Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2014

9.11.2014

   Ανεστραμμένο το 9/11 θα μπορούσε να παραπέμπει στην πτώση των δίδυμων πύργων και στο ground zero. "Διεστραμμένο" το 9/11, όμως, παραπέμπει στην Κυριακή 9.11.2014 και σ αυτή τη γιορτή που έλαβε χώρα χθες στην Αθήνα. Η μανία μου να γράψω κάτι για όλα αυτά που έζησα και είδα στο χθεσινό μαραθώνιο πηγάζει από τη μανία μου να το προσπαθήσω κι εγώ μια μέρα. 
   Είναι γνωστή η "μόδα" που έχει δημιουργήσει ένα ψευτοχάηπ γύρω απ το running και όλον αυτόν τον πανζουρλισμό του "πάμε ρε κι εμείς να τρέξουμε". Προσωπικά, θα σου έλεγα ότι δεν πειράζει που έγινε μόδα. καλύτερα να γίνονται τέτοιου είδους συνήθειες μόδα, μήπως και ο άνθρωπος επιστρέψει στην απλότητά του. Σαν κορίτσι που τρέχει πολύ τακτικά όμως, θα σου έλεγα ότι αν θες να τρέξεις για να σε δουν, για να βγάλεις μόνο σέλφι, για να πάρεις τη go pro να τραβάς κάθε ένα νανοσεκόντ κι εγώ να κάνω σλάλομ για να σε περάσω, θα σου έλεγα να κάνεις λίιιιιιιιιιιιιγο στην άκρη για να περάσουμε εμείς που θέλουμε όντως να τρέξουμε. ευχαριστώ. 
   Απ όλους τους αγώνες στους οποίους έχω συμμετάσχει -δεν είναι πολλοί- διαπίστωσα ότι χθες ήμουν λίγο παραπάνω ευτυχισμένη. Γιατί η χθεσινή μέρα ήταν μια γιορτή. Αλήθεια ήταν. Το σάββατο το βράδυ δε βγήκα έξω. έμεινα μέσα για να ξεκουραστώ και να σηκωθώ το πρωί να πάω να τρέξω. Κι αν όλο αυτό σου ακούγεται τόσο βάρβαρο -προφανώς ήθελα να πίνω ποτάρες- θα δεις ότι δεν είναι τόσο. Ετοίμασα τα πραγματάκια μου λες και πήγαινα εκδρομή με το σχολείο και έμεινα μέσα γιατί αυτό που θα έκανα την επόμενη μέρα θα με γέμιζε τουλάχιστον για τον επόμενο μήνα. για βάλε τα λίγο κάτω τώρα να δεις που βγάζει νόημα. Είμαι σε θέση λοιπόν σήμερα να εξομολογηθώ ότι η βασιλίσσης σοφίας είναι πιο όμορφη αν την τρέξεις και ότι η ηρώδου αττικού δεν είναι μια κατηφόρα όπως όλες οι άλλες. Φτάνοντας λοιπόν στην τελική αυτή ευθεία (όλοι οι αγώνες εκεί τερμάτιζαν) άρχισα να αισθάνομαι γαργαλητό στο στομάχι, όπως τότε που ανέβαινα στη μπαλαρίνα στο λούνα πάρκ. αποφάσισα να βγάλω τα ακουστικά για να ακούσω τους ανθρώπους γύρω μου και γιατί έψαχνα να βρω και τους δικούς μου.  στρίβοντας, λοιπόν, για να μπω στο καλλιμάρμαρο είδα την αδερφή μου η οποία μου φώναζε -σχεδόν ούρλιαζε- "μπράβο" και τους φίλους μου που με χαιρετούσαν σα να ήμουν ο ανδρέας μιαούλης και αμέσως μετά εμφανίστηκε τρομερά επιβλητικό μπροστά μου το πανέμορφο αυτό στάδιο και εκείνη ακριβώς τη στιγμή ήταν που άρχισα να σκέφτομαι την επόμενή μου προπόνηση. που άρχισα να σκέφτομαι ότι ο άνθρωπος δε θέλει πολλά για να είναι ευτυχισμένος. θέλει όμως αυτά τα λίγα να είναι δικοί του προσωπικοί αγώνες. οποιασδήποτε μορφής. παραδέχομαι ότι η μόνη ατυχής στιγμή στη διοργάνωση ήταν ο γιάννης κότσιρας στα ηχεία, άλλα it's ok, shit happens. 
    Ακολούθησαν φωτογραφίες, χαρές, τραγούδια, πλυθήκαμε, ντυθήκαμε, ανασκουμπωθήκαμε και κατα τη 1 κατέβηκα να δω κι αυτούς τους τιτανοτεράστιους ανθρώπους που θα τερμάτιζαν την κλασσική διαδρομή του μαραθωνίου των 42.195 χλμ. και ανάμεσα τους και δυο τρεις φίλους μου. Η αλήθεια είναι ότι είχε άπειρη ζέστη- κι απ αυτά που λένε οι δρομείς, ο καιρός αυτός δεν ενδείκνυται για τόσα χιλιόμετρα- ωστόσο ο κόσμος ήταν εκεί πιστός και έτοιμος για το πιο δυνατό του χειροκρότημα. Είδαν πολλά λοιπόν τα μάτια μου. Είδα ανθρώπους- αθλητές- που τερμάτιζαν τους κόπους μιας ολόκληρης χρονιάς. Είδα άντρες να φτάνουν κατάκοποι και να τρέχουν να φιλήσουν τρυφερά τη γυναίκα τους με ο,τι κι αν σημαίνει μια στάση λίγο πριν τον τερματισμό. Είδα ηλικιωμένους ανθρώπους να ζητούν την εμψύχωση και το κουράγιο μας και ντράπηκα που δεν ήμουν εκεί μαζί τους. είδα ανθρώπους να έρχονται περπατώντας γιατί έπαθαν κράμπες αλλά δεν το έβαλαν κάτω. είδα γυναίκες να τερματίζουν και να θέλουν να έχουν και τα παιδιά τους μαζί. είδα δάκρυα στα μάτια πολλών δρομέων. είδα πόνο, είδα απελπισία αλλά είδα και ελπίδα. Είδα αυτό που λέμε ανθρώπινη θέληση. και no offence, κανένα μα κανένα βιβλίο ψυχολογίας δε μπορεί να την περιγράψει. είδα τι πάει να πει να ξεπερνάς τον εαυτό σου. ειλικρινά, είναι πάνω απ το ανθρώπινο όλο αυτό. και θα μου επιτραπεί να δώσω τα συγχαρητήρια μου και και την καρδιά μου σε όλους εσάς που δεν είστε επαγγελματίες δρομείς και αθλητές αλλά που σηκωθήκατε ένα πρωινό μιας κυριακής του Νοέμβρη και μας κάνατε όλους εμάς που σας θαυμάσαμε, καλύτερους ανθρώπους.
      Αυτό που μου έμεινε απ το χθεσινό μαραθώνιο είναι ένας φίλος μου ο γιώργος, ο οποίος χωρίς ιδιαίτερη προπόνηση, κατά τις 2.15 έφτανε στο καλλιμάρμαρο και όταν του φώναξα, ήταν σχεδόν εξαντλημένος και με όση φωνή του έβγαινε -πίστεψέ με σχεδόν ψιθύριζε- με κοίταξε και μου είπε "Ιοκάστη, το πιστεύεις; τα κατάφερα". Για το στόρυ, λίγο παραπέρα τον περίμενε η κοπέλα του, φανερά συγκινημένη και ξεκάθαρα περήφανη.
Γιώργο σ ευχαριστώ. Γιώργηδες της χθεσινής ημέρας σας ευχαριστούμε.
Έσεται ήμαρ.

Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2014

κάτι.

πάντα με μπέρδευαν οι λέξεις. και ακόμη περισσότερο στην εποχή που ζούμε διότι έχουμε αλλάξει το νόημα τους. μας βολεύει να τα αλλάζουμε όλα. γιατί οι ευθύνες είναι κάτι που δύσκολα το αναλαμβάνει κανείς. να 'το πάλι. η λέξη "κάτι" έχει αρχίσει και μου διαλύει το μυαλό. μια τόσο αόριστη λέξη που ταυτόχρονα γίνεται τόσο ορισμένη. "έχεις κάτι; (αόριστο)" "όχι δεν έχω κάτι.(ορισμένο)". φακ ιτ. θα τρελαθείς κι εσύ.
να σου πω κάτι; πέρασε πολύς καιρός από τότε. και μάζεψα όλον τον ήλιο εκείνης της μέρας και άρχισα να θέλω να φωτοσυνθέτω αλλά να μη μπορώ. κι άρχισα να κρύβομαι κι εγώ, όπως κάθε δειλός 30ρης της εποχής μας .(οκ 32). κι άρχισα να με μισώ που πίστευα ότι είχε σταματήσει. ποτέ δε σταματάει. κι άρχισα να γράφω κι άλλες τέτοιες παπάρες σαν τη σημερινή νομίζοντας πώς θα έδιναν ένα νόημα. πως θα καταλάβαινες. δεν ήθελα να καταλάβεις κάτι. ήθελα να φύγω. ήθελα να πάρω εκείνο το cd και να το κάνω κομμάτια. κι όμως δεν το' κανα. γιατί είμαι δειλή. ήθελα να σε πάρω τηλέφωνο να σου πω ότι την ησυχία μου δε θα την έβρισκα ποτέ γιατί πίστεψα ότι μπορούσα να είμαι πάνω απ αυτό που η ίδια δημιούργησα. τι ανόητη. ήθελα να σου πω ότι πέρασα πολλά βράδια πιστεύοντας ότι είμαι στροφή από ένα παλιό βινύλιο το οποίο όμως χάλασε και ακούω συνέχεια αυτόν τον απαίσιο εκκωφαντικό θόρυβο της ξεχαρβαλωμένης βελόνας. δε σε πήρα όμως, γιατί ήμουν δειλή.
να σου πω κάτι; το λάθος μου ακόμη δε βρήκα ποιο είναι και αυτό με αγχώνει ακόμη πιο πολύ και το πρόβλημα είναι ότι δεν έχω και κανένα ιδιαίτερο χάρισμα να μπορώ να δωθώ σαυτό για να αλλάξω λίγο τις γκρίζες μου μέρες. αλήθεια εσένα οι μέρες σου πώς είναι; άρχισα να λέω αστεία και να υπερεκθέτω τον εαυτό μου. όμως και πάλι ερχόταν στο μυαλό μου εκείνο το βράδυ. είχε πολλή βροχή και νόμιζα ότι δεν έκλαιγα. δε θυμάμαι και πολλά απ όσα μου είπες. ή έτσι έπεισα τον εαυτό μου να νομίζει, κι ύστερα γύριζα στο γραφείο και ζούσα τις μέρες της μαρμότας.
να σου πω κάτι; μου έφτανε. και μου φτάνει. θα σου φανεί περίεργο αλλά σε κάθε άβολη στιγμή μου, σκέφτομαι ότι θα ταν λιγότερο άβολη αν ήσουν εκεί. αλλά είμαι δειλή και δε στο πα. όπως κάθε άνθρωπος που βρίσκεται λίγο πιο κάτω απ τα θέλω του. κάθε άνθρωπος που λίγο-πολύ η μιζέρια της καθημερινότητας τον έχει κάνει να μη μπορεί να επιλέξει για τη ζωή του. και δεν έχω και καμία δεξιότητα να σου γράψω ένα στίχο, η να σου ζωγραφίσω κάτι ή να σου χορέψω ίσως, ακόμη και με τίμημα να είμαι ό,τι απαισιότερο έχεις δει ποτέ σου.
να σου πω κάτι; άρχισα πάλι αυτό το overthinking που πολλοί δήθεν σκεπτόμενοι νέοι έχουμε αποκτήσει από την πολλή πληροφορία. και ξέρεις; πολλές φορές θα θελα να μη μου κόβει. θα θελα να μην καταλάβαινα. θα θελα να μην είχα νιώσει τίποτα με εκείνο το άγγιγμα στην πλάτη. σου έδωσα πολλά συγχαρητήρια τότε. θα θελα να σου πω ότι στενοχωριέμαι που είσαι αλλιώς απ ο,τι θα θελα όμως δε μπορώ να στο πω. γιατί είμαι δειλή. και γιατί χαίρομαι που κάποιος βγήκε αλώβητος απ όλο αυτό. δε μου επιτρέπεται να μη χαίρομαι.
θα θελα να σου πω ότι ίσως να είναι ακόμη ένα πεθαμένο κείμενο που θα το βαφτίσουν διαφορετικά τα ψυχολογικά που ο καθένας κουβαλάει μέσα του. 
να σου πω κάτι; βαρέθηκα να περιμένω κάτι, κι όλο αυτό δεν το σβήνω, απλώς γιατί μου πήρε χρόνο να το γράψω. 
πάντως πήγε παρακάτω. απλώς και πάλι δεν έκανα κάτι.

Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2014

Άντρες έτοιμοι για (φ)όλα.

Μετά από δύο μέρες εγκλεισμού σ' ένα σπίτι -ένα παραπολύωραίο σπίτι-, με ένα μπουκαλάκι haig αγκαλίτσα και χίλιες φιλοσοφικές συζητήσεις τύπου σωκράτης-πλάτωνας, τέθηκαν ερωτήματα όπως "ναι αλλά θέλεις μια γκόμενα-βδέλλα;" *γκόμενα-βδέλλα; really; σας λατρεύω τα αρσενικά."τι να τον κάνεις μωρέ το μπούλη" *μπούλη; απ' το μπεμπούλη; "Μην τη ξαναπάρεις τηλέφωνο τη σαύρα" *σαύρα; ελπίζω να μην εννοούν τη σαύρα του Τζίλα.
Μου 'ρθε η φώτιση να παραθέσω μερικές κατηγορίες αρσενικών και θηλυκών που κυκλοφορούν γύρω μας, ή πάνω μας, ή που κάπως, κάπου, κάποτε συναντήσαμε. Θα ξεκινήσω με τα αρσενικά, παρόλο που οι κυρίες προηγούνται, διότι το καλό πράγμα αργεί να γίνει.

1. Ο ΚΛΑΨΟΥΡΗΣ *ξέρω πολύ θα ήθελες να ήταν ο καψούρης, αλλά είναι ο κλαψούρης.

Είναι ο τύπος που συγκινείται με τα πάντα, drama king, σε φάση που φοβάσαι να του πεις ότι έχεις συνάχι για να μη σου κάνει μνημόσυνο. Είναι αυτός που κλαίει μέχρι και με την υπολοχαγό Νατάσα, διότι "κάτι του θύμισε", και είναι αυτός που αν χωρίσετε -αλήθεια, τα φτιάξατε;- θα είναι κάτω απ το σπίτι σου νυχθημερόν και θα νιαουρίζει σα νεογέννητο κουνάβι. (η ευθύνη δική σου.)

2.Ο ΑΘΕΡΑΠΕΥΤΑ ΡΟΜΑΝΤΙΚΟΣ.

Μπαίνεις στο σπίτι, βλέπεις κεριά, τραπέζι, φαγητό, χαμηλά φώτα, μουσική, και τον ερωτά σου να σε περιμένει μετά από μια δύσκολη μέρα. τον λατρεύεις γαμώτο. Πας στο μπάνιο, έχει παντού τριαντάφυλλα και μυρίζει τέλεια, αρχίζεις και λες οκέηηηηη τί φάση; Πας να αλλάξεις ρούχα για να φάτε το υπέροχο φαγητό που έχει φτιάξει, και στο κρεβάτι ΣΟΥ επάνω έχει μαξιλάρι καρδούλα και σημείωμα "σ'ευχαριστώ για την υπέροχη βδομάδα που περνάμε μαζί". dafuuuuuq. (τι να σου πω αγαπημένη μου ραπουνζέλ, πρόσεχε μόνο μη ζαχαρώσει το μέλι).

3. Ο ΠΗΓΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΕ *κι αν καπνίζει πάει στο καλό, αν δεν καπνίζει όμως;;

Βγαίνετε, περνάτε τέλεια, ο τύπος είναι ο ν ε ι ρ ε μ έ ν ος, πάτε βόλτες, κοιμάστε μαζί, κάνετε όλα αυτά τα όμορφα πράγματα που δυο άνθρωποι θέλουν να κάνουν. οριακά έχετε σχέση -ή έτσι νομίζεις doll, γνωρίζει τους φίλους σου κι εσύ αναρωτιέσαι μπορεί να έχει συμβεί σε μένα αυτό το φανταστικό; ΟΧΙ. δε μπορεί. γιατί έρχεται μια μέρα που ο τύπος αυτός εξαφανίζεται. κι αρχίζεις και κλαις. κι αναρωτιέσαι τι πήγε λάθος, τι δεν έκανες καλά. τι μπορεί να μη δούλεψε. προτού γίνεις λοιπόν νίκος ξανθόπουλος, σταμάτα το θρήνο. να θρηνείς για κάτι που υπάρχει. ας θρηνείς για τον τσίπρα. αλλά όπως είπε και η αλέκα στο πάμε πακέτο "όταν εξαφανίζεται ένας άνθρωπος γιατί να τον ψάξεις;" Σίγουρα έχεις ερωτηματικά. και σίγουρα έχω να σου δώσω πολλές εξηγήσεις. αλλά γιατί; για ποιο λόγο να ζητήσεις εξηγήσεις; είναι απ τις περιπτώσεις που το μόνο που εύχεσαι είναι να τελειώσει όσο πιο ανώδυνα γίνεται. για να εξαφανιστεί ενήλικας άνθρωπος εν έτει 2014 χωρίς μια εξήγηση, σίγουρα δε σταματάει το κακό εκεί. και πίστεψέ με, δε θες να μάθεις το παραπέρα.

4. Ο ΤΥΠΟΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑ Ή ΠΡΟ-ΒΛΗΜΑ.

Ααααα μια πάρα πολύ ωραία κατηγορία. είναι ο γλυκούλης που every damn day έχει ένα πρόβλημα. κάτι γίνεται στη δουλειά, είναι συνεχώς pissed off, δε δουλεύει το κομπρεσέρ του τρίτου του ξάδερφου, δε φορτώνει το stream για να δει σε επανάληψη τις καλύτερες φάσεις του "θρύλου" -γιατί ολυμπιακός θα είναι στάνταρ- .δε μπορεί να φάει μαρούλι με ξύδι κοπέλα μου. θέλει λεμόνι. ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ;  *αν συνεχίζεις να διαβάζεις την κατηγορία αυτή, σημαίνει ότι κάτι σου θυμίζει και λυπάμαι πολύ γι αυτό που σου 'τυχε. ο τύπος δεν είναι πρόβλημα, είναι βλήμα.

