Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2013

Σαβάσανα.

   Πολύ πιθανό να ακουστεί αστείο, για να μην πω γελοίο, αλλά τον τελευταίο μήνα βρήκα την ευεξία. ναι ναι ναι, αυτή που το πρωί τη χτίζαμε και το βράδυ γκρεμιζόταν. Άρχισα να ασχολούμαι με τη γιόγκα. Εντάξει όπως μπορείς να καταλάβεις δεν είμαι και το πλέον αρμόδιο και σοβαρό άτομο για να σου μιλήσω για τις άσανες ή ασάνες (asana στα σανσκριτικά) αλλά νομίζω οτι με τη γιόγκα έχω αρχίσει να ρολλάρω λίγο. Ανάμεσα στα πολλά, στάσεις βουνό, κόμπρα, πολεμιστής, δέντρο και δεν ξέρω γω τι διάολο άλλο, μάθαμε ότι οι άνθρωποι είναι μαθημένοι στα εύκολα. κανείς δε θα καταβάλλει το 100% των δυνατοτήτων του για να ολοκληρώσει το στόχο του. δε θα ζοριστεί ο άνθρωπος, γιατί δε θέλει να κοπιάσει. δίχως όμως κόπο θα μένεις πάντα ένα βήμα πίσω απ την πραγματικότητα. αν μ αυτό είσαι ευχαριστημένος, εγώ πάω πάσο.
    Για μένα, οι άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι γνωρίζοντας τη μισή αλήθεια. έτσι πορεύονται. κι αυτό δυστυχώς έχει σαν αποτέλεσμα μισές σχέσεις, μισές συνεργασίες, μισές δουλειές. άλλοι πάλι είναι ευτυχισμένοι έτσι, κι ίσως να μη χρειάζεται να τους το χαλάσεις. καλό είναι να μην έχουμε απαιτήσεις. δεν ξέρω όμως πόσοι χάθηκαν στο δρόμο για τη μισή αλήθεια. δεν ξέρω πόσοι καταστράφηκαν γιατί δεν ήθελαν να δοκιμάσουν και την άλλη μισή. δεν ξέρω αν την αντέχουν όλοι οι άνθρωποι την αλήθεια. δεν ξέρω αν τελικά η μία δικαιολογία φέρνει την άλλη ή η δειλία φέρνει τη δικαιολογία. έμαθα να μην πρέπει να με νοιάζει.
    όταν λοιπόν η πρακτική-έλα το ξέρω ότι θα ξεράσεις αλλά έτσι λέγεται το μάθημα- φτάνει προς το τέλος της η δασκάλα μας λέει να μείνουμε σε μια στάση που ονομάζεται savasana. η στάση θυμίζει λίγο-πολύ νεκρό και υποτίθεται ότι είναι η στάση που ηρεμείς. στην αρχή μ' έπιαναν γέλια, μετά συνήθισα και τώρα την αποζητώ. και την ηρεμία και τη στάση. στη σαβάσανα λοιπόν, όταν κλείνουμε τα μάτια, μας ζητείται να δημιουργήσουμε μια εικόνα η οποία να μας γεμίζει χαρά και να μας δίνει φως. έχω σκεφτεί λιβάδια, θάλασσες, μια τσάντα hermes, άλλες φορές πίτσα μεξικάνα και την προηγούμενη τρίτη σκέφτηκα μια βόλτα. μια πρωινή βόλτα, κάπου με ήλιο, ίσως πάνω σε ένα βράχο, με ένα ή δύο άτομα- λίγη σημασία έχει-, φορώντας ένα φόρεμα και κλαίγοντας από ανακούφιση ή απο ευτυχία.χαρίζοντας όλα αυτά τα όμορφα πράγματα που έχει μέσα του ένας άνθρωπος και ίσως ζητώντας κάτι. 
   όταν η δασκάλα μας ξύπνησε από τη σαβάσανα μας ρώτησε τί είδαμε. έφτασε και η σειρά μου. τότε εκείνη με ρώτησε "τι ήταν αυτό το κάτι που ζήτησες;" της απάντησα "την ευτυχία μου και την ηρεμία μου" με ρώτησε "και; το πήρες;" της χαμογέλασα και της είπα "οι άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι ξέροντας τη μισή αλήθεια. τα λέμε την άλλη βδομάδα".

Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου 2013

ρεβίθια.

Δεν ξέρω να μαγειρεύω ρεβίθια. ντροπή μου ολόκληρη γαιδούρα. κάνεις κάτι με το νερό απο το προηγούμενο βράδυ και την άλλη μέρα βάζεις και το ρύζι. όπα σόρρυ, αυτό είναι το ρεβιθόρυζο. αν με ρωτήσεις θέλω πάρα πολύ να γράψω τα ρεβίθια με ύψιλον. 
μετακόμισα στο δίπλα γραφείο. αχαχαχαχαχα, είπα ότι θα ανοίξω σπιτικό έτσι.με το νού χορτάινει η κόρη. πέρασε και το καλοκαίρι και άνοιξαν τα σχολεία. ζωή να χουμέ πολύ παγωτό φέτος.όχι δε θα θελα να ξαναπάω σχολείο. με τίποτα. τις μισές φορές απο το άγχος είχα διάρροια. τα παιδιά θα σου πουν. μετά τη γεωμετρία, στατιστικά είχα διάρροια. ανεξήγητα φαινόμενα. η μαύρη τρύπα του λυκείου. μετά θυμήθηκα μια κοπέλα που μας έκλεβε τις ξύστρες. καλά, να μας έπαιρνε λεφτά το καταλαβαίνω, αλλά τις ξύστρες; έτσι ξεκινάνε οι μεταγενέστρες ανωμαλίες του ανθρώπινου νου. μετά θυμάμαι έναν καθηγητή που είχε τόσο μακρύ νύχι που μας έδειχνε χημεία στον πίνακα και φοβόμασταν μην τον τρυπήσει. ίσως και να μου 'λειπε το σχολείο αλλά όχι, όταν διάβαζα για τις πανελλήνιες πήγα ένα βράδυ να κατουρήσω στο κομοδίνο του πατέρα μου. με μεγάλη άνεση τα κατέβασα και κάθισα. τώρα που το σκέφτομαι δεν ξέρω πώς με σήκωσαν. διάβαζα μέσα στην άδεια μπανιέρα ιστορία. με μαξιλαράκι και χυμό πορτοκάλι. ναι μωρέ, έτσι εξηγώ κάποια πράγματα για το σήμερα. δεν έχω προσδιορίσει αν το άγχος είναι έμφυτο ή αν μας το δημιουργούν.
αν ήξερα, θα έβαζα τραγουδάκια στο ραδιόφωνο και θα τους έγραφα όλους.αν ήξερα, δε θα γέμιζα δερματικά απ τα άγχη ούτε θα πάθαινα νεύρωση στομάχου. (να δεις που οι διάρροιες ήταν επειδή δεν καταλάβαινα το πυθαγόρειο). αν ήξερα δε θα γινόμουν πιθανότατα δικηγόρος να μου πέφτουν τα μαλλιά μην τυχόν και χάσω κάποια ημερομηνία. αν ήξερα δε θα αγχωνόμουν για το τι θα γίνει μετά. 
ευτυχώς δεν ξέρω τι συνομωσίες οργώνονται στο ζύμωμα του χρόνου. προσπαθώ να προετοιμάσω τον εαυτό μου ότι θα μου συμβούν δυσάρεστα, οτι δε θα πάνε όλα όπως τα υπολογίζει το κομπιουτεράκι. και δεν είμαι και καλή στα μαθηματικά για να καταλήξω σε συμπέρασμα. προσπαθώ όμως να πιέσω τον εαυτό μου να είναι γενναίος. να είμαι όσο το δυνατόν γίνεται επαρκώς προσδιορισμένη. ελεύθερη.
και κάπου εκεί θα ρθει και το πλήρωμα του χρόνου. θα ρολάρει το πράγμα. όλοι μας έχουμε σκηνοθετήσει με κάποιο τρόπο τη ζωή μας. και είναι γεμάτη απο κόσμο που περνάει, έρχεται, μένει, φέυγει. κι έχουμε τόσα πολλά να πούμε που τα πνίγουμε. κι έχουμε τόσα ευχαριστώ κρυμμένα στο συρτάρι με τις κάλτσες.κι έχουμε τύχη αν έχουμε αισθανθεί κάποτε το κάτι παραπάνω.αυτό που μας έκανε να ακούμε το ίδιο και το ίδιο και ξανά το ίδιο τραγούδι.
αλλά κάτω απ τη μαρκίζα θα βρεθούμε μόνο δύο στο τέλος. και θα βρέχει πολύ. και θα ναι  μια τόσο μεγάλη αγκαλιά που θα κρατήσει μέχρι το ξημέρωμα.
στα ρεβίθια βάζω κάρυ.και σχολείο δε θέλω να ξαναπάω.

