Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2011

Ξεσσαλονίκη.

Κάτι ήξεραν τα Ξύλινα Σπαθιά που ονόμασαν το τραγούδι τους έτσι.
Υπάρχουν άνθρωποι που αν τους ρωτήσεις για τα φοιτητικά τους χρόνια θα σου πουν ότι πέρασαν καλά, ότι διάβασαν, ότι έκαναν τις τρέλες τους, ότι τέλειωσε εν πάσι περιπτώσει αυτή η περίοδος και ότι το "μετά" είναι αυτό που τους απασχολεί.
Υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι-εγώ για παράδειγμα-που δε θέλουν να μιλήσουν για τα φοιτητικά τους χρόνια όχι γιατί δεν έχουν τι να πουν, αλλά αντιθέτως γιατί έχουν να διηγηθούν μια ολόκληρη ζωή.Χθες, με αφορμή ένα μήνυμα από μια φίλη μου..τη νονά ουσιαστικά αυτού του blog αφού εκείνη με φώναξε πρώτη φορά Stra (να σου υπενθυμίσω ότι το Στρα σημαίνει Στρ-ιμμένο Ά-ντερο) συνειδητοποίησα ότι μετά από τέσσερα χρόνια που έφυγα απ τη Θεσσαλονίκη μπορώ να μιλήσω για την περίοδο που με σχηματοποίησε.Σου εξηγώ ευθύς αμέσως.
Σεπτέμβριος 2000.Με μαμά και ξάδερφο ψάχναμε να βρούμε σπίτι.Ένα σπίτι που θα γέμιζε με όνειρα, τσακωμούς, έρωτες, αυπνίες, βαρεμάρα, σαπίλα, και μια αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού.Συγκατοίκησα με τον ξάδερφό μου για τέσσερα χρόνια και οφείλω να σου πω ότι καλύτερα με αγόρι γιατί με κορίτσι θα γινόμασταν από δυο χωριά χωριάτισσες στην πορεία.Θυμάμαι σαν σήμερα την πρώτη μέρα που μας άφησαν οι γονείς μόνους μας να ξεκινήσουμε εκεί τη ζωή μας.Μυρίζει ακόμη ο αέρας του Σεπτεμβρίου (με λίγη βρώμα απ το Θερμαικό) στο σπίτι στην Υφανέτ.Θυμάμαι ακόμη το λεωφορείο 12 Κάτω τούμπα-Σιδηροδρομικός Σταθμός όπως επίσης και την Αθηνά τη φαρμακοποιό που σε κάθε μου υποτιθέμενη ασθένεια έτρεχα να με συμβουλέψει.
Έπειτα ήρθαν οι πρώτες μέρες στη Νομική..εγώ ένα μικρό βλαχαδερό επαρχιωτάκι, κι ένα τεράστιο κτήριο που για πολλά χρόνια μετά εξακολουθούσα να χάνομαι.Καινούρια πρόσωπα, η Δήμητρα, η Ηρώ, η Έλλη, ο Στάθης, ο Αποστόλης..Η παρέα του πανεπιστημίου.Και στη συνέχεια όλοι αυτοί έγιναν η Γιούλη Η Ελβίνα, ο Νίκος, Η Κάτια, η Ζέφη, ο Μάκης, η Φώφη..και ορισμένοι απ αυτούς άλλαξαν κι έγιναν ο Κωστής, Ο Δημήτρης, η Μυρτώ η Ματίνα και μετά η Βανέσα, η Μήτσα κ.ο.κ. Όλοι αυτοί υπήρξαν φίλοι μου και πολύ δικοί μου άνθρωποι, καθένας με το δικό του τρόπο φυσικά, και με πολλούς αυτούς μίλησα χθες, θα μιλήσω αύριο.. θα τους δω μεθαύριο.Μπορεί η αναφορά ονομάτων να είναι για κάποιους κουραστική και περιττή.Για μένα είναι απαραίτητη.
Με όλους αυτούς και συμπληρωματικά με άλλους πολλούς,πηγαίναμε ατέλειωτες βόλτες στην Τσιμισκή τα βράδια του Μαγιού, υπήρξαμε μαϊντανοί στα γνωστά στέκια της πόλης, κοιμόμασταν στις 9το βράδυ για να ξυπνήσουμε στις 2 τα ξημερώματα και να βγούμε, μαζευόμασταν όλοι μαζί σε σπίτια μέχρι να μπει το επόμενο βδομαδιάτικο, βάζαμε όλοι μαζί τη βενζίνη για να πάμε το καλοκαίρι στη Χαλκιδική, παρακολουθούσαμε όλοι μαζί το γκόμενο που μπορεί να ήθελε κάποια και μετά μαζευόμασταν και συζητούσαμε ώρες ατέλειωτες γιατί σου είπε αυτό..τί να εννοούσε μ'εκείνο κτλ κτλ.
Είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που μέσα σε μικρές διαδρομές σου έδειξαν το παρακάτω και δε σ'άφησαν μόνο σου.Και είναι και όλοι αυτοί που δε μπόρεσες να τους πεις πόσο τους αγαπάς και πόσο σου λείπουν σήμερα.Πόσο θα 'θελες να πάτε στο Ολύμπιον και πάλι, στο Casa, στον Αρμενιστή, στο Deca, στο φουαγιέ της Νομικής για τα πάρτυ, στο Πολυτεχνείο για τις μεταμεσονύχτιες προβολές.Είναι όλοι αυτοί που και να θες δε μπορείς να τους ξεχάσεις.Έχουν γίνει τατουάζ στις αναμνήσεις σου γιατί τότε υπήρξαν η οικογένειά σου.Είναι άλλο το δέσιμο, τί να σου λέω τώρα.
Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη, για να επανέλθω, που σε κάνει να ερωτευτείς και να την ερωτευτείς. Αποκτάς δεσμούς οι οποίοι δεν κόβονται.Σηκώνεσαι και φεύγεις επειδή τη βαρέθηκες και το επόμενο λεπτό την έχεις επιθυμήσει πάλι.Κλείνεις την πόρτα πίσω σου και αμέσως σου χει ανοίξει το παράθυρο.Είναι εκεί για να σου υπενθυμίζει ότι και καλά να μην πάνε τα πράγματα έχεις πάντα μια ευκαιρία να επιστρέψεις.Σπουδαίο πράγμα να νιώθεις έτσι για ένα μέρος.Σπουδαίο πράγμα  να έχεις αφήσει ένα κομμάτι της ζωής σου εκεί.
Αν μου λεγες αν θέλω να ξαναγυρίσω μόνιμα εκεί θα σου έλεγα με βεβαιότητα "όχι".Αν λάβω υπόψιν μου όμως τη φράση "Home is, where your heart is", τότε θα πρέπει να ξέρεις ότι δεν έφυγα ποτέ.Κι ούτε πρόκειται.


Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2011

Ευτυχία είναι..

Ευτυχία μπορεί να είναι πολλά πράγματα και κυρίως διαφορετικά για τον καθένα μας.
-Για σένα ευτυχία μπορεί να είναι μια επιτυχία στη δουλειά σου.
-Για σένα ευτυχία μπορεί να είναι ένα μπράβο από τη δασκάλα στο σχολείο.
-Για σένα ευτυχία είναι το πρώτο σου φιλί με κάποιον και εκείνα τα κρυφά ραντεβού με το πρωτόγνωρο φλερτ.
-Για σένα ευτυχία μπορεί να είναι ο ήλιος που βλέπεις το πρωί από το καινούριο σου σπίτι.
-Για σένα ευτυχία μπορεί να είναι τα εισιτήρια για το ταξίδια που σου έκανε δώρο εκείνος..
-Για σένα ευτυχία μπορεί να είναι το μωρό μιας φίλης σου που την έκανε ακόμη πιο ευτυχισμένη.
-Για σένα ευτυχία μπορεί να είναι τα δυο κιλά που έχασες μετά από πολύ προσπάθεια και σήμερα μπορείς να φας και μια σοκολάτα.
-Για σένα ευτυχία μπορεί να είναι η μέρα που θα μάθεις ότι θα κάνετε παιδάκι.
-Για σένα ευτυχία μπορεί να είναι η μέρα που χώρισες από κάτι που δεν ήταν και τόσο ευτυχία όσο νόμιζες.
-Για σένα ευτυχία μπορεί να είναι ότι γύρισε πίσω μετά από έναν τσακωμό.
-Για σένα ευτυχία μπορεί να είναι τα πρώτα 50 ευρώ που έβγαλές απ τη δουλειά σου..
Για μένα ευτυχία μπορεί να είναι όλα τα παραπάνω.Μπορεί όμως να είναι μια βόλτα με τ'αυτοκίνητο και με δυνατές μουσικές και γέλια..Μπορεί να είναι δυό ώρες στο τηλέφωνο με τη φίλη που θα λέω όλα τα μυστικά μου..Μπορεί να είναι μια φωτογραφία του που την κοιτάζω και χαίρομαι σα μικρό παιδάκι..Μπορεί να είναι και ένα μικρό παιδάκι..γιατί όχι..απλά όχι ακόμη.
Για μένα ευτυχία μπορεί να είναι ένα βιβλίο που θα με κάνει να κλαίω.Μπορεί να είναι η κούραση μιας ημέρας που πήγε καλά, ή ένα ωραίο τραπέζι με φίλους.Μπορεί ακόμη να είναι ένα μήνυμα που θα με κάνει να χαμογελάω σα χαζή ή ακόμη και ένα τραγούδι.Μπορεί να είναι και μια αγκαλιά από άτομα που αγαπάω πολύ.Η μια αγκαλιά σε άτομα που αγαπάω πολύ.Μπορεί να ναι οι δυο ώρες που θα μαι μόνη μου τελείως ή οι δυο ώρες που θα πάω για περπάτημα με τα ακουστικά μου.Μπορεί να είναι το εισιτήριο που θα δώσω σε κάποιον, ή το να βρώ καλή θέση μέσα στο λεωφορείο.Μπορεί να είναι μια ωραία Κυριακή πρωί που τη Δευτέρα δε δουλεύω ή και μια κρύα τετάρτη βράδυ που θα παίξω επιτραπέζια.
Άλλες φορές βέβαια ευτυχία είναι να κοιμάμαι μέχρι τις 12 το μεσημέρι, κι άλλες πάλι να σηκώνομαι 8 το πρωί για να πάω μια εκδρομή.
Τελικά μικρά πράγματα φέρνουν την ευτυχία..και εμείς δυστυχώς δεν τα βλέπουμε.Μας έχουν κάνει και δεν τα βλέπουμε. τη χάσαμε την ουσία.Αλλά δε θα χάσουμε και τον εαυτό μας.
(Πάω να φορέσω την αγαπημένη μου ζακέτα και να πιω ένα ζεστό καφέ.Τελικά ίσως και να μαι ευτυχισμένη.Ισως πάλι να σαι κι εσύ και να μην το χεις καταλάβει ακόμη.)