5. Ο LIKER.

Εδώ κάνουμε μία στάση. κι ένα like. πρόκειται για το αγόρι που θα κάνει λάηκ σε φωτογραφίες πρώην νυν και αεί του. που είναι μια σόσιαλ περσόνα που παρόλο που ασχολείται με μία, του αρέσουν κι άλλες 4.000. που δεν κατάλαβε κανείς το νόημα όλων αυτών, αλλά που είναι λίγο τρομακτικό. ή που το κάνει γιατί είναι 12 ετών, ή που το κάνει γιατί ψάχνεται. κάνει λάηκ σε χίλιες ή σε σένα ενώ έχετε χωρίσει και κάπως έτσι μπαίνει στο hall of fame της γαματοσύνης. αν θες 12χρονο, μπλέξε με το ξαδερφάκι σου, αν θες κάποιον που να ψάχνεται πάρε και μια απόχη μαζί, γιατί ο τύπος ψαρεύει και μοιράζει likes.

6. Ο ΥΠΕΡΣΥΝΤΕΛΙΚΟΣ  *με ροπή συντελεσμένου μέλλοντα.

βγαίνετε, περνάτε πολύ όμορφα, σχεδόν υπέροχα, ξαναβγαίνετε και ξαναμιλάτε και κάνετε και ψιλοσχέδια για το μέλλον. και ωωωωωπ. παρελθόν. έχει ένα παρελθόν που είτε το θες είτε όχι τον ακολουθεί. και ξέρεις ποιο είναι το κακό; ότι εσύ αυτόματα έχεις γίνει συντελεσμένος μέλλοντας. και η πλούσια ελληνική γραμματική, μας λέει ότι δε μπορούμε να μπερδεύουμε τη χρονική ακολουθία, εκτός αν μιλάμε για υποθετικό λόγο. θες εσύ να είναι υποθετικός λόγος; όλοι έχουμε παρελθόν, αλλά όσο δεν είναι υπερσυντέλικος και είναι ενεστώτας, να ξέρεις ότι δε θα βγει ποτέ συντακτικό νόημα. μπερδεύτηκες μ'αυτό που γράφω; αυτός να δεις πόσο μπερδεμένος είναι.

7. Ο ΧΑΧΑΣ

 καλά δε γράφω τίποτα για το χάχα. συγγνώμη σύμπαν. συγγνώμη άντρες. 

8. Ο ΣΦΙΧΤΟΥΛΗΣ #diplis 

1η υποκατηγορία: σφιχτούλης = τσιγκούνης.

Λοιπόν για να τελειώνουμε μ αυτό. το βλάκα πολλές επιθύμησαν, τον τσιγκούνη καμία. προφανώς και δε μιλάμε για τις κοπέλες εκείνες που ψάχνουν χορηγό διακοπών, ντυσίματος και βραδιών στο vezene. μιλάμε για κάποιον που αν βγείτε για ένα ποτάκι θα κάνει την κίνηση να πληρώσει. ο άντρας που είναι τσιγκούνης με τα χρήματα, είναι τσιγκούνης σε όλα του. σκέψου το καλά γλυκιά μου αν έχεις τέτοια δείγματα. τι θα κάνεις μετά; δυο δουλειές για να ζήσεις την οικογένειά σου;

2η υποκατηγορία: σφιχτούλης = είμαι στον όγκο.

(και κάπου εδώ είναι που κάνουμε εμετό. οι φυσιολογικές.) να τος. με το γυαλάκι του το ντεγκραντέ, στην καλύτερη περίπτωση καθρέφτης, με το μπλουζάκι του το πόλο, που το άλογο κοντεύει να βγει έξω απ το t-shirt, με σηκωμένο το γιακά οριακά γιώργος λιάγκας, να κυκλοφορεί με τσαντάκι louis vuitton -ενώ δεν είναι ο Djibril Cissé- και να μη μπορεί να κλείσει το χεράκι του γιατι μόλις πριν δέκα λεπτά πήρε ένα σετάκι κωπηλατικής. ο τύπος προφανώς πηγαίνει κρόσφιτ, κάνει άρση βαρών, και να ξέρεις ότι θα σε πάρει αγκαλιά τύπου αρασέ.και προφανώς στη θάλασσα το καλοκαίρι μένει ακίνητος και παίζει ακατάπαυστα ρακέτα ενώ στάζουν οι ιδρώτες. δεν περιγράφω άλλο.

9. -----

10. Ο ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟΣ *say whaaaaaaaaaaaaa??

τούτη εδώ είναι μια κατηγορία που δε μπορεί να μπει σε καλούπι διότι το φυσιολογικό είναι πολύ σχετικό για την καθεμιά μας. όταν το βρεις πάντως θα το καταλάβεις. αυτό είναι το μόνο σίγουρο.κι επειδή όλες κάπως κάπου κάποτε το ζήσαμε, το ξέρουμε. ωστόσο το πέρασμα του χρόνου φέρνει κι άλλες απαιτήσεις ή σβήνει παλιές απαιτήσεις. αν θες να σου πω για μένα,  δε θα άντεχα  κάποιον που να μη γελάμε με τα ίδια πράγματα, που δε θα έχουμε οικειότητα, που δε θα έχει δει ούτε ένα επεισόδιο απαράδεκτους, που δε θα έχει τραγουδήσει έστω μια φορά κορκολή, που δε θα έχει ακούσει έστω και κατα λάθος stereo nova,  που θα τρώει την καρμπονάρα με κρέμα γάλακτος και όχι με αβγό, που δε θα τρώει μπέικον, που δε θα είναι παναθηναϊκός, που θα μυρίζει η μασχάλη του, που δε θα μαλώνουμε για το αν θα πρέπει να πάρω μονο μία βαλίτσα στις διακοπές γιατί συνήθως παίρνω πάνω από δύο, που θα σκεφτώ δυο φορές τι θα πω μήπως το παρεξηγήσει. ο φυσιολογικός, ΔΕ ΘΑ ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΕΙ. το φυσιολογικό είναι αυτό που κουμπώνει. αυτό που πήγε παραπέρα. ή που το πήγες παραπέρα. 