Τετάρτη 28 Αυγούστου 2013

μιξτέηπ.

Βιταμίνα Τεκ.1997. όλο μονορούφι.

έχω σβήσει τρεις φορές αυτά που ξεκίνησα να γράφω. Λες να μου τέλειωσαν οι εμπνέυσεις;
Λες να μου τέλειωσαν τα ερεθίσματα;Αυτοί που γράφουν στίχους άρθρα πώς και τα καταφέρνουν;
Ακούω Ελευθερία Αρβανιτάκη "Αναστασία¨ στο backround  μου; πάμε καλά; είμαστε σοβαροί; Ασε που όποτε σκέφτομαι αυτή τη σειρά πρώτον μετανιώνω για την ηλικία του άλκη Κούρκουλου και δέυτερον θυμάμαι πόσο δε μου άρεσε η Μονεμβασιά. Αίσχος. Ένα λακωνικό βοσκοτόπι. Nα μη θυμηθώ που είχα πέσει κόντεψα να γδάρω μέχρι και το μεδούλι μου και πέθανα στον πόνο. Μόνο που αυτός ήταν υπαρκτός πόνος. ή τουλάχιστον ήξερα ότι κάποια στιγμή θα περάσει. Ο άλλος ο πόνος; ο άλλος ο ύπουλος μπαμπούλας που είναι έτοιμος να μας φάει ευχαρίστως;
Ντάξει είναι εμφανές ότι ζούμε χαλεπούς καιρούς και οι μέρες μας είναι ένα αβέβαιο κύμα. Ειλικρινά βλέπω ανθρώπους που πονάνε γύρω μου και λέω χαλάρωσε γιατί δε μας βλέπω καλά. Πολλοί απ τους δικούς μου πόνεσαν πολύ. και με τους δύο πόνους. Κάποια πράγματα τα θεώρησα άδικα να συμβούν.Μετά είπα ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη και αμέσως ηρέμησα γιατί δεν έψαχνα πια μια αιτία να αποδώσω το φερόμενο κατ εμέ ως λάθος. Οχι.δεν υπάρχει δικαιοσύνη. Ορμώμενη από κάτι που έγραψε η Μαριλένα έρχομαι να συμφωνήσω και να βροντοφωνάξω. τιποτα δεν είναι δίκαιο. Αν υπήρχε νομοτέλεια δε θα αρρώσταιναν οι άνθρωποι. Θα λέγαμε την αλήθεια σε αυτούς που αγαπάμε. Δε θα τα κάναμε σκατά. Αδικο. Θα βρίσκαμε τρόπο να πούμε πόσο μας αρέσει κάτι ή πόσο δεν αντέχουμε καταστάσεις. θα παλεύαμε να κερδίσουμε μια καλή θέση στην "καλή μεριά" όπως την ονομάζω. Και δεν υπάρχει δικαιοσύνη γιατί εμείς απο μόνοι μας δεν είμαστε δίκαιοι. Είμαστε εγωιστές και αυτόματα δε μπορούμε να δούμε καθαρά. Αν με ρωτάς, δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό γιατί έτσι χτίζονται οι σχέσεις και οι χαρακτήρες. όταν έμαθα για τη Β. δε στενοχωρήθηκα. το θεώρησα άδικο αλλά δεν αισθάνθηκα ούτε μια φορά ότι τα πράγματα θα πάρουν την "¨κακή μεριά". το ξέρω. και είμαι ήρεμη. γιατί μπορεί. κανείς άλλος στη θέση της δε θα μπορούσε. Και αυτό είναι δίκαιο. τη σκέφτομαι κάθε μέρα. δε θα της το πω. γιατι είναι πολύ λίγο μπροστά σαυτά που έχω για να τη θαυμάζω.και δε φοβάμαι. δε φοβήθηκα ποτέ.
Προσωπικά έχω αδικήσει ανθρώπους και καταστάσεις.και λυπάμαι. όχι γι αυτούς αλλά για μένα. δεν έβλεπα την πραγματικότητα ρίχνοντας από πάνω ένα πέπλο ηρεμίας. όμως η δικαιοσύνη θα σου χτυπήσει την πόρτα. και θα ρθει μια μέρα που θα περάσουν όλα απο μπροστά σου και τότε θα έρθεις αντιμέτωπος με τις ευθύνες. Άρχισαν να μη με νοιάζουν πια οι ευθύνες. Τις ανέλαβα γιατί νιώθω έτοιμη. Αλήθεια μπορεί το χάος να μπει σε μια σειρά; μπορεί να χωρέσει σε μια μπάλα παγωτό; μπορεί να είμαστε έτσι φτιαγμένοι ώστε όλα αυτά που μας συμβαίνουν να είναι δίκαια; μπορούμε να ξέρουμε αν ο πόνος που νιώσαμε συμφωνεί με τη δική μας δικαιοσύνη;
μπορείς να καταλάβεις τι σου είπα;

Τρίτη 28 Μαΐου 2013

Κάτω απ τη μαρκίζα.

