Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου 2013

ρεβίθια.

Δεν ξέρω να μαγειρεύω ρεβίθια. ντροπή μου ολόκληρη γαιδούρα. κάνεις κάτι με το νερό απο το προηγούμενο βράδυ και την άλλη μέρα βάζεις και το ρύζι. όπα σόρρυ, αυτό είναι το ρεβιθόρυζο. αν με ρωτήσεις θέλω πάρα πολύ να γράψω τα ρεβίθια με ύψιλον. 
μετακόμισα στο δίπλα γραφείο. αχαχαχαχαχα, είπα ότι θα ανοίξω σπιτικό έτσι.με το νού χορτάινει η κόρη. πέρασε και το καλοκαίρι και άνοιξαν τα σχολεία. ζωή να χουμέ πολύ παγωτό φέτος.όχι δε θα θελα να ξαναπάω σχολείο. με τίποτα. τις μισές φορές απο το άγχος είχα διάρροια. τα παιδιά θα σου πουν. μετά τη γεωμετρία, στατιστικά είχα διάρροια. ανεξήγητα φαινόμενα. η μαύρη τρύπα του λυκείου. μετά θυμήθηκα μια κοπέλα που μας έκλεβε τις ξύστρες. καλά, να μας έπαιρνε λεφτά το καταλαβαίνω, αλλά τις ξύστρες; έτσι ξεκινάνε οι μεταγενέστρες ανωμαλίες του ανθρώπινου νου. μετά θυμάμαι έναν καθηγητή που είχε τόσο μακρύ νύχι που μας έδειχνε χημεία στον πίνακα και φοβόμασταν μην τον τρυπήσει. ίσως και να μου 'λειπε το σχολείο αλλά όχι, όταν διάβαζα για τις πανελλήνιες πήγα ένα βράδυ να κατουρήσω στο κομοδίνο του πατέρα μου. με μεγάλη άνεση τα κατέβασα και κάθισα. τώρα που το σκέφτομαι δεν ξέρω πώς με σήκωσαν. διάβαζα μέσα στην άδεια μπανιέρα ιστορία. με μαξιλαράκι και χυμό πορτοκάλι. ναι μωρέ, έτσι εξηγώ κάποια πράγματα για το σήμερα. δεν έχω προσδιορίσει αν το άγχος είναι έμφυτο ή αν μας το δημιουργούν.
αν ήξερα, θα έβαζα τραγουδάκια στο ραδιόφωνο και θα τους έγραφα όλους.αν ήξερα, δε θα γέμιζα δερματικά απ τα άγχη ούτε θα πάθαινα νεύρωση στομάχου. (να δεις που οι διάρροιες ήταν επειδή δεν καταλάβαινα το πυθαγόρειο). αν ήξερα δε θα γινόμουν πιθανότατα δικηγόρος να μου πέφτουν τα μαλλιά μην τυχόν και χάσω κάποια ημερομηνία. αν ήξερα δε θα αγχωνόμουν για το τι θα γίνει μετά. 
ευτυχώς δεν ξέρω τι συνομωσίες οργώνονται στο ζύμωμα του χρόνου. προσπαθώ να προετοιμάσω τον εαυτό μου ότι θα μου συμβούν δυσάρεστα, οτι δε θα πάνε όλα όπως τα υπολογίζει το κομπιουτεράκι. και δεν είμαι και καλή στα μαθηματικά για να καταλήξω σε συμπέρασμα. προσπαθώ όμως να πιέσω τον εαυτό μου να είναι γενναίος. να είμαι όσο το δυνατόν γίνεται επαρκώς προσδιορισμένη. ελεύθερη.
και κάπου εκεί θα ρθει και το πλήρωμα του χρόνου. θα ρολάρει το πράγμα. όλοι μας έχουμε σκηνοθετήσει με κάποιο τρόπο τη ζωή μας. και είναι γεμάτη απο κόσμο που περνάει, έρχεται, μένει, φέυγει. κι έχουμε τόσα πολλά να πούμε που τα πνίγουμε. κι έχουμε τόσα ευχαριστώ κρυμμένα στο συρτάρι με τις κάλτσες.κι έχουμε τύχη αν έχουμε αισθανθεί κάποτε το κάτι παραπάνω.αυτό που μας έκανε να ακούμε το ίδιο και το ίδιο και ξανά το ίδιο τραγούδι.
αλλά κάτω απ τη μαρκίζα θα βρεθούμε μόνο δύο στο τέλος. και θα βρέχει πολύ. και θα ναι  μια τόσο μεγάλη αγκαλιά που θα κρατήσει μέχρι το ξημέρωμα.
στα ρεβίθια βάζω κάρυ.και σχολείο δε θέλω να ξαναπάω.