Απόφευγε την κακιά στιγμή aka bad timing, (αυτό με την προστακτική του αποφέυγω, με έχει διαλύσει), οπλίσου με υπομονή και δέξου τον έτσι όπως είναι. μην ξεχνάς ότι όλοι έχουμε δικαίωμα στο λάθος και την κακή εκτίμηση. και να ξέρεις πως όσο ρομαντική κι αν ακούγομαι (δεν είμαι), καμία ανθρώπινη σχέση δε χάνεται όταν είναι ειλικρινής. με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. (εκτός αν είναι σχέση με την ανωτέρω κατηγορία 8)

*ps. άφησα μια κατηγορία κενή, γιατί με το πέρασμα του χρόνου όλο και κάτι νέο θα προκύψει. 

καλά ξεμπερδέματα.







Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2014

αλήθειες

*ακολουθεί συναισθηματικά στραπατσαρισμένο κείμενο.

    Είναι περίπου 5 μέρες που ακούω σε λούπα ένα υπέροχο τραγούδι.(stay with me-NO.) είχε πολύ καιρό να με συγκινήσει τραγούδι, μετά τη μαρκίζα της Μοσχολιού βέβαια, οποία έχει τοποθετηθεί στο hall of fame. Το τραγούδι αυτό, που λες, μου προκαλεί μια χαρμολύπη. Μια χαρά σα να το ακούς με το αγόρι σου ένα βροχερό πρωινό Κυριακής όπου κάνετε ταβανοθεραπεία και κανείς και τίποτα δε μπορεί να στην πάρει πίσω και παράλληλα μια εσωτερική στενοχώρια σα να θες να ξεφύγεις από όλα αυτά που σε δεσμεύουν. και προφανώς πρέπει να ξεφύγεις από όλα αυτά που σε δεσμέυουν. Δεν είναι λίγες οι φορές που βρισκόμαστε οι άνθρωποι να είμαστε δέσμιοι των επιλογών μας. και ζοριζόμαστε και πνιγόμαστε χωρίς κανείς ποτέ να μας ζορίζει. Για μένα αυτό είναι τραγικό. Όπως τραγικό επίσης είναι να λες ότι δεν ξέρεις πού αρχίζει και πού τελειώνει μια κατάσταση. Πάντα ξέρεις. Απλώς επειδή οι άνθρωποι δεν είμαστε ρομπότ, έρχεται το συναίσθημα και μας κάνει το κεφάλι ένα πανέμορφο κουβάρι με αποτέλεσμα να μένουμε πίσω. Αλλά ας μη φλυαρώ κι άλλο.
    Αποφάσισα να ασχοληθώ με κάτι που είμαι εγώ, που είσαι εσύ και που είμαστε όλοι μας. Ακούω συνεχώς γύρω μου ανθρώπους να προσέχουν τι τρώνε, να προσπαθούν, να αδυνατίζουν, να παχαίνουν, να χαίρονται, να ζορίζονται. Και θέλω να σου πω ότι προφανώς εγώ δεν έχω αποτελέσει εξαίρεση. Ήμουν πάντα ένα παιδί ομορφούλικο "αλλά" χοντρούλι. Αυτό το "αλλά" με συνόδευε στην εφηβεία, στο σχολείο, στις παρέες. Είχα διάφορες διατροφικές διακυμάνσεις και πάντα ηχούσε στο μυαλό μου το "τι όμορφη κοπέλα, να μη μπορεί να χάσει κάποια κιλά". 
Δεν ξέρω αν απέκτησα ψυχολογικά προβλήματα απ αυτό -ελπίζω όχι πολλά τουλάχιστον-, δεν ξέρω αν με επηρέασε στη ζωή μου. Μάλλον με επηρέασε. Σίγουρα δεν το ξέχασα για να μιλάω γι αυτό σήμερα.
Το θέμα της διατροφής πρέπει κατ αρχάς να συνδεθεί με το θέμα της ψυχολογίας. Και να μεταφέρω το παρόν σε προσωπικό επίπεδο. Πέρυσι το καλοκαίρι ήμουν πολύ γεμάτη. (για τα δικά μου δεδομένα ήμουν χοντρή, αλλά δε θα μαι αυστηρή). Ωστόσο, ήμουν ευτυχισμένη. Θες επειδή δεν το έβλεπα; Θες επειδή είχα μια καλή προσωπική και επαγγελματική ζωή; Θες επειδή έτρωγα παγωτάκι φυστικοβούτηρο και στο καπάκι γαριδάκια; (ρε λες να ήμουν έγκυος και να μην το κατάλαβα;) Με το πέρασμα του καιρού κατάλαβα ότι όλο αυτό ήταν μια πρόσκαιρη ευτυχία. Σίγουρα το φαγητό ικανοποιεί διάφορα άλλα συναισθήματα πέρα από το βασικό της πείνας. Δεν είμαι αρμόδια να τα αναφέρω αλλά νομίζω ότι όλοι ξέρουμε. Μ'αυτά τα συναισθήματα αποφάσισα λοιπόν να παλέψω. (πρέπει να σου πω ότι δεν αφήνω τίποτα στην τύχη του. είμαι πολύ φιλόδοξη και 'αρέσει να βάζω στόχους.Έχω ξαναπει και παλιότερα ότι άνθρωπος χωρίς στόχους, είναι μισός άνθρωπος(το καράτμε αυτό.)
    Ένα πρωινό λοιπόν του φετινού χειμώνα -7 Γενάρη, μεγάλη η χάρη σου άι Γιάννη πρόδρομε- αποφάσισα να επαναπροσδιορίσω τη ζωή μου. Θα νομίζεις ότι έφτασα στα όριά μου, ότι κάτι συνέβη, ότι ήπια μενίρ. μπούλσιτ. Δεν έγινε τίποτα απ όλα αυτά. Ξύπνησα και δε μ'άρεσε αυτό που ήμουν. κι αυτά τα κλισε ότι ο μεγαλύτερος μας κριτής είναι ο εαυτός μας, είναι όλα αλήθεια. προφανώς και ξεκίνησα να αλλάζω τη διατροφή μου, μην ακούω βλακείες ότι τρώμε ο,τι θέλουμε αλλά έχουμε καλό μεταβολισμό *ποτέ κανείς δεν έφαγε ο,τι ήθελε και είχε καλό μεταβολισμό*. άρχισα να τρέχω (έχει πολύ όμορφα αγόρια το γήπεδο κορίτσια). Νομίζω έχω ερωτευτεί τα αθλητικά παπούτσια μου που είναι και κακάσχημα by the way. Και χωρίς να με νοιάζει πια, έφτασα να έχω χάσει 25 κιλά μέσα σε 8 μήνες. Σταμάτησα να τρώω γαλακτοκομικά και αλεύρια γενικά. Είμαι απ αυτές που δεν τρελαίνονται για γλυκό (εκτός από το καταπληκτικό μου τσηζκέικ και τη λευκή κραντς) αλλά μ'αρέσει το φαγητό. Και μ'αρέσει που δε ζορίστηκα καν. Και μ'αρέσει που δε ζορίζομαι καθόλου. Και μ'αρέσει που ξυπνάω στις 6.30 και καμιά φορά τρέχω μαζί με ηλικιωμένους (με νικούν κατά κράτος).Και μαρέσει που ξαναφόρεσα 36 νούμερο παντελόνι. και μ'αρέσει που σταμάτησα να είμαι υπερβολική. ΥΠΕΡΒΟΛΗ (κι αυτό το κρατάμε). και μ'αρέσει που πέτυχα μια μικρή νίκη. 
    Δεν ξέρω αν είμαι πιο ευτυχισμένη απ τον περσινό Αύγουστο. γιατί η εμφάνιση από μόνη της δε μου λεγε ποτέ τίποτα. κι αν θες και την αλήθεια, τις πιο όμορφες ερωτικές σχέσεις μου τις είχα με παραπανίσια κιλά. δεν ξέρω αν θα είμαι πάντα το ήρεμο κορίτσι που είμαι τώρα. ξέρω όμως ότι υπήρξα για μια φορά στη ζωή μου συνεπής απέναντι στον εαυτό μου. κι αυτό δεν το αλλάζω με τίποτα. (καλά ίσως με ένα μπεργκεράκι). Ξέρω ότι το τραγούδι από το λόγω τιμής που μας σημάδεψε την εφηβεία ισχύει στο 100%. "χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, μόνο τρόπο να κοιτάμε".

