικαταστήσω κι αυτούς.θα τους κάνω ήρωες σε ένα απ τα βιβλία μου.</div>
<div style="text-align: justify;">
ξέχασα να σου πω ότι τα πλοία κουνάνε με τα μελτέμια αλλά δε θα πάρω δραμαμίνη. δε με ζαλίζει τίποτα πια. θα καθίσω έξω να με χτυπάει ο αέρας γιατί δε μπορώ καν το aircondition και τις οικογένειες με τα παιδάκια που τρώνε κάθε δέκα λεπτά και χοροπηδάνε στους καναπέδες μέσα. απλώς θα γέρασα, δεν είναι τίποτα.</div>
<div style="text-align: justify;">
ξέχασα να σου πω ότι τίποτα δεν είναι τόσο δύσκολο αν καταφέρεις να μην το βλέπεις. </div>
<div style="text-align: justify;">
και δε σου είπα ότι αν αφιερώνεις κάθε μέρα 11 λεπτά σε ένα τραγούδι τότε μπορεί να σ αρέσουν κι εσένα τα τζιτζίκια.</div>
<div style="text-align: justify;">
ξέχασα να σου πω ότι όλες αυτές τις σκόρπιες σκέψεις τις έκανα όρθια στεκόμενη μπροστά απο μια κρεμασμένη εφημερίδα σε ένα περίπτερο διαβάζοντας τα νέα μαζί με άλλους τρεις γλυκύτατους συνταξιούχους που ήθελαν πριν το καφενείο να πούμε δυο λόγια. απλώς γέρασα, δεν είναι τίποτα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxpyL1zEq4X04DLjo7_T1Tmikpzk2JP_cQlvXC2aXuNvLFO2IYOGvDV_qMoSm8w-kNlO9UlyUawcR2uo5dyjtzrJItQl3Ftj3kOEHxoh-gJ4Woqw5KH7TahdkSbPO7tT_JaG89u8JzAME/s1600/iphone5+plus+103.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxpyL1zEq4X04DLjo7_T1Tmikpzk2JP_cQlvXC2aXuNvLFO2IYOGvDV_qMoSm8w-kNlO9UlyUawcR2uo5dyjtzrJItQl3Ftj3kOEHxoh-gJ4Woqw5KH7TahdkSbPO7tT_JaG89u8JzAME/s320/iphone5+plus+103.JPG" width="240" /></a></div>
(τότε που όλα ήταν καλύτερα. και σήμερα που καταλάβαμε τι πρέπει πια να κάνουμε)</div>
<div style="text-align: justify;">
<span id="goog_1686291071"></span><span id="goog_1686291072"></span><br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Straahttp://www.blogger.com/profile/17933033896474707723noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8160127932071909235.post-35665667981577244372015-06-29T12:56:00.001+03:002015-06-29T13:01:18.413+03:00Τι έγινε ρε παιδιά;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<b>*ΔΕΝ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΠΟΣΤ ΜΕ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ*</b><br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
Νομίζω ότι είναι προφανές ότι αυτές τις μέρες γράφεται ιστορία. Αυτό δε μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς. Πέρα από την ιστορία όμως καταγράφονται και χαρακτήρες, απόψεις, διαστάσεις, μυαλά.Αυτό είναι που με απασχολεί περισσότερο και γι αυτό και θέλησα να εκφράσω τις ανησυχίες μου.</div>
<div style="text-align: justify;">
Με αγχώνει πολύ το ζώο που λέγεται "άνθρωπος", σε όποια πλευρά κι αν ανήκει. Σε όποια φυλή, σε όποια κοινωνική τάξη και σε όποια πολιτική ιδεολογία. Πολύ συνειδητά αποφάσισα πώς δε θα τοποθετηθώ πολιτικά αυτές τις μέρες, ή και όλες τις μέρες, διότι θεωρώ ότι για πολιτική και ιστορία καλό είναι να μη μιλάει κανείς. Οι άνθρωποι έχουν ελεύθεροι το δικαίωμα να αποφασίζουν για το τι θα κάνουν, τι θα λένε και τι θα πιστεύουν. Πολύ συνειδητά επίσης αποφάσισα οτι θα διαβάζω σιωπήρά ο,τι γράφεται και ο,τι προλαβαίνω, χωρίς να κρίνω. Είχα κάθε ευκαιρία όμως να πιαστώ, να μαλώσω και να αρχίσω να τραβάω αυτιά με όλον αυτόν τον φανατισμό που βλέπω να εξελίσσεται μπροστά μου. γιατί ρε παιδιά; γιατί θεωρείτε ότι με την τόση προπαγάνδα θα φέρετε κάποιον με το μέρος σας; (όποιο κι αν είναι αυτό). Γιατί είστε τόσο απόλυτοι; Γιατί νομίζετε ότι ξέρετε; Γιατί να προλάβουμε τα γεγονότα πριν γίνουν; </div>
<div style="text-align: justify;">
Αν με ρωτάτε αν είμαι αγχωμένη θα σας πω, βεβαίως. Είμαι 32 στα 33 και ναι δεν έχω αντιμετωπίσει ξανά τόσο σοβαρά ζητήματα που έχουν να κάνουν με τη ζωή μου. Αν με ρωτάτε αν τσατίστηκα το βράδυ της παρασκευής με τον τσίπρα θα σας πω ναι. Είχα κάνει κι εγώ κάποια πλάνα , είχα αποφασίσει να αλλάξω τη ζωή μου και ξαφνικά πάγωσαν όλα. Η κατάσταση αυτή όμως είναι κάτι που δεν αφορά μόνο εμένα. Αφορά κι εσένα, κι εκείνη και τον άλλον δίπλα. Δεν ξέρω αν το θελε ή δεν το θελε αυτό το χάος ο πρωθυπουργός, σίγουρα όμως δεν το προκάλεσε μόνος του. Το προκαλέσαμε όλοι μαζί. Αν με ρωτάς αν πήγα στο ΑΤΜ, θα σου πω ότι δεν πήγα. Ίσως επειδή είχα κάποια μετρητά επάνω μου για να κάνω τις δουλειές μου. Και να μην είχα πάντως, δε θα έτρεχα με πανικό. Κατανοώ την αγωνία του κόσμου και την ανάγκη του να διασφαλίσει την οικογένειά του και τον εαυτό του αλλά ο,τι συμβεί για σένα, θα συμβεί για όλους μας.Δεν πήγα να φουλάρω βενζίνη λες και έπεσε πόλεμος ούτε γέμισα μακαρόνια το σπίτι. (μη σας πω ψέμματα η μαμά έχει γεμίσει τα ντουλάπια και μαλώσαμε γι αυτό). Βγήκα για ποτό χωρίς να ντρέπομαι ότι σπαταλάω λεφτά ΜΕΣΑ Σ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ (duhhhhh) και μίλησα με τους φίλους μου πάρα πάρα πολλές φορές στο τηλέφωνο. Ντάξει δεν κανόνισα διακοπές και δεν ξέρω αν θα περάσω όμορφο καλοκαίρι. Ε δεν έγινε και κάτι. Η ευτυχία μου δε θα κριθεί απ το αν θα πάω στη Φολέγανδρο ή αν θα πάω να φάω έξω. </div>
<div style="text-align: justify;">
Θα ξαναγβω όμως με τους φίλους μου και θα ξαναδώ αυτούς που έχω πεθυμήσει είτε με δραχμή είτε με ευρώ. Θα ξαναπερπατάμε στις γειτονιές και θα ξαναπάμε βόλτες στη θάλασσες. Και θα είναι με την ίδια χαρά. Γιατί απέναντι στις κρίσεις είμαστε όλοι ίδιοι. Απέναντι στον τρόπο αντιμετώπισης της κρίσης όμως, διαφέρουμε. Και αυτό είναι που με αγχώνει πιο πολύ απ οτιδήποτε.</div>
<div style="text-align: justify;">
Γιατί έχετε πέσει σαν τα σκυλιά ο ένας πάνω στον άλλο; Τι μας νοιάζει να μας πείσετε για τη μία ή την άλλη πλευρά; Αλήθεια πιστεύετε ότι με το φανατισμό ή το λαϊκισμό αντίστοιχα θα διαμορφώσετε άποψη; Μη γίνεστε Λαζόπουλοι και Γεωργακόπουλοι. Ασπάζομαι οποιαδήποτε άποψη είναι γραμμένη και εκφράζεται, γι αυτο και είπα παραπάνω ότι προσπαθώ να τα διαβάζω όλα, αλλά θέλω κι εσύ κανίβαλε να σεβαστείς τη δική μου συνειδητοποιημένη σιωπή. Μπορεί λοιπόν να μην ξέρουμε τις επιπτώσεις της σημερινής πολιτικής κατάστασης, είδαμε όμως τον ευτελισμό του ανθρώπινου μυαλού. </div>
<div style="text-align: justify;">
Φυσικά και υπάρχει αγωνία. Φυσικά και υπάρχει πρόβλημα. Θα ήμασταν τρελοί αν κάναμε ότι δε βλέπουμε. Αλλά για το θεό-αν υπάρχει- μη δημιουργείτε εικόνες κι εντυπώσεις. Δε σημαίνει ότι εγώ που κάνω πλάκα ή που δεν ξεκατινιάζομαι στα σόσιαλζ ότι δε με ενδιαφέρει. Δε σημαίνει ότι δεν πάγωσα την παρασκευή το βράδυ στη 1. Δε σημαίνει ότι δεν προσπαθώ να δω την επόμενη μέρα. Δε σημαίνει ότι είμαι πάντα ψύχραιμη. Προσπαθώ όμως. Για να μπορώ να είμαι όσο το δυνατόν και αντικειμενική. Όχι, δε θα σταματήσω τη ζωή μου. Δε θα κάνω σε κανέναν τη χάρη. Θα σκεφτώ όμως πολύ πολύ σοβαρά τι θα πρέπει να αποφασίσω για τη ζωή μου. Χωρίς να θέλω να βγάλω το μάτι του απέναντί μου που θα έχει αποφασίσει διαφορετικά από εμένα. Χωρίς να σημαίνει ότι θα τον μηδενίσω. Χωρίς να σημαίνει ότι δε θα του δώσω απ ο,τι μου περισσεύει, αν χρειαστεί. </div>
<div style="text-align: justify;">
Με νοιάζει πάρα πάρα πολύ τι θα γίνει αύριο, μεθαύριο, σε λίγες ώρες. Με νοιάζει όμως ακόμη πιο πολύ να μη χάσω την αξιοπρέπειά μου. Δεν ξέρω οικονομικά και δεν ξέρω από νούμερα. Και αγχώνομαι αν σκέφτομαι σωστά. Και δε με ενδιαφέρει αν θα κριθώ.Αλλά εσένα σαν άνθρωπο δε θα σε κρίνω. Τι σας φταίει τελικά και γίνεστε έτσι τέρατα; Γιατί σίγουρα δε σας φταίει ούτε ο τσίπρας ούτε οι θεσμοί. Τι θα γίνει αν όλα λυθούν κι εσείς μείνετε με τη λύσσα στο αίμα; Με ποιόν θα τα βάλετε μετά; Θα τα βάλετε με τον εαυτό σας που λίγο πολύ τον έχετε χάσει αυτόν τον καιρό;</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Σε άλλα νέα, τι τρώμε ρε παιδιά με τον κομμουνισμό; Να το πετάξω το μπλακ άνγκους;</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Straahttp://www.blogger.com/profile/17933033896474707723noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8160127932071909235.post-68731195472525551302015-06-01T14:49:00.001+03:002015-06-01T15:55:33.539+03:00ρομπότ <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Δουλεύω μες στην αργία. Γράφω προτάσεις για ένα μεθαυριανό δικαστήριο και ακούω μουσική. Δεν πιστεύω στο άγιο πνεύμα. Νομίζω μου ταιριάζει καλύτερα το άγιο οινόπνευμα. Πίνω λίγο παραπάνω τον τελευταίο καιρό. Γιόλο μωρέ. Στο σπότιφάη παίζει cat power. Μέχρι και τη λίστα στο σπότιφάη βαριέμαι να την αλλάξω. Μια μέρα αυτή η βαρεμάρα μου θα με σκοτώσει να το δεις.</div>
<div style="text-align: justify;">
Once I wanted to be the greatest, λέει. Ναι καλά. Και ποιος δε θέλει ρε Κατ; Ποιος σύγχρονος ματαιόδοξος άνθρωπος δε θέλησε να είναι πραγματικά σπουδαίος για κάποιον άλλον; Ποιος δε θέλησε να ξεχωρίζει; Κάποτε ίσως το έκραζα αυτό. Νομίζω το έπαθα κι εγώ. Ο,τι κοροϊδεύω μου χτυπάει την πόρτα. (ρε το βλάση ο,τι βρει το κουβαλάει σπίτι)</div>
<div style="text-align: justify;">
Γιατί δεν παίρνεις το βιβλίο σου να πας στη θάλασσα; Αποφάσισα να είμαι πιο συνεπής στη δουλειά μου. Κάθε φορά που δε θέλω να δουλέψω νομίζω ότι περνάω μια ήπια κατάθλιψη. Λές να τη ξεπερνάω σιγά σιγά; Μπα, απλώς έγινα πιο τυπική με τη δουλειά για να βγάλω λεφτά να κάνω τη ζωή μου και γιατί έτσι με έμαθαν από μικρή. Να είμαι ρομπότ. </div>
<div style="text-align: justify;">
Κάπου εκεί κόλλησα. Μήπως είμαστε όλοι ρομπότ; Τι γίνεται όταν η ζωή μας είναι τηλεκατευθυνόμενη; Τελικά ζούμε αυτό που θέλουμε ή μας ζει αυτή η αγωνία και όλα τα κουλουβάχατα διλήμματα του εγκεφάλου μας;</div>
<div style="text-align: justify;">
Σκέφτηκα οτι βαρέθηκα τα σόσιαλζ. Ποια; εγώ. Σκέφτηκα ότι θα θελα να ήμουν σε μια παραλία με μια μπυρίτσα μια καλή παρέα και να λέμε βλακείες. Γέρασες Ιοκάστη. Μ αρέσει να λέω βλακείες. Ζω για να λέω βλακείες. Σκέφτηκα να κλείσω όλα τα ακάουντς και να ζήσω χωρίς αυτά. Μετά θα μου λείπει η Ειρήνη. Πόσο μου λείπει η Ειρήνη. Δε μπορώ να της μιλάω αλλιώς. Με βοηθάνε και στη δουλειά. Φακ ιτ. Μάλλον κάτι άλλο μου λείπει. Μάλλον δε ζω όπως θα θελα. </div>
<div style="text-align: justify;">
Πήρα κανα δυο σημαντικές αποφάσεις μες στο μήνα. Ωριμότητα. Τρέμω μήπως το κεφάλι μου σταματήσει να μου προκαλεί όλες αυτές τις σκέψεις. έχω γίνει σα μίξερ. Κουράστηκα πολύ. Είμαι εμμονική. Μη σου τύχει να είσαι σαν κι εμένα. </div>
<div style="text-align: justify;">
Και κάπου εκεί συνειδητοποίησα ότι δε ζω κι ας το παίζω έξυπνη. Κάπου εκεί κατάλαβα ότι μπορείς να ελέγχεις τον εαυτό σου αλλά δε χρειάζεται να ελέγχεις και τη ζωή σου. Σοκαρίστηκα όταν σκέφτηκα ότι δεν έχει υπάρξει μία μέρα που να είπα στον εαυτό μου "παίξε, εγώ είμαι εδώ". Σκέφτομαι τα πάντα, πριν γίνουν, αφού γίνουν, με ποιον θα γίνουν, στήνω ιστορίες, τις αρχίζω, τις τελειώνω, και περιμένω στη γωνία για να πω "Είδες; Είχες δίκιο τελικά. Όπως το χες σκεφτεί έγινε". Αυτό είναι άρρωστο. Αυτό να μην το πάθετε. Και πριν προλάβει να σε τρελάνει ο εαυτός σου, έρχεται μια μέρα, ένα τραγούδι, πέντε άνθρωποι και μια ωραία γαμημένη καθημερινότητα για να σου δείξουν πόση ζωή χάνεις για να σκέφτεσαι. Κατέληξα ότι οι άνθρωποι πάντα θα πιστεύουν αυτό που τους βολεύει κι εσύ πάντα θα έχεις ένα ρόλο. </div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτό δε μπορούσα να δεχτώ. Αυτό είναι που τελικά με αγχώνει. Που το ρόλο μου στη ζωή των άλλων ήθελα να τον επιλέξω εγώ. Μέγα λάθος . Το ρόλο που θα έχεις στη ζωή κάποιου θα στον υποδείξει αυτός. Δικός σου ρόλος είναι να αποφασίσεις αν σου αρέσει ο ρόλος που σου δώσανε για να συνεχίσεις να παίζεις. (αν μπερδεύτηκες με όλο αυτό, σκέψου τι τραβάω 33 χρόνια τώρα). Κι έτσι κάπως άρχισα να ζω. Και να θέλω να δίνω χαρά στους άλλους. Ντάξει δε μπορώ να σταματήσω να κράζω. Έχτισα μια ολόκληρη καριέρα πάνω σ αυτο. Αλλά ο ρόλος μου δε θα ναι αυτός. </div>
<div style="text-align: justify;">
Και δε φρικάρω που μεγαλώνω. Και ξέρω ότι δεν είμαι τόσο σπουδαία. Και άρχισα να μην έχω πολλές απαιτήσεις. Και θέλω να είμαι σε ένα αυτοκίνητο με ανοιχτά παράθυρα, στη θέση του συνοδηγού κατά προτίμηση (βαριέμαι να οδηγώ) και να τραγουδάω δυνατά "We are all basically alone" παράφωνα και να μη με παρεξηγεί ο οδηγός γιατί οκ θα ναι λίγο άβολο αλλά θα καθαρίζω την άμμο απ τα απ τα πόδια μου μέσα σε ξένο αμάξι και θα το κάνω χάλια. </div>
<div style="text-align: justify;">
Αλλά μπορεί τότε να ζούμε. Όμορφα. </div>
<div style="text-align: justify;">
Θα πάω για τρέξιμο σήμερα. Αυτός είναι ο ρόλος μου.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div>
<br /></div>
</div>
Straahttp://www.blogger.com/profile/17933033896474707723noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8160127932071909235.post-62838873170238725202015-05-19T11:35:00.004+03:002015-05-19T12:34:41.470+03:00βερολίνο <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Πριν κανένα τρίμηνο μου λέει η Άντα "ρε συ δεν πάμε κανένα ταξιδάκι; έχω ψιλοπήξει". Της απάντησα τότε "δεν ξέρω μωρέ ούτε αν θα χω λεφτά και εντάξει ταξίδι μες στο Μάιο για ποιο λόγο;" "Πάμε Βερολίνο που δεν έχω ξαναπάει εγώ;" μου λέει. Κατουρήθηκα. Είπα ναι χωρίς να ξέρω γιατί πάω, πότε πάω, γιατί ξαναπάω, πότε ξαναπάω. Το Βερολίνο για μένα είναι πάντα ένας προορισμός ζωής. Ντάξει, ξέρω οι γερμανοί δεν είναι φίλοι μας, αλλά το Βερολίνο δεν είναι η υπόλοιπη Γερμανία. Τελευταία φορά πήγα το 2011. Αν με ρωτούσες τις εντυπώσεις μου θα σου απαντούσα, ντάξει δεν είναι κάτι τρομερό -για μένα τίποτα δεν είναι κάτι τρομερό- όμως είναι μια πόλη που θυμόμουν σα να πήγα χθες. Είναι μια πόλη που όταν πας, δεν τη βγάζεις ποτέ απ το μυαλό σου. Είναι μια πόλη που δε χρειάζεται η τέλεια παρέα γιατί είναι η ίδια η τέλεια παρέα. (μακάρι κάποια στιγμή να πω το ίδιο και για τη χαλκίδα. χμμμ)</div>
<div style="text-align: justify;">
Με τα λίγα και τα πολλά, έκλεισα να πάω ένα ταξίδι άνευ λόγου που τελικά έφτασα να το περιμένω σαν εξαρτημένη. Όπως έχω ξαναδηλώσει έχω αρρώστια με τα γερμανικά, η αρτιότητά τους μου καλύπτει ένα μεγάλο κομμάτι του ocd μου, τρελαίνομαι για τη γερμανική πειθαρχία, αγαπώ την ιστορία του βερολίνου, μας είναι άλλωστε αρκετά οικεία και τελοσπάντων θυμάμαι να πήγα σε μια πόλη που ήθελα μόνο να ξαναπάω.</div>
<div style="text-align: justify;">
Πετούσαμε Παρασκευή πρωί με aegean -εμμονή 1. προσπαθώ να μην πετάω με low budget εταιρίες, κοινώς πρήζω κόσμο- και παρόλο που οκ, δε με λες και τρομερά άνετη με τα αεροπλάνα,πάντα μα πάντα θα ταξιδέψω γιατί οκ yolo κιόλας. Είχαμε, παρόλα αυτά δυο εξαιρετικές πτήσεις, μέχρι που σηκώθηκα να κάνω σκοινάκι στο γυρισμό. Πήγαμε εγώ η Άντα και η Μάνια, η οποία κοιμόταν απ τις 15/5-18/5 παντού συνέχεια και μόνιμα. <i>Cabin crew, ready for takeoff </i>και 3 ώρες μετά "Κυρίες και Κύριοι κάλως ορίσατε στο αεροδρόμιο Τegel του Βερολίνου. Σας ευχόμαστε καλή διαμονή. YEAHHHHHHHHHHH. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTm0qyIXM1PnB_ibIu6ezEnggLrDup4fASfPnNeEtMiqMmTMxQgQwX81ypXFPgaLkrIIxSmKnT_ZuPh3MSdjAfOchmsPEP59APOsAw79UoM2_tyXl1HboK_Cuj_L5otSbU9zJFQdAb95E/s1600/IMG_5036.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTm0qyIXM1PnB_ibIu6ezEnggLrDup4fASfPnNeEtMiqMmTMxQgQwX81ypXFPgaLkrIIxSmKnT_ZuPh3MSdjAfOchmsPEP59APOsAw79UoM2_tyXl1HboK_Cuj_L5otSbU9zJFQdAb95E/s1600/IMG_5036.jpg" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Στο αεροδρόμιο μας περίμενε ο Χ. όπου θα μέναμε στο σπίτι του και γενικώς μας έκανε τη ζωη λίγο πιο απλή απ ό,τι περιμέναμε. Πήγαμε για ένα γρήγορο sightseeing για τα κορίτσια, καθ ότι είχα δηλώσει ότι εγώ τα είχα δει όλα την προηγούμενη φορά και οκ πάμε μόνο για μπύρες και ζωάρα. Πράγματι γυρίσαμε λίγο, αφήσαμε το αμάξι και ξεκινήσαμε να προχωράμε.και να τρώμε. και να τρώμε. και να τρώμε. και να τρώμε. </div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν είχε αλλάξει τίποτα. Το βερολινάκι ήταν έτσι όπως το άφησα. Με λίγο πιο πολύ ήλιο. Μια πόλη που οι άνθρωποι έχουν λυμένα τα προβλήματα τους ή τελοσπάντων τα λύνουν στα τεράστια πεζοδρόμιά τους με ένα ποδήλατο. Αν πας βερολίνο, θα κάνεις ποδήλατο. Αρχίσαμε τις κλασσικές βόλτες στην Alexanderplatz, στη Hackescher Markt, στην Unter den Linden και συνεχίσαμε να τρώμε.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9C4CpKC4CIDWCzM3mx6gkuOSJ4qvos2nQ79MgtIbgLYa_9KUeth8rBjEFYleDxp_sgq9jVyCOFioOsFAQIcsxj4BJUUC7ibqIxbeMvLm_oOTTI7W2rxPWb1jGesDsTQgQYqbXVYaTD1Q/s1600/IMG_4881.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg9C4CpKC4CIDWCzM3mx6gkuOSJ4qvos2nQ79MgtIbgLYa_9KUeth8rBjEFYleDxp_sgq9jVyCOFioOsFAQIcsxj4BJUUC7ibqIxbeMvLm_oOTTI7W2rxPWb1jGesDsTQgQYqbXVYaTD1Q/s1600/IMG_4881.jpg" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Στην Αlexanderplatz που είναι και η κεντρική πλατεία του βερολίνου βρίσκεται και ο περίφημος πύργος της τηλεόρασης (fernsehen tor) που οκ είναι επιβλητικός αλλά δεν είναι και σαν τον πύργο του ΟΤΕ στη Θεσσαλονίκη. αχεμ.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjkBIRMpdooZh_XN-NQKEz5V_MS020GQxtSzlfYvG-NkgDwq0TG_ZtpFGRVhMSI9p9E_Flj3yZCii-8_WV6BLjyS0V_E-UwOxhbU8cGs4GFgp0o98_M_o4Rb46TIby6sfupsGiLjyisMs/s1600/IMG_5044.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjjkBIRMpdooZh_XN-NQKEz5V_MS020GQxtSzlfYvG-NkgDwq0TG_ZtpFGRVhMSI9p9E_Flj3yZCii-8_WV6BLjyS0V_E-UwOxhbU8cGs4GFgp0o98_M_o4Rb46TIby6sfupsGiLjyisMs/s1600/IMG_5044.jpg" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Συνεχίσαμε τις βόλτες και άρχισε να φτάνει η στιγμή που επιθυμήσαμε μπύρα ξύλο και καράτε. οκ μόνο μπύρα. πήγαμε στο ποτάμι (όπου ποτάμι βλ. )</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSp6KpEiaSfyFNXqVIHzY7VvhTjQs1Wj61LIfb2IrQcib0ICLV6iGsdVYRaCNDFtfY9iRkscb1ssYChZyZ9rbzMH03a3JOo5K22LNuNBJCHaJNCb7HUvyy-moYYnQi0Jfl71shuj1qhAo/s1600/IMG_5047.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSp6KpEiaSfyFNXqVIHzY7VvhTjQs1Wj61LIfb2IrQcib0ICLV6iGsdVYRaCNDFtfY9iRkscb1ssYChZyZ9rbzMH03a3JOo5K22LNuNBJCHaJNCb7HUvyy-moYYnQi0Jfl71shuj1qhAo/s1600/IMG_5047.jpg" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
