Τρίτη 19 Μαΐου 2015

βερολίνο

Πριν κανένα τρίμηνο μου λέει η Άντα "ρε συ δεν πάμε κανένα ταξιδάκι; έχω ψιλοπήξει". Της απάντησα τότε "δεν ξέρω μωρέ ούτε αν θα χω λεφτά και εντάξει ταξίδι μες στο Μάιο για ποιο λόγο;" "Πάμε Βερολίνο που δεν έχω ξαναπάει εγώ;" μου λέει. Κατουρήθηκα. Είπα ναι χωρίς να ξέρω γιατί πάω, πότε πάω, γιατί ξαναπάω, πότε ξαναπάω. Το Βερολίνο για μένα είναι πάντα ένας προορισμός ζωής. Ντάξει, ξέρω οι γερμανοί δεν είναι φίλοι μας, αλλά το Βερολίνο δεν είναι η υπόλοιπη Γερμανία. Τελευταία φορά πήγα το 2011. Αν με ρωτούσες τις εντυπώσεις μου θα σου απαντούσα, ντάξει δεν είναι κάτι τρομερό -για μένα τίποτα δεν είναι κάτι τρομερό- όμως είναι μια πόλη που θυμόμουν σα να πήγα χθες. Είναι μια πόλη που όταν πας, δεν τη βγάζεις ποτέ απ το μυαλό σου. Είναι μια πόλη που δε χρειάζεται η τέλεια παρέα γιατί είναι η ίδια η τέλεια παρέα. (μακάρι κάποια στιγμή να πω το ίδιο και για τη χαλκίδα. χμμμ)
Με τα λίγα και τα πολλά, έκλεισα να πάω ένα ταξίδι άνευ λόγου που τελικά έφτασα να το περιμένω σαν εξαρτημένη. Όπως έχω ξαναδηλώσει έχω αρρώστια με τα γερμανικά, η αρτιότητά τους μου καλύπτει ένα μεγάλο κομμάτι του ocd μου, τρελαίνομαι για τη γερμανική πειθαρχία, αγαπώ την ιστορία του βερολίνου, μας είναι άλλωστε αρκετά οικεία και τελοσπάντων θυμάμαι να πήγα σε μια πόλη που ήθελα μόνο να ξαναπάω.
Πετούσαμε Παρασκευή πρωί με aegean -εμμονή 1. προσπαθώ να μην πετάω με low budget εταιρίες, κοινώς πρήζω κόσμο- και παρόλο που οκ, δε με λες και τρομερά άνετη με τα αεροπλάνα,πάντα μα πάντα θα ταξιδέψω γιατί οκ yolo κιόλας. Είχαμε, παρόλα αυτά δυο εξαιρετικές πτήσεις, μέχρι που σηκώθηκα να κάνω σκοινάκι στο γυρισμό. Πήγαμε εγώ η Άντα και η Μάνια, η οποία κοιμόταν απ τις 15/5-18/5 παντού συνέχεια και μόνιμα. Cabin crew, ready for takeoff και 3 ώρες μετά "Κυρίες και Κύριοι κάλως ορίσατε στο αεροδρόμιο Τegel του Βερολίνου. Σας ευχόμαστε καλή διαμονή. YEAHHHHHHHHHHH. 
Στο αεροδρόμιο μας περίμενε ο Χ. όπου θα μέναμε στο σπίτι του και γενικώς μας έκανε τη ζωη λίγο πιο απλή απ ό,τι περιμέναμε. Πήγαμε για ένα γρήγορο sightseeing για τα κορίτσια, καθ ότι είχα δηλώσει ότι εγώ τα είχα δει όλα την προηγούμενη φορά και οκ πάμε μόνο για μπύρες και ζωάρα. Πράγματι γυρίσαμε λίγο, αφήσαμε το αμάξι και ξεκινήσαμε να προχωράμε.και να τρώμε. και να τρώμε. και να τρώμε. και να τρώμε. 
Δεν είχε αλλάξει τίποτα. Το βερολινάκι ήταν έτσι όπως το άφησα. Με λίγο πιο πολύ ήλιο. Μια πόλη που οι άνθρωποι έχουν λυμένα τα προβλήματα τους ή τελοσπάντων τα λύνουν στα τεράστια πεζοδρόμιά τους με ένα ποδήλατο. Αν πας βερολίνο, θα κάνεις ποδήλατο. Αρχίσαμε τις κλασσικές βόλτες στην Alexanderplatz, στη Hackescher Markt, στην Unter den Linden και συνεχίσαμε να τρώμε.
Στην Αlexanderplatz που είναι και η κεντρική πλατεία του βερολίνου βρίσκεται και ο περίφημος πύργος της τηλεόρασης (fernsehen tor) που οκ είναι επιβλητικός αλλά δεν είναι και σαν τον πύργο του ΟΤΕ στη Θεσσαλονίκη. αχεμ.
Συνεχίσαμε τις βόλτες και άρχισε να φτάνει η στιγμή που επιθυμήσαμε μπύρα ξύλο και καράτε. οκ μόνο μπύρα. πήγαμε στο ποτάμι (όπου ποτάμι βλ. )
μετά πήγαμε και ξαπλώσαμε σαν τους αλίμονους στα γρασίδια (#teamdexarina)
και αποφασίσαμε εμείς να πάμε μια βολτούλα για ενα παγωτάκι. Το φανταστικό με τους γερμανούς είναι οτι παρόλο που τους μιλάς γερμανικά, σου απαντάνε αγγλικά. Αυτό το παιχνιδάκι κράτησε τρεις μέρες. Εγώ γερμανικά μιλάω, οκ δε θα κάνω διαπραγμάτευση σαν το βαρουφάκη αλλά ένα νερό μπορώ να το ζητήσω. Ίσως και δύο. Ρε γερμανικά εγώ, αγγλικά αυτοί, και φτου κι απ την αρχή. Αλλά δε θα με τρελάνουν. εγώ θα τους τρελάνω. και μετά άρχισα νομίζω να κάνω προτάσεις του τύπου "γεια σας μια μπύρα θα ήθελα, πάρκάρω εκεί ανοίξτε την πόρτα, πού είναι το τραπέζι, μυκονόοοοοος". (εμμονή 2)
Πτώματα γυρίσαμε σπίτι και δεν την πολυπαλεύαμε για έξω. η φράση "τρώμε κάτι και συνεχίζουμε;" μας συνόδεψε παντού. στο σημείο αυτό να προσθέσω πώς αν δεν είστε ο λάτσης ώστε να έχετε εκατομμύρια ευρώ για να χαλάτε MB μην περιμένετε να βρείτε Wi-Fi στο βερολίνο. Κάποιος τους έχει πει ότι είναι του σατανά και δεν έχουν πουθενά. (η αλήθεια είναι ότι δεν το χρειάζεστε. η ζωή είναι καλύτερη χωρίς ίντερνετ. βασικά η ζωή είναι χωρίς ίντερνετ.  και σας το λέει αυτό το ν.1 junkie που θα πάρει σύνταξη αναπηρίας για κάποια ασθένεια στα δάχτυλα λόγω του scroll down.) Στο σπίτι είχαμε τελοςπάντων. Άντα, σ ευχαριστούμε για την υπομονή. 