**ακολουθεί φωτογραφικό ντοκουμέντο. το κείμενο αυτό δε γράφτηκε για να ακούσω μπράβο. ειλικρινά δεν το χρειάζομαι. να λέτε μπράβο στον εαυτό σας. και να λέτε ΑΛΗΘΕΙΕΣ. μόνο έτσι χτίζονται όμορφα πράγματα.**
PS. η αριστερή φωτογραφία είναι κομμένη γιατί δε χωρούσα όλη. φανταστικό. γιόλο.

Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2014

μη μου μιλάς για καλοκαίρια

οπωσδήποτε το καλοκαίρι δεν είναι η εποχή μου. δεν αντέχω τη ζέστη, σιχαίνομαι τα κουνούπια, δε με τρελαίνει ο ήλιος και γενικά ανήκω στους φθινοπωρινούς τύπους.ωστόσο, θεωρώ ότι κάθε άνθρωπος μόλις τελειώνει το καλοκαίρι, κρατάει μέσα του μια φράση, μια εικόνα, ένα τραγούδι, μια στιγμή, που την κουβαλάει μαζί του όλη την υπόλοιπη χρονιά.παρόλο που δεν ονειρεύομαι και αποτελώ συχνά πυκνά μια κυνική φιγούρα, το έκανα κι εγώ το κουμάντο μου και here you are: (εξαλλου ποια είμαι εγώ μήπως είμαι κάποια;)

1.marmari express
το μαρμάρι εξπρές ήταν το πλοίο με το οποίο πήγα και ήρθα στην κύθνο. στην κύθνο πήγα για 4 μέρες με 2 βαλίτσες και δυο τσάντες. ναι είμαι τόσο υπερβολική. ήταν το σημείο αναφοράς μου για φέτος. η βεράντα της αγγέλας όπου χάζευα τη σέριφο και όλο αυτό που έβλεπα δε μπορούσε να μου το πάρει κανείς. η μεσημεριανή μου σιέστα στην ξαπλώστρα και η αέναη προσπάθειά μου να τελειώσω το ίσλα μπόα. 3 στιγμές αληθινής ευτυχίας και 1 φωτγραφικό κλικ που δε θα το ξεχάσω. καλά τίποτα δε θα ξεχάσω.παρά το γεγονός ότι κόντεψα να πνιγώ στο γυρισμό με το πλοίο της αγάπης, ομολογώ ότι θα έχω πάντα στο μυαλό μου τη Μακρόνησο υπό γωνία μέσα στο μαρμάρι εξπρές.

2. μπύρες
πρέπει να ήπια 214 μπύρες και να έχω κατουρήσει συνολικά 1.465 λεπτά. η μόνιμη φράση της ολυμπίας ηταν "πάλι μεθυσμένη είσαι;" παρά τα αρνητικά αποτελέσματα του αλκοτέστ ομολογώ πώς υπήρξα μεθυσμένη απο ηρεμία. χαζεψα και γέλασα τόσο πολύ που μόνο η λώρα απ το μικρό σπίτι στο λιβάδι θα με καταλάβαινε. κι εκεί συνειδητοποιέις οτι δε χρειάζεσαι πολλά πράγματα για να νιώσεις καλά. ησυχία, ηρεμία και ένα κουτάκι μαγιονέζα.

3. αντίπαρος 
τι να πω για την αντίπαρο; τη χαρακτήρισα "ανώτερη των προσδοκιών' μου, της έδωσα συγχαρητήρια και τη διαβεβαιώ ότι από τις βουτιές έχω πιει τη μισή της θαλασσοακτή. δε θα ξεχάσω τις φώτος κάτω απ το νερό που δε μπόρεσα ποτέ να βγάλω. δε θα ξεχάσω τη στιγμή στο σεντόνι με τη βιβή, δε θα ξεχάσω που έτρεξα ξυπόλυτη σε μία τούνδρα και κάηκε το πέλμα μου, δε θα ξεχάσω τα πρωινά στη βεράντα με τη μπι μπι και τη μικ. δε θα ξεχάσω ότι δεν ήθελα να φύγω.