μετά πήγαμε και ξαπλώσαμε σαν τους αλίμονους στα γρασίδια (#teamdexarina)</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNaaqQ55DNyfu4dB0-4ThML3NEYYNRIt7ByqkrJp2QM6xqqAB7iXg2Rhwn_rhXWRIEmLcJZoBk2PZ2eULDx9l-v2muTvTzneDjnycujni_E-ZvcqkfKBnZr5c9m8K7je6ENjPPkherpK8/s1600/IMG_4885+(1).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNaaqQ55DNyfu4dB0-4ThML3NEYYNRIt7ByqkrJp2QM6xqqAB7iXg2Rhwn_rhXWRIEmLcJZoBk2PZ2eULDx9l-v2muTvTzneDjnycujni_E-ZvcqkfKBnZr5c9m8K7je6ENjPPkherpK8/s1600/IMG_4885+(1).jpg" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
και αποφασίσαμε εμείς να πάμε μια βολτούλα για ενα παγωτάκι. Το φανταστικό με τους γερμανούς είναι οτι παρόλο που τους μιλάς γερμανικά, σου απαντάνε αγγλικά. Αυτό το παιχνιδάκι κράτησε τρεις μέρες. Εγώ γερμανικά μιλάω, οκ δε θα κάνω διαπραγμάτευση σαν το βαρουφάκη αλλά ένα νερό μπορώ να το ζητήσω. Ίσως και δύο. Ρε γερμανικά εγώ, αγγλικά αυτοί, και φτου κι απ την αρχή. Αλλά δε θα με τρελάνουν. εγώ θα τους τρελάνω. και μετά άρχισα νομίζω να κάνω προτάσεις του τύπου "γεια σας μια μπύρα θα ήθελα, πάρκάρω εκεί ανοίξτε την πόρτα, πού είναι το τραπέζι, μυκονόοοοοος". (εμμονή 2)</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Πτώματα γυρίσαμε σπίτι και δεν την πολυπαλεύαμε για έξω. η φράση "τρώμε κάτι και συνεχίζουμε;" μας συνόδεψε παντού. στο σημείο αυτό να προσθέσω πώς αν δεν είστε ο λάτσης ώστε να έχετε εκατομμύρια ευρώ για να χαλάτε MB μην περιμένετε να βρείτε Wi-Fi στο βερολίνο. Κάποιος τους έχει πει ότι είναι του σατανά και δεν έχουν πουθενά. (η αλήθεια είναι ότι δεν το χρειάζεστε. η ζωή είναι καλύτερη χωρίς ίντερνετ. βασικά η ζωή είναι χωρίς ίντερνετ. και σας το λέει αυτό το ν.1 junkie που θα πάρει σύνταξη αναπηρίας για κάποια ασθένεια στα δάχτυλα λόγω του scroll down.) Στο σπίτι είχαμε τελοςπάντων. Άντα, σ ευχαριστούμε για την υπομονή. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Και πέφτεις να κοιμηθείς. Κάπως έτσι </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBZqj6reTLTpEZNBrNN3ldwdKmw8D-qhPbESU5RZOhpmDBNFP8dMcAYY8IIYSelABNINuJxBVptLyK9oChvirtp7HIdU21qDugPRdjGAUOAeq1uWrU6mQixWvgjcp_f4z7wVitxGvKx9w/s1600/IMG_5048.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="319" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBZqj6reTLTpEZNBrNN3ldwdKmw8D-qhPbESU5RZOhpmDBNFP8dMcAYY8IIYSelABNINuJxBVptLyK9oChvirtp7HIdU21qDugPRdjGAUOAeq1uWrU6mQixWvgjcp_f4z7wVitxGvKx9w/s320/IMG_5048.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg8Ui25wdUd9_CZmw5SEm1Kl1WPY-Ns4GZjkKbrHJpS396bdKf4_0yadvkpEbGZ1-cZc9QfKMs8bIdtjOpHvGQv3IWbOpElcTiW8Mjl31sKzrZVlVbsB1wXnVaQUONmcXFW8sSncYtzygw/s1600/IMG_5049.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg8Ui25wdUd9_CZmw5SEm1Kl1WPY-Ns4GZjkKbrHJpS396bdKf4_0yadvkpEbGZ1-cZc9QfKMs8bIdtjOpHvGQv3IWbOpElcTiW8Mjl31sKzrZVlVbsB1wXnVaQUONmcXFW8sSncYtzygw/s1600/IMG_5049.jpg" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
γιατί οι άνθρωποι εκεί ΔΕΝ έχουν κουρτίνες. swag. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Την επόμενη μέρα σηκώθηκα πολύ πρωί να πάω για τρέξιμο στο Tempelhof (μέναμε Neukoln) και νομίζω ότι αντίκρυσα τον παράδεισο. Ατέλειωτα πάρκα, ηρεμία, ησυχία, ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ;. Αποφασίσαμε τη μέρα μας να την περάσουμε στο μετρό για να δούμε την πόλη λίγο καλύτερα. Σα λιγάκι συγκεντρωτικός τύπος εγώ, είχα βγάλει ένα <i>προγραμματάκι</i> και ξεκινήσαμε για το Bauhaus Archiv, μετά βόλτα στα μαγαζιά (ναι. είμαστε γυναίκες sorry) μετά φαγητά και μετά βόλτα για μπύρες. ΖΩΑΡΑ.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Πέρασα αρκετές ώρες σαυτή τη στάση #διπλης </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizwRxbC7CQ4jmqJ4lTai2DjwZ8slI-LrtBs-RbIhpO-jjbHF2usDghoUWryOoTh5T918wHlQx646QPu91EJkruO-CriMkaaXN6mvpGGl4xSxinkV_lsRKOOAX3OSda1uMal-IWhmggc90/s1600/IMG_4935.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizwRxbC7CQ4jmqJ4lTai2DjwZ8slI-LrtBs-RbIhpO-jjbHF2usDghoUWryOoTh5T918wHlQx646QPu91EJkruO-CriMkaaXN6mvpGGl4xSxinkV_lsRKOOAX3OSda1uMal-IWhmggc90/s1600/IMG_4935.jpg" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
αλλά νομίζω ότι δεν έκανα λάθος. Βασικά οι άνθρωποι είναι τόσο οργανωμένοι που δεν κάνεις εύκολα λάθος. Καλό είναι να βγάζετε ημερήσια κάρτα (Tageskarte) για τα μέσα, γιατι σας πιάνουν λίγο τον κώλο με τα απλά εισιτήρια .</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTBVKrMOGhh4VwOWizSX9aRcrzrHEE8yMBuEtwqIeVJdvpd1lE85H5RxQRXzPCaKHFk7KVtjoQHs-OTMYH0e3f41YDDA4LZJODmNKeFiV0ORbpjsIkbrmLZ8zoZnOuxziRZ7fy01aKgCE/s1600/IMG_5046.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTBVKrMOGhh4VwOWizSX9aRcrzrHEE8yMBuEtwqIeVJdvpd1lE85H5RxQRXzPCaKHFk7KVtjoQHs-OTMYH0e3f41YDDA4LZJODmNKeFiV0ORbpjsIkbrmLZ8zoZnOuxziRZ7fy01aKgCE/s1600/IMG_5046.jpg" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRI5TmOh5scHpzIkh_F128iOctg9bOssq5XWoxc1URX4d_fIJBpQrMks4zmyQJAaKgnCNn5hsEEfPEhp7dsi-T1RlxowFSuPsCqfMlXDhRAN3kqjR3gbni7t4mCoN36ZzgjquqvvH9UiI/s1600/IMG_4917+(1).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjRI5TmOh5scHpzIkh_F128iOctg9bOssq5XWoxc1URX4d_fIJBpQrMks4zmyQJAaKgnCNn5hsEEfPEhp7dsi-T1RlxowFSuPsCqfMlXDhRAN3kqjR3gbni7t4mCoN36ZzgjquqvvH9UiI/s1600/IMG_4917+(1).jpg" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Η φώτο στα γρασίδια είναι εικονική διότι έξω είχε 5 βαθμούς και ΚΑΜΙΑ ανοιξη ποτέ. Καλή χρονιά .</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Πήγαμε για μπύρες, μπύρες, μπύρες και μόνο μπύρες στη Wasserstrasse και μετά καταλήξαμε σε ένα μπεργκεράδικο (my ass Colibri) που ήταν κάπως έτσι </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgceuyj4I0tuF2G8C71Y8CLBMQcYNDLjbzjZMHEXh24MD2fpbOMR_uF19kkdmugfq1kDFTeozHeTk2C1k_5wR5cK5u5YCG4Xws_sGL5TflT6JycgZQF8pexJON9iiSrWdiCu_8PA_63X8/s1600/IMG_4930.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgceuyj4I0tuF2G8C71Y8CLBMQcYNDLjbzjZMHEXh24MD2fpbOMR_uF19kkdmugfq1kDFTeozHeTk2C1k_5wR5cK5u5YCG4Xws_sGL5TflT6JycgZQF8pexJON9iiSrWdiCu_8PA_63X8/s1600/IMG_4930.jpg" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
και περιμένοντας το μπέργκερ έπαιζες και ένα supermario pro. International Burger το μαγαζί και ο τύπος που δουλεύει ρωτάει ονόματα για να φωνάξει τις παραγγελίες και ήξερε ότι το Ιοκάστη ήταν αρχαίο ελληνικό και όλη την ιστορία του. (μπορεί και να παντρευτήκαμε. δε θυμάμαι. θα σας πω σε εννέα μήνες).</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Δεύτερη μέρα που επιστρέψαμε σπίτι αργά σα μεθυσμένες μούμιες και ανάψαμε καλοριφέρ. (Χρήστο σόρρυ, μάλλον είναι αναμμένα ακόμη)</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Η Κυριακή μας φέρθηκε λίγο καλύτερα, μια διακριτική συννεφιά και πολύς ήλιος και ξεκινήσαμε με την Ελένη να πάμε στο Kreuzberg, στη Markthalle όπου οι χίπστερς του βερολίνου εκτός από αέναο μπάφο (δεν ξέρω ακόμη πώς μυρίζει, μη με ρωτάτε), πουλούσαν βινύλια και διάφορα τρόφιμα που κ α τ ι είχαν. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5VCrQ0yMJ7rfnjFuEK2TyICOjYwgHUr6XHhwiviMizxHNtJaJfZzW2TKg8wK7bvaCeeIha7AYRdsqS2WKP6xseuqphMeHvvcxWOrCGUEpYl38REMXGQDlnlo313eAhVTy4DheeqGgmIk/s1600/IMG_5051.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5VCrQ0yMJ7rfnjFuEK2TyICOjYwgHUr6XHhwiviMizxHNtJaJfZzW2TKg8wK7bvaCeeIha7AYRdsqS2WKP6xseuqphMeHvvcxWOrCGUEpYl38REMXGQDlnlo313eAhVTy4DheeqGgmIk/s1600/IMG_5051.jpg" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmuHDotMemth7Zathk1mjX8TVfLqG912uSPn6sZnPZTAOH5mLi_7rJKcIt17bku9sQEphz6LBTJzN_SVsoXbWpDsKvA4YlWLjXF6ttYvfydqBelpPg2daiPu-9yHVzxX9lfm6RQ9sCjiw/s1600/IMG_5054.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhmuHDotMemth7Zathk1mjX8TVfLqG912uSPn6sZnPZTAOH5mLi_7rJKcIt17bku9sQEphz6LBTJzN_SVsoXbWpDsKvA4YlWLjXF6ttYvfydqBelpPg2daiPu-9yHVzxX9lfm6RQ9sCjiw/s1600/IMG_5054.jpg" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Ακολουθεί μια γραφική φώτο </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhnq4K5ZGvm5y5fJkua6p5YrRcQzFdSdxnVxxPCZc6c1CIaPTiRI-du1zB32jYsB1czW6Ji_JN3gtNecVFCZJBZfcoMHsEZLKwmaQur-xwABYt3cJy0eeaokbvayGEO8WUOzZsyMJTFFA/s1600/IMG_5055.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhnq4K5ZGvm5y5fJkua6p5YrRcQzFdSdxnVxxPCZc6c1CIaPTiRI-du1zB32jYsB1czW6Ji_JN3gtNecVFCZJBZfcoMHsEZLKwmaQur-xwABYt3cJy0eeaokbvayGEO8WUOzZsyMJTFFA/s1600/IMG_5055.jpg" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Τα κορίτσια μας περίμεναν πάντα γιατι πηγαίναμε παντού για τσισάκια. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Μετά πήραμε τα πόδια μας και για κακή μας τύχη πήγαμε στο Five Elephant στο Kreuzberg για καφέ και γλυκό. ντάξει, ΠΑΡΤΕ ΤΣΗΖΚΕΙΚ. και μετά ΞΑΝΑΠΑΡΤΕ τσήζκέηκ</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjgX7_SnXjpKOVkTRaXAEm-n4CAWjprPuCgtOvl2hWxj_QuB_wI6CEL2vDILqjeUupu_3gaF4uQlL51z8Z5fXPt0ISasxBgnGobi_klxlwNbBICLO8Q3fAXCTle-WMr1qiFRDOXbWSSktk/s1600/IMG_5052.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjgX7_SnXjpKOVkTRaXAEm-n4CAWjprPuCgtOvl2hWxj_QuB_wI6CEL2vDILqjeUupu_3gaF4uQlL51z8Z5fXPt0ISasxBgnGobi_klxlwNbBICLO8Q3fAXCTle-WMr1qiFRDOXbWSSktk/s1600/IMG_5052.jpg" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDT5v6o7uhhd1Kbf2T-_0Z_pRY39g7pT6sy6d-uVKUejCcjBW9wzh3FI-53ZPveWRdPmKn3VltjObd8ZF-6GOhJTk_JGbCwJNZvuBNx9PZMB_mrMuj8s4dZLEKA4amCtHWBJdPOcfTMtM/s1600/IMG_5050.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDT5v6o7uhhd1Kbf2T-_0Z_pRY39g7pT6sy6d-uVKUejCcjBW9wzh3FI-53ZPveWRdPmKn3VltjObd8ZF-6GOhJTk_JGbCwJNZvuBNx9PZMB_mrMuj8s4dZLEKA4amCtHWBJdPOcfTMtM/s1600/IMG_5050.jpg" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Με όσο κουράγιο μας έμεινε ξεκινήσαμε για το Mauerpark στην περιοχή Prenzlauerberg (Άντα, για πες πάλι την περιοχή πώς λέγεται) όπου τις Κυριακές έχει υπαίθριο πάρκο με παζάρια (σαν αυτό στη λαϊκή στο Γουδί), διάφορα λάηβ, ιβεντς και γενικώς κάτι πολύ πολύ όμορφο. Σούπα για τους βερολινέζους, αλλά σαν τουρίστας θα πας. (fun fact, ο κύριος στις τουαλέτες σε χρεώνει 0,50€ και καθαρίζει τις τουαλέτες με ένα πράγμα σαν πατσουλί)</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Τι εννοείς αν ήπια μπύρα κι αν κοιμήθηκα;</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihkOnkmLlOYgLIBGcHqDUV5u2TpAzwh2BmpLJZwi0bkk97bZ8GCv-VU9v5tJU3Ur4ATx34eSs_XC8IJFspSnL45328_TZvYs1Rro9_GjIAGpAXEmP8oIIoDxgAjaJAIKvKDRperl11dN4/s1600/IMG_5058.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihkOnkmLlOYgLIBGcHqDUV5u2TpAzwh2BmpLJZwi0bkk97bZ8GCv-VU9v5tJU3Ur4ATx34eSs_XC8IJFspSnL45328_TZvYs1Rro9_GjIAGpAXEmP8oIIoDxgAjaJAIKvKDRperl11dN4/s1600/IMG_5058.jpg" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivwU2DOWsGNqzYOkcDzEbFKGGMohkZerNhXNHA49isDv6sigClej_KM7pA3vb3_uCeon5gTRvCr-lqX2_vunLg73VDnc3kQ3OsSlruTBj_-vwnTHbZaKx9fB3VjRB0S_bIOeEAEgfBsbU/s1600/IMG_5037.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivwU2DOWsGNqzYOkcDzEbFKGGMohkZerNhXNHA49isDv6sigClej_KM7pA3vb3_uCeon5gTRvCr-lqX2_vunLg73VDnc3kQ3OsSlruTBj_-vwnTHbZaKx9fB3VjRB0S_bIOeEAEgfBsbU/s1600/IMG_5037.jpg" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Συνεχίσαμε το περπάτημα να ξεφουσκώσουμε για να ξαναφάμε. Οι δρόμοι στο prenzlauerberg είναι το 8ο θαύμα του κόσμου. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj13SwI-dpMaZQ2-CCkKX8WCpFXRwRT-rmG7Byvz-dz66LYn6za8wTaz02EfjQ70Btdv2I95YaxsEQw4_17fnBTSTsFIps4bERm0m50OZvqEGkVr_HuywTsrvA7tCBRAxFinHgeA0r0cKg/s1600/IMG_5038.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj13SwI-dpMaZQ2-CCkKX8WCpFXRwRT-rmG7Byvz-dz66LYn6za8wTaz02EfjQ70Btdv2I95YaxsEQw4_17fnBTSTsFIps4bERm0m50OZvqEGkVr_HuywTsrvA7tCBRAxFinHgeA0r0cKg/s1600/IMG_5038.jpg" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Καταλήξαμε στη συμβολή των οδών Danzigerstrasse kai Ebenswaldestrasse για να φάμε αυτό </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNypB-fjXw1TcjpueHjmuntOMz8rKv1GtZ4dFJhZcW8I6QRRKe8m2RFQO1-PxLYUdiT560hYOpc6utbUtNQdJr9iIG_ZJdKVarJKmyHkr0CIN07rTpPC7XdECCWb7J2RbAHIBtST7aNaA/s1600/IMG_5003.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiNypB-fjXw1TcjpueHjmuntOMz8rKv1GtZ4dFJhZcW8I6QRRKe8m2RFQO1-PxLYUdiT560hYOpc6utbUtNQdJr9iIG_ZJdKVarJKmyHkr0CIN07rTpPC7XdECCWb7J2RbAHIBtST7aNaA/s1600/IMG_5003.jpg" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
(το έβαλα πλάγια στη φώτο μπας και φανεί μικρότερο). και μετά συνεχίσαμε για ποτά στο Wohnzimmer και περάσαμε κι απ το Zu mir oder zu dir. Θα πας και στα δύο. Και θα ρθω κι εγώ μαζί. (Στο Wohnzimmer δε θα ζητήσεις ποτέ νερό. Μ ακούς; ποτέ. Σφηνοπότηρο και κάνει 2€. το φυσάμε και δεν κρυώνει, ΑΛΛΑ έχει wi-fi και είναι μαγαζάρα.)</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzJi5wnCmIMoLDmIp_iZz_tZ7CEYwPJBhjX1fbLZhglZRR5jqeIL8e6ROwqJOEAWniM3fUKGEfUn0xPIHEyrS1RcF78mZ4yTdQl-Z3vcYBHbJNDRzIBi1NU2oNp0rpFOC4t_M17CfPfBU/s1600/IMG_5039.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhzJi5wnCmIMoLDmIp_iZz_tZ7CEYwPJBhjX1fbLZhglZRR5jqeIL8e6ROwqJOEAWniM3fUKGEfUn0xPIHEyrS1RcF78mZ4yTdQl-Z3vcYBHbJNDRzIBi1NU2oNp0rpFOC4t_M17CfPfBU/s1600/IMG_5039.jpg" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Μετά ο βασιλιάς της σκόνης (σόρρυ Χρήστο) έχασε το αμάξι και μέχρι να το βρούμε ουρλιάζαμε το "ακρογιαλιές δειλινά" σα να ήμασταν στο φαληράκι Ρόδου γιατί σόρρυ κιόλας αλλά εμείς φέραμε τον τσιτσάνη στο Βερολίνο.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Ξεθεωμένες και πολύ χαρούμενες επιστρέψαμε να ετοιμάσουμε πράγματα γιατι χθες το πρωί επιστρέφαμε στην ελλάδα.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Μπορεί να κούρασε αυτό το πόστ, αλλά νομίζω το έκανα για μένα. Δε θα ξεχάσω τίποτα απ αυτό το ταξίδι. Ούτε τις δυο μου μπόμπες που με έκαναν να περάσω τέλεια, ούτε το βασιλιά της σκόνης, ούτε το Νενάκι. Γιατί καλό το Βερολίνο, αλλά καλύτεροι οι άνθρωποι που σε κάνουν να το αγαπάς. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Το νερό πανάκριβο, οι τιμές αυξημένες σε σχέση με το 2011 που είχα πάει, αλλά μια πόλη που ίσως σκεφτώ σοβαρά να μείνω μόνιμα. Δεν είμαι αντικειμενική για το Βερολίνο, οπότε μη με ρωτάτε πώς πέρασα. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι γύρισα πιο ευτυχισμένη. Και το χα πολύ ανάγκη. Τα ταξίδια μας είναι οι φωτογραφίες μας (σσ.βγάλε με φώτο μωρή γίδα) αλλά λίγο παραπάνω είναι το τι είδαμε, το τι σκεφτήκαμε, το ποιους σκεφτήκαμε αλλά κυρίως το τι ξεχάσαμε. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Να ταξιδεύετε. Κι όταν πηγαίνετε Βερολίνο να παίρνετε κι εμένα μαζί.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNitFYsUpzZbyQBM67yhmEEscv30EjZDuotTkLCKFF9LcmR6mt_sejZ5tRTYMdGmM4p5oifVsL749rwYqIveWQ_td2UhefwicAvt59AIaxg3iHoll2p0H-1dPP8gUsUutocCbD81mnH_g/s1600/IMG_4887.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNitFYsUpzZbyQBM67yhmEEscv30EjZDuotTkLCKFF9LcmR6mt_sejZ5tRTYMdGmM4p5oifVsL749rwYqIveWQ_td2UhefwicAvt59AIaxg3iHoll2p0H-1dPP8gUsUutocCbD81mnH_g/s1600/IMG_4887.jpg" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZwpK18Ig0BrEa9N0oLUNV2wAN2tJiSPNdNNSVeOAl89poxa_BrTyp-ciLv4D7uh8fOt40FIbUy531ZUsuT__BP6AHBE1DtC0pqkcUabTGMFFtNS5prBZt1ORhaNjOReKAGcn6VntIJIk/s1600/IMG_5041.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZwpK18Ig0BrEa9N0oLUNV2wAN2tJiSPNdNNSVeOAl89poxa_BrTyp-ciLv4D7uh8fOt40FIbUy531ZUsuT__BP6AHBE1DtC0pqkcUabTGMFFtNS5prBZt1ORhaNjOReKAGcn6VntIJIk/s1600/IMG_5041.jpg" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqQsmu4sfUNluBIIQmKOI8aOWJX2eq73uDTjLViwTO1iepwpxk6yLILrs4DpCNtYniMcl9hxSZj_TGoZkdLhnqM6yNcFO_5sxQBlJaSgAgQCL0_j0lJWmrEjKeT2ZvVl9G73XP3Fxq8zU/s1600/IMG_5056.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqQsmu4sfUNluBIIQmKOI8aOWJX2eq73uDTjLViwTO1iepwpxk6yLILrs4DpCNtYniMcl9hxSZj_TGoZkdLhnqM6yNcFO_5sxQBlJaSgAgQCL0_j0lJWmrEjKeT2ZvVl9G73XP3Fxq8zU/s1600/IMG_5056.jpg" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjiRejj_BGoFvC1dbmHpiMHPk9673YfhsSNG3XN6ft0aGcSDSvWE1mHHqrs4GGcb_J0HQsD_ndK97PEO6OaNOAqmMqUz1jleXnDqXxLYJ1FpPadodHlWSqkJUJ7HoWiaVXDinP3Z_eGWZs/s1600/IMG_5059.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjiRejj_BGoFvC1dbmHpiMHPk9673YfhsSNG3XN6ft0aGcSDSvWE1mHHqrs4GGcb_J0HQsD_ndK97PEO6OaNOAqmMqUz1jleXnDqXxLYJ1FpPadodHlWSqkJUJ7HoWiaVXDinP3Z_eGWZs/s1600/IMG_5059.jpg" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEis8sYisNPBlnkkA0UeeD2s25RLrEkiG6f9GDLIpuTSRuOEeBv_p_VOVdRCL_cPQ9hlmkCQJT62E7JBjiUKrOyXz_h-9UKE6-LKjK9S3l_Pzzaku7Akaq3Tm8rTN0vn33GAHtSXXPxY6h4/s1600/IMG_5060.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="319" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEis8sYisNPBlnkkA0UeeD2s25RLrEkiG6f9GDLIpuTSRuOEeBv_p_VOVdRCL_cPQ9hlmkCQJT62E7JBjiUKrOyXz_h-9UKE6-LKjK9S3l_Pzzaku7Akaq3Tm8rTN0vn33GAHtSXXPxY6h4/s320/IMG_5060.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-nF2Jh_BftC6xB3vQNG4h25vkzaFBmn-degw86qA7aS9wN6izejv2Q3HRiY_q1DY06iZ8Sb4WYAlXq1ue4K1kJ65VbWiKXiuBclPKRfTIPY0XAmE_5cTNDLFSmhopXXZYmAm3NPtRYYE/s1600/IMG_5061.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-nF2Jh_BftC6xB3vQNG4h25vkzaFBmn-degw86qA7aS9wN6izejv2Q3HRiY_q1DY06iZ8Sb4WYAlXq1ue4K1kJ65VbWiKXiuBclPKRfTIPY0XAmE_5cTNDLFSmhopXXZYmAm3NPtRYYE/s1600/IMG_5061.jpg" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjNwu3NtZCecQAmSOn9RTTtxejYSeo2c0rct_qz8FSU4cE_aNA1dMp1PUFArlNhR2Jg36RubpJU4TFmba9sy8ue2zpjdWvU4mU0W2zGB4A-DxoJu4EaCPaILp9Z44YjlNRKpw_I8GdCGW4/s1600/IMG_5062.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjNwu3NtZCecQAmSOn9RTTtxejYSeo2c0rct_qz8FSU4cE_aNA1dMp1PUFArlNhR2Jg36RubpJU4TFmba9sy8ue2zpjdWvU4mU0W2zGB4A-DxoJu4EaCPaILp9Z44YjlNRKpw_I8GdCGW4/s1600/IMG_5062.jpg" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg08ILUQ_aY3tR5LVKTpNfBs_9rLJkIoMJJilBmuORAIIlxQ_AUwPXPJPUgNSuFCVrUDNuEU1BmO8ktXN_l6z-lUgjJ6NjXXYD1lisyzqtGPrFnU3soyJRYVv_0FMAwgljsrobVPKXegGQ/s1600/IMG_5043.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg08ILUQ_aY3tR5LVKTpNfBs_9rLJkIoMJJilBmuORAIIlxQ_AUwPXPJPUgNSuFCVrUDNuEU1BmO8ktXN_l6z-lUgjJ6NjXXYD1lisyzqtGPrFnU3soyJRYVv_0FMAwgljsrobVPKXegGQ/s1600/IMG_5043.jpg" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2ypdnfD-QkYOhaNqroWqlS5cazNpGOtQZt_CW-rgQuGrdRqKAAiCM2HX1jGRtRa6iUKupDeuLGJghu8g6cA9v2QAlfDdR6gT38gqyytczFsVvP728_pPZMsa_LrpJDdNJ8FehQIgc9ss/s1600/IMG_5053.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2ypdnfD-QkYOhaNqroWqlS5cazNpGOtQZt_CW-rgQuGrdRqKAAiCM2HX1jGRtRa6iUKupDeuLGJghu8g6cA9v2QAlfDdR6gT38gqyytczFsVvP728_pPZMsa_LrpJDdNJ8FehQIgc9ss/s1600/IMG_5053.jpg" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
To αυτό.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
ps. Μπόμπα, και του χρόνου να μαστε καλά. κλάψε. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" dir="rtl" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
</div>
Straahttp://www.blogger.com/profile/17933033896474707723noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8160127932071909235.post-45083450150069403742015-03-30T17:28:00.000+03:002015-03-30T17:39:06.246+03:00Κροκοδείλια Δάκρυα <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Χάσαμε το Σήφη σήμερα. Τον Κροκόδειλο που ζούσε στην Κρήτη και που έγινε θέμα σε όλα τα μέσα που υπάρχουν. Πριν λίγες μέρες όμως χάσαμε περίπου 148 ανθρώπους σε ένα αεροπορικό δυστύχημα που κατά τη γνώμη μου δεν άφησε κανέναν αδιάφορο. Στο άκουσμα της πτώσης αεροσκάφους θυγατρικής γερμανικής πασίγνωστης εταιρίας που εκτελούσε πτήση ρουτίνας- τύπου Κολιάτσου Παγκράτι - πάγωσε ακόμη και το ίδιο το χάος. </div>
<div style="text-align: justify;">
Οι πρώτες σκέψεις ήταν πώς επρόκειτο για τρομοκρατικό χτύπημα, άλλοι θα σκέφτηκαν "low cost εταιρίες τι να περιμένεις με τις σαβούρες τους" και άλλες τέτοιες γενικεύσεις. όμως ΜΠΟΥΜ. </div>
<div style="text-align: justify;">
Το πόρισμα του Γάλλου Εισαγγελέα ερευνώντας τα μαύρα κουτιά του αεροσκάφους ήταν ότι το αεροπλάνο το "έριξε" ηθελημένα ο συγκυβερνήτης Andrea Lubitz ο οποίος έπασχε από ψυχική διαταραχή. Και κάπου εδώ μπήκαμε στη ζώνη του λυκόφωτος. Κάνε εικόνα τί ακολούθησε:</div>
<div style="text-align: justify;">
"Με αποκόλληση αμφιβληστροειδούς πετούσε ο Λούμπιτς" "Ήξερε ότι τυφλωνόταν ο συγκυβερνήτης" "Τρελός και με τη βούλα ο συγκυβερνήτης του μοιραίου αεροσκάφους" "Ήταν σε αναρρωτική άδεια λόγω ψυχολογικών προβλημάτων" "Είχε πει στην κοπέλα του <i>Κάποια μέρα θα κάνω κάτι που θα με θυμούνται όλοι</i>". ΠΟΛΥ ΒΟΛΙΚΟ. ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΒΟΛΙΚΟ.</div>
<div style="text-align: justify;">
Είναι τρομερά γελοίο εξ αφορμής ενός περιστατικού -αν θες τη γνώμη μου το συνωμοσιολογικό μου χάρισμα δε μ'αφήνει να πιστέψω ότι το αεροπλάνο το έριξε ο Λούμπιτς επειδή ήθελε να αυτοκτονήσει, αλλά αυτό θα το κρίνει η ιστορία- έφτασε ένας ολόκληρος κόσμος να ομαδοποιεί τα άτομα με ψυχικές διαταραχές και να τα περιθωριοποιεί. Τι θα πει τρελός με τη βούλα; Ποιος ορίζει την τρέλα και τις προεκτάσεις της; Το ανήθικο και κίτρινο κανάλι της ελληνικής τηλεόρασης ή μήπως η γελοία γερμανική φυλλάδα; Ποιος ξέρει πώς είναι να ζεις με ανθρώπους που πάσχουν από ψυχικές διαταραχές ή ακόμη περισσότερο να είσαι εσύ ο ίδιος αυτό το άτομο;</div>
<div style="text-align: justify;">
Ποιός από εμάς δεν έχει φτάσει τόσο κοντά σ αυτό που παρουσιάζεται ως τρέλα;</div>
<div style="text-align: justify;">
Είναι απορίας άξιο πώς έχει καταλήξει αυτός ο κόσμος να τρέφεται μέσα από το ρατσισμό του. Να τον γεννά και να τον αναπαράγει μόνο και μόνο για να αποποιείται ευθύνες και να μειώνει την αξία των ανθρώπων. Με το να καθόμαστε να λέμε "δεν είμαι εγώ αυτός που θα σώσει τον κόσμο" έχουμε ήδη δημιουργήσει αυτές τις κολάσιμες συμπεριφορές. ΝΑΙ, εσύ είσαι που θα αλλάξεις τον κόσμο. Εσύ που μεγάλωσες με κάτι που λείπει σε όλους αυτούς τους μισάνθρωπους. Μεγάλωσες με σεβασμό γι αυτό που σου δόθηκε. Μεγάλωσες με σεβασμό γι αυτό που λέγεται ψυχολογικό πρόβλημα. Μεγάλωσες με σεβασμό για κάθε Αντρέα Λούμπιτς.</div>
<div style="text-align: justify;">
Τα πραγματικά αίτια της πτώσης του αεροσκάφους ίσως και να μην τα μάθουμε ποτέ. Τα αίτια όμως της πτώσης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας τα είδαμε σε όλο τους το μεγαλείο. Δεν υπάρχει συμπέρασμα να οδηγηθεί κανείς. Υπάρχουν μόνο μικρά και μεγάλα ψυχολογικά προβλήματα που μας σχημάτισαν όλους. Εγώ μ' αυτά ζω. Και βασιλεύω.</div>
</div>
Straahttp://www.blogger.com/profile/17933033896474707723noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8160127932071909235.post-66229885385077849472014-11-10T12:05:00.001+02:002014-11-10T15:33:55.658+02:009.11.2014<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Ανεστραμμένο το 9/11 θα μπορούσε να παραπέμπει στην πτώση των δίδυμων πύργων και στο ground zero. "Διεστραμμένο" το 9/11, όμως, παραπέμπει στην Κυριακή 9.11.2014 και σ αυτή τη γιορτή που έλαβε χώρα χθες στην Αθήνα. Η μανία μου να γράψω κάτι για όλα αυτά που έζησα και είδα στο χθεσινό μαραθώνιο πηγάζει από τη μανία μου να το προσπαθήσω κι εγώ μια μέρα. </div>
<div style="text-align: justify;">
Είναι γνωστή η "μόδα" που έχει δημιουργήσει ένα ψευτοχάηπ γύρω απ το running και όλον αυτόν τον πανζουρλισμό του "πάμε ρε κι εμείς να τρέξουμε". Προσωπικά, θα σου έλεγα ότι δεν πειράζει που έγινε μόδα. καλύτερα να γίνονται τέτοιου είδους συνήθειες μόδα, μήπως και ο άνθρωπος επιστρέψει στην απλότητά του. Σαν κορίτσι που τρέχει πολύ τακτικά όμως, θα σου έλεγα ότι αν θες να τρέξεις για να σε δουν, για να βγάλεις μόνο σέλφι, για να πάρεις τη go pro να τραβάς κάθε ένα νανοσεκόντ κι εγώ να κάνω σλάλομ για να σε περάσω, θα σου έλεγα να κάνεις λίιιιιιιιιιιιιγο στην άκρη για να περάσουμε εμείς που θέλουμε όντως να τρέξουμε. ευχαριστώ. </div>
<div style="text-align: justify;">
Απ όλους τους αγώνες στους οποίους έχω συμμετάσχει -δεν είναι πολλοί- διαπίστωσα ότι χθες ήμουν λίγο παραπάνω ευτυχισμένη. Γιατί η χθεσινή μέρα ήταν μια γιορτή. Αλήθεια ήταν. Το σάββατο το βράδυ δε βγήκα έξω. έμεινα μέσα για να ξεκουραστώ και να σηκωθώ το πρωί να πάω να τρέξω. Κι αν όλο αυτό σου ακούγεται τόσο βάρβαρο -προφανώς ήθελα να πίνω ποτάρες- θα δεις ότι δεν είναι τόσο. Ετοίμασα τα πραγματάκια μου λες και πήγαινα εκδρομή με το σχολείο και έμεινα μέσα γιατί αυτό που θα έκανα την επόμενη μέρα θα με γέμιζε τουλάχιστον για τον επόμενο μήνα. για βάλε τα λίγο κάτω τώρα να δεις που βγάζει νόημα. Είμαι σε θέση λοιπόν σήμερα να εξομολογηθώ ότι η βασιλίσσης σοφίας είναι πιο όμορφη αν την τρέξεις και ότι η ηρώδου αττικού δεν είναι μια κατηφόρα όπως όλες οι άλλες. Φτάνοντας λοιπόν στην τελική αυτή ευθεία (όλοι οι αγώνες εκεί τερμάτιζαν) άρχισα να αισθάνομαι γαργαλητό στο στομάχι, όπως τότε που ανέβαινα στη μπαλαρίνα στο λούνα πάρκ. αποφάσισα να βγάλω τα ακουστικά για να ακούσω τους ανθρώπους γύρω μου και γιατί έψαχνα να βρω και τους δικούς μου. στρίβοντας, λοιπόν, για να μπω στο καλλιμάρμαρο είδα την αδερφή μου η οποία μου φώναζε -σχεδόν ούρλιαζε- "μπράβο" και τους φίλους μου που με χαιρετούσαν σα να ήμουν ο ανδρέας μιαούλης και αμέσως μετά εμφανίστηκε τρομερά επιβλητικό μπροστά μου το πανέμορφο αυτό στάδιο και εκείνη ακριβώς τη στιγμή ήταν που άρχισα να σκέφτομαι την επόμενή μου προπόνηση. που άρχισα να σκέφτομαι ότι ο άνθρωπος δε θέλει πολλά για να είναι ευτυχισμένος. θέλει όμως αυτά τα λίγα να είναι δικοί του προσωπικοί αγώνες. οποιασδήποτε μορφής. παραδέχομαι ότι η μόνη ατυχής στιγμή στη διοργάνωση ήταν ο γιάννης κότσιρας στα ηχεία, άλλα it's ok, shit happens. </div>
<div style="text-align: justify;">
Ακολούθησαν φωτογραφίες, χαρές, τραγούδια, πλυθήκαμε, ντυθήκαμε, ανασκουμπωθήκαμε και κατα τη 1 κατέβηκα να δω κι αυτούς τους τιτανοτεράστιους ανθρώπους που θα τερμάτιζαν την κλασσική διαδρομή του μαραθωνίου των 42.195 χλμ. και ανάμεσα τους και δυο τρεις φίλους μου. Η αλήθεια είναι ότι είχε άπειρη ζέστη- κι απ αυτά που λένε οι δρομείς, ο καιρός αυτός δεν ενδείκνυται για τόσα χιλιόμετρα- ωστόσο ο κόσμος ήταν εκεί πιστός και έτοιμος για το πιο δυνατό του χειροκρότημα. Είδαν πολλά λοιπόν τα μάτια μου. Είδα ανθρώπους- αθλητές- που τερμάτιζαν τους κόπους μιας ολόκληρης χρονιάς. Είδα άντρες να φτάνουν κατάκοποι και να τρέχουν να φιλήσουν τρυφερά τη γυναίκα τους με ο,τι κι αν σημαίνει μια στάση λίγο πριν τον τερματισμό. Είδα ηλικιωμένους ανθρώπους να ζητούν την εμψύχωση και το κουράγιο μας και ντράπηκα που δεν ήμουν εκεί μαζί τους. είδα ανθρώπους να έρχονται περπατώντας γιατί έπαθαν κράμπες αλλά δεν το έβαλαν κάτω. είδα γυναίκες να τερματίζουν και να θέλουν να έχουν και τα παιδιά τους μαζί. είδα δάκρυα στα μάτια πολλών δρομέων. είδα πόνο, είδα απελπισία αλλά είδα και ελπίδα. Είδα αυτό που λέμε ανθρώπινη θέληση. και no offence, κανένα μα κανένα βιβλίο ψυχολογίας δε μπορεί να την περιγράψει. είδα τι πάει να πει να ξεπερνάς τον εαυτό σου. ειλικρινά, είναι πάνω απ το ανθρώπινο όλο αυτό. και θα μου επιτραπεί να δώσω τα συγχαρητήρια μου και και την καρδιά μου σε όλους εσάς που δεν είστε επαγγελματίες δρομείς και αθλητές αλλά που σηκωθήκατε ένα πρωινό μιας κυριακής του Νοέμβρη και μας κάνατε όλους εμάς που σας θαυμάσαμε, καλύτερους ανθρώπους.</div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτό που μου έμεινε απ το χθεσινό μαραθώνιο είναι ένας φίλος μου ο γιώργος, ο οποίος χωρίς ιδιαίτερη προπόνηση, κατά τις 2.15 έφτανε στο καλλιμάρμαρο και όταν του φώναξα, ήταν σχεδόν εξαντλημένος και με όση φωνή του έβγαινε -πίστεψέ με σχεδόν ψιθύριζε- με κοίταξε και μου είπε "Ιοκάστη, το πιστεύεις; τα κατάφερα". Για το στόρυ, λίγο παραπέρα τον περίμενε η κοπέλα του, φανερά συγκινημένη και ξεκάθαρα περήφανη.</div>
<div style="text-align: justify;">
Γιώργο σ ευχαριστώ. Γιώργηδες της χθεσινής ημέρας σας ευχαριστούμε.</div>
<div style="text-align: justify;">
Έσεται ήμαρ.</div>
</div>
Straahttp://www.blogger.com/profile/17933033896474707723noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8160127932071909235.post-44617629727585061192014-09-29T16:37:00.000+03:002014-09-29T16:40:13.014+03:00κάτι.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
πάντα με μπέρδευαν οι λέξεις. και ακόμη περισσότερο στην εποχή που ζούμε διότι έχουμε αλλάξει το νόημα τους. μας βολεύει να τα αλλάζουμε όλα. γιατί οι ευθύνες είναι κάτι που δύσκολα το αναλαμβάνει κανείς. να 'το πάλι. η λέξη "κάτι" έχει αρχίσει και μου διαλύει το μυαλό. μια τόσο αόριστη λέξη που ταυτόχρονα γίνεται τόσο ορισμένη. "έχεις κάτι; (αόριστο)" "όχι δεν έχω κάτι.(ορισμένο)". φακ ιτ. θα τρελαθείς κι εσύ.</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
να σου πω κάτι; πέρασε πολύς καιρός από τότε. και μάζεψα όλον τον ήλιο εκείνης της μέρας και άρχισα να θέλω να φωτοσυνθέτω αλλά να μη μπορώ. κι άρχισα να κρύβομαι κι εγώ, όπως κάθε δειλός 30ρης της εποχής μας .(οκ 32). κι άρχισα να με μισώ που πίστευα ότι είχε σταματήσει. ποτέ δε σταματάει. κι άρχισα να γράφω κι άλλες τέτοιες παπάρες σαν τη σημερινή νομίζοντας πώς θα έδιναν ένα νόημα. πως θα καταλάβαινες. δεν ήθελα να καταλάβεις κάτι. ήθελα να φύγω. ήθελα να πάρω εκείνο το cd και να το κάνω κομμάτια. κι όμως δεν το' κανα. γιατί είμαι δειλή. ήθελα να σε πάρω τηλέφωνο να σου πω ότι την ησυχία μου δε θα την έβρισκα ποτέ γιατί πίστεψα ότι μπορούσα να είμαι πάνω απ αυτό που η ίδια δημιούργησα. τι ανόητη. ήθελα να σου πω ότι πέρασα πολλά βράδια πιστεύοντας ότι είμαι στροφή από ένα παλιό βινύλιο το οποίο όμως χάλασε και ακούω συνέχεια αυτόν τον απαίσιο εκκωφαντικό θόρυβο της ξεχαρβαλωμένης βελόνας. δε σε πήρα όμως, γιατί ήμουν δειλή.</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
να σου πω κάτι; το λάθος μου ακόμη δε βρήκα ποιο είναι και αυτό με αγχώνει ακόμη πιο πολύ και το πρόβλημα είναι ότι δεν έχω και κανένα ιδιαίτερο χάρισμα να μπορώ να δωθώ σαυτό για να αλλάξω λίγο τις γκρίζες μου μέρες. αλήθεια εσένα οι μέρες σου πώς είναι; άρχισα να λέω αστεία και να υπερεκθέτω τον εαυτό μου. όμως και πάλι ερχόταν στο μυαλό μου εκείνο το βράδυ. είχε πολλή βροχή και νόμιζα ότι δεν έκλαιγα. δε θυμάμαι και πολλά απ όσα μου είπες. ή έτσι έπεισα τον εαυτό μου να νομίζει, κι ύστερα γύριζα στο γραφείο και ζούσα τις μέρες της μαρμότας.</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
να σου πω κάτι; μου έφτανε. και μου φτάνει. θα σου φανεί περίεργο αλλά σε κάθε άβολη στιγμή μου, σκέφτομαι ότι θα ταν λιγότερο άβολη αν ήσουν εκεί. αλλά είμαι δειλή και δε στο πα. όπως κάθε άνθρωπος που βρίσκεται λίγο πιο κάτω απ τα θέλω του. κάθε άνθρωπος που λίγο-πολύ η μιζέρια της καθημερινότητας τον έχει κάνει να μη μπορεί να επιλέξει για τη ζωή του. και δεν έχω και καμία δεξιότητα να σου γράψω ένα στίχο, η να σου ζωγραφίσω κάτι ή να σου χορέψω ίσως, ακόμη και με τίμημα να είμαι ό,τι απαισιότερο έχεις δει ποτέ σου.</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
να σου πω κάτι; άρχισα πάλι αυτό το overthinking που πολλοί δήθεν σκεπτόμενοι νέοι έχουμε αποκτήσει από την πολλή πληροφορία. και ξέρεις; πολλές φορές θα θελα να μη μου κόβει. θα θελα να μην καταλάβαινα. θα θελα να μην είχα νιώσει τίποτα με εκείνο το άγγιγμα στην πλάτη. σου έδωσα πολλά συγχαρητήρια τότε. θα θελα να σου πω ότι στενοχωριέμαι που είσαι αλλιώς απ ο,τι θα θελα όμως δε μπορώ να στο πω. γιατί είμαι δειλή. και γιατί χαίρομαι που κάποιος βγήκε αλώβητος απ όλο αυτό. δε μου επιτρέπεται να μη χαίρομαι.</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
θα θελα να σου πω ότι ίσως να είναι ακόμη ένα πεθαμένο κείμενο που θα το βαφτίσουν διαφορετικά τα ψυχολογικά που ο καθένας κουβαλάει μέσα του. </div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
να σου πω κάτι; βαρέθηκα να περιμένω κάτι, κι όλο αυτό δεν το σβήνω, απλώς γιατί μου πήρε χρόνο να το γράψω. </div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
πάντως πήγε παρακάτω. απλώς και πάλι δεν έκανα κάτι.</div>
</div>
</div>
Straahttp://www.blogger.com/profile/17933033896474707723noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8160127932071909235.post-59440451142187445802014-09-17T11:27:00.000+03:002014-09-17T11:33:05.963+03:00Άντρες έτοιμοι για (φ)όλα.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Μετά από δύο μέρες εγκλεισμού σ' ένα σπίτι -ένα παραπολύωραίο σπίτι-, με ένα μπουκαλάκι haig αγκαλίτσα και χίλιες φιλοσοφικές συζητήσεις τύπου σωκράτης-πλάτωνας, τέθηκαν ερωτήματα όπως "ναι αλλά θέλεις μια γκόμενα-βδέλλα;" *γκόμενα-βδέλλα; really; σας λατρεύω τα αρσενικά."τι να τον κάνεις μωρέ το μπούλη" *μπούλη; απ' το μπεμπούλη; "Μην τη ξαναπάρεις τηλέφωνο τη σαύρα" *σαύρα; ελπίζω να μην εννοούν τη σαύρα του Τζίλα.</div>
<div style="text-align: justify;">
Μου 'ρθε η φώτιση να παραθέσω μερικές κατηγορίες αρσενικών και θηλυκών που κυκλοφορούν γύρω μας, ή πάνω μας, ή που κάπως, κάπου, κάποτε συναντήσαμε. Θα ξεκινήσω με τα αρσενικά, παρόλο που οι κυρίες προηγούνται, διότι το καλό πράγμα αργεί να γίνει.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
1. <b>Ο ΚΛΑΨΟΥΡΗΣ *ξέρω πολύ θα ήθελες να ήταν ο καψούρης, αλλά είναι ο κλαψούρης.</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><br /></b></div>
<div style="text-align: justify;">
Είναι ο τύπος που συγκινείται με τα πάντα, drama king, σε φάση που φοβάσαι να του πεις ότι έχεις συνάχι για να μη σου κάνει μνημόσυνο. Είναι αυτός που κλαίει μέχρι και με την υπολοχαγό Νατάσα, διότι <i>"κάτι του θύμισε"</i>, και είναι αυτός που αν χωρίσετε -αλήθεια, τα φτιάξατε;- θα είναι κάτω απ το σπίτι σου νυχθημερόν και θα νιαουρίζει σα νεογέννητο κουνάβι. (η ευθύνη δική σου.)</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>2.Ο ΑΘΕΡΑΠΕΥΤΑ ΡΟΜΑΝΤΙΚΟΣ.</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><br /></b></div>
<div style="text-align: justify;">
Μπαίνεις στο σπίτι, βλέπεις κεριά, τραπέζι, φαγητό, χαμηλά φώτα, μουσική, και τον ερωτά σου να σε περιμένει μετά από μια δύσκολη μέρα. τον λατρεύεις γαμώτο. Πας στο μπάνιο, έχει παντού τριαντάφυλλα και μυρίζει τέλεια, αρχίζεις και λες οκέηηηηη τί φάση; Πας να αλλάξεις ρούχα για να φάτε το υπέροχο φαγητό που έχει φτιάξει, και στο κρεβάτι ΣΟΥ επάνω έχει μαξιλάρι καρδούλα και σημείωμα "σ'ευχαριστώ για την υπέροχη βδομάδα που περνάμε μαζί". dafuuuuuq. (τι να σου πω αγαπημένη μου ραπουνζέλ, πρόσεχε μόνο μη ζαχαρώσει το μέλι).</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>3. Ο ΠΗΓΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΕ *κι αν καπνίζει πάει στο καλό, αν δεν καπνίζει όμως;;</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Βγαίνετε, περνάτε τέλεια, ο τύπος είναι ο ν ε ι ρ ε μ έ ν ος, πάτε βόλτες, κοιμάστε μαζί, κάνετε όλα αυτά τα όμορφα πράγματα που δυο άνθρωποι θέλουν να κάνουν. οριακά έχετε σχέση -ή έτσι νομίζεις doll, γνωρίζει τους φίλους σου κι εσύ αναρωτιέσαι μπορεί να έχει συμβεί σε μένα αυτό το φανταστικό; ΟΧΙ. δε μπορεί. γιατί έρχεται μια μέρα που ο τύπος αυτός εξαφανίζεται. κι αρχίζεις και κλαις. κι αναρωτιέσαι τι πήγε λάθος, τι δεν έκανες καλά. τι μπορεί να μη δούλεψε. προτού γίνεις λοιπόν νίκος ξανθόπουλος, σταμάτα το θρήνο. να θρηνείς για κάτι που υπάρχει. ας θρηνείς για τον τσίπρα. αλλά όπως είπε και η αλέκα στο πάμε πακέτο "όταν εξαφανίζεται ένας άνθρωπος γιατί να τον ψάξεις;" Σίγουρα έχεις ερωτηματικά. και σίγουρα έχω να σου δώσω πολλές εξηγήσεις. αλλά γιατί; για ποιο λόγο να ζητήσεις εξηγήσεις; είναι απ τις περιπτώσεις που το μόνο που εύχεσαι είναι να τελειώσει όσο πιο ανώδυνα γίνεται. για να εξαφανιστεί ενήλικας άνθρωπος εν έτει 2014 χωρίς μια εξήγηση, σίγουρα δε σταματάει το κακό εκεί. και πίστεψέ με, δε θες να μάθεις το παραπέρα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>4. Ο ΤΥΠΟΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑ Ή ΠΡΟ-ΒΛΗΜΑ.</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ααααα μια πάρα πολύ ωραία κατηγορία. είναι ο γλυκούλης που every damn day έχει ένα πρόβλημα. κάτι γίνεται στη δουλειά, είναι συνεχώς pissed off, δε δουλεύει το κομπρεσέρ του τρίτου του ξάδερφου, δε φορτώνει το stream για να δει σε επανάληψη τις καλύτερες φάσεις του "θρύλου" -γιατί ολυμπιακός θα είναι στάνταρ- .δε μπορεί να φάει μαρούλι με ξύδι κοπέλα μου. θέλει λεμόνι. ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ; *αν συνεχίζεις να διαβάζεις την κατηγορία αυτή, σημαίνει ότι κάτι σου θυμίζει και λυπάμαι πολύ γι αυτό που σου 'τυχε. ο τύπος δεν είναι πρόβλημα, είναι βλήμα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>5. Ο LIKER.</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><br /></b></div>
<div style="text-align: justify;">
Εδώ κάνουμε μία στάση. κι ένα like. πρόκειται για το αγόρι που θα κάνει λάηκ σε φωτογραφίες πρώην νυν και αεί του. που είναι μια σόσιαλ περσόνα που παρόλο που ασχολείται με μία, του αρέσουν κι άλλες 4.000. που δεν κατάλαβε κανείς το νόημα όλων αυτών, αλλά που είναι λίγο τρομακτικό. ή που το κάνει γιατί είναι 12 ετών, ή που το κάνει γιατί ψάχνεται. κάνει λάηκ σε χίλιες ή σε σένα ενώ έχετε χωρίσει και κάπως έτσι μπαίνει στο hall of fame της γαματοσύνης. αν θες 12χρονο, μπλέξε με το ξαδερφάκι σου, αν θες κάποιον που να ψάχνεται πάρε και μια απόχη μαζί, γιατί ο τύπος ψαρεύει και μοιράζει likes.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>6. Ο ΥΠΕΡΣΥΝΤΕΛΙΚΟΣ *με ροπή συντελεσμένου μέλλοντα.</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><br /></b></div>
<div style="text-align: justify;">
βγαίνετε, περνάτε πολύ όμορφα, σχεδόν υπέροχα, ξαναβγαίνετε και ξαναμιλάτε και κάνετε και ψιλοσχέδια για το μέλλον. και ωωωωωπ. παρελθόν. έχει ένα παρελθόν που είτε το θες είτε όχι τον ακολουθεί. και ξέρεις ποιο είναι το κακό; ότι εσύ αυτόματα έχεις γίνει συντελεσμένος μέλλοντας. και η πλούσια ελληνική γραμματική, μας λέει ότι δε μπορούμε να μπερδεύουμε τη χρονική ακολουθία, εκτός αν μιλάμε για υποθετικό λόγο. θες εσύ να είναι υποθετικός λόγος; όλοι έχουμε παρελθόν, αλλά όσο δεν είναι υπερσυντέλικος και είναι ενεστώτας, να ξέρεις ότι δε θα βγει ποτέ συντακτικό νόημα. μπερδεύτηκες μ'αυτό που γράφω; αυτός να δεις πόσο μπερδεμένος είναι.</div>
<div style="text-align: justify;">
<b><br /></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>7. Ο ΧΑΧΑΣ</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
καλά δε γράφω τίποτα για το χάχα. συγγνώμη σύμπαν. συγγνώμη άντρες. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>8. Ο ΣΦΙΧΤΟΥΛΗΣ #diplis </b></div>
<div style="text-align: justify;">
<u><br /></u></div>
<div style="text-align: justify;">
<u>1η υποκατηγορία: σφιχτούλης = τσιγκούνης.</u></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Λοιπόν για να τελειώνουμε μ αυτό. το βλάκα πολλές επιθύμησαν, τον τσιγκούνη καμία. προφανώς και δε μιλάμε για τις κοπέλες εκείνες που ψάχνουν χορηγό διακοπών, ντυσίματος και βραδιών στο vezene. μιλάμε για κάποιον που αν βγείτε για ένα ποτάκι θα κάνει την κίνηση να πληρώσει. ο άντρας που είναι τσιγκούνης με τα χρήματα, είναι τσιγκούνης σε όλα του. σκέψου το καλά γλυκιά μου αν έχεις τέτοια δείγματα. τι θα κάνεις μετά; δυο δουλειές για να ζήσεις την οικογένειά σου;</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<u>2η υποκατηγορία: σφιχτούλης = είμαι στον όγκο.</u></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
(και κάπου εδώ είναι που κάνουμε εμετό. οι φυσιολογικές.) να τος. με το γυαλάκι του το ντεγκραντέ, στην καλύτερη περίπτωση καθρέφτης, με το μπλουζάκι του το πόλο, που το άλογο κοντεύει να βγει έξω απ το t-shirt, με σηκωμένο το γιακά οριακά γιώργος λιάγκας, να κυκλοφορεί με τσαντάκι louis vuitton -ενώ δεν είναι ο Djibril Cissé- και να μη μπορεί να κλείσει το χεράκι του γιατι μόλις πριν δέκα λεπτά πήρε ένα σετάκι κωπηλατικής. ο τύπος προφανώς πηγαίνει κρόσφιτ, κάνει άρση βαρών, και να ξέρεις ότι θα σε πάρει αγκαλιά τύπου αρασέ.και προφανώς στη θάλασσα το καλοκαίρι μένει ακίνητος και παίζει ακατάπαυστα ρακέτα ενώ στάζουν οι ιδρώτες. δεν περιγράφω άλλο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>9. -----</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><br /></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>10. Ο ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟΣ *say whaaaaaaaaaaaaa??</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><br /></b></div>
<div style="text-align: justify;">
τούτη εδώ είναι μια κατηγορία που δε μπορεί να μπει σε καλούπι διότι το φυσιολογικό είναι πολύ σχετικό για την καθεμιά μας. όταν το βρεις πάντως θα το καταλάβεις. αυτό είναι το μόνο σίγουρο.κι επειδή όλες κάπως κάπου κάποτε το ζήσαμε, το ξέρουμε. ωστόσο το πέρασμα του χρόνου φέρνει κι άλλες απαιτήσεις ή σβήνει παλιές απαιτήσεις. αν θες να σου πω για μένα, δε θα άντεχα κάποιον που να μη γελάμε με τα ίδια πράγματα, που δε θα έχουμε οικειότητα, που δε θα έχει δει ούτε ένα επεισόδιο απαράδεκτους, που δε θα έχει τραγουδήσει έστω μια φορά κορκολή, που δε θα έχει ακούσει έστω και κατα λάθος stereo nova, που θα τρώει την καρμπονάρα με κρέμα γάλακτος και όχι με αβγό, που δε θα τρώει μπέικον, που δε θα είναι παναθηναϊκός, που θα μυρίζει η μασχάλη του, που δε θα μαλώνουμε για το αν θα πρέπει να πάρω μονο μία βαλίτσα στις διακοπές γιατί συνήθως παίρνω πάνω από δύο, που θα σκεφτώ δυο φορές τι θα πω μήπως το παρεξηγήσει. ο φυσιολογικός, ΔΕ ΘΑ ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΕΙ. το φυσιολογικό είναι αυτό που κουμπώνει. αυτό που πήγε παραπέρα. ή που το πήγες παραπέρα. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Απόφευγε την κακιά στιγμή aka bad timing, (αυτό με την προστακτική του αποφέυγω, με έχει διαλύσει), οπλίσου με υπομονή και δέξου τον έτσι όπως είναι. μην ξεχνάς ότι όλοι έχουμε δικαίωμα στο λάθος και την κακή εκτίμηση. και να ξέρεις πως όσο ρομαντική κι αν ακούγομαι (δεν είμαι), καμία ανθρώπινη σχέση δε χάνεται όταν είναι ειλικρινής. με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. (εκτός αν είναι σχέση με την ανωτέρω κατηγορία 8)</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
*ps. άφησα μια κατηγορία κενή, γιατί με το πέρασμα του χρόνου όλο και κάτι νέο θα προκύψει. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
καλά ξεμπερδέματα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><br /></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><br /></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><br /></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><br /></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><br /></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><br /></b></div>
</div>
Straahttp://www.blogger.com/profile/17933033896474707723noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8160127932071909235.post-72910464621996440432014-09-09T10:20:00.002+03:002014-09-09T10:45:13.242+03:00αλήθειες<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
*ακολουθεί συναισθηματικά στραπατσαρισμένο κείμενο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Είναι περίπου 5 μέρες που ακούω σε λούπα ένα υπέροχο τραγούδι.(stay with me-NO.) είχε πολύ καιρό να με συγκινήσει τραγούδι, μετά τη μαρκίζα της Μοσχολιού βέβαια, οποία έχει τοποθετηθεί στο hall of fame. Το τραγούδι αυτό, που λες, μου προκαλεί μια χαρμολύπη. Μια χαρά σα να το ακούς με το αγόρι σου ένα βροχερό πρωινό Κυριακής όπου κάνετε ταβανοθεραπεία και κανείς και τίποτα δε μπορεί να στην πάρει πίσω και παράλληλα μια εσωτερική στενοχώρια σα να θες να ξεφύγεις από όλα αυτά που σε δεσμεύουν. και προφανώς πρέπει να ξεφύγεις από όλα αυτά που σε δεσμέυουν. Δεν είναι λίγες οι φορές που βρισκόμαστε οι άνθρωποι να είμαστε δέσμιοι των επιλογών μας. και ζοριζόμαστε και πνιγόμαστε χωρίς κανείς ποτέ να μας ζορίζει. Για μένα αυτό είναι τραγικό. Όπως τραγικό επίσης είναι να λες ότι δεν ξέρεις πού αρχίζει και πού τελειώνει μια κατάσταση. Πάντα ξέρεις. Απλώς επειδή οι άνθρωποι δεν είμαστε ρομπότ, έρχεται το συναίσθημα και μας κάνει το κεφάλι ένα πανέμορφο κουβάρι με αποτέλεσμα να μένουμε πίσω. Αλλά ας μη φλυαρώ κι άλλο.</div>
<div style="text-align: justify;">
Αποφάσισα να ασχοληθώ με κάτι που είμαι εγώ, που είσαι εσύ και που είμαστε όλοι μας. Ακούω συνεχώς γύρω μου ανθρώπους να προσέχουν τι τρώνε, να προσπαθούν, να αδυνατίζουν, να παχαίνουν, να χαίρονται, να ζορίζονται. Και θέλω να σου πω ότι προφανώς εγώ δεν έχω αποτελέσει εξαίρεση. Ήμουν πάντα ένα παιδί ομορφούλικο "αλλά" χοντρούλι. Αυτό το "αλλά" με συνόδευε στην εφηβεία, στο σχολείο, στις παρέες. Είχα διάφορες διατροφικές διακυμάνσεις και πάντα ηχούσε στο μυαλό μου το "τι όμορφη κοπέλα, να μη μπορεί να χάσει κάποια κιλά". </div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν ξέρω αν απέκτησα ψυχολογικά προβλήματα απ αυτό -ελπίζω όχι πολλά τουλάχιστον-, δεν ξέρω αν με επηρέασε στη ζωή μου. Μάλλον με επηρέασε. Σίγουρα δεν το ξέχασα για να μιλάω γι αυτό σήμερα.</div>
<div style="text-align: justify;">
Το θέμα της διατροφής πρέπει κατ αρχάς να συνδεθεί με το θέμα της ψυχολογίας. Και να μεταφέρω το παρόν σε προσωπικό επίπεδο. Πέρυσι το καλοκαίρι ήμουν πολύ γεμάτη. (για τα δικά μου δεδομένα ήμουν χοντρή, αλλά δε θα μαι αυστηρή). Ωστόσο, ήμουν ευτυχισμένη. Θες επειδή δεν το έβλεπα; Θες επειδή είχα μια καλή προσωπική και επαγγελματική ζωή; Θες επειδή έτρωγα παγωτάκι φυστικοβούτηρο και στο καπάκι γαριδάκια; (ρε λες να ήμουν έγκυος και να μην το κατάλαβα;) Με το πέρασμα του καιρού κατάλαβα ότι όλο αυτό ήταν μια πρόσκαιρη ευτυχία. Σίγουρα το φαγητό ικανοποιεί διάφορα άλλα συναισθήματα πέρα από το βασικό της πείνας. Δεν είμαι αρμόδια να τα αναφέρω αλλά νομίζω ότι όλοι ξέρουμε. Μ'αυτά τα συναισθήματα αποφάσισα λοιπόν να παλέψω. (πρέπει να σου πω ότι δεν αφήνω τίποτα στην τύχη του. είμαι πολύ φιλόδοξη και 'αρέσει να βάζω στόχους.Έχω ξαναπει και παλιότερα ότι άνθρωπος χωρίς στόχους, είναι μισός άνθρωπος(το καράτμε αυτό.)</div>
<div style="text-align: justify;">
