Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2013

Σαβάσανα.

   Πολύ πιθανό να ακουστεί αστείο, για να μην πω γελοίο, αλλά τον τελευταίο μήνα βρήκα την ευεξία. ναι ναι ναι, αυτή που το πρωί τη χτίζαμε και το βράδυ γκρεμιζόταν. Άρχισα να ασχολούμαι με τη γιόγκα. Εντάξει όπως μπορείς να καταλάβεις δεν είμαι και το πλέον αρμόδιο και σοβαρό άτομο για να σου μιλήσω για τις άσανες ή ασάνες (asana στα σανσκριτικά) αλλά νομίζω οτι με τη γιόγκα έχω αρχίσει να ρολλάρω λίγο. Ανάμεσα στα πολλά, στάσεις βουνό, κόμπρα, πολεμιστής, δέντρο και δεν ξέρω γω τι διάολο άλλο, μάθαμε ότι οι άνθρωποι είναι μαθημένοι στα εύκολα. κανείς δε θα καταβάλλει το 100% των δυνατοτήτων του για να ολοκληρώσει το στόχο του. δε θα ζοριστεί ο άνθρωπος, γιατί δε θέλει να κοπιάσει. δίχως όμως κόπο θα μένεις πάντα ένα βήμα πίσω απ την πραγματικότητα. αν μ αυτό είσαι ευχαριστημένος, εγώ πάω πάσο.
    Για μένα, οι άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι γνωρίζοντας τη μισή αλήθεια. έτσι πορεύονται. κι αυτό δυστυχώς έχει σαν αποτέλεσμα μισές σχέσεις, μισές συνεργασίες, μισές δουλειές. άλλοι πάλι είναι ευτυχισμένοι έτσι, κι ίσως να μη χρειάζεται να τους το χαλάσεις. καλό είναι να μην έχουμε απαιτήσεις. δεν ξέρω όμως πόσοι χάθηκαν στο δρόμο για τη μισή αλήθεια. δεν ξέρω πόσοι καταστράφηκαν γιατί δεν ήθελαν να δοκιμάσουν και την άλλη μισή. δεν ξέρω αν την αντέχουν όλοι οι άνθρωποι την αλήθεια. δεν ξέρω αν τελικά η μία δικαιολογία φέρνει την άλλη ή η δειλία φέρνει τη δικαιολογία. έμαθα να μην πρέπει να με νοιάζει.
    όταν λοιπόν η πρακτική-έλα το ξέρω ότι θα ξεράσεις αλλά έτσι λέγεται το μάθημα- φτάνει προς το τέλος της η δασκάλα μας λέει να μείνουμε σε μια στάση που ονομάζεται savasana. η στάση θυμίζει λίγο-πολύ νεκρό και υποτίθεται ότι είναι η στάση που ηρεμείς. στην αρχή μ' έπιαναν γέλια, μετά συνήθισα και τώρα την αποζητώ. και την ηρεμία και τη στάση. στη σαβάσανα λοιπόν, όταν κλείνουμε τα μάτια, μας ζητείται να δημιουργήσουμε μια εικόνα η οποία να μας γεμίζει χαρά και να μας δίνει φως. έχω σκεφτεί λιβάδια, θάλασσες, μια τσάντα hermes, άλλες φορές πίτσα μεξικάνα και την προηγούμενη τρίτη σκέφτηκα μια βόλτα. μια πρωινή βόλτα, κάπου με ήλιο, ίσως πάνω σε ένα βράχο, με ένα ή δύο άτομα- λίγη σημασία έχει-, φορώντας ένα φόρεμα και κλαίγοντας από ανακούφιση ή απο ευτυχία.χαρίζοντας όλα αυτά τα όμορφα πράγματα που έχει μέσα του ένας άνθρωπος και ίσως ζητώντας κάτι. 
   όταν η δασκάλα μας ξύπνησε από τη σαβάσανα μας ρώτησε τί είδαμε. έφτασε και η σειρά μου. τότε εκείνη με ρώτησε "τι ήταν αυτό το κάτι που ζήτησες;" της απάντησα "την ευτυχία μου και την ηρεμία μου" με ρώτησε "και; το πήρες;" της χαμογέλασα και της είπα "οι άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι ξέροντας τη μισή αλήθεια. τα λέμε την άλλη βδομάδα".