4. caribou-jamelia
ειλικρινά αρρωστημένο τραγούδι. το ακούω και ανατριχιάζει κάθε μου σημείο. κλείνω τα μάτια και η μελωδία του μου θυμίζει cucumber martinis, θάλασσα, χάδια, μυρωδιές, ατέλειωτο χορό και υπόσχεση για κάτι όμορφο. δεν ξέρω αν το χεις πάθει ποτέ. ένα τραγούδι να σου δίνει μια υπόσχεση. εγώ ακούγοντας το, έδωσα μια υπόσχεση στον εαυτό μου. τίποτα να μην είναι λιγότερο απ αυτό που αντέχω.

5. get your shit together aka συμμαζέψου
φράση από μια σειρά που ξεκίνησα να παρακολουθώ με πρωταγωνιστή τον υπερθεό harvey specter και μπλα μπλα μπλα που καθεμιά μας βλέπει και λιώνει αλλά που ίσως να μην ήθελε για γκόμενο γιατί, μεταξύ μας κορίτσια, ποια αντέχει τόση τελειότητα; με τη φράση αυτή ανασκουμπωθήκαμε και γυρίσαμε πίσω στα γραφεία μας με μία χαρμολύπη. γι αυτά που τέλειωσαν, γι αυτά που χάσαμε, γι αυτά που ξεχάσαμε. προσωπικά έχω ένα χαμόγελο. γιατί απλώς βαρέθηκα να μην έχω. και θα χω κι άλλο. γιατί ένα ίσον κανένα. κατάλαβα ότι όλα είναι καλύτερα αν έρχονται όταν πρέπει. 
έρχεται το φθινόπωρο. έτσι πρέπει.



Πέμπτη 5 Ιουνίου 2014

Τρέξιμο (το)

Εντάξει αδιαμφισβήτητα το τρέξιμο έχει γίνει λίγο το trend της εποχής μας, λίγο έτσι της μοδός, κι αυτό αρκεί για να το αρχίσεις. Για να το συνεχίσεις όμως απαιτεί και το κάτι παραπάνω. Αλλά ας μη μακρηγορώ.

Εμένα προσωπικά αν με έβλεπες πριν 5 μήνες, θα σου λεγα  ότι το τρέξιμο το σιχαίνομαι και οτι δε μπορώ να κάνω πάνω από ένα γύρο στο γήπεδο. Μέχρι εδώ  όλα αλήθεια και όλα καλά. Για προσωπικούς λόγους που δεν είναι της παρούσης, έπρεπε να σταματήσω τη γιόγκα και γενικά τη γυμναστική και να κάτσω σπίτι μου. Καλύτερα να με σκότωνες. Είμαι οριακά νευρογενής παράγοντας της γυναικείας φύσης που σημαίνει ότι θα χα κάνει το σπίτι λαμπόγυαλο αν καθόμουν χωρίς να κάνω κάτι.Μου τη βάρεσε λοιπόν πήρα τα ακουστικά μου και άρχισα να περπατάω. Μέρα με τη μέρα όλο και πιο γρήγορα. Είχα στο μυαλό μου η φουκαριάρα τη τζουμελέκα. για τρέξιμο βέβαια ούτε λόγος. είπαμε, το σιχαίνομαι. 
Περνώντας ο καιρός εξακολουθούσα να μην καταλαβαίνω τι είναι πια αυτό το τόσο συναρπαστικό που μπορεί να εξιτάρει έναν άνθρωπο που τρέχει, τρέχει και τρέχει έτσι χωρίς σταματημό. Κι επειδή είμαι περίεργη, είπα θα το δοκιμάσω κι εγώ. Κάνω ένα γύρο, τίποτα. Με πονούσαν τα πόδια μου, λαχάνιαζα, δεν έβρισκα την ευεξία πουθενά. μα πουθενά όμως. Έβρισκα χίλιες δυο δικαιολογίες, ότι τάχα είχε ζέστη, ότι με πονούσε η μέση μου, ότι με βουλιάζει το ταρτάν. Άρχισα να πηγαίνω στις 7 το πρωί, πάλι μηδέν εις το πηλίκο. Ντάξει μην είμαι και υπερβολική, είχα καταφέρει να κάνω 3 γύρους. και μετά να τρώω τρεις γύρους.
Ώσπου άρχισα να θέλω να πηγαίνω για τρέξιμο. μη με ρωτήσεις πώς. λογικά είναι μηχανισμοί του σώματος. ή η κακιά στιγμή, όπως θες πες το. Άρχισα να τρέχω, να τρέχω, να τρέχω. Και κατάλαβα γιατί όλο αυτό είναι εθιστικό. Το τρέξιμο είναι η μόνη στιγμή, μετά τον ύπνο και την τουαλέτα, που βρίσκεσαι απέναντι στον εαυτό σου. Αδειάζεις. Προσπαθείς. Γίνεσαι καλύτερος. Έχεις στόχο. (αν δεν έχεις στόχους είσαι μισός άνθρωπος). Τελειώνεις, πέφτεις κάτω απ την κούραση και δεν είσαι κουρασμένος. Σε πονάνε τα πόδια σου και δε σε πονάνε. Θες να βάλεις τα κλάματα απ την κούραση αλλά γελάς. Δεν ξέρω, λογικά κάπως θα εξηγείται επιστημονικά αυτό.Ορμόνες, ορμόνες, ορμόνες. 
Σήμερα, πέντε μήνες μετά, 18 κιλά λιγότερα, 10 μονάδες ευτυχέστερη νομίζω ότι θα παραθέσω λόγους για τους οποίους πρέπει να βγείτε στο πεζοδρόμιο.-με την καλή έννοια.
10. Τρέχεις γιατί τρέχουν όλοι οι φίλοι σου.Τι; όλοι μαζί κι ο ψωριάρης χώρια;
9. Τρέχεις γιατί έχουν βγει υπέροχα αθλητικά παπούτσια (διαφημίσεις δεν κάνουμε) που αξίζει να τα έχεις στη ντουλάπα σου
8. Τρέχεις γιατί το σπότιφάη σου, σου προσφέρει στιγμές τρέλας και ηδονής.
7. Τρέχεις γιατί πήρε πρωτιά ο σύριζα στις ευρωεκλογές.
6. Τρέχεις για να ξεχάσεις.
5. Τρέχεις γιατί σμιλεύεις τους γλουτούς σου. (aka φτιάχνεις ωραίο κώλο girl)
4. Τρέχεις γιατί ενεργοποιείται αυτός ο ριμάδης ο μεταβολισμός και θα το φας με λιγότερες τύψεις το παγωτό φερέρο που ονειρεύεσαι Λουκία μου.
3.Τρέχεις γιατί είναι τζάμπα και εν αντιθέσει με τα λοιπά, το τζάμπα δεν πέθανε.
2. Τρέχεις γιατί η κατερίνα θάνου είναι κακάσχημη αλλά τα χει με τον αλέξανδρο παρθένη.
1.Τρέχεις γιατί αγαπάς τον εαυτό σου και αγαπάς τον εαυτό σου γιατί τρέχεις.

