Τρίτη 12 Μαρτίου 2013

Τριάντα χρόνια φαγούρα.

   Συνήθως τα απογεύματα στο γραφείο ακούω πολύ μουσική για να ξεχνιέμαι και να γράφω πού και πού κανα δικόγραφο. Ναι, θα μπορούσα να χαρακτηρίσω την καθημερινότητά μου φρικτά βαρετή αλλά λετς φέης ιτ, είναι κι η συνήθεια ένας τρόπος εναλλαγής συναισθημάτων. Του κάτ ε λονγκ στόρυ σόρτ, χθες το βράδυ άκουγα κόρε ύδρο σε συνδυασμό με μάικλ τζακσον κι ελαφριές πινελιές από ελένη δήμου. Δεν ξέρω αν και πως συνδυάζονται όλα αυτά, είναι σα να τυλίγεις ντολμάδες με χαρτοπετσέτες αλλά νομίζεις με νοιάζει;
     Στη μετάβαση του liberian girl με το "να υποφέρεις και να σου λείπω εγώ δεν είμαι η γυναίκα κάτσε σήκω", άρχισα να μετράω με τα δάχτυλά μου σε πόσους μήνες θα γίνω 31. (ξέρω ότι θα εκμεταλλευτείτε το μπλογκ όταν θα γίνω διάσημη δικηγόρος-πανελίστρια και θα λέτε την ηλικία μου, αλλά θα σας νικήσουν κατά κράτος τα κολλαγόνα μου). Θα κουβαλάω πάνω μου τριάντα ένα ολόκληρα χρόνια και θα χαίρομαι; ή θα με πιάσει φαγούρα όπως τότε στο Καυτατζόγλειο που έτρεχα στα γρασίδια και γέμισα καντήλες απ την αλλεργία; 
  Δεν ξέρω τι να πρωτοθυμήσω στον εαυτό μου, για τι να πρωτοκλάψω και για ποιό να πρωτοντραπώ και με τί να πρωτογελάσω. Εντάξει, όταν πήγαινα έκτη δημοτικού είχα κλέψει απ την τσέπη του παντελονιού του πατέρα μου 10.000 δραχμές για να πάρω τη στολή των προσκόπων. Ντρέπομαι που το λέω αλλά παιδί του είμαι, θα με συγχωρέσει. Έκτοτε δεν ξαναντράπηκα ποτέ στη ζωή μου. Δε ντράπηκα ποτέ να πω αυτό που νιώθω με κίνδυνο να χάσω ανθρώπους από κοντά μου. δε ντράπηκα ποτέ να κάνω αυτό που θέλω με κινδύνο να ρεζιλευτώ.Δε ντραπηκα ποτέ να ευχαριστήσω τους φίλους μου που με ανέχονται με τις ξινίλες μου και δε ντράπηκα ποτέ να πω ότι αν πάθαινε κάτι η αδερφή μου θα πέθαινα. δε ντράπηκα ποτέ να πω ότι με το φτωχό μου το μυαλό έχω αγαπήσει τόσο πολύ ανθρώπους που αν το καταλάβαιναν θα τρόμαζαν αλλά και ότι έχω ξεγράψει ανθρώπους που ούτε καν μπορούν να το διανοηθούν. 
Ξέρεις, έχω πάντα μέσα στο μυαλό μου ότι η νομοτέλεια που επικρατεί στο δικό μου σύμπαν, δε μου επιτρέπει στα τριάντα μου χρόνια να μη ζω. Το κατάλαβα φέτος. Το τέλος του 2012 ήταν μια φρικτή χρονιά. Πιο φρικτή κι απ όταν δεν ξέραμε τι απέγινε το αναπάντητο ερώτημα του Ρος "Did she got off the plane?". Τα ίδια τα γεγονότα μου έχωσαν ένα τόσο δυνατό χαστούκι που ακόμη το μάγουλό μου είναι κόκκινο. Έκανα λάθη παντού. Μέχρι και λάθος νούμερο βρακί αγόρασα. Κατάλαβα όμως ότι κάπου εκεί στο πρίν και στο μετά βρίσκεται η σωτηρία του μυαλού μου.
Κατάλαβα ότι αν δε βοηθήσω τον εαυτό μου μόνη μου, η καταθλιψάρα με περίμενε στη γωνία με ένα τεράστιο χαμόγελο και με ανοιχτές αγκάλες. Κι άρχισα να βλέπω ότι το χειρότερο που νόμιζα ότι έζησα, το διαδέχτηκαν κι άλλα χειρότερα. πιο πολλά. και θα ρθουν κι άλλα κι άλλα.κι άλλα.φτάνει. δε μπορώ να κοιμηθώ. ξυπνάω και κλαίω. τέλος.
  Με αυτή την κάπως έτσι παράλογη ροή έφτασα να γίνω μέρος της ζωής μου και όχι να κάθομαι σε ένα παγκάκι και να την κοιτάω μασώντας πασατέμπο. Είπα οτι θέλω να ζήσω. Είπα ότι δε θέλω να γίνει κάτι αύριο μεθαύριο και εγώ να βαράω το κεφάλι μου στον τοίχο. Ας το βαράω σήμερα κι ας είναι απ τον πολύ χορό. Είπα οτι ξέρω οτι η δουλειά που κάνω θα με στείλει μια μέρα στο τρελάδικο αλλά θα χω τρελαθεί απο έρωτα πρώτα. Είπα ότι για τα άσχημα που θα ρθουν θα χω ένα μπακ απ απ όλες τις όμορφες στιγμές της ζωής μου και θα παίζουν στο μπακράουντ του μυαλού μου σε αέναη λούπα. Είπα ότι χαίρομαι που δεν είμαι μόνη μου σε όλο αυτό, αλλά και που είμαι τελείως μόνη μου. Δεν ξεφεύγεις απ τον εαυτό σου. Αυτός σε έκανε ο,τι είσαι σήμερα. όλοι μας, μας αγαπάμε. Αλλά το θέμα είναι να βλέπουμε. Καλός κι ο εγωισμός αλλά κατέβα λίγο απ το θρόνο γιατί η ζωή απο μόνη της είναι πιο εγωίστρια απο σένα. 
Στα τριάντα μου χρόνια λοιπόν με έχει πιάσει μια φαγούρα τί δεν έκανα καλά, τί μπορώ να αλλάξω, τι προβλήματα δημιούργησα και πώς μπορώ να ξεφύγω απ όλα αυτά που με πνίγουν. Κοίταξα ένα μικρό κοριτσάκι σκυμμένο στη θάλασσα σήμερα το πρωί. (είμαι απ τις τυχερές που μπορώ να βλέπω θάλασσα και το χειμώνα). Φαινόταν χαρούμενο. Χαμογελούσε. Έτρεξε στη μαμά του και την έκανε αγκαλιά. Έδειχνε ευτυχισμένο. Λογικά μεγαλώνοντας θα γίνει κι αυτό τριάντα και μπορεί να το πιάσει κι αυτό η ίδια φαγούρα που απασχολεί κι εμένα. Θέλω να του πω όμως οτι αν παραμείνει κοριτσάκι όλα μα όλα θα φαίνονται τόσο μα τόσο απλά.αυτό έκανα κι εγώ.
οχτώ μήνες για τα τριάντα ένα.

2 σχόλια: