Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011

Φόβος και Παράνοια στο Λας Γκρέκας.

Είχα αποφασίσει να ονομάσω αυτό το post "α-ν-ασφάλεια" αλλά αποφάσισα ότι ο φόβος τα περικλείει όλα και μου πάει και καλύτερα.Οι 30 Σπαρτιάτες έφτασαν κούτσα κούτσα στο Σύνταγμα ως ένδειξη φόβου και διαμαρτυρίας στη σάπια πολιτική και οικονομική συγκυρία που βιώνουμε.Η κυρία του τέταρτου ορόφου τσακώθηκε πάλι με το παιδί της σκληρά κι αυτό από φόβο έκλαιγε ακατάπαυστα.Η Χ. πήρε σβάρνα τους γιατρούς λόγω αρρωστοφοβίας και ο Σ.αποφάσισε να χωρίσει.
Όλες οι καταστάσεις έχουν κοινό παρονομαστή το φόβο και την ανασφάλεια, και όλη μας η ζωή κατευθύνεται και από αυτά τα συναισθήματα.Σε πόσες σχέσεις έχουμε μείνει λόγω ανασφάλειας, πόσα ηλίθια αφεντικά δεν έχουμε "διαολοστείλει" ενώ είναι για δέσιμο, με το φόβο της απόλυσης; Πόσα πράγματα έχουμε χάσει στη ζωή μας λόγω της εκάστοτε φοβίας μας;Πόσες στιγμές και πρόσωπα έμειναν μέσα μας σαν φωτογραφικό κλικ γιατί δεν είχαμε ποτέ την ευκαιρία λόγω των κόμπλεξ μας να τους δείξουμε ποίοι είμαστε στ'αλήθεια; Άραγε να υπάρχουν απαντήσεις σε όλα αυτά;Άραγε ταυτιζόμαστε με τέτοιου είδους γεγονότα;
Είναι όμως πάντοτε κακός ο φόβος;Είναι πάντα αυτό το συναίσθημα που μας δημιουργεί κόμπους στο στομάχι απαραίτητα κακό;
Αν με ρωτήσεις θα σου πω, κατ'αρχήν Όχι.Ανέκαθεν οι κοινωνίες και οι άνθρωποι χρειάζονταν ένα όριο μέσα στο οποίο μπορούσαν να δράσουν.Πέρα από 'κει υπήρχε τιμωρία. Από φόβο λοιπόν για να μην τιμωρηθούν και επέκταση χλευαστούν δεν έπρατταν τα μη επιτρεπόμενα.Με αυτόν τον τρόπο θεσπίστηκαν οι νόμοι και τα όρια.
Πέρα όμως απ τους νόμους του συνόλου, υπάρχουν και οι νόμοι οι δικοί μας οι προσωπικοί.Αυτοί που μας καθορίζουν τις σχέσεις μας με τους άλλους αλλά και με εμάς τους ίδιους.όποιος καταπατά λοιπόν αυτούς τους νόμους μας δημιουργεί αυτόματα φόβους και ανασφάλειες.Και αυτοί με τη σειρά τους μας κρατάνε πίσω και δε μας πάνε μπροστά.Η λύση λοιπόν δεν είναι ποτέ και για κανέναν η ίδια.Πρέπει όμως κατά τη γνώμη μου να "κρύβεται" πίσω από τη μάσκα του σεβασμού.Αν η μάνα σεβόταν το παιδί της δε θα το μάλωνε, αν το αφεντικό σεβόταν τον υπάλληλό του, δε θα τον έβριζε, ,αν σέβεσαι τον εαυτό σου, δε φοβάσαι, μόνο προχωράς.
Για μένα ο φόβος και η ανασφάλεια είναι τα φρένα που με ελέγχουν.Πρόσεχε, δε με σταματάνε, με ελέγχουν.Έχω μπόλικα, αλλά προσπαθώ να τα χρησιμοποιώ σωστά.Προσπαθώ να τα κουβαλάω πάνω μου αλλά να μη με πηγαίνουν αυτά.Προσπαθώ να τα χρησιμοποιώ και να μη με χρησιμοποιούν.Προσπαθώ με τον καιρό να τα αγαπήσω.
Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται σαν ιστορίες για αγρίους αλλά ποιος θα μου απαγορεύει να τις διηγούμαι; Ποιος θα μου απαγορεύσει να βάζω τα όρια που θα μου δημιουργήσουν τη ζωή που θέλω;Τα όρια που θα περιορίζουν τους φόβους μου;
Ο Σ.μου είπε ότι χώρισε, και ακούστηκε ανακουφισμένος.Σαν κάτι να τον κρατούσε πριν που ίσως και μόνος του να το είχε δημιουργήσει.Δε φταίνε πάντα και για όλα οι άλλοι.Βρήκε κατά τη γνώμη μου τον τρόπο να οριοθετήσει τα θέλω του.Και ακούστηκε καλά,και αυτό έχει τελικά σημασία..Η μαμά του τέταρτου ορόφου μετά τον καβγά έδειξε να καταλαβαίνει το λάθος της και πήρε το μικρό της να το πάει μια βόλτα και ο κύριος Κ.,το αφεντικό, ζήτησε συγγνώμη στον υπάλληλό του για τις κουβέντες που είπε πάνω στα νεύρα του.
Βλέπεις; Καμιά φορά το πράγμα σε πάει από μόνο του.Μη φοβάσαι..

