Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2015

ανθρώπων έργα

δεν έχω αντιληφθεί σε τι κατηγορίες χωρίζονται οι άνθρωποι. σ' αυτούς που αντέχουν και σ' αυτους που δεν; στους καλούς και στους κακούς; στους δυνατούς και στους αδύναμους; στους έξυπνους και στους χαζούς; στους αποφασιστικούς και στους αναβλητικούς; στους δήθεν; 
"να μη σου τύχουν όλα όσα μπορείς ν αντέξεις", έλεγε η γιαγιά. κι ενώ μεγαλώνοντας ξορκίζω όλες τις οικογενειοκρατικές αντιλήψεις αρχίζω και γίνομαι μια απ αυτές. έφτασα πολλές φορές να τα βάλω με τους ανθρώπους. και σχεδόν όλες απογοητεύτηκα. μέσα στο κεφάλι μου υπάρχει μια δικαιοσύνη που δεν ταυτίζεται με τη κοινή ζωή μας. το αποδέχτηκα αυτό. μέσα στο μυαλό μου υπάρχει μια τιμιότητα που δεν ανταποκρίνεται στους γύρω μας. το κατάπια κι αυτό. μέσα στο μυαλό μου υπάρχει μια σειρά που δεν ταυτίζεται με των υπολοίπων. ευτυχώς. και εκεί είναι που αντιλήφθηκα πως κι εγώ δεν είμαι παρα μία εγωκεντρική φύση που στο βάθος πιστεύει ότι λίγο πολύ το σωστό, είναι αυτό που εγώ πιστεύω ως τέτοιο.
μέχρι που τέτοιοι σκληροί χαρακτήρες κρασάρουν όπως οι σκληροί δίσκοι. δεν υπάρχουν κατηγορίες ανθρώπων. υπάρχουν τα έργα τους ανά περιόδους. 
τους τελευταίους μήνες βρέθηκα υπο την επήρεια σοκ βλέποντας να γκρεμίζεται όποια καλή εικόνα είχα για μερικούς. κι εκεί κατάλαβα πως είμαι χαζή. πως οι άνθρωποι δεν είναι ανάλογοι της δικής μας συμπεριφοράς. αλλά ότι η δική μας συμπεριφορά πρέπει να είναι ανάλογη των ανθρώπων. θα θελα να πω ότι είμαι μικρή και ότι μεγαλώνοντας θα μάθω αλλά δεν πιάνει. είδα ανθρώπους να κάνουν προσπάθειες να γίνουν καλύτεροι και να καταλήγουν χειρότεροι απο πριν. είδα ανθρώπους να θέλουν κάπου να τα πουν χωρίς να τους ενδιαφέρει ποιον έχουν απέναντι. είδα ανθρώπους να βγάζουν συμπεράσματα. είδα ανθρώπους να είναι λίγοι.είδα μικρούς ανθρώπους να μην αγαπούν τα μεγάλα πράγματα, είδα μοναξιά. 
και κάπου εκεί κατάλαβα ότι δεν είναι ο κόσμος μου αυτός. και ίσως κι εγώ να αποτελώ για κάποιους μια κακή κατηγορία. αυτό δε μου δίνει σίγουρα άλλοθι για να πω έτσι είμαστε σε όποιον αρέσουμε. πέρασα πολλές νύχτες αναθεωρώντας. πέρασαν μέρες που δεν άκουγα ούτε τη φωνή μου. ναι εγώ. πέρασαν πολλά καρέ της ζωής μου με πάρα πολλά λάθη. πέρασες κι εσύ. ξανάφαγα τα νύχια μου μετά από δύο χρόνια. πέρασε και μια εικόνα: να μιλούν δυο άνθρωποι στο τηλ και να συνεννοούνται ένα βράδυ του αυγούστου. να κρατιούνται απ το χέρι. να έχουν την ίδια κοινή δικαιοσύνη. να αγαπιούνται.χωρίς να τους ενδιαφέρει αν θα υπάρχει κάτι άλλο μετά. 
κι ύστερα κι άλλη εικόνα. να υπάρχουν τρία κορίτσια σε ένα αμάξι και η μία να απλώνει τα πόδια της παντού και να ναι τόσο σωστό όλο αυτό που να ξεπερνά τη λογική.
είναι σπουδαίο πράγμα να μην έχεις δεύτερες σκέψεις για κάποιον. αυτό, για μένα, είναι το πιο σημαντικό έργο. είναι σπουδαίο πράγμα να επιλέγεις να μην έχεις εναλλακτική. να επιλέγεις να μείνεις εκεί που είσαι. αλλά την εναλλακτική να τη βλέπεις.
σήμερα μου ρθε να τα μπήξω. δεν το έκανα ωστόσο. γιατί δεν ξέρω αν θα ήταν δάκρυα χαράς ή λύπης. γιατί υποσχέθηκα στο ζαχαρία ότι θα αντέξω.γιατί υπάρχουν άνθρωποι που εξαρτώνται απ τα δικά μου έργα. και δε μπορώ να τους αφήσω μόνους. γιατί τίποτα δεν είναι το παν.ή γιατί έτσι με βολεύει να πιστέυω. γιατί οι άνθρωποι δεν πρέπει να είναι κατώτεροι των περιστάσεων. και ίσως τελικά δε συγχωρούν κι αυτούς που από έρωτα εκπέσανε. και όχι μόνο.