   Νομίζω ότι με τόση βίκυ μοσχολιού αυτόν τον καιρό πολύ πιθανό να μου ανήκει κι εμένα ένα κομμάτι της νόμιμης μοίρας της. Στο κάτω απ τη μαρκίζα δεν είχα δώσει τη δέουσα σημασία.εδώ και τρείς μέρες έχω πάθει εμμονή. -καλά είναι γνωστό ότι παθαίνω εμμονές-. Να σε προετοιμάσω ότι είναι ένα πόστ που δε θα ναι χαρούμενο, αλλά θα τελειώσει με δάκρυα χαράς. Καθισμένη λοιπόν  στη μαύρη δερμάτινη καρέκλα του prison break (έτσι έχω ονομάσει το γραφείο γιατί πιστεύω ότι είναι η φυλακή μου) και πάνω από μια στοίβα διαταγών πληρωμής αναρωτήθηκα ποια ήταν μέχρι σήμερα η πιο άσχημη στιγμή της ζωής μου και αντίστοιχα η πιο χαρούμενη.
Μιας και οι άνθρωποι είμαστε από τη φύση μας απαισιόδοξα όντα, μονομιάς μου ρθαν στο μυαλό όλα τα άσχημα ένα προς ένα. άρχισα να τα σκέφτομαι και να διαπιστώνω ότι είναι περισσότερα απ τα δάχτυλα των χεριών μου. Και ξεροκατάπια. Το είχα βρει.
     13.05.2004. όταν μου γκρεμίστηκε ο κόσμος. όταν υπέφερες αλλα από περηφάνια μέχρι και σήμερα δεν το συζητάς. όταν πήγες να τα αφήσεις όλα πάνω μου. όταν έπαιζε ο ρουβάς στη γιουροβίζιον κι εμείς ήμασταν στην Πίτσα και δεν πιστεύαμε αυτό που είχε γίνει. όταν γέρασα τριάντα χρόνια κι άσπρισαν τα μαλλιά μου. όταν μου πες να προσέχω το παιδί. όταν άρχισα να σου φωνάζω και κατάλαβα ότι η φωνή μου ήταν πιο δυνατή απ αυτό. όταν πέρασαν τόσα χρόνια και ποτέ δε μας έκανες να αισθανθούμε λύπη. όταν ξυπνάς στις 5.30 και τρέχεις εκεί για να πιάσεις σειρά. όταν χάρηκα που είχες ακόμη τρία αδέρφια.όταν δε σου είπα ότι ξέρω ότι δε σου άξιζε αυτό που πέρασες φέτος. όταν δε σου είπα ότι κάνω ότι δεν καταλαβαίνω. όταν δε σε κοίταζα  γιατί ντρεπόμουν που προσπαθούσα να σε πείσω ότι δεν είναι αυτό που νομίζεις. πάντα είναι αυτό που νομίζεις. όταν άρχισα να εφαρμόζω το "my make up may be flaking but my smile, still stays on".        όταν δε σου είπα πόσο πιστεύω στην τύχη σου. όταν δε σου είπα πόσο τυχερή είμαι.
      όταν δε σου είπα ότι πέρασα πολύ δύσκολα. όταν δε σου είπα ότι τα κανα σκατά φέτος.όταν δε σου είπα ότι τα καταφέρνω μόνη μου. όταν δε σου είπα ότι η μόνη στιγμή ευτυχίας ήταν οι βόλτες μέσα στ αμάξι τα σάββατα. όταν δε σου είπα ότι θα τελειώσω τα γερμανικά και μπορεί να κάνω κι άλλα μετά. όταν δε σου είπα ότι όλα ήταν βουνό ή έτσι τα έβλεπα εγώ.όταν δε σου είπα ότι αναπνέω χωρίς να πνίγομαι. όταν δε σου είπα ότι έδωσα πολύ σημασία σε αυτά που δεν είχαν καμία σημασία. όταν δε σου είπα ότι βρήκα καινούργια μπέργκερ. όταν δε σου είπα ότι μπορεί να πάμε τετραήμερο στη σκύρο ή στην άνδρο. όταν δε σου είπα ότι τίποτα δεν είναι πιο δυνατό απ το μυαλό μας. 
όταν ήμουν κάτω απ τη μαρκίζα. 
όταν καταλάβεις ότι η πιο χαρούμενη στιγμή δεν έχει έρθει ακόμη. 

Τετάρτη 15 Μαΐου 2013

Σάββατο.