Και πέφτεις να κοιμηθείς. Κάπως έτσι 
γιατί οι άνθρωποι εκεί ΔΕΝ έχουν κουρτίνες. swag. 
Την επόμενη μέρα σηκώθηκα πολύ πρωί να πάω για τρέξιμο στο Tempelhof (μέναμε Neukoln) και νομίζω ότι αντίκρυσα τον παράδεισο. Ατέλειωτα πάρκα, ηρεμία, ησυχία, ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ;. Αποφασίσαμε τη μέρα μας να την περάσουμε στο μετρό για να δούμε την πόλη λίγο καλύτερα. Σα λιγάκι συγκεντρωτικός τύπος εγώ, είχα βγάλει ένα προγραμματάκι και ξεκινήσαμε για το Bauhaus Archiv, μετά βόλτα στα μαγαζιά (ναι. είμαστε γυναίκες sorry) μετά φαγητά και μετά βόλτα για μπύρες. ΖΩΑΡΑ.
Πέρασα αρκετές ώρες σαυτή τη στάση #διπλης 
αλλά νομίζω ότι δεν έκανα λάθος. Βασικά οι άνθρωποι είναι τόσο οργανωμένοι που δεν κάνεις εύκολα λάθος. Καλό είναι να βγάζετε ημερήσια κάρτα (Tageskarte) για τα μέσα, γιατι σας πιάνουν λίγο τον κώλο με τα απλά εισιτήρια .
Η φώτο στα γρασίδια είναι εικονική διότι έξω είχε 5 βαθμούς και ΚΑΜΙΑ ανοιξη ποτέ. Καλή χρονιά .
Πήγαμε για μπύρες, μπύρες, μπύρες και μόνο μπύρες στη Wasserstrasse και μετά καταλήξαμε σε ένα μπεργκεράδικο (my ass Colibri) που ήταν κάπως έτσι 
και περιμένοντας το μπέργκερ έπαιζες και ένα supermario pro. International Burger το μαγαζί και ο τύπος που δουλεύει ρωτάει ονόματα για να φωνάξει τις παραγγελίες και ήξερε ότι το Ιοκάστη ήταν αρχαίο ελληνικό και όλη την ιστορία του. (μπορεί και να παντρευτήκαμε. δε θυμάμαι. θα σας πω σε εννέα μήνες).
Δεύτερη μέρα που επιστρέψαμε σπίτι αργά σα μεθυσμένες μούμιες και ανάψαμε καλοριφέρ. (Χρήστο σόρρυ, μάλλον είναι αναμμένα ακόμη)
Η Κυριακή μας φέρθηκε λίγο καλύτερα, μια διακριτική συννεφιά και πολύς ήλιος και ξεκινήσαμε με την Ελένη να πάμε στο Kreuzberg, στη Markthalle όπου οι χίπστερς του βερολίνου εκτός από αέναο μπάφο (δεν ξέρω ακόμη πώς μυρίζει, μη με ρωτάτε), πουλούσαν βινύλια και διάφορα τρόφιμα που κ α τ ι είχαν. 