Ένα πρωινό λοιπόν του φετινού χειμώνα -7 Γενάρη, μεγάλη η χάρη σου άι Γιάννη πρόδρομε- αποφάσισα να επαναπροσδιορίσω τη ζωή μου. Θα νομίζεις ότι έφτασα στα όριά μου, ότι κάτι συνέβη, ότι ήπια μενίρ. μπούλσιτ. Δεν έγινε τίποτα απ όλα αυτά. Ξύπνησα και δε μ'άρεσε αυτό που ήμουν. κι αυτά τα κλισε ότι ο μεγαλύτερος μας κριτής είναι ο εαυτός μας, είναι όλα αλήθεια. προφανώς και ξεκίνησα να αλλάζω τη διατροφή μου, μην ακούω βλακείες ότι τρώμε ο,τι θέλουμε αλλά έχουμε καλό μεταβολισμό *ποτέ κανείς δεν έφαγε ο,τι ήθελε και είχε καλό μεταβολισμό*. άρχισα να τρέχω (έχει πολύ όμορφα αγόρια το γήπεδο κορίτσια). Νομίζω έχω ερωτευτεί τα αθλητικά παπούτσια μου που είναι και κακάσχημα by the way. Και χωρίς να με νοιάζει πια, έφτασα να έχω χάσει 25 κιλά μέσα σε 8 μήνες. Σταμάτησα να τρώω γαλακτοκομικά και αλεύρια γενικά. Είμαι απ αυτές που δεν τρελαίνονται για γλυκό (εκτός από το καταπληκτικό μου τσηζκέικ και τη λευκή κραντς) αλλά μ'αρέσει το φαγητό. Και μ'αρέσει που δε ζορίστηκα καν. Και μ'αρέσει που δε ζορίζομαι καθόλου. Και μ'αρέσει που ξυπνάω στις 6.30 και καμιά φορά τρέχω μαζί με ηλικιωμένους (με νικούν κατά κράτος).Και μαρέσει που ξαναφόρεσα 36 νούμερο παντελόνι. και μ'αρέσει που σταμάτησα να είμαι υπερβολική. ΥΠΕΡΒΟΛΗ (κι αυτό το κρατάμε). και μ'αρέσει που πέτυχα μια μικρή νίκη. </div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν ξέρω αν είμαι πιο ευτυχισμένη απ τον περσινό Αύγουστο. γιατί η εμφάνιση από μόνη της δε μου λεγε ποτέ τίποτα. κι αν θες και την αλήθεια, τις πιο όμορφες ερωτικές σχέσεις μου τις είχα με παραπανίσια κιλά. δεν ξέρω αν θα είμαι πάντα το ήρεμο κορίτσι που είμαι τώρα. ξέρω όμως ότι υπήρξα για μια φορά στη ζωή μου συνεπής απέναντι στον εαυτό μου. κι αυτό δεν το αλλάζω με τίποτα. (καλά ίσως με ένα μπεργκεράκι). Ξέρω ότι το τραγούδι από το λόγω τιμής που μας σημάδεψε την εφηβεία ισχύει στο 100%. "χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, μόνο τρόπο να κοιτάμε".</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
**ακολουθεί φωτογραφικό ντοκουμέντο. το κείμενο αυτό δε γράφτηκε για να ακούσω μπράβο. ειλικρινά δεν το χρειάζομαι. να λέτε μπράβο στον εαυτό σας. και να λέτε ΑΛΗΘΕΙΕΣ. μόνο έτσι χτίζονται όμορφα πράγματα.**</div>
<div style="text-align: justify;">
PS. η αριστερή φωτογραφία είναι κομμένη γιατί δε χωρούσα όλη. φανταστικό. γιόλο.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6HXbWMsy7Xjb73KZOzl9BadYPEh772-vHujEfBN8rJOzDsIuVDwKG1w2euJ1ReQeEiUXc9F-73_sQYA2xeQy0N8LyqCL1RU5Owm1gXEH7881hr-bFeuTDqUrGgxNdfFOdZS-nBJtAhWg/s1600/iolol.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6HXbWMsy7Xjb73KZOzl9BadYPEh772-vHujEfBN8rJOzDsIuVDwKG1w2euJ1ReQeEiUXc9F-73_sQYA2xeQy0N8LyqCL1RU5Owm1gXEH7881hr-bFeuTDqUrGgxNdfFOdZS-nBJtAhWg/s1600/iolol.jpg" /></a></div>
<br /></div>
Straahttp://www.blogger.com/profile/17933033896474707723noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8160127932071909235.post-16623798444482508122014-09-01T16:50:00.002+03:002014-09-02T00:56:29.884+03:00μη μου μιλάς για καλοκαίρια<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
οπωσδήποτε το καλοκαίρι δεν είναι η εποχή μου. δεν αντέχω τη ζέστη, σιχαίνομαι τα κουνούπια, δε με τρελαίνει ο ήλιος και γενικά ανήκω στους φθινοπωρινούς τύπους.ωστόσο, θεωρώ ότι κάθε άνθρωπος μόλις τελειώνει το καλοκαίρι, κρατάει μέσα του μια φράση, μια εικόνα, ένα τραγούδι, μια στιγμή, που την κουβαλάει μαζί του όλη την υπόλοιπη χρονιά.παρόλο που δεν ονειρεύομαι και αποτελώ συχνά πυκνά μια κυνική φιγούρα, το έκανα κι εγώ το κουμάντο μου και here you are: (εξαλλου ποια είμαι εγώ μήπως είμαι κάποια;)</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>1.marmari express</b></div>
<div style="text-align: justify;">
το μαρμάρι εξπρές ήταν το πλοίο με το οποίο πήγα και ήρθα στην κύθνο. στην κύθνο πήγα για 4 μέρες με 2 βαλίτσες και δυο τσάντες. ναι είμαι τόσο υπερβολική. ήταν το σημείο αναφοράς μου για φέτος. η βεράντα της αγγέλας όπου χάζευα τη σέριφο και όλο αυτό που έβλεπα δε μπορούσε να μου το πάρει κανείς. η μεσημεριανή μου σιέστα στην ξαπλώστρα και η αέναη προσπάθειά μου να τελειώσω το ίσλα μπόα. 3 στιγμές αληθινής ευτυχίας και 1 φωτγραφικό κλικ που δε θα το ξεχάσω. καλά τίποτα δε θα ξεχάσω.παρά το γεγονός ότι κόντεψα να πνιγώ στο γυρισμό με το πλοίο της αγάπης, ομολογώ ότι θα έχω πάντα στο μυαλό μου τη Μακρόνησο υπό γωνία μέσα στο μαρμάρι εξπρές.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>2. μπύρες</b></div>
<div style="text-align: justify;">
πρέπει να ήπια 214 μπύρες και να έχω κατουρήσει συνολικά 1.465 λεπτά. η μόνιμη φράση της ολυμπίας ηταν "πάλι μεθυσμένη είσαι;" παρά τα αρνητικά αποτελέσματα του αλκοτέστ ομολογώ πώς υπήρξα μεθυσμένη απο ηρεμία. χαζεψα και γέλασα τόσο πολύ που μόνο η λώρα απ το μικρό σπίτι στο λιβάδι θα με καταλάβαινε. κι εκεί συνειδητοποιέις οτι δε χρειάζεσαι πολλά πράγματα για να νιώσεις καλά. ησυχία, ηρεμία και ένα κουτάκι μαγιονέζα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>3. αντίπαρος</b> </div>
<div style="text-align: justify;">
τι να πω για την αντίπαρο; τη χαρακτήρισα "ανώτερη των προσδοκιών' μου, της έδωσα συγχαρητήρια και τη διαβεβαιώ ότι από τις βουτιές έχω πιει τη μισή της θαλασσοακτή. δε θα ξεχάσω τις φώτος κάτω απ το νερό που δε μπόρεσα ποτέ να βγάλω. δε θα ξεχάσω τη στιγμή στο σεντόνι με τη βιβή, δε θα ξεχάσω που έτρεξα ξυπόλυτη σε μία τούνδρα και κάηκε το πέλμα μου, δε θα ξεχάσω τα πρωινά στη βεράντα με τη μπι μπι και τη μικ. δε θα ξεχάσω ότι δεν ήθελα να φύγω.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>4. caribou-jamelia</b></div>
<div style="text-align: justify;">
ειλικρινά αρρωστημένο τραγούδι. το ακούω και ανατριχιάζει κάθε μου σημείο. κλείνω τα μάτια και η μελωδία του μου θυμίζει cucumber martinis, θάλασσα, χάδια, μυρωδιές, ατέλειωτο χορό και υπόσχεση για κάτι όμορφο. δεν ξέρω αν το χεις πάθει ποτέ. ένα τραγούδι να σου δίνει μια υπόσχεση. εγώ ακούγοντας το, έδωσα μια υπόσχεση στον εαυτό μου. τίποτα να μην είναι λιγότερο απ αυτό που αντέχω.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>5. get your shit together aka συμμαζέψου</b></div>
<div style="text-align: justify;">
φράση από μια σειρά που ξεκίνησα να παρακολουθώ με πρωταγωνιστή τον υπερθεό harvey specter και μπλα μπλα μπλα που καθεμιά μας βλέπει και λιώνει αλλά που ίσως να μην ήθελε για γκόμενο γιατί, μεταξύ μας κορίτσια, ποια αντέχει τόση τελειότητα; με τη φράση αυτή ανασκουμπωθήκαμε και γυρίσαμε πίσω στα γραφεία μας με μία χαρμολύπη. γι αυτά που τέλειωσαν, γι αυτά που χάσαμε, γι αυτά που ξεχάσαμε. προσωπικά έχω ένα χαμόγελο. γιατί απλώς βαρέθηκα να μην έχω. και θα χω κι άλλο. γιατί ένα ίσον κανένα. κατάλαβα ότι όλα είναι καλύτερα αν έρχονται όταν πρέπει. </div>
<div style="text-align: justify;">
έρχεται το φθινόπωρο. έτσι πρέπει.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Straahttp://www.blogger.com/profile/17933033896474707723noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8160127932071909235.post-52115726855247488142014-06-05T11:00:00.001+03:002014-06-05T11:10:12.338+03:00Τρέξιμο (το)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Εντάξει αδιαμφισβήτητα το τρέξιμο έχει γίνει λίγο το trend της εποχής μας, λίγο έτσι της μοδός, κι αυτό αρκεί για να το αρχίσεις. Για να το συνεχίσεις όμως απαιτεί και το κάτι παραπάνω. Αλλά ας μη μακρηγορώ.</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Εμένα προσωπικά αν με έβλεπες πριν 5 μήνες, θα σου λεγα ότι το τρέξιμο το σιχαίνομαι και οτι δε μπορώ να κάνω πάνω από ένα γύρο στο γήπεδο. Μέχρι εδώ όλα αλήθεια και όλα καλά. Για προσωπικούς λόγους που δεν είναι της παρούσης, έπρεπε να σταματήσω τη γιόγκα και γενικά τη γυμναστική και να κάτσω σπίτι μου. Καλύτερα να με σκότωνες. Είμαι οριακά νευρογενής παράγοντας της γυναικείας φύσης που σημαίνει ότι θα χα κάνει το σπίτι λαμπόγυαλο αν καθόμουν χωρίς να κάνω κάτι.Μου τη βάρεσε λοιπόν πήρα τα ακουστικά μου και άρχισα να περπατάω. Μέρα με τη μέρα όλο και πιο γρήγορα. Είχα στο μυαλό μου η φουκαριάρα τη τζουμελέκα. για τρέξιμο βέβαια ούτε λόγος. είπαμε, το σιχαίνομαι. </div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Περνώντας ο καιρός εξακολουθούσα να μην καταλαβαίνω τι είναι πια αυτό το τόσο συναρπαστικό που μπορεί να εξιτάρει έναν άνθρωπο που τρέχει, τρέχει και τρέχει έτσι χωρίς σταματημό. Κι επειδή είμαι περίεργη, είπα θα το δοκιμάσω κι εγώ. Κάνω ένα γύρο, τίποτα. Με πονούσαν τα πόδια μου, λαχάνιαζα, δεν έβρισκα την ευεξία πουθενά. μα πουθενά όμως. Έβρισκα χίλιες δυο δικαιολογίες, ότι τάχα είχε ζέστη, ότι με πονούσε η μέση μου, ότι με βουλιάζει το ταρτάν. Άρχισα να πηγαίνω στις 7 το πρωί, πάλι μηδέν εις το πηλίκο. Ντάξει μην είμαι και υπερβολική, είχα καταφέρει να κάνω 3 γύρους. και μετά να τρώω τρεις γύρους.</div>
</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Ώσπου άρχισα να θέλω να πηγαίνω για τρέξιμο. μη με ρωτήσεις πώς. λογικά είναι μηχανισμοί του σώματος. ή η κακιά στιγμή, όπως θες πες το. Άρχισα να τρέχω, να τρέχω, να τρέχω. Και κατάλαβα γιατί όλο αυτό είναι εθιστικό. Το τρέξιμο είναι η μόνη στιγμή, μετά τον ύπνο και την τουαλέτα, που βρίσκεσαι απέναντι στον εαυτό σου. Αδειάζεις. Προσπαθείς. Γίνεσαι καλύτερος. Έχεις στόχο. (αν δεν έχεις στόχους είσαι μισός άνθρωπος). Τελειώνεις, πέφτεις κάτω απ την κούραση και δεν είσαι κουρασμένος. Σε πονάνε τα πόδια σου και δε σε πονάνε. Θες να βάλεις τα κλάματα απ την κούραση αλλά γελάς. Δεν ξέρω, λογικά κάπως θα εξηγείται επιστημονικά αυτό.Ορμόνες, ορμόνες, ορμόνες. </div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
Σήμερα, πέντε μήνες μετά, 18 κιλά λιγότερα, 10 μονάδες ευτυχέστερη νομίζω ότι θα παραθέσω λόγους για τους οποίους πρέπει να βγείτε στο πεζοδρόμιο.-με την καλή έννοια.</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
10. Τρέχεις γιατί τρέχουν όλοι οι φίλοι σου.Τι; όλοι μαζί κι ο ψωριάρης χώρια;</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
9. Τρέχεις γιατί έχουν βγει υπέροχα αθλητικά παπούτσια (διαφημίσεις δεν κάνουμε) που αξίζει να τα έχεις στη ντουλάπα σου</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
8. Τρέχεις γιατί το σπότιφάη σου, σου προσφέρει στιγμές τρέλας και ηδονής.</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
7. Τρέχεις γιατί πήρε πρωτιά ο σύριζα στις ευρωεκλογές.</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
6. Τρέχεις για να ξεχάσεις.</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
5. Τρέχεις γιατί σμιλεύεις τους γλουτούς σου. (aka φτιάχνεις ωραίο κώλο girl)</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
4. Τρέχεις γιατί ενεργοποιείται αυτός ο ριμάδης ο μεταβολισμός και θα το φας με λιγότερες τύψεις το παγωτό φερέρο που ονειρεύεσαι Λουκία μου.</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
3.Τρέχεις γιατί είναι τζάμπα και εν αντιθέσει με τα λοιπά, το τζάμπα δεν πέθανε.</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
2. Τρέχεις γιατί η κατερίνα θάνου είναι κακάσχημη αλλά τα χει με τον αλέξανδρο παρθένη.</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
1.Τρέχεις γιατί αγαπάς τον εαυτό σου και αγαπάς τον εαυτό σου γιατί τρέχεις.</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
p.s για να μη φανώ λες και είμαι τίποτα ζεμπρεσελασιέ, δε θα τρέξω και στο σπάρταθον.</div>
</div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
run for your life.</div>
</div>
<div>
<br /></div>
</div>
Straahttp://www.blogger.com/profile/17933033896474707723noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8160127932071909235.post-54740839967667176522014-01-02T14:59:00.000+02:002014-01-02T15:08:34.973+02:00Χωρίς Τίτλο.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Άλλαξε ο χρόνος.Πάντα μου γεννιόταν το ερώτημα γιατί να μην έχουμε γενέθλια όλοι την πρώτη Γενάρη να τελειώνουμε και να ξέρουμε ότι μεγαλώνουμε όλοι την ίδια μέρα. Πάντα καταλάβαινα οτι αυτό που σκέφτομαι ήταν ανόητο. Κι έτσι κυλούσαν οι μέρες και οι χρονιές.Νομίζω ότι δε θα μπώ σε διαδικασία απολογισμού. Αυτό το κάνει κανείς όταν κάτι τελειώνει, εγώ θεωρώ ότι τώρα άρχισε.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ωστόσο έχω να σας πω μια ιστορία που την άκουσα κι εγώ και νομίζω ότι αξίζει να την ξέρετε κι εσείς.</div>
<div style="text-align: justify;">
Μια φίλη αντιμετώπισε μες στη χρονιά ένα πρόβλημα υγείας. Απ αυτά που δεν τα λες και σοβαρά αλλά δεν είναι και παίξε-γέλασε. Στο πρώτο άκουσμα της διάγνωσης νόμιζε ότι έπαθε πανικό. Ότι δεν άκουγε καλά. Ότι τελοσπάντων αποκλείεται να έχει συμβεί σ εκείνη. Είχε όμως συμβεί σε εκείνη. Η διαδικασία της διάγνωσης πήρε κάνα μήνα με μια σειρά από εξετάσεις και μια καθημερινή ψυχολογική αστάθεια. Κατέληξαν. Δεν είναι κάτι σοβαρό. Πρέπει να γίνει χειρουργείο όμως για να μην προκαλείται πρόβλημα. Η κοπέλα εκείνη είναι νευρόσπασμα. Είναι άτομο που μες στη μέρα θα θελε κι άλλες ώρες για να έχει να κάνει πράγματα. θα θελε να χει δέκα χέρια και είκοσι πόδια για να τα προλαβαίνει όλα.Έπρεπε να σταματήσει ο,τι έκανε. Να μην κουράζει το πόδι της -εκεί ήταν το πρόβλημα-, να μην ταλαιπωρείται. όταν τη ρώτησα πώς αισθάνεται με όλο αυτό που της έτυχε μου απάντησε "ήρθε η ώρα να ηρεμήσω. αυτή είναι η δοκιμασία μου". Καλά δε φοβήθηκε μην είχε κάτι πολύ σοβαρό; δε φοβήθηκε μην πεθάνει;σκέφτηκα. "Καλά, δεν ήταν και για να πεθάνω. ούτε καν. Το σκέφτηκα όμως" μου είπε. "Αλλά όχι, δε φοβήθηκα μην πεθάνω. Στεναχωρήθηκα μόνο για τη θλίψη που θα προκαλούσα στους κοντινούς μου ανθρώπους". Και πώς το πέρασες όλο αυτό;τη ρώτησα. "Το πέρασα με όλους αυτούς πουν αγαπάω. Που ήταν πιο πολλοί απ όσοι νόμιζα. Που κατάλαβα ότι όλα αυτά τα χρόνια μέσα στα λάθη μου, κράτησα κοντά μου πολύ σπουδαία άτομα. Που μου έδωσαν περίσσευμα απ το κουράγιο τους.Που μου χάρισαν το κουράγιο τους. Που μου έδωσαν να καταλάβω ότι δεν είναι τυχαίο που προχωράμε παρέα".</div>
<div style="text-align: justify;">
Και δεν αναρωτήθηκες γιατί σε μένα; τη ρώτησα. Ξέρεις επειδή όλοι όταν μας συμβαίνει κάτι που δεν περιμένουμε, αναρωτιόμαστε γιατί σε μένα. "όχι, ποτέ. καλύτερα σε μένα, είπα. καλύτερα σε μένα που μπορώ. καλύτερα σε μένα που χρειάστηκα ένα χαστούκι για να συνέλθω.καλύτερα σε μένα που θα τα καταφέρω σιγά-σιγά"</div>
<div style="text-align: justify;">
όταν τελειώσαμε τον καφέ, τη ρώτησα και σε τι σε βοήθησε όλο αυτό;</div>
<div style="text-align: justify;">
"Άρχισα να χαίρομαι μέχρι και για τον κάδο σκουπιδιών που έβλεπα έξω απ το σπίτι μου.Άρχισα να καταλαβαίνω πόσο σοκαριστικά όμορφο είναι να χαμογελάς και να μην υπάρχει τίποτα ψεύτικο σε όλο αυτό. Άρχισα να προσπαθώ να αγαπάω ο,τι μπορεί να αγαπηθεί. Άρχισα να χαίρομαι που δουλεύω σ'αυτο το σκατογραφείο. Άρχισα να προσπαθώ να δικαιολογώ τους ανθρώπους για ο,τι τους συμβαίνει. Άρχισα να μη ντρέπομαι για ο,τι νιώθω. Άρχισα να μη με νοιάζει"</div>
<div style="text-align: justify;">
Της χάρισα ένα cd με τραγούδια γραμμένα από μένα για να τα ακούει στο αμάξι. Το πρώτο ήταν το "σε θέλω" της μοσχολιού. από παλιά της αρέσει πολύ αυτή, αν δεν κάνω λάθος.Που δεν κάνω.</div>
<div style="text-align: justify;">
Καλή χρονιά να έχετε.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Straahttp://www.blogger.com/profile/17933033896474707723noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8160127932071909235.post-46688604153686032432013-11-11T19:44:00.001+02:002013-11-11T20:52:07.903+02:00Σαβάσανα.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Πολύ πιθανό να ακουστεί αστείο, για να μην πω γελοίο, αλλά τον τελευταίο μήνα βρήκα την ευεξία. ναι ναι ναι, αυτή που το πρωί τη χτίζαμε και το βράδυ γκρεμιζόταν. Άρχισα να ασχολούμαι με τη γιόγκα. Εντάξει όπως μπορείς να καταλάβεις δεν είμαι και το πλέον αρμόδιο και σοβαρό άτομο για να σου μιλήσω για τις άσανες ή ασάνες (asana στα σανσκριτικά) αλλά νομίζω οτι με τη γιόγκα έχω αρχίσει να ρολλάρω λίγο. Ανάμεσα στα πολλά, στάσεις βουνό, κόμπρα, πολεμιστής, δέντρο και δεν ξέρω γω τι διάολο άλλο, μάθαμε ότι οι άνθρωποι είναι μαθημένοι στα εύκολα. κανείς δε θα καταβάλλει το 100% των δυνατοτήτων του για να ολοκληρώσει το στόχο του. δε θα ζοριστεί ο άνθρωπος, γιατί δε θέλει να κοπιάσει. δίχως όμως κόπο θα μένεις πάντα ένα βήμα πίσω απ την πραγματικότητα. αν μ αυτό είσαι ευχαριστημένος, εγώ πάω πάσο.</div>
<div style="text-align: justify;">
Για μένα, οι άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι γνωρίζοντας τη μισή αλήθεια. έτσι πορεύονται. κι αυτό δυστυχώς έχει σαν αποτέλεσμα μισές σχέσεις, μισές συνεργασίες, μισές δουλειές. άλλοι πάλι είναι ευτυχισμένοι έτσι, κι ίσως να μη χρειάζεται να τους το χαλάσεις. καλό είναι να μην έχουμε απαιτήσεις. δεν ξέρω όμως πόσοι χάθηκαν στο δρόμο για τη μισή αλήθεια. δεν ξέρω πόσοι καταστράφηκαν γιατί δεν ήθελαν να δοκιμάσουν και την άλλη μισή. δεν ξέρω αν την αντέχουν όλοι οι άνθρωποι την αλήθεια. δεν ξέρω αν τελικά η μία δικαιολογία φέρνει την άλλη ή η δειλία φέρνει τη δικαιολογία. έμαθα να μην πρέπει να με νοιάζει.</div>
