Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012

Άτομα με πνευματική Αναπηρία.

Προφανώς και μια Δευτέρα βράδυ από το να δεις κάποιον επ ονόματι Σουλειμάν και μετά τέσσερις ηλίθιους να χαχανίζουν στο Ράδιο Αρβύλα και μετά να κοιμηθείς σα ζώο έχοντας φάει δέκα κομμάτια πίτσα για αν ξεχάσεις αυτά που είδες, καλύτερο είναι να δεις μια ταινία και γιατί όχι μία που να έχει πάρει και το βραβείο στο Φεστιβάλ των Κανών. Το "Rust and Bone" είναι μια καλοσκηνοθετημένη γκραβούρα με πολύ ωραία κατά τη γνώμη μου μουσική επένδυση που βασίζεται σε ένα σενάριο που είναι σεμινάριο ζωής. Η γνωστή σε όλους Μαριον Κοτιγιάρ χάνει στα πρώτα είκοσι λεπτά της ταινίας τα πόδια της απ τα γόνατα και κάτω, αλλά αυτό δεν είναι το θέμα. Κι αυτό ακριβώς είναι που μετράει.ότι αυτό δεν είναι το θέμα, το point ρε παιδί μου πως να το πω αλλιώς;
Μπορεί για ένα δευτερόλεπτο να λυπήθηκες που είδες μια νέα κοπέλα, όμορφη, γεμάτη ζωή να χάνει -κυριολεκτικά και μεταφορικά- ένα κομμάτι του εαυτού της, αλλά οι αντίθετες δυνάμεις της φυσικής που δρουν στον οργανισμό σου  δε σ'άφησαν να στεναχωρηθείς. Γιατί; Γιατί αυτό το κορίτσι θα μπορούσε να ταν η μάνα σου, η αδερφή σου, η κολλητή σου, η κοπέλα σου, εσύ. Γιατί επιτέλους ο ρατσισμός και η τυχόν λύπηση που δείχνουν σε τέτοια άτομα δηλώνει ευθαρσώς τη δική μας πνευματική και συναισθηματική αναπηρία. Και ξέρεις τί κατάρα είναι αυτό; Άστο καλύτερα, δε θες να ξέρεις.
Και είσαι εσύ καλέ μου φίλε, ο δήθεν ευαίσθητος, που πας και παρκάρεις το μπουρδέλο το αυτοκίνητό σου στις ράμπες τους, είσαι εσύ που κάθε Χριστούγεννα, θα συγκινηθείς και θα πάς σε ένα κέντρο ατόμων με αναπηρία να κάνεις την καλή σου πράξη, είσαι εσύ που θα περάσουν δίπλα σου και θα τους κοιτάξεις με τρομερή "¨συμπόνοια", είσαι εσύ που θα λυπηθείς για όλα τα δεινά που τους έχουν τύχει.  Μόνο που δεν έχεις καταλάβει ότι οι περισσότεροι από αυτούς βλέπουν εσένα και λυπούνται.Γιατί αυτοί ξέρουν πώς είναι να είσαι εσύ.Εσύ δεν έχεις ιδέα τι μεγαλείο κρύβεται πάνω σε ένα καροτσάκι.
Επομένως μη νομίζεις ότι δεν αντιλαμβάνονται τη λύπηση και τα κροκοδείλια δάκρυά σου, και μη νομίζεις ότι δεν έχουν μάθει να ζουν. Ζουν, με περισσότερες δυσκολίες αλλά καλύτερα απο σένα. Γιατί όλοι αυτοί έχουν λύσει μέσα τους θέματα που εσένα σε έχουν κάνει μικροπρεπή και λίγο.ίσως, έχουν βρει και το νόημα, ύστερα από πολύ πόνο, σιχτίρια,  κλάματα, ζόρια. Ίσως ήταν κι αυτό το δικό τους στοίχημα.
Επειδή όμως δε μ'αρέσουν τα δράματα, και ούτε είναι καλό να μακρυγορούμε, μάθε ότι δε λέγονται άτομα με ειδικές ανάγκες, αλλά άτομα με αναπηρία, μάθε ότι απλά είχαν στο σημείο εκείνο λίγο λιγότερη τύχη από σένα, και βάλε καλά στο μυαλό σου ότι δεν πρέπει να αξιολογείς κάποιον για το πού βρίσκεται αλλά για το πού θα καταλήξει.

Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012

Θα δούμε άσπρη μέρα;

Σήμερα το πρωί ξυπνήσαμε και επιτέλους είδαμε λίγο χιόνι.όχι απ αυτό βέβαια που για άλλη μια φορά θα παραλύσει την κρατική μηχανή.όχι σαν το χιόνι της Σουηδίας ή σαν αυτό που πέφτει στα Καρπάθια.
Το χιόνι σαν φαινόμενο είναι πολύ ωραίο.Είναι σαν ένα γκόμενο που μπορείς να έχεις, να είναι ναυτικός, να έρχεται που και που και να είναι πολύ γλυκός.Και μετά να φεύγει πάλι.Και να περιμένεις μήνες ολόκληρους μέχρι να τον ξαναδείς.Και αν θα τύχει κιόλας.
Απ την άλλη το χιόνι είναι παγωμένο και ύπουλο.Σαν τα σημεία των καιρών μας.Μπορεί να γλιστρήσεις και να πέσεις αν το πατήσεις, μπορεί να πιάσει λάσπη, μπορεί να φέρνει κρύο απ τα βουνά για πολύ καιρό μετά.Ξέρεις όμως ότι αν ντυθείς καλά και προστατεύεις τον εαυτό σου, το χιόνι μπορεί να γίνει πάλι ένα παιχνίδι όπως τότε που ήσουνα παιδί.
έτσι και με τους ανθρώπους.οι άμυνες που αναπτύσσουμε ο καθένας μας ξεχωριστά, είναι σπουδαίες.Είναι αυτές που το βράδυ όταν κοιμηθούμε μας δίνουν ένα τεράστιο χαμόγελο ότι..τα κατάφερα.μπορεί να έχασα την ουσία, αλλά δε με νοιάζει εγώ είμαι καλά.Εγώ δεν έπαθα τίποτα.Μπράβο.κι εκεί είναι που έπεσες στο πηγάδι.Και σε σκέπασε και το χιόνι.
όταν αφήνουμε πράγματα στην άκρη, μου 'πε ένας φίλος, ο χρόνος δεν τα σβήνει.Απλά τα κάνει κάτι άλλο.Τα μετατρέπει.Την ουσία δεν την αλλάζει.Οπότε είναι μάταιο να χαίρεσαι ότι προχώρησες.Θα σου 'ρθουν μπροστά σου σίγουρα και ίσως με μεγαλύτερες επιπτώσεις.
Αν για παράδειγμα σε κάποια ανεξήγητα φαινόμενα που ίσως συμβαίνουν σε μια θρησκεία, εσύ καθίσεις και δώσεις την απάντηση "Δεν υπάρχει Θεός", τότε αυτόματα έχεις απαντήσει μέσα σου σε όλα τα ερωτήματα που τυχόν έχεις. Γιατί απάντησες; Διότι δεν υπάρχει Θεός, το 'παμε. Μπορείς όμως να κάνεις το ίδιο και με τους ανθρώπους; Υπάρχει άνθρωπος που έχει καθορίσει ή καταλάβει 100% τον άλλον; Ποτέ, όχι, ούτε πρόκειται και δε χρειάζεται, θα σου απαντήσω. Δε θα χε ενδιαφέρον αν γινόταν διαφορετικά.Και εδώ έρχεται η άμυνα.Θα το αφήσουμε στην άκρη και θα συνεχίσουμε με ρίσκο να μας σκάσει σαν βόμβα μετά ή θα το λύσουμε; Και ποιος μας λέει ότι οι λύσεις δεν είναι εποχιακές σαν τα καταστήματα με τα Αποκριάτικα? Ποιός μου λέει ότι τη λύση που σκέφτηκα τώρα αν την σκεφτόμουν ένα χρόνο πρίν ή ένα χρόνο μετά δε θα 'ταν χειρότερα ή καλύτερα όλα?
Προσωπικά θεωρώ ότι όλοι μας έχουμε βρεθεί στη θέση του θύτη και του θύματος.Και όσα χρόνια και χιόνια κι αν περάσουν τη μαγεία της ζωής δε θα μπορέσεις να τη λύσεις με αναλύσεις.Γιατί αν μπορούσες να σκεφτείς τον εαυτό σου χωρίς τα προβλήματα που έχεις θα ήσουν ένας χειμώνας χωρίς χιόνι.
Κι αυτό δεν το θέλουμε μέρα που'ναι.