***Αυτή είναι η ιστορία της Μαρίνας.Νομίζω ότι μέσα θα βρεις κι ένα κομμάτι δικό σου.***

«Cambria.Δεν έχω γράψει ποτέ μ’ αυτή τη γραμματοσειρά και ίσως έχει αρχίσει να μ’ αρέσει πολύ. Συνήθως προτιμώ να γράφω όταν κάποια πράγματα έχουν ολοκληρωθεί μέσα μου. Μόνο έτσι μπορώ να έχω μια σφαιρική εικόνα. Πες πως δε μ’ αρέσει να εκτίθεμαι βάναυσα και θέλω να μπορώ να είμαι από πάνω. Καταλαβαίνεις φυσικά ότι θα μιλήσω για τα άνω-κάτω. Όλα έγιναν με αστραπιαία ταχύτητα. Σαν κι αυτή που ούτε οι φυσικοί δε μπόρεσαν να εξηγήσουν. Δε θα την πάρεις ποτέ χαμπάρι. Είναι φορές που πίστεψα ότι υπάρχει δυστυχία στον κόσμο. Ότι μπορεί να γεννήθηκα σε λάθος εποχή, ότι μπορεί και να μην εκτιμήθηκαν τα προσόντα μου αρκετά. Άλλες πάλι φύτεψα μέσα στο κεφάλι μου ότι  τον κόσμο τον δημιουργούμε με εικόνες και μυρωδιές, και τον κάνουμε παντελώς δικό μας. Τι Τα Θες. Απάντηση σε όλα αυτά πήγε να δώσει κι ο Δαρβίνος κι απλά μας προσέφερε μια ακόμη θεωρία.
Η φλυαρία, λένε, είναι συνήθεια των ανθρώπων που η σκέψη τους τρέχει γρήγορα, πόσο θα θελα να σε έβλεπα εκεί στα 14 που όλα ήταν πιο απλοϊκά. Πόσο θα θελα να σε γνώριζα όταν πήγα σινεμά πρώτη φορά με τα χαλασμένα μου timberland. Πόσο μου λείπουν τα χαλασμένα μου timberland. Πόσο θα θελα να ‘ρχόσουν μαζί μου για παγωτό βανίλια, πόσο θα θελα να σου τραγουδούσα το κλεμμένο ποδήλατο.                Πόσο μ’ αρέσουν οι Σ.Ν.
Προχθές έπεσε στα μάτια μου τυχαία ένα εισιτήριο του μετρό. Ήταν χτυπημένο. Μπλε γραμμή. Γιατί ήρθα; Γιατί δεν είχα μιλήσει σε κάποιον νωρίτερα; Γιατί Χριστίνα δε με σταμάτησες; Κάποια μέρα θα τη μαλώσω που δε βρήκε τρόπο να με σταματήσει. Γιατί δεν το σταμάτησα εγώ αφού ήξερα; Δεν ήταν δα και κάτι απρόβλεπτο. Μια γνωριμία που θα κατέληγε σε ένα αφέρ. Ίσως περισσότερο γι αυτό να είμαι θυμωμένη. Επειδή το ‘ξερα. Αλλά πάντα μέσα μας ρισκάρουμε πιστεύοντας πώς αυτή τη φορά δεν κάναμε το λάθος. Μου ‘ρθε στο μυαλό η Καιτούλα η Γαρμπή και όλη αυτή η αγωνία που τράβηξε η Έλλη η Κοκκίνου όταν ο τότε γκόμενός της Διονύσης Σχοινάς έκανε πρόταση γάμου σε άλλη.
Έτσι κι εγώ τώρα. Ξέρω ότι κάποια στιγμή θα σε δω με κάποια άλλη και αυτό που φοβάμαι είναι ότι ίσως δε θα με πειράξει. ίσως θα μου χει περάσει και δε θα χω για ποιον να μιλάω και να παραπονιέμαι. Γιατί εμένα; Γιατί εγώ; Πώς μπορείς και το ελέγχεις; Μα τι αφελής που ήμουν. Φυσικά και μπορείς να το ελέγχεις. Έπρεπε να το καταλάβω μέσα απ’ αυτά που μου απαντούσες. Δεν ήθελα να το καταλάβω, όμως. Αυτό μου ‘δινε δύναμη να κυνηγάω τη ζωή μου. Και προχώρησα. Έτσι μόνο πήγα μπροστά. Και τώρα που τυχόν θα τα διαβάζεις όλα αυτά, να ξέρεις πως το μόνο που μου λείπει είναι το πρωινό μήνυμα των 11.15, η καλημέρα και τα ρεβίθια που μας άρεσαν τόσο.
Θα μου λείπει που για ενάμιση μήνα έγινες η παρέα μου και ο καλύτερός μου φίλος. Θα μου λείπει που δε ντράπηκα ποτέ να σου πω αυτό που ήθελα και δε σκέφτηκα ποτέ να παίξω μαζί σου. Ψέματα. Σκέφτηκα ότι ήταν μια καλή ευκαιρία να βγω απ τη μιζέρια μου και έτσι ξεγέλασα τον εαυτό μου. Όταν σε είδα για πρώτη φορά, είπα αυτό το μελαχρινό αγόρι τρέμει. Καλοήθης τρόμος λέγεται αυτό που έχεις. Μετά μου φάνηκες αστείος και πολύ συμπαθητικός. Είχε παλιόκαιρο τη μέρα που σε γνώρισα, κι εγώ ήπια το πιο ωραίο κοκτέηλ του κόζμου. Δεν είχα καταλάβει πόσο την ήθελες, αλλά δε με ένοιαζε κιόλας. Σε χαιρόμουν γιατί είχες κάτι που δεν είχα εγώ. Ζούσες.
Μη γελιόμαστε βέβαια, μου πες και πολύ όμορφα πράγματα. Μου πες πράγματα που είχα πολύ καιρό να ακούσω. Σε ευχαριστώ που με έκανες να αισθάνομαι όμορφη και όμορφα. Τώρα ακούω weeknd και θυμάμαι ότι θα θελα να τους δω λάιβ στο Βερολίνο. Πόσο μ’αρέσει το Βερολίνο. Είναι όλα τόσο ελεύθερα. Ουφ πάλι αυτή η φλυαρία μου.
Ξέρεις η ανάγκη του ανθρώπου τον οδηγεί πολλές φορές σε συμπεράσματα που δεν πρέπει. Μακάρι να είχα κάνει λάθος. Δεν έκανα όμως. όταν πήγες να με φιλήσεις, δεν τραβήχτηκα. Και να μην το χες κάνει δηλαδή δε θα άλλαζε κάτι. Ίσως ήταν και καλύτερα. Ε, μετά όλα άλλαξαν. Το ένα έφερε το άλλο και μετά ήρθε το τρένο και η ώρα πήγε 5 και έφυγες κι εγώ έμεινα να κοιτάζω δυο σοκολάτες και δυο περίεργα μάτια. Και τώρα τι;
Δεν ένιωσα τύψεις γι αυτό που είχα κάνει. Κι αυτό είναι το πιο λυπηρό απ όλα. Δεν ήμουν ευτυχισμένη. και μαζί σου το κατάλαβα απ όλες τις πλευρές. Δεν ήμουν όμως και τίμια. Και έπρεπε να μείνω μόνη. Γιατί όλα αυτά τα ωραία για να γίνει αυτό; Γιατί εμένα;
Μπήκα λοιπόν πολλές φορές στη διαδικασία να σκεφτώ γιατί εμένα. Και η μόνη απάντηση ήταν, γιατί εκείνον; Και για να απαντήσω και πάλι, πέρασαν πολλά δύσκολα βράδια. Κάηκαν πολλά τραγούδια και γραφτήκαν πολλά μηνύματα που σβήστηκαν. και κατέληξα. Γιατί χαμογελούσες μαζί του ηλίθια. Γιατί ενώ ήξερες τι θα γίνει δε σε ένοιαξε να αφεθείς. γιατί είχες ανάγκη να σε χαϊδέψουν, να σου γελάσουν, να σε φροντίσουν. Και μπορώ να σου πω ότι σου τα αναγνωρίζω όλα αυτά. Και μπορώ να σου πω ότι σ’αυτό ήσουν σπουδαίος.
Από κείνη τη στιγμή λοιπόν που το συνειδητοποίησα, ένιωσα πιο ελεύθερη από ποτέ. Και δε μπήκα ποτέ ξανά σε διαδικασία να σκεφτώ γιατί εμένα. Είπα, ευτυχώς εμένα. Είπα μόνο εμένα. Είπα για μένα. Βιάστηκα να τελειώσω καταστάσεις, να πω πράγματα που δεν έπρεπε, να ξεσπάσω, ενώ άλλο ήταν το πρόβλημά μου.- Το secret garden εξακολουθεί να μην είναι το αγαπημένο μου, αλλά θα το συνηθίσω.-
Ήξερα ότι μετά από κείνη τη μέρα δε θα ξαναήταν ποτέ το ίδιο. Λυπήθηκα που έχασα την παρέα μου, λυπήθηκα που έχασα τα τραγούδια σου, λυπήθηκα που έχασα τις βλακείες μας, λυπήθηκα που έχασα τις φωτογραφίες σου, λυπήθηκα που έχασα εσένα. Όμως έτσι είναι. Έτσι μάλλον έπρεπε να γίνει. Κι ίσως είναι και καλύτερα. Κάποτε μου είπες ότι έχεις μάθει να ζεις με τον πόνο. Ότι είσαι εθισμένος. Μάθε λοιπόν πως εμένα ο πόνος μου δίνει ζωή, τον προκαλώ. Μόνο μέσα απ τον πόνο λυτρώνομαι. Κάτι σαν μια νεοφερμένη ντράμα κουίν. Να ξέρεις ότι δε θα ξεχάσω τίποτα απ όλα αυτά που σου γραψα σε κείνο το μήνυμα, και να ξέρεις πως αν ήταν στο χέρι μου, θα την άλλαζα εκείνη τη μέρα για να κάνω λίγο ακόμη παρέα μαζί σου. Για να πάμε σε ένα κακόφημο σινεμά, για να πάμε για ένα μπέργκερ, για να πάμε να χορέψουμε 90s με λίγη τεκίλα.
Ίσως όλα αυτά να είναι λίγο μεγαλοποιημένα. Δεν πειράζει. Αυτό είναι και το ρίσκο του γραπτού λόγου. Ότι ο καθένας μπορεί να διαβάσει κάτι και αυτό που διαβάζει να το εκλάβει όπως επιθυμεί. Άι ντοντ κέαρ.
Θα είμαι στο σταυρό της Λένορμαν στις 17 Ιουλίου που θα χιονίζει. Εσύ αν θα έρθεις δεν το ξέρω και σε υποθετικές ερωτήσεις συνήθως δεν απαντώ. Αν δεν έρθεις όμως, δε θα πειράζει. θα χεις τους λόγους σου. Κι εμένα δε θα με ενοχλεί καθόλου γιατί μετά θα βγω και θα ‘μαι χαρούμενη γιατί θα χω τη γιορτή μου.
Ας πούμε ότι ήθελα να μάθεις και τη δική  μου πλευρά. Ας πούμε ότι ήταν ένα Σάββατο. Το δικό σου Σάββατο. Το δικό μου Σάββατο.
Μαρίνα.



Δευτέρα 22 Απριλίου 2013

Παρακάτω.