<div style="text-align: justify;">
όταν λοιπόν η πρακτική-έλα το ξέρω ότι θα ξεράσεις αλλά έτσι λέγεται το μάθημα- φτάνει προς το τέλος της η δασκάλα μας λέει να μείνουμε σε μια στάση που ονομάζεται savasana. η στάση θυμίζει λίγο-πολύ νεκρό και υποτίθεται ότι είναι η στάση που ηρεμείς. στην αρχή μ' έπιαναν γέλια, μετά συνήθισα και τώρα την αποζητώ. και την ηρεμία και τη στάση. στη σαβάσανα λοιπόν, όταν κλείνουμε τα μάτια, μας ζητείται να δημιουργήσουμε μια εικόνα η οποία να μας γεμίζει χαρά και να μας δίνει φως. έχω σκεφτεί λιβάδια, θάλασσες, μια τσάντα hermes, άλλες φορές πίτσα μεξικάνα και την προηγούμενη τρίτη σκέφτηκα μια βόλτα. μια πρωινή βόλτα, κάπου με ήλιο, ίσως πάνω σε ένα βράχο, με ένα ή δύο άτομα- λίγη σημασία έχει-, φορώντας ένα φόρεμα και κλαίγοντας από ανακούφιση ή απο ευτυχία.χαρίζοντας όλα αυτά τα όμορφα πράγματα που έχει μέσα του ένας άνθρωπος και ίσως ζητώντας κάτι. </div>
<div style="text-align: justify;">
όταν η δασκάλα μας ξύπνησε από τη σαβάσανα μας ρώτησε τί είδαμε. έφτασε και η σειρά μου. τότε εκείνη με ρώτησε "τι ήταν αυτό το κάτι που ζήτησες;" της απάντησα "την ευτυχία μου και την ηρεμία μου" με ρώτησε "και; το πήρες;" της χαμογέλασα και της είπα "οι άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι ξέροντας τη μισή αλήθεια. τα λέμε την άλλη βδομάδα".</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Straahttp://www.blogger.com/profile/17933033896474707723noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8160127932071909235.post-24519945535763105142013-09-12T09:58:00.000+03:002013-09-12T10:01:43.229+03:00ρεβίθια.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Δεν ξέρω να μαγειρεύω ρεβίθια. ντροπή μου ολόκληρη γαιδούρα. κάνεις κάτι με το νερό απο το προηγούμενο βράδυ και την άλλη μέρα βάζεις και το ρύζι. όπα σόρρυ, αυτό είναι το ρεβιθόρυζο. αν με ρωτήσεις θέλω πάρα πολύ να γράψω τα ρεβίθια με ύψιλον. </div>
<div style="text-align: justify;">
μετακόμισα στο δίπλα γραφείο. αχαχαχαχαχα, είπα ότι θα ανοίξω σπιτικό έτσι.με το νού χορτάινει η κόρη. πέρασε και το καλοκαίρι και άνοιξαν τα σχολεία. ζωή να χουμέ πολύ παγωτό φέτος.όχι δε θα θελα να ξαναπάω σχολείο. με τίποτα. τις μισές φορές απο το άγχος είχα διάρροια. τα παιδιά θα σου πουν. μετά τη γεωμετρία, στατιστικά είχα διάρροια. ανεξήγητα φαινόμενα. η μαύρη τρύπα του λυκείου. μετά θυμήθηκα μια κοπέλα που μας έκλεβε τις ξύστρες. καλά, να μας έπαιρνε λεφτά το καταλαβαίνω, αλλά τις ξύστρες; έτσι ξεκινάνε οι μεταγενέστρες ανωμαλίες του ανθρώπινου νου. μετά θυμάμαι έναν καθηγητή που είχε τόσο μακρύ νύχι που μας έδειχνε χημεία στον πίνακα και φοβόμασταν μην τον τρυπήσει. ίσως και να μου 'λειπε το σχολείο αλλά όχι, όταν διάβαζα για τις πανελλήνιες πήγα ένα βράδυ να κατουρήσω στο κομοδίνο του πατέρα μου. με μεγάλη άνεση τα κατέβασα και κάθισα. τώρα που το σκέφτομαι δεν ξέρω πώς με σήκωσαν. διάβαζα μέσα στην άδεια μπανιέρα ιστορία. με μαξιλαράκι και χυμό πορτοκάλι. ναι μωρέ, έτσι εξηγώ κάποια πράγματα για το σήμερα. δεν έχω προσδιορίσει αν το άγχος είναι έμφυτο ή αν μας το δημιουργούν.</div>
<div style="text-align: justify;">
αν ήξερα, θα έβαζα τραγουδάκια στο ραδιόφωνο και θα τους έγραφα όλους.αν ήξερα, δε θα γέμιζα δερματικά απ τα άγχη ούτε θα πάθαινα νεύρωση στομάχου. (να δεις που οι διάρροιες ήταν επειδή δεν καταλάβαινα το πυθαγόρειο). αν ήξερα δε θα γινόμουν πιθανότατα δικηγόρος να μου πέφτουν τα μαλλιά μην τυχόν και χάσω κάποια ημερομηνία. αν ήξερα δε θα αγχωνόμουν για το τι θα γίνει μετά. </div>
<div style="text-align: justify;">
ευτυχώς δεν ξέρω τι συνομωσίες οργώνονται στο ζύμωμα του χρόνου. προσπαθώ να προετοιμάσω τον εαυτό μου ότι θα μου συμβούν δυσάρεστα, οτι δε θα πάνε όλα όπως τα υπολογίζει το κομπιουτεράκι. και δεν είμαι και καλή στα μαθηματικά για να καταλήξω σε συμπέρασμα. προσπαθώ όμως να πιέσω τον εαυτό μου να είναι γενναίος. να είμαι όσο το δυνατόν γίνεται επαρκώς προσδιορισμένη. ελεύθερη.</div>
<div style="text-align: justify;">
και κάπου εκεί θα ρθει και το πλήρωμα του χρόνου. θα ρολάρει το πράγμα. όλοι μας έχουμε σκηνοθετήσει με κάποιο τρόπο τη ζωή μας. και είναι γεμάτη απο κόσμο που περνάει, έρχεται, μένει, φέυγει. κι έχουμε τόσα πολλά να πούμε που τα πνίγουμε. κι έχουμε τόσα ευχαριστώ κρυμμένα στο συρτάρι με τις κάλτσες.κι έχουμε τύχη αν έχουμε αισθανθεί κάποτε το κάτι παραπάνω.αυτό που μας έκανε να ακούμε το ίδιο και το ίδιο και ξανά το ίδιο τραγούδι.</div>
<div style="text-align: justify;">
αλλά κάτω απ τη μαρκίζα θα βρεθούμε μόνο δύο στο τέλος. και θα βρέχει πολύ. και θα ναι μια τόσο μεγάλη αγκαλιά που θα κρατήσει μέχρι το ξημέρωμα.</div>
<div style="text-align: justify;">
στα ρεβίθια βάζω κάρυ.και σχολείο δε θέλω να ξαναπάω.</div>
</div>
Straahttp://www.blogger.com/profile/17933033896474707723noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8160127932071909235.post-24438224708184022022013-08-28T10:00:00.000+03:002013-08-28T10:55:00.203+03:00μιξτέηπ.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Βιταμίνα Τεκ.1997. όλο μονορούφι.<br />
<div>
<br /></div>
<div>
<div style="text-align: justify;">
έχω σβήσει τρεις φορές αυτά που ξεκίνησα να γράφω. Λες να μου τέλειωσαν οι εμπνέυσεις;</div>
<div style="text-align: justify;">
Λες να μου τέλειωσαν τα ερεθίσματα;Αυτοί που γράφουν στίχους άρθρα πώς και τα καταφέρνουν;</div>
<div style="text-align: justify;">
Ακούω Ελευθερία Αρβανιτάκη "Αναστασία¨ στο backround μου; πάμε καλά; είμαστε σοβαροί; Ασε που όποτε σκέφτομαι αυτή τη σειρά πρώτον μετανιώνω για την ηλικία του άλκη Κούρκουλου και δέυτερον θυμάμαι πόσο δε μου άρεσε η Μονεμβασιά. Αίσχος. Ένα λακωνικό βοσκοτόπι. Nα μη θυμηθώ που είχα πέσει κόντεψα να γδάρω μέχρι και το μεδούλι μου και πέθανα στον πόνο. Μόνο που αυτός ήταν υπαρκτός πόνος. ή τουλάχιστον ήξερα ότι κάποια στιγμή θα περάσει. Ο άλλος ο πόνος; ο άλλος ο ύπουλος μπαμπούλας που είναι έτοιμος να μας φάει ευχαρίστως;</div>
<div style="text-align: justify;">
Ντάξει είναι εμφανές ότι ζούμε χαλεπούς καιρούς και οι μέρες μας είναι ένα αβέβαιο κύμα. Ειλικρινά βλέπω ανθρώπους που πονάνε γύρω μου και λέω χαλάρωσε γιατί δε μας βλέπω καλά. Πολλοί απ τους δικούς μου πόνεσαν πολύ. και με τους δύο πόνους. Κάποια πράγματα τα θεώρησα άδικα να συμβούν.Μετά είπα ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη και αμέσως ηρέμησα γιατί δεν έψαχνα πια μια αιτία να αποδώσω το φερόμενο κατ εμέ ως λάθος. Οχι.δεν υπάρχει δικαιοσύνη. Ορμώμενη από κάτι που έγραψε η Μαριλένα έρχομαι να συμφωνήσω και να βροντοφωνάξω. τιποτα δεν είναι δίκαιο. Αν υπήρχε νομοτέλεια δε θα αρρώσταιναν οι άνθρωποι. Θα λέγαμε την αλήθεια σε αυτούς που αγαπάμε. Δε θα τα κάναμε σκατά. Αδικο. Θα βρίσκαμε τρόπο να πούμε πόσο μας αρέσει κάτι ή πόσο δεν αντέχουμε καταστάσεις. θα παλεύαμε να κερδίσουμε μια καλή θέση στην "καλή μεριά" όπως την ονομάζω. Και δεν υπάρχει δικαιοσύνη γιατί εμείς απο μόνοι μας δεν είμαστε δίκαιοι. Είμαστε εγωιστές και αυτόματα δε μπορούμε να δούμε καθαρά. Αν με ρωτάς, δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό γιατί έτσι χτίζονται οι σχέσεις και οι χαρακτήρες. όταν έμαθα για τη Β. δε στενοχωρήθηκα. το θεώρησα άδικο αλλά δεν αισθάνθηκα ούτε μια φορά ότι τα πράγματα θα πάρουν την "¨κακή μεριά". το ξέρω. και είμαι ήρεμη. γιατί μπορεί. κανείς άλλος στη θέση της δε θα μπορούσε. Και αυτό είναι δίκαιο. τη σκέφτομαι κάθε μέρα. δε θα της το πω. γιατι είναι πολύ λίγο μπροστά σαυτά που έχω για να τη θαυμάζω.και δε φοβάμαι. δε φοβήθηκα ποτέ.</div>
<div style="text-align: justify;">
Προσωπικά έχω αδικήσει ανθρώπους και καταστάσεις.και λυπάμαι. όχι γι αυτούς αλλά για μένα. δεν έβλεπα την πραγματικότητα ρίχνοντας από πάνω ένα πέπλο ηρεμίας. όμως η δικαιοσύνη θα σου χτυπήσει την πόρτα. και θα ρθει μια μέρα που θα περάσουν όλα απο μπροστά σου και τότε θα έρθεις αντιμέτωπος με τις ευθύνες. Άρχισαν να μη με νοιάζουν πια οι ευθύνες. Τις ανέλαβα γιατί νιώθω έτοιμη. Αλήθεια μπορεί το χάος να μπει σε μια σειρά; μπορεί να χωρέσει σε μια μπάλα παγωτό; μπορεί να είμαστε έτσι φτιαγμένοι ώστε όλα αυτά που μας συμβαίνουν να είναι δίκαια; μπορούμε να ξέρουμε αν ο πόνος που νιώσαμε συμφωνεί με τη δική μας δικαιοσύνη;</div>
<div style="text-align: justify;">
μπορείς να καταλάβεις τι σου είπα;</div>
</div>
</div>
Straahttp://www.blogger.com/profile/17933033896474707723noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8160127932071909235.post-92193132418958470102013-05-28T11:22:00.001+03:002013-05-28T11:35:15.672+03:00Κάτω απ τη μαρκίζα.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Νομίζω ότι με τόση βίκυ μοσχολιού αυτόν τον καιρό πολύ πιθανό να μου ανήκει κι εμένα ένα κομμάτι της νόμιμης μοίρας της. Στο κάτω απ τη μαρκίζα δεν είχα δώσει τη δέουσα σημασία.εδώ και τρείς μέρες έχω πάθει εμμονή. -καλά είναι γνωστό ότι παθαίνω εμμονές-. Να σε προετοιμάσω ότι είναι ένα πόστ που δε θα ναι χαρούμενο, αλλά θα τελειώσει με δάκρυα χαράς. Καθισμένη λοιπόν στη μαύρη δερμάτινη καρέκλα του prison break (έτσι έχω ονομάσει το γραφείο γιατί πιστεύω ότι είναι η φυλακή μου) και πάνω από μια στοίβα διαταγών πληρωμής αναρωτήθηκα ποια ήταν μέχρι σήμερα η πιο άσχημη στιγμή της ζωής μου και αντίστοιχα η πιο χαρούμενη.</div>
<div style="text-align: justify;">
Μιας και οι άνθρωποι είμαστε από τη φύση μας απαισιόδοξα όντα, μονομιάς μου ρθαν στο μυαλό όλα τα άσχημα ένα προς ένα. άρχισα να τα σκέφτομαι και να διαπιστώνω ότι είναι περισσότερα απ τα δάχτυλα των χεριών μου. Και ξεροκατάπια. Το είχα βρει.</div>
<div style="text-align: justify;">
<u> 13.05.2004</u>. όταν μου γκρεμίστηκε ο κόσμος. όταν υπέφερες αλλα από περηφάνια μέχρι και σήμερα δεν το συζητάς. όταν πήγες να τα αφήσεις όλα πάνω μου. όταν έπαιζε ο ρουβάς στη γιουροβίζιον κι εμείς ήμασταν στην Πίτσα και δεν πιστεύαμε αυτό που είχε γίνει. όταν γέρασα τριάντα χρόνια κι άσπρισαν τα μαλλιά μου. όταν μου πες να προσέχω το παιδί. όταν άρχισα να σου φωνάζω και κατάλαβα ότι η φωνή μου ήταν πιο δυνατή απ αυτό. όταν πέρασαν τόσα χρόνια και ποτέ δε μας έκανες να αισθανθούμε λύπη. όταν ξυπνάς στις 5.30 και τρέχεις εκεί για να πιάσεις σειρά. όταν χάρηκα που είχες ακόμη τρία αδέρφια.όταν δε σου είπα ότι ξέρω ότι δε σου άξιζε αυτό που πέρασες φέτος. όταν δε σου είπα ότι κάνω ότι δεν καταλαβαίνω. όταν δε σε κοίταζα γιατί ντρεπόμουν που προσπαθούσα να σε πείσω ότι δεν είναι αυτό που νομίζεις. πάντα είναι αυτό που νομίζεις. όταν άρχισα να εφαρμόζω το "my make up may be flaking but my smile, still stays on". όταν δε σου είπα πόσο πιστεύω στην τύχη σου. όταν δε σου είπα πόσο τυχερή είμαι.</div>
<div style="text-align: justify;">
όταν δε σου είπα ότι πέρασα πολύ δύσκολα. όταν δε σου είπα ότι τα κανα σκατά φέτος.όταν δε σου είπα ότι τα καταφέρνω μόνη μου. όταν δε σου είπα ότι η μόνη στιγμή ευτυχίας ήταν οι βόλτες μέσα στ αμάξι τα σάββατα. όταν δε σου είπα ότι θα τελειώσω τα γερμανικά και μπορεί να κάνω κι άλλα μετά. όταν δε σου είπα ότι όλα ήταν βουνό ή έτσι τα έβλεπα εγώ.όταν δε σου είπα ότι αναπνέω χωρίς να πνίγομαι. όταν δε σου είπα ότι έδωσα πολύ σημασία σε αυτά που δεν είχαν καμία σημασία. όταν δε σου είπα ότι βρήκα καινούργια μπέργκερ. όταν δε σου είπα ότι μπορεί να πάμε τετραήμερο στη σκύρο ή στην άνδρο. όταν δε σου είπα ότι τίποτα δεν είναι πιο δυνατό απ το μυαλό μας. </div>
<div style="text-align: justify;">
όταν ήμουν κάτω απ τη μαρκίζα. </div>
<div style="text-align: justify;">
όταν καταλάβεις ότι η πιο χαρούμενη στιγμή δεν έχει έρθει ακόμη. </div>
</div>
Straahttp://www.blogger.com/profile/17933033896474707723noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8160127932071909235.post-17627022864435119272013-05-15T14:07:00.002+03:002013-05-15T14:07:45.604+03:00Σάββατο.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
***Αυτή είναι η ιστορία της Μαρίνας.Νομίζω ότι μέσα θα βρεις κι ένα κομμάτι δικό σου.***</div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Cambria","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">«</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Cambria","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">Cambria</span><span style="font-family: "Cambria","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">.Δεν έχω γράψει ποτέ μ’ αυτή τη
γραμματοσειρά και ίσως έχει αρχίσει να μ’ αρέσει πολύ. Συνήθως προτιμώ να γράφω
όταν κάποια πράγματα έχουν ολοκληρωθεί μέσα μου. Μόνο έτσι μπορώ να έχω μια
σφαιρική εικόνα. Πες πως δε μ’ αρέσει να εκτίθεμαι βάναυσα και θέλω να μπορώ να
είμαι από πάνω. Καταλαβαίνεις φυσικά ότι θα μιλήσω για τα άνω-κάτω. Όλα έγιναν
με αστραπιαία ταχύτητα. Σαν κι αυτή που ούτε οι φυσικοί δε μπόρεσαν να
εξηγήσουν. Δε θα την πάρεις ποτέ χαμπάρι. Είναι φορές που πίστεψα ότι υπάρχει
δυστυχία στον κόσμο. Ότι μπορεί να γεννήθηκα σε λάθος εποχή, ότι μπορεί και να
μην εκτιμήθηκαν τα προσόντα μου αρκετά. Άλλες πάλι φύτεψα μέσα στο κεφάλι μου
ότι τον κόσμο τον δημιουργούμε με
εικόνες και μυρωδιές, και τον κάνουμε παντελώς δικό μας. Τι Τα Θες. Απάντηση σε
όλα αυτά πήγε να δώσει κι ο Δαρβίνος κι απλά μας προσέφερε μια ακόμη θεωρία.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Cambria","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Η φλυαρία, λένε, είναι συνήθεια
των ανθρώπων που η σκέψη τους τρέχει γρήγορα, πόσο θα θελα να σε έβλεπα εκεί
στα 14 που όλα ήταν πιο απλοϊκά. Πόσο θα θελα να σε γνώριζα όταν πήγα σινεμά
πρώτη φορά με τα χαλασμένα μου </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Cambria","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">timberland</span><span style="font-family: "Cambria","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">. Πόσο
μου λείπουν τα χαλασμένα μου </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Cambria","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">timberland</span><span style="font-family: "Cambria","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">. Πόσο
θα θελα να ‘ρχόσουν μαζί μου για παγωτό βανίλια, πόσο θα θελα να σου
τραγουδούσα το κλεμμένο ποδήλατο. Πόσο
μ’ αρέσουν οι Σ.Ν.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Cambria","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Προχθές έπεσε στα μάτια μου
τυχαία ένα εισιτήριο του μετρό. Ήταν χτυπημένο. Μπλε γραμμή. Γιατί ήρθα; Γιατί
δεν είχα μιλήσει σε κάποιον νωρίτερα; Γιατί Χριστίνα δε με σταμάτησες; Κάποια
μέρα θα τη μαλώσω που δε βρήκε τρόπο να με σταματήσει. Γιατί δεν το σταμάτησα
εγώ αφού ήξερα; Δεν ήταν δα και κάτι απρόβλεπτο. Μια γνωριμία που θα κατέληγε
σε ένα αφέρ. Ίσως περισσότερο γι αυτό να είμαι θυμωμένη. Επειδή το ‘ξερα. Αλλά
πάντα μέσα μας ρισκάρουμε πιστεύοντας πώς αυτή τη φορά δεν κάναμε το λάθος. Μου
‘ρθε στο μυαλό η Καιτούλα η Γαρμπή και όλη αυτή η αγωνία που τράβηξε η Έλλη η Κοκκίνου
όταν ο τότε γκόμενός της Διονύσης Σχοινάς έκανε πρόταση γάμου σε άλλη.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Cambria","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Έτσι κι εγώ τώρα. Ξέρω ότι κάποια
στιγμή θα σε δω με κάποια άλλη και αυτό που φοβάμαι είναι ότι ίσως δε θα με
πειράξει. ίσως θα μου χει περάσει και δε θα χω για ποιον να μιλάω και να
παραπονιέμαι. Γιατί εμένα; Γιατί εγώ; Πώς μπορείς και το ελέγχεις; Μα τι αφελής
που ήμουν. Φυσικά και μπορείς να το ελέγχεις. Έπρεπε να το καταλάβω μέσα απ’
αυτά που μου απαντούσες. Δεν ήθελα να το καταλάβω, όμως. Αυτό μου ‘δινε δύναμη
να κυνηγάω τη ζωή μου. Και προχώρησα. Έτσι μόνο πήγα μπροστά. Και τώρα που
τυχόν θα τα διαβάζεις όλα αυτά, να ξέρεις πως το μόνο που μου λείπει είναι το
πρωινό μήνυμα των 11.15, η καλημέρα και τα ρεβίθια που μας άρεσαν τόσο. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Cambria","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Θα μου λείπει που για ενάμιση
μήνα έγινες η παρέα μου και ο καλύτερός μου φίλος. Θα μου λείπει που δε
ντράπηκα ποτέ να σου πω αυτό που ήθελα και δε σκέφτηκα ποτέ να παίξω μαζί σου. Ψέματα.
