Δευτέρα 22 Απριλίου 2013

Παρακάτω.

Χθες πήγα σε μια έκθεση κόμικς και αγοράζοντας κάποια ζήτησα να μου κάνουν και μια αφιέρωση στο τέλος του βιβλίου. Φεύγοντας συνειδητοποίησα ότι ποτέ δε θα βρεθώ σ αυτή τη θέση, ποτέ δε θα χω κάνει κάτι για το οποίο να μου ζητάνε αφιέρωση ή μια μουντζούρα τελοσπάντων. Δεν έχω καμία καλλιτεχνική φύση. Δε μπορώ να ζωγραφίσω καλά, δεν ξέρω να τραβάω φωτογραφίες, χορεύω τόσο καλά όσο η βάνα μπάρμπα στο dancing with the stars, είμαι ατσούμπαλη και το ταλέντο μου περιορίζεται στο να κάνω ες αεί μια πετυχημένη εκδοχή του τσιζ κέικ.
Έχω όμως ανθρώπους γύρω μου που όλα αυτά τα βρίσκουν γλυκά και συμπαθητικά.Που όλα αυτά τα αγαπάνε.που κάτι τους χρωστώ και δεν τους το πα μέχρι σήμερα.που αυτό το ποστ είναι όλοι αυτοί μαζί.
είναι η παρασκευούλα, που είναι η ζωή μου.
είναι η χριστίνα, που πάντα ευχαριστώ απο μέσα μου που είναι η χριστίνα. σε όλα. καλά, κακά, πιο καλά, πιο άσχημα.στα καλύτερα μου και στα χειρότερά μου.δίπλα μου.
είναι ο ηλίας και ο γιάννης. που δεν έχασα και δεν ξέχασα.
είναι η ματίνα, η ξανθιά οικογένειά μου στο βορρά.
είναι η μήτσα, η υπόλοιπη οικογένειά μου από το βόλο και πάνω.
είναι ο γιώργος, που μου έμαθε τι είναι οι Στέρεο Νόβα.
είναι ο βαγγέλης, που χωρίς να το ξέρει με έκανε να αγαπήσω το λονδίνο.
είναι ο δημήτρης γκ.,που με έμαθε να μη λέω ψέμματα.
είναι ο χρήστος, που άσχετα που δε μπορέσαμε, μου έμαθε τι θα πει αληθινή αγάπη χωρίς αντάλλαγμα.
είναι η δέσποινα, ο γιάννης, η ολυμπία, ο μιχάλης, η μπέτυ, η μαριάννα, ο χρήστος, η αναστασία που έκαναν τις δευτέρες μου όμορφες.που μου άνοιξαν τα χέρια.
είναι η άννα, η κατερίνα, ο θωμάς, ο παναγιώτης, που χωρίς να το ξέρουν με βοήθησαν να δω το 2013 οχι σαν το τέλος του 2012.
είναι ένα εισιτήριο του μετρό, μπλέ γραμμή, που ευτυχώς το χτύπησα γιατί δε θα μάθαινα ποτέ ότι η κρεμμυδόπιτα είναι ρόφημα.
είναι που θα είμαι στο σταυρό της λένορμαν στις 17 ιουλίου που θα χιονίζει. 
είναι που είσαι εσύ.
είναι που έχω στα χέρια μου σε βινύλιο τον πρώτο δίσκο των στέρεο νόβα και είναι που αισθάνθηκα κι εγω σημαντική που αφιέρωσα αυτό το πόστ σε αυτούς τους ανθρώπους.
και 
είναι και η έφη και ο ηλίας που με έκαναν αυτό που είμαι σήμερα.
και είναι που πάει η ζωή μας παρακάτω.

Δευτέρα 8 Απριλίου 2013

το 1/2.

   κάθε φορά ο γυρισμός είναι λυτρωτικός. εκεί μέσα στην αριστερή πλευρά του δρόμου να κοιτάς όλα τα μεγάλα φώτα και να τρέχεις. είχα μια μανία να τρέχω και να προτρέχω. όχι τρέξιμο του αθλητή.αν με κυνηγήσει κακοποιός πάει μ'έπιασε.να τρέχω να προλάβω ούτε και ξέρω εγώ τι. 
εσύ τρέχεις; ή έμαθες να περιμένεις; γιατί έφυγα μπροστά. κι ούτε τολμώ να κοιτάξω πίσω δεξιά κι αριστερά.
   κάθε φορά ο γυρισμός είναι και μια νέα εικόνα. άδειοι δρόμοι και σε κάθε γωνία να έχεις να θυμάσαι κάτι. δε θέλω να ξαναπεράσω από κείνο το στενό. δε θέλω να περιμένω ξανά στην άκρη του δρόμου ούτε να σε ρωτάω συνεχώς που να πάμε και που να στρίψω. ήρθε καιρός να βγάλω τις κουβέρτες απ τα σκεπάσματα.Ζέστανε, που λένε.
Νόμιζα ότι θα ήταν πιο εύκολο. όλα νομίζουμε ότι θα είναι πιο εύκολο. τίποτα δεν είναι εύκολο. τίποτα δε μου χαρίστηκε εμένα. τίποτα δε χάρισα. άρχισα να πιστεύω ότι κάτι μου λείπει και όλο ζητάω ζητάω ζητάω. Μείνε πίσω. Αλήθεια χωράς πίσω; Είναι μικρό τ αμάξι.
   κάθε φορά ο γυρισμός είναι κι ένας άλλος δρόμος. δεν ήξερα ότι υπάρχουν τόσοι δρόμοι. να προσέχεις όμως να μη μπεις ανάποδα σε μονόδρομο. είμαι πολύ ανάποδος άνθρωπος. δε μου φταναν τα λίγα. μέχρι που τα 'χασα όλα. καλό είναι και το μηδέν. άρτιο νούμερο.το αγάπησα το μηδέν.  κάθεσαι καλά πίσω; μην ανοίγεις το παράθυρο, θα κρυώσεις. η άνοιξη μας ξεγελάει όλους.
Τα μισά μου τραγούδια σε σένα τα χάρισα. και τα μισά μου χρόνια με σένα τα χτισα .δε βαριέσαι.περνάει κρίση η οικοδομή. 
     κάθε φορά ο γυρισμός έχει και τα ωραία του. μυρωδιά από γαρδένια-καλά νεράτζι είναι-,και ίσως και λίγη βροχή. έχει βόλτες, έχει αστεία, έχει μια μοναξιά που είναι τόσο λυτρωτική. Λίγες οι φορές που ξυπνάς και ξέρεις ότι όλα αυτά που έζησες μέχρι χθες από αύριο δε θα τα 'χεις. Λίγες οι φορές που θα σου φερθεί καλά η ζωή και ο χρόνος. Λίγες οι φορές που θα μπορέσεις να εξηγήσεις. Λίγες οι φορές που θα μετανιώσεις.Αλλά θα μετανιώσεις.
    Άρχισε να μ'αρεσει αυτή η διαδρομή. Η πόλη μου ανοίγει τα χέρια. δεν ξέρει κανείς πως πάντα περνώντας το έκτο φανάρι θα χαμογελάω. Δεν ξέρει κανείς πως το φανάρι ήταν κόκκινο. Κατέβα. τελικά είναι μικρό το αμάξι και θα στριμωχτείς. Και θέλω να κάνω άνετο ταξίδι γιατί θέλω να είμαι ξεκούραστη όταν γυρίσω να σε ψάξω.
     έσεται ήμαρ.