Δευτέρα 20 Ιουλίου 2015

περίπτερο

δε σταματούσα εύκολα στο περίπτερο. θεωρούσα ότι ήταν μια συνήθεια των γέρων να στέκονται, να χαζεύουν τις εφημερίδες, να μην αγοράζουν σχεδόν ποτέ καμία, να κάνουν loading τα νέα και μετά να πηγαίνουν ήσυχοι στο καφενείο για να τα συζητήσουν με τους υπόλοιπους παίζοντας τάβλι.
στο τηλέφωνο το πρωί του απάντησα "απλώς θα γέρασα.δεν είναι τίποτα". 
21 μέρες το κινητό είναι στο αθόρυβο. δεν ξέρω αν θα ξαναβάλω ήχο ποτέ. 
ο μόνος ήχος που κράτησα στο κεφάλι μου ήταν η κόρνα του καραβιού όταν πήγαμε με τους γονείς στη ζάκυνθο το '90. ήταν φρικτά. είναι δυνατόν να το ξαναθυμήθηκα; απλώς θα γέρασα δεν είναι τίποτα.
το κλιματιστικό δεν το ανοίγω. αυτοτιμωρούμαι; έχω βάλει έναν ανεμιστήρα και προσπαθώ να αντικαταστήσω το θόρυβο του καραβιού με έναν νέο θόρυβο. όταν ζορίζομαι αρχίζω και αντικαθιστώ. 
δε σου μίλησα ποτέ για τότε που αντικατέστησα μια κοπέλα στους αγώνες κολύμβησης και πήρα μετάλλιο. δε σου μίλησα ποτέ για το ότι δε χάρηκα καθόλου. θα έπρεπε, αλλά δε χάρηκα. 
δε σου μίλησα ποτέ για τις επιδείξεις στο πιάνο που δώδεκα χρόνια αρίστευα χωρίς να θέλω. απλώς επειδή διάβαζα. 
δε σου ειπα ποτέ ότι το 2000 συμπλήρωσα λάθος το μηχανογραφικό. και ενώ είχα χρόνο δεν το άλλαξα. 
δε σου είπα ποτέ ότι έσπασα μια φορά το τηλέφωνο ενός αγοριού και το αντικατέστησα. το αγόρι.
δε σου είπα ποτέ ότι η "αστραδενή" ήταν το πρώτο λογοτεχνικό που είχε ηρωίδα με το όνομά μου μέσα. δε σου είπα ποτέ ότι όλους τους δικούς μου ανθρώπους τους κάνω ήρωες απο βιβλία στο μυαλό μου. εσύ δεν πρόλαβες να γίνεις. εγώ δεν πρόλαβα να γίνω.
δε σου είπα ποτέ ότι στη γειτονιά του κολλητού μου φίλου, το 2012, είχα σταθεί και κοιτούσα εκείνη τη μεγάλη κατηφόρα των εξαρχείων κι άρχισα να τρέχω για να προλάβω να του πάω το παγωτό να μη λιώσει. τις προάλλες έμεινα και κοιτούσα απλώς την κατηφόρα. απλώς θα γέρασα, δεν είναι τίποτα.
ξέχασα να σου πω ότι οι ώρες μες στην πολιτεία μου κοστίζουν πολλά, αλλά ντρέπομαι που δεν είχα το μυαλό να διαβάζω λίγο παραπάνω πιο μικρή γιατί ίσως σήμερα να είχα τη δυνατότητα αυτά που μας συμβαίνουν να τα κάνω πιο γρήγορα θέματα σε κάποιο βιβλίο.
δε σου είπα ότι δε βλέπω το ποτήρι μισοάδειο. απλά δε βλέπω καν το ποτήρι. 
δε σου είπα ότι οι εκδρομές το καλοκαίρι στο άδειο κάμπινγκ με το τροχόσπιτο μου έδιναν μεγάλη χαρά. ετοιμαζόμουν μέρες πριν και περίμενα πώς και πώς να φάω καρπούζι που το αφήναμε να παγώνει μέσα στη θάλασσα. δεν πάω για κάμπινγκ πια. απλώς θα γέρασα, δεν είναι τίποτα.
δε σου είπα οτι στη λογοτεχνία κατεύθυνσης στις πανελλήνιες ήμουν η μόνη που είχε γράψει καθαρό 20 στο σχολείο μου στη "σονάτα του σεληνόφωτος" του ρίτσου. το μόνο που μου χει μείνει σήμερα από εκείνο το ποίημα είναι "η παρακμή μιας εποχής".