Σκέφτηκα ότι ήταν μια καλή ευκαιρία να βγω απ τη μιζέρια μου και έτσι ξεγέλασα
τον εαυτό μου. Όταν σε είδα για πρώτη φορά, είπα αυτό το μελαχρινό αγόρι
τρέμει. Καλοήθης τρόμος λέγεται αυτό που έχεις. Μετά μου φάνηκες αστείος και
πολύ συμπαθητικός. Είχε παλιόκαιρο τη μέρα που σε γνώρισα, κι εγώ ήπια το πιο
ωραίο κοκτέηλ του κόζμου. Δεν είχα καταλάβει πόσο την ήθελες, αλλά δε με
ένοιαζε κιόλας. Σε χαιρόμουν γιατί είχες κάτι που δεν είχα εγώ. Ζούσες. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Cambria","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Μη γελιόμαστε βέβαια, μου πες
και πολύ όμορφα πράγματα. Μου πες πράγματα που είχα πολύ καιρό να ακούσω. Σε
ευχαριστώ που με έκανες να αισθάνομαι όμορφη και όμορφα. Τώρα ακούω </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Cambria","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">weeknd</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Cambria","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> </span><span style="font-family: "Cambria","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">και θυμάμαι ότι θα θελα
να τους δω λάιβ στο Βερολίνο. Πόσο μ’αρέσει το Βερολίνο. Είναι όλα τόσο
ελεύθερα. Ουφ πάλι αυτή η φλυαρία μου.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Cambria","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Ξέρεις η ανάγκη του ανθρώπου
τον οδηγεί πολλές φορές σε συμπεράσματα που δεν πρέπει. Μακάρι να είχα κάνει
λάθος. Δεν έκανα όμως. όταν πήγες να με φιλήσεις, δεν τραβήχτηκα. Και να μην το
χες κάνει δηλαδή δε θα άλλαζε κάτι. Ίσως ήταν και καλύτερα. Ε, μετά όλα
άλλαξαν. Το ένα έφερε το άλλο και μετά ήρθε το τρένο και η ώρα πήγε 5 και έφυγες
κι εγώ έμεινα να κοιτάζω δυο σοκολάτες και δυο περίεργα μάτια. Και τώρα τι; <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Cambria","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Δεν ένιωσα τύψεις γι αυτό που
είχα κάνει. Κι αυτό είναι το πιο λυπηρό απ όλα. Δεν ήμουν ευτυχισμένη. και μαζί
σου το κατάλαβα απ όλες τις πλευρές. Δεν ήμουν όμως και τίμια. Και έπρεπε να
μείνω μόνη. Γιατί όλα αυτά τα ωραία για να γίνει αυτό; Γιατί εμένα;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Cambria","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Μπήκα λοιπόν πολλές φορές στη διαδικασία
να σκεφτώ γιατί εμένα. Και η μόνη απάντηση ήταν, γιατί εκείνον; Και για να
απαντήσω και πάλι, πέρασαν πολλά δύσκολα βράδια. Κάηκαν πολλά τραγούδια και γραφτήκαν
πολλά μηνύματα που σβήστηκαν. και κατέληξα. Γιατί χαμογελούσες μαζί του ηλίθια.
Γιατί ενώ ήξερες τι θα γίνει δε σε ένοιαξε να αφεθείς. γιατί είχες ανάγκη να σε
χαϊδέψουν, να σου γελάσουν, να σε φροντίσουν. Και μπορώ να σου πω ότι σου τα
αναγνωρίζω όλα αυτά. Και μπορώ να σου πω ότι σ’αυτό ήσουν σπουδαίος.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Cambria","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Από κείνη τη στιγμή λοιπόν που
το συνειδητοποίησα, ένιωσα πιο ελεύθερη από ποτέ. Και δε μπήκα ποτέ ξανά σε
διαδικασία να σκεφτώ γιατί εμένα. Είπα, ευτυχώς εμένα. Είπα μόνο εμένα. Είπα
για μένα. Βιάστηκα να τελειώσω καταστάσεις, να πω πράγματα που δεν έπρεπε, να
ξεσπάσω, ενώ άλλο ήταν το πρόβλημά μου.- Το </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Cambria","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">secret</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Cambria","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Cambria","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">garden</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Cambria","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> </span><span style="font-family: "Cambria","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">εξακολουθεί να μην είναι
το αγαπημένο μου, αλλά θα το συνηθίσω.-<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Cambria","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Ήξερα ότι μετά από κείνη τη μέρα
δε θα ξαναήταν ποτέ το ίδιο. Λυπήθηκα που έχασα την παρέα μου, λυπήθηκα που
έχασα τα τραγούδια σου, λυπήθηκα που έχασα τις βλακείες μας, λυπήθηκα που έχασα
τις φωτογραφίες σου, λυπήθηκα που έχασα εσένα. Όμως έτσι είναι. Έτσι μάλλον
έπρεπε να γίνει. Κι ίσως είναι και καλύτερα. Κάποτε μου είπες ότι έχεις μάθει
να ζεις με τον πόνο. Ότι είσαι εθισμένος. Μάθε λοιπόν πως εμένα ο πόνος μου
δίνει ζωή, τον προκαλώ. Μόνο μέσα απ τον πόνο λυτρώνομαι. Κάτι σαν μια
νεοφερμένη ντράμα κουίν. Να ξέρεις ότι δε θα ξεχάσω τίποτα απ όλα αυτά που σου
γραψα σε κείνο το μήνυμα, και να ξέρεις πως αν ήταν στο χέρι μου, θα την άλλαζα
εκείνη τη μέρα για να κάνω λίγο ακόμη παρέα μαζί σου. Για να πάμε σε ένα κακόφημο
σινεμά, για να πάμε για ένα μπέργκερ, για να πάμε να χορέψουμε 90</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Cambria","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">s</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Cambria","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"> </span><span style="font-family: "Cambria","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">με λίγη τεκίλα. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Cambria","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Ίσως όλα αυτά να είναι λίγο
μεγαλοποιημένα. Δεν πειράζει. Αυτό είναι και το ρίσκο του γραπτού λόγου. Ότι ο
καθένας μπορεί να διαβάσει κάτι και αυτό που διαβάζει να το εκλάβει όπως
επιθυμεί. Άι ντοντ κέαρ.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Cambria","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Θα είμαι στο σταυρό της
Λένορμαν στις 17 Ιουλίου που θα χιονίζει. Εσύ αν θα έρθεις δεν το ξέρω και σε
υποθετικές ερωτήσεις συνήθως δεν απαντώ. Αν δεν έρθεις όμως, δε θα πειράζει. θα
χεις τους λόγους σου. Κι εμένα δε θα με ενοχλεί καθόλου γιατί μετά θα βγω και
θα ‘μαι χαρούμενη γιατί θα χω τη γιορτή μου.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Cambria","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Ας πούμε ότι ήθελα να μάθεις
και τη δική μου πλευρά. Ας πούμε ότι
ήταν ένα Σάββατο. Το δικό σου Σάββατο. Το δικό μου Σάββατο.<o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<span style="font-family: "Cambria","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Μαρίνα.</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Cambria","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;"><o:p></o:p></span></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<br /></div>
<div align="right" class="MsoNormal" style="text-align: right;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Straahttp://www.blogger.com/profile/17933033896474707723noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8160127932071909235.post-24557185896720765822013-04-22T11:41:00.002+03:002013-04-22T11:41:42.963+03:00Παρακάτω.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Χθες πήγα σε μια έκθεση κόμικς και αγοράζοντας κάποια ζήτησα να μου κάνουν και μια αφιέρωση στο τέλος του βιβλίου. Φεύγοντας συνειδητοποίησα ότι ποτέ δε θα βρεθώ σ αυτή τη θέση, ποτέ δε θα χω κάνει κάτι για το οποίο να μου ζητάνε αφιέρωση ή μια μουντζούρα τελοσπάντων. Δεν έχω καμία καλλιτεχνική φύση. Δε μπορώ να ζωγραφίσω καλά, δεν ξέρω να τραβάω φωτογραφίες, χορεύω τόσο καλά όσο η βάνα μπάρμπα στο dancing with the stars, είμαι ατσούμπαλη και το ταλέντο μου περιορίζεται στο να κάνω ες αεί μια πετυχημένη εκδοχή του τσιζ κέικ.</div>
<div style="text-align: justify;">
Έχω όμως ανθρώπους γύρω μου που όλα αυτά τα βρίσκουν γλυκά και συμπαθητικά.Που όλα αυτά τα αγαπάνε.που κάτι τους χρωστώ και δεν τους το πα μέχρι σήμερα.που αυτό το ποστ είναι όλοι αυτοί μαζί.</div>
<div style="text-align: justify;">
είναι η παρασκευούλα, που είναι η ζωή μου.</div>
<div style="text-align: justify;">
είναι η χριστίνα, που πάντα ευχαριστώ απο μέσα μου που είναι η χριστίνα. σε όλα. καλά, κακά, πιο καλά, πιο άσχημα.στα καλύτερα μου και στα χειρότερά μου.δίπλα μου.</div>
<div style="text-align: justify;">
είναι ο ηλίας και ο γιάννης. που δεν έχασα και δεν ξέχασα.</div>
<div style="text-align: justify;">
είναι η ματίνα, η ξανθιά οικογένειά μου στο βορρά.</div>
<div style="text-align: justify;">
είναι η μήτσα, η υπόλοιπη οικογένειά μου από το βόλο και πάνω.</div>
<div style="text-align: justify;">
είναι ο γιώργος, που μου έμαθε τι είναι οι Στέρεο Νόβα.</div>
<div style="text-align: justify;">
είναι ο βαγγέλης, που χωρίς να το ξέρει με έκανε να αγαπήσω το λονδίνο.</div>
<div style="text-align: justify;">
είναι ο δημήτρης γκ.,που με έμαθε να μη λέω ψέμματα.</div>
<div style="text-align: justify;">
είναι ο χρήστος, που άσχετα που δε μπορέσαμε, μου έμαθε τι θα πει αληθινή αγάπη χωρίς αντάλλαγμα.</div>
<div style="text-align: justify;">
είναι η δέσποινα, ο γιάννης, η ολυμπία, ο μιχάλης, η μπέτυ, η μαριάννα, ο χρήστος, η αναστασία που έκαναν τις δευτέρες μου όμορφες.που μου άνοιξαν τα χέρια.</div>
<div style="text-align: justify;">
είναι η άννα, η κατερίνα, ο θωμάς, ο παναγιώτης, που χωρίς να το ξέρουν με βοήθησαν να δω το 2013 οχι σαν το τέλος του 2012.</div>
<div style="text-align: justify;">
είναι ένα εισιτήριο του μετρό, μπλέ γραμμή, που ευτυχώς το χτύπησα γιατί δε θα μάθαινα ποτέ ότι η κρεμμυδόπιτα είναι ρόφημα.</div>
<div style="text-align: justify;">
είναι που θα είμαι στο σταυρό της λένορμαν στις 17 ιουλίου που θα χιονίζει. </div>
<div style="text-align: justify;">
είναι που είσαι εσύ.</div>
<div style="text-align: justify;">
είναι που έχω στα χέρια μου σε βινύλιο τον πρώτο δίσκο των στέρεο νόβα και είναι που αισθάνθηκα κι εγω σημαντική που αφιέρωσα αυτό το πόστ σε αυτούς τους ανθρώπους.</div>
<div style="text-align: justify;">
και </div>
<div style="text-align: justify;">
είναι και η έφη και ο ηλίας που με έκαναν αυτό που είμαι σήμερα.</div>
<div style="text-align: justify;">
και είναι που πάει η ζωή μας παρακάτω.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="http://www.youtube.com/watch?v=jwv3slCbZ_k">http://www.youtube.com/watch?v=jwv3slCbZ_k</a></div>
</div>
Straahttp://www.blogger.com/profile/17933033896474707723noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8160127932071909235.post-23454397228690716442013-04-08T10:30:00.000+03:002013-04-08T10:30:06.166+03:00το 1/2.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
κάθε φορά ο γυρισμός είναι λυτρωτικός. εκεί μέσα στην αριστερή πλευρά του δρόμου να κοιτάς όλα τα μεγάλα φώτα και να τρέχεις. είχα μια μανία να τρέχω και να προτρέχω. όχι τρέξιμο του αθλητή.αν με κυνηγήσει κακοποιός πάει μ'έπιασε.να τρέχω να προλάβω ούτε και ξέρω εγώ τι. </div>
<div style="text-align: justify;">
εσύ τρέχεις; ή έμαθες να περιμένεις; γιατί έφυγα μπροστά. κι ούτε τολμώ να κοιτάξω πίσω δεξιά κι αριστερά.</div>
<div style="text-align: justify;">
κάθε φορά ο γυρισμός είναι και μια νέα εικόνα. άδειοι δρόμοι και σε κάθε γωνία να έχεις να θυμάσαι κάτι. δε θέλω να ξαναπεράσω από κείνο το στενό. δε θέλω να περιμένω ξανά στην άκρη του δρόμου ούτε να σε ρωτάω συνεχώς που να πάμε και που να στρίψω. ήρθε καιρός να βγάλω τις κουβέρτες απ τα σκεπάσματα.Ζέστανε, που λένε.</div>
<div style="text-align: justify;">
Νόμιζα ότι θα ήταν πιο εύκολο. όλα νομίζουμε ότι θα είναι πιο εύκολο. τίποτα δεν είναι εύκολο. τίποτα δε μου χαρίστηκε εμένα. τίποτα δε χάρισα. άρχισα να πιστεύω ότι κάτι μου λείπει και όλο ζητάω ζητάω ζητάω. Μείνε πίσω. Αλήθεια χωράς πίσω; Είναι μικρό τ αμάξι.</div>
<div style="text-align: justify;">
κάθε φορά ο γυρισμός είναι κι ένας άλλος δρόμος. δεν ήξερα ότι υπάρχουν τόσοι δρόμοι. να προσέχεις όμως να μη μπεις ανάποδα σε μονόδρομο. είμαι πολύ ανάποδος άνθρωπος. δε μου φταναν τα λίγα. μέχρι που τα 'χασα όλα. καλό είναι και το μηδέν. άρτιο νούμερο.το αγάπησα το μηδέν. κάθεσαι καλά πίσω; μην ανοίγεις το παράθυρο, θα κρυώσεις. η άνοιξη μας ξεγελάει όλους.</div>
<div style="text-align: justify;">
Τα μισά μου τραγούδια σε σένα τα χάρισα. και τα μισά μου χρόνια με σένα τα χτισα .δε βαριέσαι.περνάει κρίση η οικοδομή. </div>
<div style="text-align: justify;">
κάθε φορά ο γυρισμός έχει και τα ωραία του. μυρωδιά από γαρδένια-καλά νεράτζι είναι-,και ίσως και λίγη βροχή. έχει βόλτες, έχει αστεία, έχει μια μοναξιά που είναι τόσο λυτρωτική. Λίγες οι φορές που ξυπνάς και ξέρεις ότι όλα αυτά που έζησες μέχρι χθες από αύριο δε θα τα 'χεις. Λίγες οι φορές που θα σου φερθεί καλά η ζωή και ο χρόνος. Λίγες οι φορές που θα μπορέσεις να εξηγήσεις. Λίγες οι φορές που θα μετανιώσεις.Αλλά θα μετανιώσεις.</div>
<div style="text-align: justify;">
Άρχισε να μ'αρεσει αυτή η διαδρομή. Η πόλη μου ανοίγει τα χέρια. δεν ξέρει κανείς πως πάντα περνώντας το έκτο φανάρι θα χαμογελάω. Δεν ξέρει κανείς πως το φανάρι ήταν κόκκινο. Κατέβα. τελικά είναι μικρό το αμάξι και θα στριμωχτείς. Και θέλω να κάνω άνετο ταξίδι γιατί θέλω να είμαι ξεκούραστη όταν γυρίσω να σε ψάξω.</div>
<div style="text-align: justify;">
έσεται ήμαρ. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Straahttp://www.blogger.com/profile/17933033896474707723noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8160127932071909235.post-4590868988721236922013-03-19T10:22:00.000+02:002013-03-19T10:22:05.099+02:00σε όλες τις λάθος επιλογές μας, σε όλες τις μαλακίες μας, σε μας.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
δε μπορώ να βρω τίτλο.δε θέλω. δε γίνεται αυτή τη φορά.το ίδιο ακούγαμε. στο ριπιτ.</div>
<div style="text-align: justify;">
έχεις κι εσύ δυό φωνές; γιατί εγώ έχω.</div>
<div style="text-align: justify;">
Τη μία που πάντα μου λέει μπράβο και την άλλη που πάντα μου σκοτώνει ο,τι καλό πάω να κάνω.</div>
<div style="text-align: justify;">
Τη μία που με βοηθά να γίνω καλύτερη και την άλλη που μου τα διαλύει όλα μέσα σε ένα λεπτό.</div>
<div style="text-align: justify;">
Τη μία που με ντύνει, μου φοράει τα καλά μου κι ένα χαμόγελο, με βγάζει έξω και την άλλη που με γυρίζει σπίτι και μπαμ.με στήνει στον τοίχο. γιατί το 'παθα αυτό; γιατί το παθαίνουμε όλοι;</div>
<div style="text-align: justify;">
αφου ξέρουμε ότι όλες οι επιλογές μας θα μας διχάζουν για πάντα. αφού δεν ξέρουμε αν κάναμε το σωστό ή το λάθος.</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="text-align: left;">τρόμαξα</span>. τα είδα όλα να περνάνε μπροστά μου σε ένα καρέ. είδα κι εσένα. κι εσένα. κι εσένα. αλλα δεν έχει νόημα. είδα κι εκείνη. είναι μακριά πια. κι αυτές οι αλλεργίες μέχρι πότε θα με βασανίζουν; έχω καταντήσει ο βασιλάκης καίλας της ιατρικής και της παραϊατρικής.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ήρθε η άλλη φωνή χθες. και βζιιιιιιιιιιν εκεί σαν κουνούπι μέσα στο κεφάλι μου. τα σιχαίνομαι τα κουνούπια. ήξερα οτι εκεί θα ναι καλύτερα. εξ αρχής. αλλά προτίμησα τη θάλασσα που μαρέσει κι ας πνιγώ. δεν υπάρχει νόημα σε όλο αυτό. μην ψάξεις να καταλήξεις. είσαι κι εσύ μέσα όμως. κι εσύ κι εσύ κι εσύ.</div>
<div style="text-align: justify;">
αν φτάνει μια συγγνώμη εγώ να την πω. δε φτάνει ποτέ όμως. Εσύ την είπες ποτέ; κοίταξες εκεί που έπρεπε για να την πεις; ξέρεις τι έχω χάσει εγώ τόσα χρόνια για να στηρίζω τις λάθος επιλογές μου; ξέρεις τι χάνω μέρα με τη μέρα; ξέρεις οτι δεν ήθελα αλλά έπρεπε; ξέρεις ότι δε μπορούμε να τα έχουμε όλα; γιατί εγώ το 'μαθα. ποτέ δε μ'άρεσε αυτό το παιχνίδι. και βαρέθηκα όλα τα λύνει ο χρόνος. με κούρασε. η δουλειά λες να μας φταίει; εσύ έχεις βρει τι σου φταίει; πώς να τα απαντήσεις όλα αυτά; δε γίνεται μια ζωή να φεύγω. κάτσε και κοίτα τον καθρέφτη. σου ζητώ συγγνώμη. και που λέω την αλήθεια πάντα τι κέρδισα; έχασα σχεδόν τα πάντα. κλείστο το ρημάδι το στόμα σου. κλείστο διάολε.</div>
<div style="text-align: justify;">
στο πα εξαρχής. δε βγάζεις νόημα.</div>
<div style="text-align: justify;">