Χθες πήγα σε μια έκθεση κόμικς και αγοράζοντας κάποια ζήτησα να μου κάνουν και μια αφιέρωση στο τέλος του βιβλίου. Φεύγοντας συνειδητοποίησα ότι ποτέ δε θα βρεθώ σ αυτή τη θέση, ποτέ δε θα χω κάνει κάτι για το οποίο να μου ζητάνε αφιέρωση ή μια μουντζούρα τελοσπάντων. Δεν έχω καμία καλλιτεχνική φύση. Δε μπορώ να ζωγραφίσω καλά, δεν ξέρω να τραβάω φωτογραφίες, χορεύω τόσο καλά όσο η βάνα μπάρμπα στο dancing with the stars, είμαι ατσούμπαλη και το ταλέντο μου περιορίζεται στο να κάνω ες αεί μια πετυχημένη εκδοχή του τσιζ κέικ.
Έχω όμως ανθρώπους γύρω μου που όλα αυτά τα βρίσκουν γλυκά και συμπαθητικά.Που όλα αυτά τα αγαπάνε.που κάτι τους χρωστώ και δεν τους το πα μέχρι σήμερα.που αυτό το ποστ είναι όλοι αυτοί μαζί.
είναι η παρασκευούλα, που είναι η ζωή μου.
είναι η χριστίνα, που πάντα ευχαριστώ απο μέσα μου που είναι η χριστίνα. σε όλα. καλά, κακά, πιο καλά, πιο άσχημα.στα καλύτερα μου και στα χειρότερά μου.δίπλα μου.
είναι ο ηλίας και ο γιάννης. που δεν έχασα και δεν ξέχασα.
είναι η ματίνα, η ξανθιά οικογένειά μου στο βορρά.
είναι η μήτσα, η υπόλοιπη οικογένειά μου από το βόλο και πάνω.
είναι ο γιώργος, που μου έμαθε τι είναι οι Στέρεο Νόβα.
είναι ο βαγγέλης, που χωρίς να το ξέρει με έκανε να αγαπήσω το λονδίνο.
είναι ο δημήτρης γκ.,που με έμαθε να μη λέω ψέμματα.
είναι ο χρήστος, που άσχετα που δε μπορέσαμε, μου έμαθε τι θα πει αληθινή αγάπη χωρίς αντάλλαγμα.
είναι η δέσποινα, ο γιάννης, η ολυμπία, ο μιχάλης, η μπέτυ, η μαριάννα, ο χρήστος, η αναστασία που έκαναν τις δευτέρες μου όμορφες.που μου άνοιξαν τα χέρια.
είναι η άννα, η κατερίνα, ο θωμάς, ο παναγιώτης, που χωρίς να το ξέρουν με βοήθησαν να δω το 2013 οχι σαν το τέλος του 2012.
είναι ένα εισιτήριο του μετρό, μπλέ γραμμή, που ευτυχώς το χτύπησα γιατί δε θα μάθαινα ποτέ ότι η κρεμμυδόπιτα είναι ρόφημα.
είναι που θα είμαι στο σταυρό της λένορμαν στις 17 ιουλίου που θα χιονίζει. 
είναι που είσαι εσύ.
είναι που έχω στα χέρια μου σε βινύλιο τον πρώτο δίσκο των στέρεο νόβα και είναι που αισθάνθηκα κι εγω σημαντική που αφιέρωσα αυτό το πόστ σε αυτούς τους ανθρώπους.
και 
είναι και η έφη και ο ηλίας που με έκαναν αυτό που είμαι σήμερα.
και είναι που πάει η ζωή μας παρακάτω.

Δευτέρα 8 Απριλίου 2013

το 1/2.

   κάθε φορά ο γυρισμός είναι λυτρωτικός. εκεί μέσα στην αριστερή πλευρά του δρόμου να κοιτάς όλα τα μεγάλα φώτα και να τρέχεις. είχα μια μανία να τρέχω και να προτρέχω. όχι τρέξιμο του αθλητή.αν με κυνηγήσει κακοποιός πάει μ'έπιασε.να τρέχω να προλάβω ούτε και ξέρω εγώ τι. 
εσύ τρέχεις; ή έμαθες να περιμένεις; γιατί έφυγα μπροστά. κι ούτε τολμώ να κοιτάξω πίσω δεξιά κι αριστερά.
   κάθε φορά ο γυρισμός είναι και μια νέα εικόνα. άδειοι δρόμοι και σε κάθε γωνία να έχεις να θυμάσαι κάτι. δε θέλω να ξαναπεράσω από κείνο το στενό. δε θέλω να περιμένω ξανά στην άκρη του δρόμου ούτε να σε ρωτάω συνεχώς που να πάμε και που να στρίψω. ήρθε καιρός να βγάλω τις κουβέρτες απ τα σκεπάσματα.Ζέστανε, που λένε.
Νόμιζα ότι θα ήταν πιο εύκολο. όλα νομίζουμε ότι θα είναι πιο εύκολο. τίποτα δεν είναι εύκολο. τίποτα δε μου χαρίστηκε εμένα. τίποτα δε χάρισα. άρχισα να πιστεύω ότι κάτι μου λείπει και όλο ζητάω ζητάω ζητάω. Μείνε πίσω. Αλήθεια χωράς πίσω; Είναι μικρό τ αμάξι.
   κάθε φορά ο γυρισμός είναι κι ένας άλλος δρόμος. δεν ήξερα ότι υπάρχουν τόσοι δρόμοι. να προσέχεις όμως να μη μπεις ανάποδα σε μονόδρομο. είμαι πολύ ανάποδος άνθρωπος. δε μου φταναν τα λίγα. μέχρι που τα 'χασα όλα. καλό είναι και το μηδέν. άρτιο νούμερο.το αγάπησα το μηδέν.  κάθεσαι καλά πίσω; μην ανοίγεις το παράθυρο, θα κρυώσεις. η άνοιξη μας ξεγελάει όλους.
Τα μισά μου τραγούδια σε σένα τα χάρισα. και τα μισά μου χρόνια με σένα τα χτισα .δε βαριέσαι.περνάει κρίση η οικοδομή. 
     κάθε φορά ο γυρισμός έχει και τα ωραία του. μυρωδιά από γαρδένια-καλά νεράτζι είναι-,και ίσως και λίγη βροχή. έχει βόλτες, έχει αστεία, έχει μια μοναξιά που είναι τόσο λυτρωτική. Λίγες οι φορές που ξυπνάς και ξέρεις ότι όλα αυτά που έζησες μέχρι χθες από αύριο δε θα τα 'χεις. Λίγες οι φορές που θα σου φερθεί καλά η ζωή και ο χρόνος. Λίγες οι φορές που θα μπορέσεις να εξηγήσεις. Λίγες οι φορές που θα μετανιώσεις.Αλλά θα μετανιώσεις.
    Άρχισε να μ'αρεσει αυτή η διαδρομή. Η πόλη μου ανοίγει τα χέρια. δεν ξέρει κανείς πως πάντα περνώντας το έκτο φανάρι θα χαμογελάω. Δεν ξέρει κανείς πως το φανάρι ήταν κόκκινο. Κατέβα. τελικά είναι μικρό το αμάξι και θα στριμωχτείς. Και θέλω να κάνω άνετο ταξίδι γιατί θέλω να είμαι ξεκούραστη όταν γυρίσω να σε ψάξω.
     έσεται ήμαρ. 

