Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2013

Εν είδα, ότι ουδέν οίδα.


   Είδα να φεύγει ακόμη ένας χρόνος. Είδα να έρχεται ένας άλλος. Για κάποιους γεμάτος προσδοκίες και όνειρα. Ποτέ δεν πίστεψα στα όνειρα. Τελευταία φορά που ονειρεύτηκα ήταν όταν ήμουν οχτώ χρονών και θέλησα το διώροφο σπίτι της μπάρμπι. Από κείνη τη φορά που δεν το πήρα, τα όνειρα κόπηκαν μαχαίρι. Και μετά τίποτα.
    Είδα ανθρώπους να περπατούν μόνοι τους και να μην έχουν έναν άνθρωπο να πιουν ένα ζεστό καφέ παρέα. Ίσως η μοναξιά να με θλίβει περισσότερο. Πρόσεξε, όχι η μοναχικότητα, η μοναξιά. Είδα μια στολισμένη πόλη και γύρω της θλιμμένα μάτια να μην πιστεύουν στο αύριο. Να θέλουν, αλλά να μη μπορούν.
   Είδα ανθρώπους χαρούμενους που κοιτούσαν το ρολόι τους περιμένοντας το πρώτο ραντεβού και είδα κι αυτούς που έβγαιναν από τα μαγαζιά με ένα δώρο για κείνον ή για κείνη. Είδα αυτούς που της φώναξαν ότι είναι ευτυχισμένοι και είδα κι αυτές που γύρισαν και τους χαμογέλασαν. Κι ήταν τόσο όμορφες.Πολύ πολύ. Είδα ελπίδα.
  Είδα πράγματα που δεν έπρεπε να δω και δεν αντέδρασα. Πάγωσα που δε μπόρεσα να αντιδράσω. Πάγωσα που ήταν σα να με τσίμπησες και δε μπορούσα κάν να κλάψω. Πάγωσα που δεν έκλαψα. Πάγωσα που περίμενα ότι κάποτε θα τα δω. Δεν υπάρχει γιατί. Αν μπορούσαμε να εξηγήσουμε τα πάντα γύρω μας, θα είχαμε κερδίσει κι ένα τόσο δα κομματάκι προς την αιωνιότητα. 
    Είδα φίλους και χόρεψα.Χόρεψα στους ρυθμούς του λαμπάντα που τόσο πολύ μαρέσει, και ήπια και ουίσκι. Ναι, μη γελάς, δε θα χουμε εύκολα ξεμπερδέματα μ αυτό. Είδα να τρώω και την πιο ωραία βασιλόπιτα. Και να μην κερδίζω και το φλουρί.
   Είδα το τρέιλερ το Amores Perros πηγαίνοντας στο γραφείο. Είδα να θέλω να πέσω κάτω και να μη θυμάμαι. Θυμάμαι όμως. Και θυμάμαι ότι είδα ένα όνειρο. Να περπατάω σε μια γειτονιά της Αθήνας και να βλέπω άμαξες και άλογα. Να ανεβαίνω κάπου ψηλά και να βλέπω έναν καθαρό ουρανό. Να πίνω έναν νεσκαφέ και να μου μυρίζει κρεμμυδόπιτα. Μ'αρέσει η κρεμμυδόπιτα. Θυμάμαι να χαμογελάω. Θυμάμαι ότι μετά ξύπνησα.
    Είδα ότι τα πράγματα δεν είναι και τόσο περίεργα. Είδα ότι είναι όμορφο να θυμάσαι. Θυμήθηκα ένα πολύ παλιό τραγούδι που το άκουγα όντας γυμνασιόπαιδο."Δε θέλω να πικραίνεσαι τις Κυριακές τα βράδια, χωρίς αυτή τη σκοτεινιά τα χρόνια μένουν άδεια".Να σου πω ότι τον σιχαίνομαι το Μάλαμα.Αλλά εδώ κάτι μας είπε."Δεν υπάρχει μέρα χωρίς προηγούμενη νύχτα. Δεν υπάρχει μαύρο χωρίς άσπρο. Δεν υπάρχει χαρά χωρίς πόνο.
Να τον αγαπάς τον πόνο.Και να μη λυπάσαι. Και να ακούσεις και το "the last goodbye"-the Kills.
Και μετά να δεις που θα χαμογελάσεις κι εσύ.
   Είδες;