τελικά ίσως είναι καλές μωρέ και οι δύο φωνές. αυτές με συντηρούν. κλείνω τα μάτια. είμαι πάλι σε κείνο το δωμάτιο που είναι ο εφιάλτης μου για χρόνια τώρα. θα μπω μέσα απόψε. θέλω να ξέρω τι άφησα πίσω μου. πρόπερσι, πέρυσι, χθες. θα τ'αντέξω λες;</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Straahttp://www.blogger.com/profile/17933033896474707723noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-8160127932071909235.post-23657251095080934992013-03-12T11:10:00.001+02:002013-03-12T11:29:14.085+02:00Τριάντα χρόνια φαγούρα.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Συνήθως τα απογεύματα στο γραφείο ακούω πολύ μουσική για να ξεχνιέμαι και να γράφω πού και πού κανα δικόγραφο. Ναι, θα μπορούσα να χαρακτηρίσω την καθημερινότητά μου φρικτά βαρετή αλλά λετς φέης ιτ, είναι κι η συνήθεια ένας τρόπος εναλλαγής συναισθημάτων. Του κάτ ε λονγκ στόρυ σόρτ, χθες το βράδυ άκουγα κόρε ύδρο σε συνδυασμό με μάικλ τζακσον κι ελαφριές πινελιές από ελένη δήμου. Δεν ξέρω αν και πως συνδυάζονται όλα αυτά, είναι σα να τυλίγεις ντολμάδες με χαρτοπετσέτες αλλά νομίζεις με νοιάζει;</div>
<div style="text-align: justify;">
Στη μετάβαση του liberian girl με το "να υποφέρεις και να σου λείπω εγώ δεν είμαι η γυναίκα κάτσε σήκω", άρχισα να μετράω με τα δάχτυλά μου σε πόσους μήνες θα γίνω 31. (ξέρω ότι θα εκμεταλλευτείτε το μπλογκ όταν θα γίνω διάσημη δικηγόρος-πανελίστρια και θα λέτε την ηλικία μου, αλλά θα σας νικήσουν κατά κράτος τα κολλαγόνα μου). Θα κουβαλάω πάνω μου τριάντα ένα ολόκληρα χρόνια και θα χαίρομαι; ή θα με πιάσει φαγούρα όπως τότε στο Καυτατζόγλειο που έτρεχα στα γρασίδια και γέμισα καντήλες απ την αλλεργία; </div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν ξέρω τι να πρωτοθυμήσω στον εαυτό μου, για τι να πρωτοκλάψω και για ποιό να πρωτοντραπώ και με τί να πρωτογελάσω. Εντάξει, όταν πήγαινα έκτη δημοτικού είχα κλέψει απ την τσέπη του παντελονιού του πατέρα μου 10.000 δραχμές για να πάρω τη στολή των προσκόπων. Ντρέπομαι που το λέω αλλά παιδί του είμαι, θα με συγχωρέσει. Έκτοτε δεν ξαναντράπηκα ποτέ στη ζωή μου. Δε ντράπηκα ποτέ να πω αυτό που νιώθω με κίνδυνο να χάσω ανθρώπους από κοντά μου. δε ντράπηκα ποτέ να κάνω αυτό που θέλω με κινδύνο να ρεζιλευτώ.Δε ντραπηκα ποτέ να ευχαριστήσω τους φίλους μου που με ανέχονται με τις ξινίλες μου και δε ντράπηκα ποτέ να πω ότι αν πάθαινε κάτι η αδερφή μου θα πέθαινα. δε ντράπηκα ποτέ να πω ότι με το φτωχό μου το μυαλό έχω αγαπήσει τόσο πολύ ανθρώπους που αν το καταλάβαιναν θα τρόμαζαν αλλά και ότι έχω ξεγράψει ανθρώπους που ούτε καν μπορούν να το διανοηθούν. </div>
<div style="text-align: justify;">
Ξέρεις, έχω πάντα μέσα στο μυαλό μου ότι η νομοτέλεια που επικρατεί στο δικό μου σύμπαν, δε μου επιτρέπει στα τριάντα μου χρόνια να μη ζω. Το κατάλαβα φέτος. Το τέλος του 2012 ήταν μια φρικτή χρονιά. Πιο φρικτή κι απ όταν δεν ξέραμε τι απέγινε το αναπάντητο ερώτημα του Ρος "Did she got off the plane?". Τα ίδια τα γεγονότα μου έχωσαν ένα τόσο δυνατό χαστούκι που ακόμη το μάγουλό μου είναι κόκκινο. Έκανα λάθη παντού. Μέχρι και λάθος νούμερο βρακί αγόρασα. Κατάλαβα όμως ότι κάπου εκεί στο πρίν και στο μετά βρίσκεται η σωτηρία του μυαλού μου.</div>
<div style="text-align: justify;">
Κατάλαβα ότι αν δε βοηθήσω τον εαυτό μου μόνη μου, η καταθλιψάρα με περίμενε στη γωνία με ένα τεράστιο χαμόγελο και με ανοιχτές αγκάλες. Κι άρχισα να βλέπω ότι το χειρότερο που νόμιζα ότι έζησα, το διαδέχτηκαν κι άλλα χειρότερα. πιο πολλά. και θα ρθουν κι άλλα κι άλλα.κι άλλα.φτάνει. δε μπορώ να κοιμηθώ. ξυπνάω και κλαίω. τέλος.</div>
<div style="text-align: justify;">
Με αυτή την κάπως έτσι παράλογη ροή έφτασα να γίνω μέρος της ζωής μου και όχι να κάθομαι σε ένα παγκάκι και να την κοιτάω μασώντας πασατέμπο. Είπα οτι θέλω να ζήσω. Είπα ότι δε θέλω να γίνει κάτι αύριο μεθαύριο και εγώ να βαράω το κεφάλι μου στον τοίχο. Ας το βαράω σήμερα κι ας είναι απ τον πολύ χορό. Είπα οτι ξέρω οτι η δουλειά που κάνω θα με στείλει μια μέρα στο τρελάδικο αλλά θα χω τρελαθεί απο έρωτα πρώτα. Είπα ότι για τα άσχημα που θα ρθουν θα χω ένα μπακ απ απ όλες τις όμορφες στιγμές της ζωής μου και θα παίζουν στο μπακράουντ του μυαλού μου σε αέναη λούπα. Είπα ότι χαίρομαι που δεν είμαι μόνη μου σε όλο αυτό, αλλά και που είμαι τελείως μόνη μου. Δεν ξεφεύγεις απ τον εαυτό σου. Αυτός σε έκανε ο,τι είσαι σήμερα. όλοι μας, μας αγαπάμε. Αλλά το θέμα είναι να βλέπουμε. Καλός κι ο εγωισμός αλλά κατέβα λίγο απ το θρόνο γιατί η ζωή απο μόνη της είναι πιο εγωίστρια απο σένα. </div>
<div style="text-align: justify;">
Στα τριάντα μου χρόνια λοιπόν με έχει πιάσει μια φαγούρα τί δεν έκανα καλά, τί μπορώ να αλλάξω, τι προβλήματα δημιούργησα και πώς μπορώ να ξεφύγω απ όλα αυτά που με πνίγουν. Κοίταξα ένα μικρό κοριτσάκι σκυμμένο στη θάλασσα σήμερα το πρωί. (είμαι απ τις τυχερές που μπορώ να βλέπω θάλασσα και το χειμώνα). Φαινόταν χαρούμενο. Χαμογελούσε. Έτρεξε στη μαμά του και την έκανε αγκαλιά. Έδειχνε ευτυχισμένο. Λογικά μεγαλώνοντας θα γίνει κι αυτό τριάντα και μπορεί να το πιάσει κι αυτό η ίδια φαγούρα που απασχολεί κι εμένα. Θέλω να του πω όμως οτι αν παραμείνει κοριτσάκι όλα μα όλα θα φαίνονται τόσο μα τόσο απλά.αυτό έκανα κι εγώ.</div>
<div style="text-align: justify;">
οχτώ μήνες για τα τριάντα ένα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Straahttp://www.blogger.com/profile/17933033896474707723noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-8160127932071909235.post-57255968248765188862013-02-26T10:07:00.002+02:002013-02-26T10:13:48.367+02:00Να 'χαμε να κλαίγαμε.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><u>WARNING: SPOILERS</u></b></div>
<div style="text-align: justify;">
"Θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο και θα ναι πιο όμορφα κι από ένα όνειρο." Έχω την εντύπωση ότι πιο συχνά ακούμε αυτόν τον στίχο παρά το καλημέρα πλέον. Μας αρέσει δε μας αρέσει έγινε μια μόδα κι αυτό και θα περάσει. όπως μόδα έγιναν τα σόσιαλζ, οι δήθεν επιτηδευμένοι bysexual, οι fashionbloggers,τα κυριακάτικα brunch, το crossfit, το ωραιοποιημένο εναλλακτικό Δεν ξέρω τι είναι προτιμότερο να διαλέξεις απ'όλα αυτά, δεν ξέρω τι είναι καν όλα αυτά. Παρατηρώ τριγύρω μου ανθρώπους με την αφέλεια του Τζόυ και με τη δολοπλοκία της Αλέξις Κάρινγκτον να προσπαθούν να γίνουν κάτι που δεν ήταν ποτέ και που σε κάθε περίπτωση δε μπορούν να το στηρίξουν.Δεν ξέρουμε όλοι από μουσική, δεν ξέρουμε όλοι από τέχνη, δεν ξέρουμε όλοι από κινηματογράφο, δεν ξέρουμε όλοι αθλητικά, δεν ξέρουμε όλοι για νύχια και μαλλιά.</div>
<div style="text-align: justify;">
"Κάνουμε σεξ, για ν'αποφύγουμε τις σχέσεις" λέει το ταξίδι της φάλαινας και μου χει έρθει εδώ και καιρό να μιλήσω για κάτι που παρατηρώ και που το έχω ονομάσει "το φαινόμενο των καιρών μας". Δεν είμαι σίγουρη ότι έχω σφαιρική άποψη, αλλά δικό μου είναι το blog και ο,τι θέλω γράφω. Δεν ξέρω αν η γενιά των 30plus θυμάται το φαινόμενο του μπάρμαν.Φαντάζομαι πως ναι. once a barman, always a barman κλπ κλπ κλπ. Τώρα έχει γίνει "το φαινόμενο των σόσιαλζ". Σχημάτισε μια εικόνα: Βρίσκεσαι online στο facebook στο twitter,στο gtalk,μέχρι και στο instagram,και όλα ξεκινούν με ένα έξυπνο αστείο ή με μια εντυπωσιακή απάντηση. Και απαντάς. (δε θα προσωποποιήσω τι είσαι εσύ μπορεί να είσαι αγόρι ή κορίτσι, μικρό ή μεγάλο, σε σχέση ή ελεύθερος, παντρεμένος με παιδιά ή χωρισμένος, πίστεψέ με λίγη σημασία έχει). Και άπαξ και απάντησες γύρισε ο τροχός. Η μία απάντηση θα γίνει δύο, οι δύο-τρέις, η μια μέρα θα γίνει μια βδομάδα, η μια Βδομάδα ένας μήνας κλπ.Ένας μήνας που θα μιλάς με ένα πρόσωπο που θα είναι σοκαριστικά δικό σου γιατί μπορεί πίσω από μια οθόνη να μεταμορφώνεται σε έξυπνο ή χαζό, σε coοl ή ζηλιάρη, σε μορφωμένο ή λαϊκό τύπο, σε ναζιάρα ή ψευτοεπιθετική, σε ηλίθια ή πραγματικά ηλίθια.</div>
<div style="text-align: justify;">
Το επόμενο σπουδαίο βήμα είναι να σου γίνει συνήθεια.Ν α μη μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτον-η, να ξυπνάς για να μιλάς με αυτό το άτομο, να κοιμάσαι και να λέτε καληνύχτα, να ξέρει τι βαθμό είχες στη μελέτη περιβάλλοντος της πέμπτης δημοτικού, να ξέρει αν ο κολλητός σου ή η κολλητή σου έχει δυσκοιλιότητα, να ξέρει αν ο πατέρας σου πήγε τα τιμολόγια στο λογιστή, να ξέρει αν η μάνα σου βάζει κιμά στα γεμιστά, να ξέρει πού είσαι, τι κάνεις, πώς σκέφτεσαι. Και πού θα πάει κάποια στιγμή θα βγείτε κιόλας. Θα ζητήσει να σε δει. Λογικό κι επόμενο. Κι εσύ θα βάλεις τα καλά σου, γιατί θα χουν περάσει και δυο μήνες από τότε που γνωριστήκατε, θα πάτε για ένα ποτό θα κάνετε σεξ, μάλλον, ή μ'άλλον, και μετά ο μην τον είδατε τον Παναή ή την Παναή, Θα εξαφανιστεί. Και να σου πω κάτι; ξέρω γιατί αναρωτιέσαι. Γιατί να χει γίνει όλος αυτός ο κακός χαμός, μέχρι και προσκλητήρια γάμου τύπωσες στο μυαλό σου, και η άλλη ή ο άλλος να εξαφανιστούν. Και εδώ είναι που παθαίνεις το φαινόμενο του μπάρμαν. </div>
<div style="text-align: justify;">
Το συγκεκριμένο άτομο χρυσό μου, έχει ένα τόσο μεγάλο εγώ και ένα τόσο άδειο μέσα του, που δεν του φτάνουν δέκα χιλιάδες χρόνια για να καταλάβει ότι οι δεινόσαυροι είναι μόνο στα κόμικς πια. Θα προχωρήσει παρακάτω για να ικανοποιήσει τη ματαιοδοξία του και δε θα θελήσει να σε χάσει γιατί στο ημερολόγιο του είσαι το νούμερο 86. Θα πάει στον επόμενο ή στην επόμενη με το τρόπαιο στο χέρι και δε θα χει καταλάβει ότι έχει κερδίσει το χρυσό βατόμουρο. Θα ξεκινήσει μια άλλη ιστορία σαν τον ντικάπριο στην ταινία που άλλαζε χαρακτήρες.και ξέρεις γιατί; γιατί μπορεί. κι εσύ μπορείς. Και μπορεί να ακούγονται λίγο υπερβολικά όλα αυτά, μπορεί να ναι και λάθος.Απλώς περιγράφω ένα φαινόμενο που νομίζω έχει υποπέσει στην αντίληψή σας. Σίγουρα δεν είναι πάντα έτσι τα πράγματα.είναι σχεδόν πάντα έτσι τα πράγματα.Κι αυτό με τρομάζει λίγο.αλλά καλύτερα να το αντιμετωπίζεις παρά να κάνεις οτι δεν το βλέπεις.</div>
<div style="text-align: justify;">
Σα συμβουλή δε θα δινα τίποτα. Διαφέρουν όλα και όλοι. Μη μένεις με τις καρδούλες στο χέρι, μη βασίζεσαι σε κάτι που είναι εικονικό, κάνε αυτό που νομίζεις και πάντα θα υπάρχουν δυο φίλοι και καμιά τριανταριά σειρές ή δυο ντουζίνες ουίσκια για να ξεχάσεις τον πόνο σου. Απλώς μην πεις ότι εγώ δε σε προειδοποίησα.</div>
<div style="text-align: justify;">
Καλή τύχη.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Straahttp://www.blogger.com/profile/17933033896474707723noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8160127932071909235.post-18228601767918478142013-01-09T10:10:00.003+02:002013-01-09T10:10:44.027+02:00Εν είδα, ότι ουδέν οίδα.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div style="text-align: left;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Είδα</b> να φεύγει ακόμη ένας χρόνος. Είδα να έρχεται ένας άλλος. Για κάποιους γεμάτος προσδοκίες και όνειρα. Ποτέ δεν πίστεψα στα όνειρα. Τελευταία φορά που ονειρεύτηκα ήταν όταν ήμουν οχτώ χρονών και θέλησα το διώροφο σπίτι της μπάρμπι. Από κείνη τη φορά που δεν το πήρα, τα όνειρα κόπηκαν μαχαίρι. Και μετά τίποτα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Είδα</b> ανθρώπους να περπατούν μόνοι τους και να μην έχουν έναν άνθρωπο να πιουν ένα ζεστό καφέ παρέα. Ίσως η μοναξιά να με θλίβει περισσότερο. Πρόσεξε, όχι η μοναχικότητα, η μοναξιά. Είδα μια στολισμένη πόλη και γύρω της θλιμμένα μάτια να μην πιστεύουν στο αύριο. Να θέλουν, αλλά να μη μπορούν.</div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Είδα </b>ανθρώπους χαρούμενους που κοιτούσαν το ρολόι τους περιμένοντας το πρώτο ραντεβού και είδα κι αυτούς που έβγαιναν από τα μαγαζιά με ένα δώρο για κείνον ή για κείνη. Είδα αυτούς που της φώναξαν ότι είναι ευτυχισμένοι και είδα κι αυτές που γύρισαν και τους χαμογέλασαν. Κι ήταν τόσο όμορφες.Πολύ πολύ. Είδα ελπίδα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Είδα</b> πράγματα που δεν έπρεπε να δω και δεν αντέδρασα. Πάγωσα που δε μπόρεσα να αντιδράσω. Πάγωσα που ήταν σα να με τσίμπησες και δε μπορούσα κάν να κλάψω. Πάγωσα που δεν έκλαψα. Πάγωσα που περίμενα ότι κάποτε θα τα δω. Δεν υπάρχει γιατί. Αν μπορούσαμε να εξηγήσουμε τα πάντα γύρω μας, θα είχαμε κερδίσει κι ένα τόσο δα κομματάκι προς την αιωνιότητα. </div>
<div style="text-align: justify;">
<b> Είδα </b>φίλους και χόρεψα.Χόρεψα στους ρυθμούς του λαμπάντα που τόσο πολύ μαρέσει, και ήπια και ουίσκι. Ναι, μη γελάς, δε θα χουμε εύκολα ξεμπερδέματα μ αυτό. Είδα να τρώω και την πιο ωραία βασιλόπιτα. Και να μην κερδίζω και το φλουρί.</div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Είδα </b>το τρέιλερ το Amores Perros πηγαίνοντας στο γραφείο. Είδα να θέλω να πέσω κάτω και να μη θυμάμαι. Θυμάμαι όμως. Και θυμάμαι ότι είδα ένα όνειρο. Να περπατάω σε μια γειτονιά της Αθήνας και να βλέπω άμαξες και άλογα. Να ανεβαίνω κάπου ψηλά και να βλέπω έναν καθαρό ουρανό. Να πίνω έναν νεσκαφέ και να μου μυρίζει κρεμμυδόπιτα. Μ'αρέσει η κρεμμυδόπιτα. Θυμάμαι να χαμογελάω. Θυμάμαι ότι μετά ξύπνησα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Είδα </b>ότι τα πράγματα δεν είναι και τόσο περίεργα. Είδα ότι είναι όμορφο να θυμάσαι. Θυμήθηκα ένα πολύ παλιό τραγούδι που το άκουγα όντας γυμνασιόπαιδο."Δε θέλω να πικραίνεσαι τις Κυριακές τα βράδια, χωρίς αυτή τη σκοτεινιά τα χρόνια μένουν άδεια".Να σου πω ότι τον σιχαίνομαι το Μάλαμα.Αλλά εδώ κάτι μας είπε."Δεν υπάρχει μέρα χωρίς προηγούμενη νύχτα. Δεν υπάρχει μαύρο χωρίς άσπρο. Δεν υπάρχει χαρά χωρίς πόνο.</div>
<div style="text-align: justify;">
Να τον αγαπάς τον πόνο.Και να μη λυπάσαι. Και να ακούσεις και το "the last goodbye"-the Kills.</div>
<div style="text-align: justify;">
Και μετά να δεις που θα χαμογελάσεις κι εσύ.</div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Είδες;</b></div>
</div>
Straahttp://www.blogger.com/profile/17933033896474707723noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-8160127932071909235.post-31210518598860657252012-11-20T11:13:00.002+02:002012-11-20T11:13:37.934+02:00Άτομα με πνευματική Αναπηρία.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Προφανώς και μια Δευτέρα βράδυ από το να δεις κάποιον επ ονόματι Σουλειμάν και μετά τέσσερις ηλίθιους να χαχανίζουν στο Ράδιο Αρβύλα και μετά να κοιμηθείς σα ζώο έχοντας φάει δέκα κομμάτια πίτσα για αν ξεχάσεις αυτά που είδες, καλύτερο είναι να δεις μια ταινία και γιατί όχι μία που να έχει πάρει και το βραβείο στο Φεστιβάλ των Κανών. Το "Rust and Bone" είναι μια καλοσκηνοθετημένη γκραβούρα με πολύ ωραία κατά τη γνώμη μου μουσική επένδυση που βασίζεται σε ένα σενάριο που είναι σεμινάριο ζωής. Η γνωστή σε όλους Μαριον Κοτιγιάρ χάνει στα πρώτα είκοσι λεπτά της ταινίας τα πόδια της απ τα γόνατα και κάτω, αλλά αυτό δεν είναι το θέμα. Κι αυτό ακριβώς είναι που μετράει.ότι αυτό δεν είναι το θέμα, το point ρε παιδί μου πως να το πω αλλιώς;<br />
Μπορεί για ένα δευτερόλεπτο να λυπήθηκες που είδες μια νέα κοπέλα, όμορφη, γεμάτη ζωή να χάνει -κυριολεκτικά και μεταφορικά- ένα κομμάτι του εαυτού της, αλλά οι αντίθετες δυνάμεις της φυσικής που δρουν στον οργανισμό σου δε σ'άφησαν να στεναχωρηθείς. Γιατί; Γιατί αυτό το κορίτσι θα μπορούσε να ταν η μάνα σου, η αδερφή σου, η κολλητή σου, η κοπέλα σου, εσύ. Γιατί επιτέλους ο ρατσισμός και η τυχόν λύπηση που δείχνουν σε τέτοια άτομα δηλώνει ευθαρσώς τη δική μας πνευματική και συναισθηματική αναπηρία. Και ξέρεις τί κατάρα είναι αυτό; Άστο καλύτερα, δε θες να ξέρεις.<br />
Και είσαι εσύ καλέ μου φίλε, ο δήθεν ευαίσθητος, που πας και παρκάρεις το μπουρδέλο το αυτοκίνητό σου στις ράμπες τους, είσαι εσύ που κάθε Χριστούγεννα, θα συγκινηθείς και θα πάς σε ένα κέντρο ατόμων με αναπηρία να κάνεις την καλή σου πράξη, είσαι εσύ που θα περάσουν δίπλα σου και θα τους κοιτάξεις με τρομερή "¨συμπόνοια", είσαι εσύ που θα λυπηθείς για όλα τα δεινά που τους έχουν τύχει. Μόνο που δεν έχεις καταλάβει ότι οι περισσότεροι από αυτούς βλέπουν εσένα και λυπούνται.Γιατί αυτοί ξέρουν πώς είναι να είσαι εσύ.Εσύ δεν έχεις ιδέα τι μεγαλείο κρύβεται πάνω σε ένα καροτσάκι.<br />
Επομένως μη νομίζεις ότι δεν αντιλαμβάνονται τη λύπηση και τα κροκοδείλια δάκρυά σου, και μη νομίζεις ότι δεν έχουν μάθει να ζουν. Ζουν, με περισσότερες δυσκολίες αλλά καλύτερα απο σένα. Γιατί όλοι αυτοί έχουν λύσει μέσα τους θέματα που εσένα σε έχουν κάνει μικροπρεπή και λίγο.ίσως, έχουν βρει και το νόημα, ύστερα από πολύ πόνο, σιχτίρια, κλάματα, ζόρια. Ίσως ήταν κι αυτό το δικό τους στοίχημα.<br />
Επειδή όμως δε μ'αρέσουν τα δράματα, και ούτε είναι καλό να μακρυγορούμε, μάθε ότι δε λέγονται άτομα με ειδικές ανάγκες, αλλά άτομα με αναπηρία, μάθε ότι απλά είχαν στο σημείο εκείνο λίγο λιγότερη τύχη από σένα, και βάλε καλά στο μυαλό σου ότι δεν πρέπει να αξιολογείς κάποιον για το πού βρίσκεται αλλά για το πού θα καταλήξει.</div>
Straahttp://www.blogger.com/profile/17933033896474707723noreply@blogger.com0