Τρίτη 19 Μαρτίου 2013

σε όλες τις λάθος επιλογές μας, σε όλες τις μαλακίες μας, σε μας.

δε μπορώ να βρω τίτλο.δε θέλω. δε γίνεται αυτή τη φορά.το ίδιο ακούγαμε. στο ριπιτ.
έχεις κι εσύ δυό φωνές; γιατί εγώ έχω.
Τη μία που πάντα μου λέει μπράβο και την άλλη που πάντα μου σκοτώνει ο,τι καλό πάω να κάνω.
Τη μία που με βοηθά να γίνω καλύτερη και την άλλη που μου τα διαλύει όλα μέσα σε ένα λεπτό.
Τη μία που με ντύνει, μου φοράει τα καλά μου κι ένα χαμόγελο, με βγάζει έξω και την άλλη που με γυρίζει σπίτι και μπαμ.με στήνει στον τοίχο. γιατί το 'παθα αυτό; γιατί το παθαίνουμε όλοι;
αφου ξέρουμε ότι όλες οι επιλογές μας θα μας διχάζουν για πάντα. αφού δεν ξέρουμε αν κάναμε το σωστό ή το λάθος.
τρόμαξα. τα είδα όλα να περνάνε μπροστά μου σε ένα καρέ. είδα κι εσένα. κι εσένα. κι εσένα. αλλα δεν έχει νόημα. είδα κι εκείνη. είναι μακριά πια. κι αυτές οι αλλεργίες μέχρι πότε θα με βασανίζουν; έχω καταντήσει ο βασιλάκης καίλας της ιατρικής και της παραϊατρικής.
Ήρθε η άλλη φωνή χθες. και βζιιιιιιιιιιν εκεί σαν κουνούπι μέσα στο κεφάλι μου. τα σιχαίνομαι τα κουνούπια. ήξερα οτι εκεί θα ναι καλύτερα. εξ αρχής. αλλά προτίμησα τη θάλασσα που μαρέσει κι ας πνιγώ. δεν υπάρχει νόημα σε όλο αυτό. μην ψάξεις να καταλήξεις. είσαι κι εσύ μέσα όμως. κι εσύ κι εσύ κι εσύ.
αν φτάνει μια συγγνώμη εγώ να την πω. δε φτάνει ποτέ όμως. Εσύ την είπες ποτέ; κοίταξες εκεί που  έπρεπε για να την πεις; ξέρεις τι έχω χάσει εγώ τόσα χρόνια για να στηρίζω τις λάθος επιλογές μου; ξέρεις τι χάνω μέρα με τη μέρα; ξέρεις οτι δεν ήθελα αλλά έπρεπε; ξέρεις ότι δε μπορούμε να τα έχουμε όλα; γιατί εγώ το 'μαθα. ποτέ δε μ'άρεσε αυτό το παιχνίδι. και βαρέθηκα όλα τα λύνει ο χρόνος. με κούρασε. η δουλειά λες να μας φταίει; εσύ έχεις βρει τι σου φταίει; πώς να τα απαντήσεις όλα αυτά; δε γίνεται μια ζωή να φεύγω. κάτσε και κοίτα τον καθρέφτη. σου ζητώ συγγνώμη. και που λέω την αλήθεια πάντα τι κέρδισα; έχασα σχεδόν τα πάντα. κλείστο το ρημάδι το στόμα σου. κλείστο διάολε.
στο πα εξαρχής. δε βγάζεις νόημα.
τελικά ίσως είναι καλές μωρέ και οι δύο φωνές. αυτές με συντηρούν. κλείνω τα μάτια. είμαι πάλι σε κείνο το δωμάτιο που είναι ο εφιάλτης μου για χρόνια τώρα. θα μπω μέσα απόψε. θέλω να ξέρω τι άφησα πίσω μου. πρόπερσι, πέρυσι, χθες. θα τ'αντέξω λες;

Τρίτη 12 Μαρτίου 2013

Τριάντα χρόνια φαγούρα.

