Φόβος και Παράνοια στο Λας Γκρέκας.

Είχα αποφασίσει να ονομάσω αυτό το post "α-ν-ασφάλεια" αλλά αποφάσισα ότι ο φόβος τα περικλείει όλα και μου πάει και καλύτερα.Οι 30 Σπαρτιάτες έφτασαν κούτσα κούτσα στο Σύνταγμα ως ένδειξη φόβου και διαμαρτυρίας στη σάπια πολιτική και οικονομική συγκυρία που βιώνουμε.Η κυρία του τέταρτου ορόφου τσακώθηκε πάλι με το παιδί της σκληρά κι αυτό από φόβο έκλαιγε ακατάπαυστα.Η Χ. πήρε σβάρνα τους γιατρούς λόγω αρρωστοφοβίας και ο Σ.αποφάσισε να χωρίσει.
Όλες οι καταστάσεις έχουν κοινό παρονομαστή το φόβο και την ανασφάλεια, και όλη μας η ζωή κατευθύνεται και από αυτά τα συναισθήματα.Σε πόσες σχέσεις έχουμε μείνει λόγω ανασφάλειας, πόσα ηλίθια αφεντικά δεν έχουμε "διαολοστείλει" ενώ είναι για δέσιμο, με το φόβο της απόλυσης; Πόσα πράγματα έχουμε χάσει στη ζωή μας λόγω της εκάστοτε φοβίας μας;Πόσες στιγμές και πρόσωπα έμειναν μέσα μας σαν φωτογραφικό κλικ γιατί δεν είχαμε ποτέ την ευκαιρία λόγω των κόμπλεξ μας να τους δείξουμε ποίοι είμαστε στ'αλήθεια; Άραγε να υπάρχουν απαντήσεις σε όλα αυτά;Άραγε ταυτιζόμαστε με τέτοιου είδους γεγονότα;
Είναι όμως πάντοτε κακός ο φόβος;Είναι πάντα αυτό το συναίσθημα που μας δημιουργεί κόμπους στο στομάχι απαραίτητα κακό;
Αν με ρωτήσεις θα σου πω, κατ'αρχήν Όχι.Ανέκαθεν οι κοινωνίες και οι άνθρωποι χρειάζονταν ένα όριο μέσα στο οποίο μπορούσαν να δράσουν.Πέρα από 'κει υπήρχε τιμωρία. Από φόβο λοιπόν για να μην τιμωρηθούν και επέκταση χλευαστούν δεν έπρατταν τα μη επιτρεπόμενα.Με αυτόν τον τρόπο θεσπίστηκαν οι νόμοι και τα όρια.
Πέρα όμως απ τους νόμους του συνόλου, υπάρχουν και οι νόμοι οι δικοί μας οι προσωπικοί.Αυτοί που μας καθορίζουν τις σχέσεις μας με τους άλλους αλλά και με εμάς τους ίδιους.όποιος καταπατά λοιπόν αυτούς τους νόμους μας δημιουργεί αυτόματα φόβους και ανασφάλειες.Και αυτοί με τη σειρά τους μας κρατάνε πίσω και δε μας πάνε μπροστά.Η λύση λοιπόν δεν είναι ποτέ και για κανέναν η ίδια.Πρέπει όμως κατά τη γνώμη μου να "κρύβεται" πίσω από τη μάσκα του σεβασμού.Αν η μάνα σεβόταν το παιδί της δε θα το μάλωνε, αν το αφεντικό σεβόταν τον υπάλληλό του, δε θα τον έβριζε, ,αν σέβεσαι τον εαυτό σου, δε φοβάσαι, μόνο προχωράς.
Για μένα ο φόβος και η ανασφάλεια είναι τα φρένα που με ελέγχουν.Πρόσεχε, δε με σταματάνε, με ελέγχουν.Έχω μπόλικα, αλλά προσπαθώ να τα χρησιμοποιώ σωστά.Προσπαθώ να τα κουβαλάω πάνω μου αλλά να μη με πηγαίνουν αυτά.Προσπαθώ να τα χρησιμοποιώ και να μη με χρησιμοποιούν.Προσπαθώ με τον καιρό να τα αγαπήσω.
Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται σαν ιστορίες για αγρίους αλλά ποιος θα μου απαγορεύει να τις διηγούμαι; Ποιος θα μου απαγορεύσει να βάζω τα όρια που θα μου δημιουργήσουν τη ζωή που θέλω;Τα όρια που θα περιορίζουν τους φόβους μου;
Ο Σ.μου είπε ότι χώρισε, και ακούστηκε ανακουφισμένος.Σαν κάτι να τον κρατούσε πριν που ίσως και μόνος του να το είχε δημιουργήσει.Δε φταίνε πάντα και για όλα οι άλλοι.Βρήκε κατά τη γνώμη μου τον τρόπο να οριοθετήσει τα θέλω του.Και ακούστηκε καλά,και αυτό έχει τελικά σημασία..Η μαμά του τέταρτου ορόφου μετά τον καβγά έδειξε να καταλαβαίνει το λάθος της και πήρε το μικρό της να το πάει μια βόλτα και ο κύριος Κ.,το αφεντικό, ζήτησε συγγνώμη στον υπάλληλό του για τις κουβέντες που είπε πάνω στα νεύρα του.
Βλέπεις; Καμιά φορά το πράγμα σε πάει από μόνο του.Μη φοβάσαι..

*Το παραπάνω αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας.Τα πρόσωπα και οι καταστάσεις ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα..Ή μήπως έχουν;