δε σου είπα ότι ασπρίσαν πολύ τα μαλλιά μου αλλά δεν είναι σαν εκείνο το άσπρο του νησιού που φωτίζει κατα τις δέκα το πρωί όταν σηκώνεσαι να πάρεις χυμούς και φρούτα για να πας στη θάλασσα. δε σου είπα  ότι ένα καλοκαίρι διάβασα όλα τα hello και ok που κυκλοφορούσαν γιατί βαριόμουν αλλά σήμερα θα ήθελα να διαβαζω τόσο πολύ αυτά κι όχι όλα τα υπόλοιπα που μας διέλυσαν το μυαλό. κι ας με κάνουν πνευματικά ανάπηρη.
δε σου είπα ποτέ ότι δεν ξέχασα πώς ήμουν στις 21 μαρτίου. δε σου είπα ποτέ ότι δεν αντικατέστησα τίποτα γιατί πια δεν έχω το κουράγιο. απλώς γέρασα, δεν είναι τίποτα.
ξέχασα να σου πω ότι ακούω μες στο βράδυ τζιτζίκια και δε με ενοχλεί ο θόρυβος μάλλον γιατί αντικατέστησα το θόρυβο απ το καράβι για τη ζάκυνθο. ξέχασα να σου πω ότι δεν ήμασταν έτοιμοι για όλο αυτό αλλά τελικά το μυαλό του ανθρώπου αρχίζει και χωρά όλες τις ασύλληπτες έννοιες.
ξέχασα να σου πω ότι είχα βρει πού θα μπει το χριστουγεννιάτικο δέντρο και η τηλεόραση γιατι δεν πρόλαβα καν να τελειώσω τους "sopranos" αλλά μη μου ζητήσεις κουραμπιέδες γιατί πνίγομαι όταν καταπίνω την άχνη. 
ξέχασα να σου πω ότι όλα περνάνε. κι αυτό που με τρομάζει πιο πολύ είναι οτι θα περάσει κι αυτό κι εγώ δε θα μαι εκεί για να σου πω πώς μου φάνηκε. 
ξέχασα να σου πω ότι άρχισα να τρέχω πιο γρήγορα γιατι μάλλον νόμιζα ότι θα τελειώσει πιο ανώδυνα αλλά έβγαλα φουσκάλες στο πόδι μου. μπορεί να ήταν και απ το χορό.μπορεί απλώς να γέρασα, δεν είναι τίποτα.
ξέχασα να σου πω ότι στο σπίτι που έμεινα δεν είχε κανένα κουνούπι αλλά δεν είχε καμία σημασία γιατί σχεδόν πολλά βράδια δεν κοιμήθηκα πριν το ξημέρωμα οπότε νομίζω ότι μου έκαναν παρέα. 
δε σου είπα ότι για κάποιους ανθρώπους δεν έκανα ποτέ δεύτερες σκέψεις και κατάλαβα ότι μπορεί και να είμαι τυχερή τελικά όπως τότε που βρήκα το αγαπημένο μου βραχιόλι που το είχα χάσει και το είχα διαγράψει απ το μυαλό μου. ούτε αυτό όμως το αντικατέστησα ποτέ.και δε θα αντικαταστήσω κι αυτούς.θα τους κάνω ήρωες σε ένα απ τα βιβλία μου.
 ξέχασα να σου πω ότι τα πλοία κουνάνε με τα μελτέμια αλλά δε θα πάρω δραμαμίνη. δε με ζαλίζει τίποτα πια. θα καθίσω έξω να με χτυπάει ο αέρας γιατί δε μπορώ καν το aircondition και τις οικογένειες με τα παιδάκια που τρώνε κάθε δέκα λεπτά και χοροπηδάνε στους καναπέδες μέσα. απλώς θα γέρασα, δεν είναι τίποτα.
ξέχασα να σου πω ότι τίποτα δεν είναι τόσο δύσκολο αν καταφέρεις να μην το βλέπεις. 
και δε σου είπα ότι αν αφιερώνεις κάθε μέρα 11 λεπτά σε ένα τραγούδι τότε μπορεί να σ αρέσουν κι εσένα τα τζιτζίκια.
ξέχασα να σου πω ότι όλες αυτές τις σκόρπιες σκέψεις τις έκανα όρθια στεκόμενη μπροστά απο μια κρεμασμένη εφημερίδα σε ένα περίπτερο διαβάζοντας τα νέα μαζί με άλλους τρεις γλυκύτατους συνταξιούχους που ήθελαν πριν το καφενείο να πούμε δυο λόγια. απλώς γέρασα, δεν είναι τίποτα.

(τότε που όλα ήταν καλύτερα. και σήμερα που καταλάβαμε τι πρέπει πια να κάνουμε)