*Το παραπάνω αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας.Τα πρόσωπα και οι καταστάσεις ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα..Ή μήπως έχουν;

Σάββατο 18 Ιουνίου 2011

Tο αβγό θέλει πιπέρι κι η αγάπη καλοκαίρι.

Το αφήνεις 4 λεπτά αφού πάρει βράση και έχεις έτοιμο το τέλειο αβγό, κατά τη γνώμη μου.Αλάτι και μπόλικο πιπέρι, χωρίς πιπέρι το αβγό δε νοστιμεύει. Ανάλογα με τις ορέξεις γίνεται μελάτο, ποσέ, βραστό, σφικτό, ομελέτα.Έτσι κι οι έρωτες, άλλοι μελάτοι άλλοι σφικτοί άλλοι με μπόλικο ασπράδι κι άλλοι πολλές φορές ωμοί.όπως σου 'ρχονται έτσι σου φεύγουν.Κάθε άνθρωπος έχει την εποχή του και τον τρόπο του.Εγώ για παράδειγμα είμαι χειμώνας.Με το που θα με δεις βρωμάω χειμώνα από μακριά.Μουντή το πρωί, παγωμένη συχνά και όταν  ανάβει το "καλοριφέρ" μου, ζεσταίνω.Δεν τη θέλω την άνοιξη και σίγουρα δε με θέλει κι αυτή.
Υπάρχουν άνθρωποι όμως που μυρίζουν καλοκαίρι.Γελάνε, τρελαίνονται, χαρά θεού.Κι ο έρωτας, για μένα, είναι καλοκαίρι.όταν ο άνθρωπος ερωτεύεται αλλάζει μυρωδιά, αλλάζει χρώμα αλλάζει όψη, γίνεται ρε παιδί μου αυτά τα ατέλειωτα καλοκαιρινά βράδια που δε θες με τίποτα να τελειώσουν.Γίνεται παγωτό χωνάκι και καμιά φορά καρπούζι με τα σπόρια.Σε ξεσηκώνει και μυρίζει παγωμένη μπύρα.Κάπως έτσι το χω στο νού μου και έτσι απαιτώ να ναι κιόλας.Κι όταν αρχίζει να περνάει γίνεται φθινόπωρο και μετά χωρίζεις και έχουμε χειμώνα και τούμπαλιν.
Αυτό όμως που χρειάζεσαι για μένα είναι λίγο πιπέρι.Τίποτα δεν είναι το ίδιο αν δεν το νοστιμίσεις με το σωστό τρόπο.Γιατί και το πιπέρι μαύρο είναι αλλά είναι το μαύρο που τελικά βοηθάει.Δεν είναι κατάρα το μαύρο αν μάθεις να το χρησιμοποιείς έτσι όπως πρέπει.Μην τα βλέπουμε όλα μαύρα πια.Έτσι κι ο χειμώνας.Άν του βάλεις λίγο πιπέρι θα αλλάξει, κι όταν αλλάξει θα πάρει κι εσένα μαζί του και θα σε κάνει καλοκαίρι.Και θές να σαι καλοκαίρι για όλα τα παραπάνω.
Δεν είμαι τόσο ρομαντική αλλά πιστεύω στις εποχές και θεωρώ ότι πρέπει να τις έχουμε όλες μέσα μας τελικά, καθεμιά για το σκοπό της.
Πάω να φάω το αβγό μου.Μπόλικο πιπέρι και σχεδόν μελάτο.

Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011

Φίλος έδωσε σε φίλο τριαντάφυλλο με φύλλο.

.."Θα κατέβω την Πέμπτη,για καλοκαίρι..".είπε η φίλη και έκλεισε το τηλέφωνο.
Μικρές ρωτούσαμε συνεχώς,πόσες φίλες έχεις, και παρακαλούσαμε να έχουμε τις πιο πολλές για να κερδίσουμε.Τώρα παρακαλάω να έχω δύο μετρημένες για να έχω και το κεφάλι μου ήσυχο.Προσωπικά έχω πολλούς φίλους άντρες..Θες επειδή μικρό ήμουν αγοροκόριτσο, θές επειδή ήμουν άσχημο και με έκαναν τ'αγόρια παρέα, θές επειδή ήταν ο μόνος τρόπος να πλησιάσω αγόρι αφού ήμουνα σα μπάλα με μεγάλα φρύδια..Πάντως με τ'αγόρια τα πήγαινα καλά.Κι έτσι απέκτησα και αντρικές άμυνες.
Μεγαλώνοντας έγινα μανδάμ και άρχισα να κάνω παρέα με κοπέλες.Μ'άρεσε.Καλλωπιζόμασταν ανταλλάσσαμε αλληλογραφίες,λέγαμε για τα φλέρτ του γυμνασίου.Μετά χανόμασταν, αλλάζαμε παρέες και φτου κι απ την αρχή.
Το φαινόμενο της παλιρροϊκής φιλίας το παρατηρώ μέχρι και σήμερα και με θλίβει που και που.Γιατί με άτομα που μοιράζεσαι τη ζωή σου να μη μιλάς μετά;Γιατί φίλες που κλαίγατε μαζί, που κάνατε κοπάνες μαζί, που περπατούσατε ατέλειωτες ώρες μαζί σχεδιάζοντας τις ζωές σας, τώρα να ψάχνεις να τις βρεις στο facebook;Γιατί φίλους, που σε συμβούλευαν για γκομενικά, που τους έλεγες τί να βάλουν πριν βγούν ραντεβού με την κοπέλα τους, που τους ερωτεύτηκες και σου πέρασε, που δεν τους ερωτεύτηκες και δε σου πέρασε, τώρα να λέτε ένα ξερό γεια;
Γιατί; Γιατί έτσι πρέπει.Παλιότερα δε θα το δεχόμουν αυτό.Σήμερα η απάντηση αυτή αποτελεί κάθαρση.Πράγματι έτσι πρέπει.Γιατί όλοι αυτοί σε έκαναν σήμερα να έχεις επιλέξει πέντε φίλους-που λέει ο λόγος- μετρημένους στα δάχτυλα και να ξέρεις ότι δε θα χρειαστεί να τους ψάξεις στο fbook, δε θα μιλάτε μόνο Χριστούγεννα και Πάσχα γιατί είναι εκεί.Σήμερα, συνέχεια, πάντα, ευτυχώς.Και γιατί είσαι κι εσύ εκεί.Γιατί πρέπει να ξέρεις τί μπορεί να σου δώσει κάθε άνθρωπος, μέχρι που μπορεί να φτάσει, και μέχρι που εσύ θές να τον φτάσεις.
Προσωπικά στάθηκα τυχερή.Η έτσι θέλω να πιστεύω για να κοιμάμαι ήσυχη.
Χτυπάει το τηλ, είναι η Χ............φίλη μου εδώ και δεκαέξι χρόνια.Θα κανονίσουμε το σαββατοκύριακό μας.Έφυγα..

