Δευτέρα 29 Ιουνίου 2015

Τι έγινε ρε παιδιά;

*ΔΕΝ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΠΟΣΤ ΜΕ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ*

Νομίζω ότι είναι προφανές ότι αυτές τις μέρες γράφεται ιστορία. Αυτό δε μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς. Πέρα από την ιστορία όμως καταγράφονται και χαρακτήρες, απόψεις, διαστάσεις, μυαλά.Αυτό είναι που με απασχολεί περισσότερο και γι αυτό και θέλησα να εκφράσω τις ανησυχίες μου.
Με αγχώνει πολύ το ζώο που λέγεται "άνθρωπος", σε όποια πλευρά κι αν ανήκει. Σε όποια φυλή, σε όποια κοινωνική τάξη και σε όποια πολιτική ιδεολογία. Πολύ συνειδητά αποφάσισα πώς δε θα τοποθετηθώ πολιτικά αυτές τις μέρες, ή και όλες τις μέρες, διότι θεωρώ ότι για πολιτική και ιστορία καλό είναι να μη μιλάει κανείς. Οι άνθρωποι έχουν ελεύθεροι το δικαίωμα να αποφασίζουν για το τι θα κάνουν, τι θα λένε και τι θα πιστεύουν. Πολύ συνειδητά επίσης αποφάσισα οτι θα διαβάζω σιωπήρά ο,τι γράφεται και ο,τι προλαβαίνω, χωρίς να κρίνω. Είχα κάθε ευκαιρία όμως να πιαστώ, να μαλώσω και να αρχίσω να τραβάω αυτιά με όλον αυτόν τον φανατισμό που βλέπω να εξελίσσεται μπροστά μου. γιατί ρε παιδιά; γιατί θεωρείτε ότι με την τόση προπαγάνδα θα φέρετε κάποιον με το μέρος σας; (όποιο κι αν είναι αυτό). Γιατί είστε τόσο απόλυτοι; Γιατί νομίζετε ότι ξέρετε; Γιατί να προλάβουμε τα γεγονότα πριν γίνουν; 
Αν με ρωτάτε αν είμαι αγχωμένη θα σας πω, βεβαίως. Είμαι 32 στα 33 και ναι δεν έχω αντιμετωπίσει ξανά τόσο σοβαρά ζητήματα που έχουν να κάνουν με τη ζωή μου. Αν με ρωτάτε αν τσατίστηκα το βράδυ της παρασκευής με τον τσίπρα θα σας πω ναι. Είχα κάνει κι εγώ κάποια πλάνα , είχα αποφασίσει να αλλάξω τη ζωή μου και ξαφνικά πάγωσαν όλα. Η κατάσταση αυτή όμως είναι κάτι που δεν αφορά μόνο εμένα. Αφορά κι εσένα, κι εκείνη και τον άλλον δίπλα. Δεν ξέρω αν το θελε ή δεν το θελε αυτό το χάος ο πρωθυπουργός, σίγουρα όμως δεν το προκάλεσε μόνος του. Το προκαλέσαμε όλοι μαζί. Αν με ρωτάς αν πήγα στο ΑΤΜ, θα σου πω ότι δεν πήγα. Ίσως επειδή είχα κάποια μετρητά επάνω μου για να κάνω τις δουλειές μου. Και να μην είχα πάντως, δε θα έτρεχα με πανικό. Κατανοώ την αγωνία του κόσμου και την ανάγκη του να διασφαλίσει την οικογένειά του και τον εαυτό του αλλά ο,τι συμβεί για σένα, θα συμβεί για όλους μας.Δεν πήγα να φουλάρω βενζίνη λες και έπεσε πόλεμος ούτε γέμισα μακαρόνια το σπίτι. (μη σας πω ψέμματα η μαμά έχει γεμίσει τα ντουλάπια και μαλώσαμε γι αυτό). Βγήκα για ποτό χωρίς να ντρέπομαι ότι σπαταλάω λεφτά ΜΕΣΑ Σ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ (duhhhhh) και μίλησα με τους φίλους μου πάρα πάρα πολλές φορές στο τηλέφωνο. Ντάξει δεν κανόνισα διακοπές και δεν ξέρω αν θα περάσω όμορφο καλοκαίρι. Ε δεν έγινε και κάτι. Η ευτυχία μου δε θα κριθεί απ το αν θα πάω στη Φολέγανδρο ή αν θα πάω να φάω έξω. 