   Συνήθως τα απογεύματα στο γραφείο ακούω πολύ μουσική για να ξεχνιέμαι και να γράφω πού και πού κανα δικόγραφο. Ναι, θα μπορούσα να χαρακτηρίσω την καθημερινότητά μου φρικτά βαρετή αλλά λετς φέης ιτ, είναι κι η συνήθεια ένας τρόπος εναλλαγής συναισθημάτων. Του κάτ ε λονγκ στόρυ σόρτ, χθες το βράδυ άκουγα κόρε ύδρο σε συνδυασμό με μάικλ τζακσον κι ελαφριές πινελιές από ελένη δήμου. Δεν ξέρω αν και πως συνδυάζονται όλα αυτά, είναι σα να τυλίγεις ντολμάδες με χαρτοπετσέτες αλλά νομίζεις με νοιάζει;
     Στη μετάβαση του liberian girl με το "να υποφέρεις και να σου λείπω εγώ δεν είμαι η γυναίκα κάτσε σήκω", άρχισα να μετράω με τα δάχτυλά μου σε πόσους μήνες θα γίνω 31. (ξέρω ότι θα εκμεταλλευτείτε το μπλογκ όταν θα γίνω διάσημη δικηγόρος-πανελίστρια και θα λέτε την ηλικία μου, αλλά θα σας νικήσουν κατά κράτος τα κολλαγόνα μου). Θα κουβαλάω πάνω μου τριάντα ένα ολόκληρα χρόνια και θα χαίρομαι; ή θα με πιάσει φαγούρα όπως τότε στο Καυτατζόγλειο που έτρεχα στα γρασίδια και γέμισα καντήλες απ την αλλεργία; 
  Δεν ξέρω τι να πρωτοθυμήσω στον εαυτό μου, για τι να πρωτοκλάψω και για ποιό να πρωτοντραπώ και με τί να πρωτογελάσω. Εντάξει, όταν πήγαινα έκτη δημοτικού είχα κλέψει απ την τσέπη του παντελονιού του πατέρα μου 10.000 δραχμές για να πάρω τη στολή των προσκόπων. Ντρέπομαι που το λέω αλλά παιδί του είμαι, θα με συγχωρέσει. Έκτοτε δεν ξαναντράπηκα ποτέ στη ζωή μου. Δε ντράπηκα ποτέ να πω αυτό που νιώθω με κίνδυνο να χάσω ανθρώπους από κοντά μου. δε ντράπηκα ποτέ να κάνω αυτό που θέλω με κινδύνο να ρεζιλευτώ.Δε ντραπηκα ποτέ να ευχαριστήσω τους φίλους μου που με ανέχονται με τις ξινίλες μου και δε ντράπηκα ποτέ να πω ότι αν πάθαινε κάτι η αδερφή μου θα πέθαινα. δε ντράπηκα ποτέ να πω ότι με το φτωχό μου το μυαλό έχω αγαπήσει τόσο πολύ ανθρώπους που αν το καταλάβαιναν θα τρόμαζαν αλλά και ότι έχω ξεγράψει ανθρώπους που ούτε καν μπορούν να το διανοηθούν. 
Ξέρεις, έχω πάντα μέσα στο μυαλό μου ότι η νομοτέλεια που επικρατεί στο δικό μου σύμπαν, δε μου επιτρέπει στα τριάντα μου χρόνια να μη ζω. Το κατάλαβα φέτος. Το τέλος του 2012 ήταν μια φρικτή χρονιά. Πιο φρικτή κι απ όταν δεν ξέραμε τι απέγινε το αναπάντητο ερώτημα του Ρος "Did she got off the plane?". Τα ίδια τα γεγονότα μου έχωσαν ένα τόσο δυνατό χαστούκι που ακόμη το μάγουλό μου είναι κόκκινο. Έκανα λάθη παντού. Μέχρι και λάθος νούμερο βρακί αγόρασα. Κατάλαβα όμως ότι κάπου εκεί στο πρίν και στο μετά βρίσκεται η σωτηρία του μυαλού μου.
Κατάλαβα ότι αν δε βοηθήσω τον εαυτό μου μόνη μου, η καταθλιψάρα με περίμενε στη γωνία με ένα τεράστιο χαμόγελο και με ανοιχτές αγκάλες. Κι άρχισα να βλέπω ότι το χειρότερο που νόμιζα ότι έζησα, το διαδέχτηκαν κι άλλα χειρότερα. πιο πολλά. και θα ρθουν κι άλλα κι άλλα.κι άλλα.φτάνει. δε μπορώ να κοιμηθώ. ξυπνάω και κλαίω. τέλος.
  Με αυτή την κάπως έτσι παράλογη ροή έφτασα να γίνω μέρος της ζωής μου και όχι να κάθομαι σε ένα παγκάκι και να την κοιτάω μασώντας πασατέμπο. Είπα οτι θέλω να ζήσω. Είπα ότι δε θέλω να γίνει κάτι αύριο μεθαύριο και εγώ να βαράω το κεφάλι μου στον τοίχο. Ας το βαράω σήμερα κι ας είναι απ τον πολύ χορό. Είπα οτι ξέρω οτι η δουλειά που κάνω θα με στείλει μια μέρα στο τρελάδικο αλλά θα χω τρελαθεί απο έρωτα πρώτα. Είπα ότι για τα άσχημα που θα ρθουν θα χω ένα μπακ απ απ όλες τις όμορφες στιγμές της ζωής μου και θα παίζουν στο μπακράουντ του μυαλού μου σε αέναη λούπα. Είπα ότι χαίρομαι που δεν είμαι μόνη μου σε όλο αυτό, αλλά και που είμαι τελείως μόνη μου. Δεν ξεφεύγεις απ τον εαυτό σου. Αυτός σε έκανε ο,τι είσαι σήμερα. όλοι μας, μας αγαπάμε. Αλλά το θέμα είναι να βλέπουμε. Καλός κι ο εγωισμός αλλά κατέβα λίγο απ το θρόνο γιατί η ζωή απο μόνη της είναι πιο εγωίστρια απο σένα. 
Στα τριάντα μου χρόνια λοιπόν με έχει πιάσει μια φαγούρα τί δεν έκανα καλά, τί μπορώ να αλλάξω, τι προβλήματα δημιούργησα και πώς μπορώ να ξεφύγω απ όλα αυτά που με πνίγουν. Κοίταξα ένα μικρό κοριτσάκι σκυμμένο στη θάλασσα σήμερα το πρωί. (είμαι απ τις τυχερές που μπορώ να βλέπω θάλασσα και το χειμώνα). Φαινόταν χαρούμενο. Χαμογελούσε. Έτρεξε στη μαμά του και την έκανε αγκαλιά. Έδειχνε ευτυχισμένο. Λογικά μεγαλώνοντας θα γίνει κι αυτό τριάντα και μπορεί να το πιάσει κι αυτό η ίδια φαγούρα που απασχολεί κι εμένα. Θέλω να του πω όμως οτι αν παραμείνει κοριτσάκι όλα μα όλα θα φαίνονται τόσο μα τόσο απλά.αυτό έκανα κι εγώ.
οχτώ μήνες για τα τριάντα ένα.

Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2013

Να 'χαμε να κλαίγαμε.



WARNING: SPOILERS
"Θα διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο και θα ναι πιο όμορφα κι από ένα όνειρο." Έχω την εντύπωση ότι πιο συχνά ακούμε αυτόν τον στίχο παρά το καλημέρα πλέον. Μας αρέσει δε μας αρέσει έγινε μια μόδα κι αυτό και θα περάσει. όπως μόδα έγιναν τα σόσιαλζ, οι δήθεν επιτηδευμένοι bysexual, οι fashionbloggers,τα κυριακάτικα brunch, το crossfit, το ωραιοποιημένο εναλλακτικό  Δεν ξέρω τι είναι προτιμότερο να διαλέξεις απ'όλα αυτά, δεν ξέρω τι είναι καν όλα αυτά. Παρατηρώ τριγύρω μου ανθρώπους με την αφέλεια του Τζόυ και με τη δολοπλοκία της Αλέξις Κάρινγκτον να προσπαθούν να γίνουν κάτι που δεν ήταν ποτέ και που σε κάθε περίπτωση δε μπορούν να το στηρίξουν.Δεν ξέρουμε όλοι από μουσική, δεν ξέρουμε όλοι από τέχνη, δεν ξέρουμε όλοι από κινηματογράφο, δεν ξέρουμε όλοι αθλητικά, δεν ξέρουμε όλοι για νύχια και μαλλιά.
"Κάνουμε σεξ, για ν'αποφύγουμε τις σχέσεις" λέει το ταξίδι της φάλαινας και μου χει έρθει εδώ και καιρό να μιλήσω για κάτι που παρατηρώ και που το έχω ονομάσει "το φαινόμενο των καιρών μας". Δεν είμαι σίγουρη ότι έχω σφαιρική άποψη, αλλά δικό μου είναι το blog και ο,τι θέλω γράφω. Δεν ξέρω αν η γενιά των 30plus θυμάται το φαινόμενο του μπάρμαν.Φαντάζομαι πως ναι. once a barman, always a barman κλπ κλπ κλπ. Τώρα έχει γίνει "το φαινόμενο των σόσιαλζ". Σχημάτισε μια εικόνα: Βρίσκεσαι online στο facebook στο twitter,στο gtalk,μέχρι και στο instagram,και όλα ξεκινούν με ένα έξυπνο αστείο ή με μια εντυπωσιακή απάντηση. Και απαντάς. (δε θα προσωποποιήσω τι είσαι εσύ  μπορεί να είσαι αγόρι ή κορίτσι, μικρό ή μεγάλο, σε σχέση ή ελεύθερος, παντρεμένος με παιδιά ή χωρισμένος, πίστεψέ με λίγη σημασία έχει). Και άπαξ και απάντησες γύρισε ο τροχός. Η μία απάντηση θα γίνει δύο, οι δύο-τρέις, η μια μέρα θα γίνει μια βδομάδα, η μια Βδομάδα ένας μήνας κλπ.Ένας μήνας που θα μιλάς με ένα πρόσωπο που θα είναι σοκαριστικά δικό σου γιατί μπορεί πίσω από μια οθόνη να μεταμορφώνεται σε έξυπνο ή χαζό, σε coοl ή ζηλιάρη, σε μορφωμένο ή λαϊκό τύπο, σε ναζιάρα ή ψευτοεπιθετική, σε ηλίθια ή πραγματικά ηλίθια.
Το επόμενο σπουδαίο βήμα είναι να σου γίνει συνήθεια.Ν α μη μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτον-η, να ξυπνάς για να μιλάς με αυτό το άτομο, να κοιμάσαι και να λέτε καληνύχτα, να ξέρει τι βαθμό είχες στη μελέτη περιβάλλοντος της πέμπτης δημοτικού, να ξέρει αν ο κολλητός σου ή η κολλητή σου έχει δυσκοιλιότητα, να ξέρει αν ο πατέρας σου πήγε τα τιμολόγια στο λογιστή, να ξέρει αν η μάνα σου βάζει κιμά στα γεμιστά, να ξέρει πού είσαι, τι κάνεις, πώς σκέφτεσαι. Και πού θα πάει κάποια στιγμή θα βγείτε κιόλας. Θα ζητήσει να σε δει. Λογικό κι επόμενο. Κι εσύ θα βάλεις τα καλά σου, γιατί θα χουν περάσει και δυο μήνες από τότε που γνωριστήκατε, θα πάτε για ένα ποτό θα κάνετε σεξ, μάλλον, ή μ'άλλον, και μετά ο μην τον είδατε τον Παναή ή την Παναή, Θα εξαφανιστεί. Και να σου πω κάτι; ξέρω γιατί αναρωτιέσαι. Γιατί να χει γίνει όλος αυτός ο κακός χαμός, μέχρι και προσκλητήρια γάμου τύπωσες στο μυαλό σου, και η άλλη ή ο άλλος να εξαφανιστούν. Και εδώ είναι που παθαίνεις το φαινόμενο του μπάρμαν. 
Το συγκεκριμένο άτομο χρυσό μου, έχει ένα τόσο μεγάλο εγώ και ένα τόσο άδειο μέσα του, που δεν του φτάνουν δέκα χιλιάδες χρόνια για να καταλάβει ότι οι δεινόσαυροι είναι μόνο στα κόμικς πια. Θα προχωρήσει παρακάτω για να ικανοποιήσει τη ματαιοδοξία του και δε θα θελήσει να σε χάσει γιατί στο ημερολόγιο του είσαι το νούμερο 86. Θα πάει στον επόμενο ή στην επόμενη με το τρόπαιο στο χέρι και δε θα χει καταλάβει ότι έχει κερδίσει το χρυσό βατόμουρο. Θα ξεκινήσει μια άλλη ιστορία σαν τον ντικάπριο στην ταινία που άλλαζε χαρακτήρες.και ξέρεις γιατί; γιατί μπορεί. κι εσύ μπορείς. Και μπορεί να ακούγονται λίγο υπερβολικά όλα αυτά, μπορεί να ναι και λάθος.Απλώς περιγράφω ένα φαινόμενο που νομίζω έχει υποπέσει στην αντίληψή σας. Σίγουρα δεν είναι πάντα έτσι τα πράγματα.είναι σχεδόν πάντα έτσι τα πράγματα.Κι αυτό με τρομάζει λίγο.αλλά καλύτερα να το αντιμετωπίζεις παρά να κάνεις οτι δεν το βλέπεις.
Σα συμβουλή δε θα δινα τίποτα. Διαφέρουν όλα και όλοι. Μη μένεις με τις καρδούλες στο χέρι, μη βασίζεσαι σε κάτι που είναι εικονικό, κάνε αυτό που νομίζεις και πάντα θα υπάρχουν δυο φίλοι και καμιά τριανταριά σειρές ή δυο ντουζίνες ουίσκια για να ξεχάσεις τον πόνο σου. Απλώς μην πεις ότι εγώ δε σε προειδοποίησα.
Καλή τύχη.

Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2013

Εν είδα, ότι ουδέν οίδα.


   Είδα να φεύγει ακόμη ένας χρόνος. Είδα να έρχεται ένας άλλος. Για κάποιους γεμάτος προσδοκίες και όνειρα. Ποτέ δεν πίστεψα στα όνειρα. Τελευταία φορά που ονειρεύτηκα ήταν όταν ήμουν οχτώ χρονών και θέλησα το διώροφο σπίτι της μπάρμπι. Από κείνη τη φορά που δεν το πήρα, τα όνειρα κόπηκαν μαχαίρι. Και μετά τίποτα.
    Είδα ανθρώπους να περπατούν μόνοι τους και να μην έχουν έναν άνθρωπο να πιουν ένα ζεστό καφέ παρέα. Ίσως η μοναξιά να με θλίβει περισσότερο. Πρόσεξε, όχι η μοναχικότητα, η μοναξιά. Είδα μια στολισμένη πόλη και γύρω της θλιμμένα μάτια να μην πιστεύουν στο αύριο. Να θέλουν, αλλά να μη μπορούν.
   Είδα ανθρώπους χαρούμενους που κοιτούσαν το ρολόι τους περιμένοντας το πρώτο ραντεβού και είδα κι αυτούς που έβγαιναν από τα μαγαζιά με ένα δώρο για κείνον ή για κείνη. Είδα αυτούς που της φώναξαν ότι είναι ευτυχισμένοι και είδα κι αυτές που γύρισαν και τους χαμογέλασαν. Κι ήταν τόσο όμορφες.Πολύ πολύ. Είδα ελπίδα.
  Είδα πράγματα που δεν έπρεπε να δω και δεν αντέδρασα. Πάγωσα που δε μπόρεσα να αντιδράσω. Πάγωσα που ήταν σα να με τσίμπησες και δε μπορούσα κάν να κλάψω. Πάγωσα που δεν έκλαψα. Πάγωσα που περίμενα ότι κάποτε θα τα δω. Δεν υπάρχει γιατί. Αν μπορούσαμε να εξηγήσουμε τα πάντα γύρω μας, θα είχαμε κερδίσει κι ένα τόσο δα κομματάκι προς την αιωνιότητα. 
    Είδα φίλους και χόρεψα.Χόρεψα στους ρυθμούς του λαμπάντα που τόσο πολύ μαρέσει, και ήπια και ουίσκι. Ναι, μη γελάς, δε θα χουμε εύκολα ξεμπερδέματα μ αυτό. Είδα να τρώω και την πιο ωραία βασιλόπιτα. Και να μην κερδίζω και το φλουρί.
   Είδα το τρέιλερ το Amores Perros πηγαίνοντας στο γραφείο. Είδα να θέλω να πέσω κάτω και να μη θυμάμαι. Θυμάμαι όμως. Και θυμάμαι ότι είδα ένα όνειρο. Να περπατάω σε μια γειτονιά της Αθήνας και να βλέπω άμαξες και άλογα. Να ανεβαίνω κάπου ψηλά και να βλέπω έναν καθαρό ουρανό. Να πίνω έναν νεσκαφέ και να μου μυρίζει κρεμμυδόπιτα. Μ'αρέσει η κρεμμυδόπιτα. Θυμάμαι να χαμογελάω. Θυμάμαι ότι μετά ξύπνησα.
    Είδα ότι τα πράγματα δεν είναι και τόσο περίεργα. Είδα ότι είναι όμορφο να θυμάσαι. Θυμήθηκα ένα πολύ παλιό τραγούδι που το άκουγα όντας γυμνασιόπαιδο."Δε θέλω να πικραίνεσαι τις Κυριακές τα βράδια, χωρίς αυτή τη σκοτεινιά τα χρόνια μένουν άδεια".Να σου πω ότι τον σιχαίνομαι το Μάλαμα.Αλλά εδώ κάτι μας είπε."Δεν υπάρχει μέρα χωρίς προηγούμενη νύχτα. Δεν υπάρχει μαύρο χωρίς άσπρο. Δεν υπάρχει χαρά χωρίς πόνο.
Να τον αγαπάς τον πόνο.Και να μη λυπάσαι. Και να ακούσεις και το "the last goodbye"-the Kills.
Και μετά να δεις που θα χαμογελάσεις κι εσύ.
   Είδες;