Ακολουθεί μια γραφική φώτο 
Τα κορίτσια μας περίμεναν πάντα γιατι πηγαίναμε παντού για τσισάκια. 
Μετά πήραμε τα πόδια μας και για κακή μας τύχη πήγαμε στο Five Elephant στο Kreuzberg για καφέ και γλυκό. ντάξει, ΠΑΡΤΕ ΤΣΗΖΚΕΙΚ. και μετά ΞΑΝΑΠΑΡΤΕ τσήζκέηκ
Με όσο κουράγιο μας έμεινε ξεκινήσαμε για το Mauerpark στην περιοχή Prenzlauerberg (Άντα, για πες πάλι την περιοχή πώς λέγεται) όπου τις Κυριακές έχει υπαίθριο πάρκο με παζάρια (σαν αυτό στη λαϊκή στο Γουδί), διάφορα λάηβ, ιβεντς και γενικώς κάτι πολύ πολύ όμορφο. Σούπα για τους βερολινέζους, αλλά σαν τουρίστας θα πας. (fun fact, ο κύριος στις τουαλέτες σε χρεώνει 0,50€ και καθαρίζει τις τουαλέτες με ένα πράγμα σαν πατσουλί)

Τι εννοείς αν ήπια μπύρα κι αν κοιμήθηκα;
Συνεχίσαμε το περπάτημα να ξεφουσκώσουμε για να ξαναφάμε. Οι δρόμοι στο prenzlauerberg είναι το 8ο θαύμα του κόσμου. 
Καταλήξαμε στη συμβολή των οδών Danzigerstrasse kai Ebenswaldestrasse για να φάμε αυτό 

(το έβαλα πλάγια στη φώτο μπας και φανεί μικρότερο). και μετά συνεχίσαμε για ποτά στο Wohnzimmer και περάσαμε κι απ το Zu mir oder zu dir. Θα πας και στα δύο. Και θα ρθω κι εγώ μαζί. (Στο Wohnzimmer δε θα ζητήσεις ποτέ νερό. Μ ακούς; ποτέ. Σφηνοπότηρο και κάνει 2€. το φυσάμε και δεν κρυώνει, ΑΛΛΑ έχει wi-fi και είναι μαγαζάρα.)
Μετά ο βασιλιάς της σκόνης (σόρρυ Χρήστο) έχασε το αμάξι και μέχρι να το βρούμε ουρλιάζαμε το "ακρογιαλιές δειλινά" σα να ήμασταν στο φαληράκι Ρόδου γιατί σόρρυ κιόλας αλλά εμείς φέραμε τον τσιτσάνη στο Βερολίνο.
Ξεθεωμένες και πολύ χαρούμενες επιστρέψαμε να ετοιμάσουμε πράγματα γιατι χθες το πρωί επιστρέφαμε στην ελλάδα.
Μπορεί να κούρασε αυτό το πόστ, αλλά νομίζω το έκανα για μένα. Δε θα ξεχάσω τίποτα απ αυτό το ταξίδι. Ούτε τις δυο μου μπόμπες που με έκαναν να περάσω τέλεια, ούτε το βασιλιά της σκόνης, ούτε το Νενάκι. Γιατί καλό το Βερολίνο, αλλά καλύτεροι οι άνθρωποι που σε κάνουν να το αγαπάς. 
Το νερό πανάκριβο, οι τιμές αυξημένες σε σχέση με το 2011 που είχα πάει, αλλά μια πόλη που ίσως σκεφτώ σοβαρά να μείνω μόνιμα. Δεν είμαι αντικειμενική για το Βερολίνο, οπότε μη με ρωτάτε πώς πέρασα. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι γύρισα πιο ευτυχισμένη. Και το χα πολύ ανάγκη. Τα ταξίδια μας είναι οι φωτογραφίες μας (σσ.βγάλε με φώτο μωρή γίδα) αλλά λίγο παραπάνω είναι το τι είδαμε, το τι σκεφτήκαμε, το ποιους σκεφτήκαμε αλλά κυρίως το τι ξεχάσαμε. 
Να ταξιδεύετε. Κι όταν πηγαίνετε Βερολίνο να παίρνετε κι εμένα μαζί.

To αυτό.

ps. Μπόμπα, και του χρόνου να μαστε καλά. κλάψε.