Θα ξαναγβω όμως με τους φίλους μου και θα ξαναδώ αυτούς που έχω πεθυμήσει είτε με δραχμή είτε με ευρώ. Θα ξαναπερπατάμε στις γειτονιές και θα ξαναπάμε βόλτες στη θάλασσες. Και θα είναι με την ίδια χαρά. Γιατί απέναντι στις κρίσεις είμαστε όλοι ίδιοι. Απέναντι στον τρόπο αντιμετώπισης της κρίσης όμως, διαφέρουμε. Και αυτό είναι που με αγχώνει πιο πολύ απ οτιδήποτε.
Γιατί έχετε πέσει σαν τα σκυλιά ο ένας πάνω στον άλλο; Τι μας νοιάζει να μας πείσετε για τη μία ή την άλλη πλευρά; Αλήθεια πιστεύετε ότι με το φανατισμό ή το λαϊκισμό αντίστοιχα θα διαμορφώσετε άποψη; Μη γίνεστε Λαζόπουλοι και Γεωργακόπουλοι. Ασπάζομαι οποιαδήποτε άποψη είναι γραμμένη και εκφράζεται, γι αυτο και είπα παραπάνω ότι προσπαθώ να τα διαβάζω όλα, αλλά θέλω κι εσύ κανίβαλε να σεβαστείς τη δική μου συνειδητοποιημένη σιωπή. Μπορεί λοιπόν να μην ξέρουμε τις επιπτώσεις της σημερινής πολιτικής κατάστασης, είδαμε όμως τον ευτελισμό του ανθρώπινου μυαλού. 
Φυσικά και υπάρχει αγωνία. Φυσικά και υπάρχει πρόβλημα. Θα ήμασταν τρελοί αν κάναμε ότι δε βλέπουμε. Αλλά για το θεό-αν υπάρχει- μη δημιουργείτε εικόνες κι εντυπώσεις. Δε σημαίνει ότι εγώ που κάνω πλάκα ή που δεν ξεκατινιάζομαι στα σόσιαλζ ότι δε με ενδιαφέρει. Δε σημαίνει ότι δεν πάγωσα την παρασκευή το βράδυ στη 1. Δε σημαίνει ότι δεν προσπαθώ να δω την επόμενη μέρα. Δε σημαίνει ότι είμαι πάντα ψύχραιμη. Προσπαθώ όμως. Για να μπορώ να είμαι όσο το δυνατόν και αντικειμενική. Όχι, δε θα σταματήσω τη ζωή μου. Δε θα κάνω σε κανέναν τη χάρη. Θα σκεφτώ όμως πολύ πολύ σοβαρά τι θα πρέπει να αποφασίσω για τη ζωή μου. Χωρίς να θέλω να βγάλω το μάτι του απέναντί μου που θα έχει αποφασίσει διαφορετικά από εμένα. Χωρίς να σημαίνει ότι θα τον μηδενίσω. Χωρίς να σημαίνει ότι δε θα του δώσω απ ο,τι μου περισσεύει, αν χρειαστεί. 
Με νοιάζει πάρα πάρα πολύ τι θα γίνει αύριο, μεθαύριο, σε λίγες ώρες. Με νοιάζει όμως ακόμη πιο πολύ να μη χάσω την αξιοπρέπειά μου. Δεν ξέρω οικονομικά και δεν ξέρω από νούμερα. Και αγχώνομαι αν σκέφτομαι σωστά. Και δε με ενδιαφέρει αν θα κριθώ.Αλλά εσένα σαν άνθρωπο δε θα σε κρίνω. Τι σας φταίει τελικά και γίνεστε έτσι τέρατα; Γιατί σίγουρα δε σας φταίει ούτε ο τσίπρας ούτε οι θεσμοί. Τι θα γίνει αν όλα λυθούν κι εσείς μείνετε με τη λύσσα στο αίμα; Με ποιόν θα τα βάλετε μετά; Θα τα βάλετε με τον εαυτό σας που λίγο πολύ τον έχετε χάσει αυτόν τον καιρό;