p.s για να μη φανώ λες και είμαι τίποτα ζεμπρεσελασιέ, δε θα τρέξω και στο σπάρταθον.
run for your life.

Πέμπτη 2 Ιανουαρίου 2014

Χωρίς Τίτλο.

Άλλαξε ο χρόνος.Πάντα μου γεννιόταν το ερώτημα γιατί να μην έχουμε γενέθλια όλοι την πρώτη Γενάρη να τελειώνουμε και να ξέρουμε ότι μεγαλώνουμε όλοι την ίδια μέρα. Πάντα καταλάβαινα οτι αυτό που σκέφτομαι ήταν ανόητο. Κι έτσι κυλούσαν οι μέρες και οι χρονιές.Νομίζω ότι δε θα μπώ σε διαδικασία απολογισμού. Αυτό το κάνει κανείς όταν κάτι τελειώνει, εγώ θεωρώ ότι τώρα άρχισε.
Ωστόσο έχω να σας πω μια ιστορία που την άκουσα κι εγώ και νομίζω ότι αξίζει να την ξέρετε κι εσείς.
Μια φίλη αντιμετώπισε μες στη χρονιά ένα πρόβλημα υγείας. Απ αυτά που δεν τα λες και σοβαρά αλλά δεν είναι και παίξε-γέλασε. Στο πρώτο άκουσμα της διάγνωσης νόμιζε ότι έπαθε πανικό. Ότι δεν άκουγε καλά. Ότι τελοσπάντων αποκλείεται να έχει συμβεί σ εκείνη. Είχε όμως συμβεί σε εκείνη. Η διαδικασία της διάγνωσης πήρε κάνα μήνα με μια σειρά από εξετάσεις και μια καθημερινή ψυχολογική αστάθεια. Κατέληξαν. Δεν είναι κάτι σοβαρό. Πρέπει να γίνει χειρουργείο όμως για να μην προκαλείται πρόβλημα. Η κοπέλα εκείνη είναι νευρόσπασμα. Είναι άτομο που μες στη μέρα θα θελε κι άλλες ώρες για να έχει να κάνει πράγματα. θα θελε να χει δέκα χέρια και είκοσι πόδια για να τα προλαβαίνει όλα.Έπρεπε να σταματήσει ο,τι έκανε. Να μην κουράζει το πόδι της -εκεί ήταν το πρόβλημα-, να μην ταλαιπωρείται. όταν τη ρώτησα πώς αισθάνεται με όλο αυτό που της έτυχε μου απάντησε "ήρθε η ώρα να ηρεμήσω. αυτή είναι η δοκιμασία μου". Καλά δε φοβήθηκε μην είχε κάτι πολύ σοβαρό; δε φοβήθηκε μην πεθάνει;σκέφτηκα. "Καλά, δεν ήταν και για να πεθάνω. ούτε καν. Το σκέφτηκα όμως" μου είπε. "Αλλά όχι, δε φοβήθηκα μην πεθάνω. Στεναχωρήθηκα μόνο για τη θλίψη που θα προκαλούσα στους κοντινούς μου ανθρώπους". Και πώς το πέρασες όλο αυτό;τη ρώτησα. "Το πέρασα με όλους αυτούς πουν αγαπάω. Που ήταν πιο πολλοί απ όσοι νόμιζα. Που κατάλαβα ότι όλα αυτά τα χρόνια μέσα στα λάθη μου, κράτησα κοντά μου πολύ σπουδαία άτομα. Που μου έδωσαν περίσσευμα απ το κουράγιο τους.Που μου χάρισαν το κουράγιο τους. Που μου έδωσαν να καταλάβω ότι δεν είναι τυχαίο που προχωράμε παρέα".
Και δεν αναρωτήθηκες γιατί σε μένα; τη ρώτησα. Ξέρεις επειδή όλοι όταν μας συμβαίνει κάτι που δεν περιμένουμε, αναρωτιόμαστε γιατί σε μένα. "όχι, ποτέ. καλύτερα σε μένα, είπα. καλύτερα σε μένα που μπορώ. καλύτερα σε μένα που χρειάστηκα ένα χαστούκι για να συνέλθω.καλύτερα σε μένα που θα τα καταφέρω σιγά-σιγά"
όταν τελειώσαμε τον καφέ, τη ρώτησα και σε τι σε βοήθησε όλο αυτό;
"Άρχισα να χαίρομαι μέχρι και για τον κάδο σκουπιδιών που έβλεπα έξω απ το σπίτι μου.Άρχισα να καταλαβαίνω πόσο σοκαριστικά όμορφο είναι να χαμογελάς και να μην υπάρχει τίποτα ψεύτικο σε όλο αυτό. Άρχισα να προσπαθώ να αγαπάω ο,τι μπορεί να αγαπηθεί. Άρχισα να χαίρομαι που δουλεύω σ'αυτο το σκατογραφείο. Άρχισα να προσπαθώ να δικαιολογώ τους ανθρώπους για ο,τι τους συμβαίνει. Άρχισα να μη ντρέπομαι για ο,τι νιώθω. Άρχισα να μη με νοιάζει"
Της χάρισα ένα cd με τραγούδια γραμμένα από μένα για να τα ακούει στο αμάξι. Το πρώτο ήταν το "σε θέλω" της μοσχολιού. από παλιά της αρέσει πολύ αυτή, αν δεν κάνω λάθος.Που δεν κάνω.
Καλή χρονιά να έχετε.