Τρίτη 14 Ιουνίου 2011

0049.

Τα πιο σημαντικά γεγονότα της ζωής μας κρύβονται πίσω από ένα κουδούνισμα.Κουδούνι, τηλέφωνο,μήνυμα .Πολλές φορές αναρωτιέμαι τί μπορεί να μας "φυλάει"ένα τηλεφώνημα.Έτσι και σήμερα.Χτύπησε το σταθερό μες στο μεσημέρι και είδα τον κωδικό 0049.Γερμανία.Δεν το πρόλαβα.Θα ήταν για μια δουλειά του μπαμπά, σκέφτηκα.Ναι απαντάω ακόμη στα τηλ του σπιτιού.Ναι μένω ακόμη με τους δικούς μου.Ανήκω κι εγώ σ'αυτή τη γενιά των καλομαθημένων παιδιών, αλλά να μην επεκταθώ.
Αναστατώθηκα που λες προς στιγμή με το τηλέφωνο. Αναρωτιέμαι όμως γιατί σε κάθε απρόσμενο ήχο τηλεφώνου οι άνθρωποι αντιδρούμε έτσι.Μάλλον γιατί δεν είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τίποτα που δεν περιμένουμε.Δε μπορούμε να δεχτούμε το απρόσμενο.Δεν το χουμε καν στο νου μας ρε παιδί μου.Κάτι σαν ξόρκι που δεν ανήκει στη φυλή μας. Λες και αν σηκώσουμε το τηλέφωνο κάποιος θα χει πάθει κάτι κακό. Λες και αυτό θέλουμε κατά βάθος για να ικανοποιήσουμε τους φόβους μας.
Τελικά το τηλ από Γερμανία δεν ήταν για δουλειά του μπαμπά.Η κόρη ενός φίλου μας γέννησε δίδυμα και πήραν να μας πουν τα ευχάριστα.Έκλεισα το τηλ και χαμογέλασα.Το κλισέ "το νόμισμα έχει δυο πλευρές" για κάποιο λόγο μας στοιχειώνει εδώ και χρόνια.
Στη ζωή δεν υπάρχει μόνο άσπρο ή μαύρο, εγώ βλέπω και γκρι.Θα βλέπω και γκρι.
Πάω να πάρω πίσω στη Γερμανία, να τους συγχαρώ για τα ευχάριστα.0049.....

Πρώτη μέρα στο σχολείο.

14 Ιουνίου.Σήμερα στα σχολεία θα παίζουνε μπουγέλα τα παιδάκια για να λήξει έτσι κι αυτή η σχολική χρονιά.Σήμερα αποφάσισα να αποκτήσω μπλογκ.όχι επιταγών.Διάλεξα την ονομασία Str-a γιατί είναι ο,τι κατάλοιπο έχω απ τα φοιτητικά μου χρόνια.Στρ-ιμένο Ά-ντερο.Έτσι με φώναζαν.Δίκαια.Έχω το άγχος που είχα την πρώτη μέρα στο σχολείο, όταν αποφοίτησα, όταν έδινα εξετάσεις στο πιάνο..σε όλα τελοσπάντων.Δεν τα πάω καλά και με τους προλόγους, αυτό είναι προτέρημα των ανδρών.Καλή σχολική χρονιά λοιπόν, πάω να αγοράσω στυλό, μαρκαδόρους τέμπερες, μπλοκ ακουαρέλα και να αρχίσω να χρωματίζω πού και πού την καθημερινότητά μου.