Σε άλλα νέα, τι τρώμε ρε παιδιά με τον κομμουνισμό; Να το πετάξω το μπλακ άνγκους;

Δευτέρα 1 Ιουνίου 2015

ρομπότ

  Δουλεύω μες στην αργία. Γράφω προτάσεις για ένα μεθαυριανό δικαστήριο και ακούω μουσική. Δεν πιστεύω στο άγιο πνεύμα. Νομίζω μου ταιριάζει καλύτερα το άγιο οινόπνευμα. Πίνω λίγο παραπάνω τον τελευταίο καιρό. Γιόλο μωρέ. Στο σπότιφάη παίζει cat power. Μέχρι και τη λίστα στο σπότιφάη βαριέμαι να την αλλάξω. Μια μέρα αυτή η βαρεμάρα μου θα με σκοτώσει να το δεις.
    Once I wanted to be the greatest, λέει. Ναι καλά. Και ποιος δε θέλει ρε Κατ; Ποιος σύγχρονος ματαιόδοξος άνθρωπος δε θέλησε να είναι πραγματικά σπουδαίος για κάποιον άλλον; Ποιος δε θέλησε να ξεχωρίζει; Κάποτε ίσως το έκραζα αυτό. Νομίζω το έπαθα κι εγώ. Ο,τι κοροϊδεύω μου χτυπάει την πόρτα. (ρε το βλάση ο,τι βρει το κουβαλάει σπίτι)
    Γιατί δεν παίρνεις το βιβλίο σου να πας στη θάλασσα; Αποφάσισα να είμαι πιο συνεπής στη δουλειά μου. Κάθε φορά που δε θέλω να δουλέψω νομίζω ότι περνάω μια ήπια κατάθλιψη. Λές να τη  ξεπερνάω σιγά σιγά; Μπα, απλώς έγινα πιο τυπική με τη δουλειά για να βγάλω λεφτά να κάνω τη ζωή μου και γιατί έτσι με έμαθαν από μικρή. Να είμαι ρομπότ. 
   Κάπου εκεί κόλλησα. Μήπως είμαστε όλοι ρομπότ; Τι γίνεται όταν η ζωή μας είναι τηλεκατευθυνόμενη;  Τελικά ζούμε αυτό που θέλουμε ή μας ζει αυτή η αγωνία και όλα τα κουλουβάχατα διλήμματα του εγκεφάλου μας;
    Σκέφτηκα οτι βαρέθηκα τα σόσιαλζ. Ποια; εγώ. Σκέφτηκα ότι θα θελα να ήμουν σε μια παραλία με μια μπυρίτσα μια καλή παρέα και να λέμε βλακείες. Γέρασες Ιοκάστη. Μ αρέσει να λέω βλακείες. Ζω για να λέω βλακείες. Σκέφτηκα να κλείσω όλα τα ακάουντς και να ζήσω χωρίς αυτά. Μετά θα μου λείπει η Ειρήνη. Πόσο μου λείπει η Ειρήνη. Δε μπορώ να της μιλάω αλλιώς. Με βοηθάνε και στη δουλειά. Φακ ιτ. Μάλλον κάτι άλλο μου λείπει. Μάλλον δε ζω όπως θα θελα. 
Πήρα κανα δυο σημαντικές αποφάσεις μες στο μήνα. Ωριμότητα. Τρέμω μήπως το κεφάλι μου σταματήσει να μου προκαλεί όλες αυτές τις σκέψεις. έχω γίνει σα μίξερ. Κουράστηκα πολύ. Είμαι εμμονική. Μη σου τύχει να είσαι σαν κι εμένα. 
          Και κάπου εκεί συνειδητοποίησα ότι δε ζω κι ας το παίζω έξυπνη. Κάπου εκεί κατάλαβα ότι μπορείς να ελέγχεις τον εαυτό σου αλλά δε χρειάζεται να ελέγχεις και τη ζωή σου. Σοκαρίστηκα όταν σκέφτηκα ότι δεν έχει υπάρξει μία μέρα που να είπα στον εαυτό μου "παίξε, εγώ είμαι εδώ". Σκέφτομαι τα πάντα, πριν γίνουν, αφού γίνουν, με ποιον θα γίνουν, στήνω ιστορίες, τις αρχίζω, τις τελειώνω, και περιμένω στη γωνία για να πω "Είδες; Είχες δίκιο τελικά. Όπως το χες σκεφτεί έγινε". Αυτό είναι άρρωστο. Αυτό να μην το πάθετε. Και πριν προλάβει να σε τρελάνει ο εαυτός σου, έρχεται μια μέρα, ένα τραγούδι, πέντε άνθρωποι και μια ωραία γαμημένη καθημερινότητα για να σου δείξουν πόση ζωή χάνεις για να σκέφτεσαι. Κατέληξα ότι οι άνθρωποι πάντα θα πιστεύουν αυτό που τους βολεύει κι εσύ πάντα θα έχεις ένα ρόλο. 
          Αυτό δε μπορούσα να δεχτώ. Αυτό είναι που τελικά με αγχώνει. Που το ρόλο μου στη ζωή των άλλων ήθελα να τον επιλέξω εγώ. Μέγα λάθος . Το ρόλο που θα έχεις στη ζωή κάποιου θα στον υποδείξει αυτός. Δικός σου ρόλος είναι να αποφασίσεις αν σου αρέσει ο ρόλος που σου δώσανε για να συνεχίσεις να παίζεις. (αν μπερδεύτηκες με όλο αυτό, σκέψου τι τραβάω 33 χρόνια τώρα). Κι έτσι κάπως άρχισα να ζω. Και να θέλω να δίνω χαρά στους άλλους. Ντάξει δε μπορώ να σταματήσω να κράζω. Έχτισα μια ολόκληρη καριέρα πάνω σ αυτο. Αλλά ο ρόλος μου δε θα ναι αυτός. 
        Και δε φρικάρω που μεγαλώνω. Και ξέρω ότι δεν είμαι τόσο σπουδαία. Και άρχισα να μην έχω πολλές απαιτήσεις. Και θέλω να είμαι σε ένα αυτοκίνητο με ανοιχτά παράθυρα, στη θέση του συνοδηγού κατά προτίμηση (βαριέμαι να οδηγώ) και να τραγουδάω δυνατά "We are all basically alone" παράφωνα και να μη με παρεξηγεί ο οδηγός γιατί οκ θα ναι λίγο άβολο αλλά θα καθαρίζω την άμμο απ τα απ τα πόδια μου μέσα σε ξένο αμάξι και θα το κάνω χάλια. 
Αλλά μπορεί τότε να ζούμε. Όμορφα. 
Θα πάω για τρέξιμο σήμερα. Αυτός είναι ο ρόλος μου.