Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2015

ανθρώπων έργα

δεν έχω αντιληφθεί σε τι κατηγορίες χωρίζονται οι άνθρωποι. σ' αυτούς που αντέχουν και σ' αυτους που δεν; στους καλούς και στους κακούς; στους δυνατούς και στους αδύναμους; στους έξυπνους και στους χαζούς; στους αποφασιστικούς και στους αναβλητικούς; στους δήθεν; 
"να μη σου τύχουν όλα όσα μπορείς ν αντέξεις", έλεγε η γιαγιά. κι ενώ μεγαλώνοντας ξορκίζω όλες τις οικογενειοκρατικές αντιλήψεις αρχίζω και γίνομαι μια απ αυτές. έφτασα πολλές φορές να τα βάλω με τους ανθρώπους. και σχεδόν όλες απογοητεύτηκα. μέσα στο κεφάλι μου υπάρχει μια δικαιοσύνη που δεν ταυτίζεται με τη κοινή ζωή μας. το αποδέχτηκα αυτό. μέσα στο μυαλό μου υπάρχει μια τιμιότητα που δεν ανταποκρίνεται στους γύρω μας. το κατάπια κι αυτό. μέσα στο μυαλό μου υπάρχει μια σειρά που δεν ταυτίζεται με των υπολοίπων. ευτυχώς. και εκεί είναι που αντιλήφθηκα πως κι εγώ δεν είμαι παρα μία εγωκεντρική φύση που στο βάθος πιστεύει ότι λίγο πολύ το σωστό, είναι αυτό που εγώ πιστεύω ως τέτοιο.
μέχρι που τέτοιοι σκληροί χαρακτήρες κρασάρουν όπως οι σκληροί δίσκοι. δεν υπάρχουν κατηγορίες ανθρώπων. υπάρχουν τα έργα τους ανά περιόδους. 
τους τελευταίους μήνες βρέθηκα υπο την επήρεια σοκ βλέποντας να γκρεμίζεται όποια καλή εικόνα είχα για μερικούς. κι εκεί κατάλαβα πως είμαι χαζή. πως οι άνθρωποι δεν είναι ανάλογοι της δικής μας συμπεριφοράς. αλλά ότι η δική μας συμπεριφορά πρέπει να είναι ανάλογη των ανθρώπων. θα θελα να πω ότι είμαι μικρή και ότι μεγαλώνοντας θα μάθω αλλά δεν πιάνει. είδα ανθρώπους να κάνουν προσπάθειες να γίνουν καλύτεροι και να καταλήγουν χειρότεροι απο πριν. είδα ανθρώπους να θέλουν κάπου να τα πουν χωρίς να τους ενδιαφέρει ποιον έχουν απέναντι. είδα ανθρώπους να βγάζουν συμπεράσματα. είδα ανθρώπους να είναι λίγοι.είδα μικρούς ανθρώπους να μην αγαπούν τα μεγάλα πράγματα, είδα μοναξιά. 
και κάπου εκεί κατάλαβα ότι δεν είναι ο κόσμος μου αυτός. και ίσως κι εγώ να αποτελώ για κάποιους μια κακή κατηγορία. αυτό δε μου δίνει σίγουρα άλλοθι για να πω έτσι είμαστε σε όποιον αρέσουμε. πέρασα πολλές νύχτες αναθεωρώντας. πέρασαν μέρες που δεν άκουγα ούτε τη φωνή μου. ναι εγώ. πέρασαν πολλά καρέ της ζωής μου με πάρα πολλά λάθη. πέρασες κι εσύ. ξανάφαγα τα νύχια μου μετά από δύο χρόνια. πέρασε και μια εικόνα: να μιλούν δυο άνθρωποι στο τηλ και να συνεννοούνται ένα βράδυ του αυγούστου. να κρατιούνται απ το χέρι. να έχουν την ίδια κοινή δικαιοσύνη. να αγαπιούνται.χωρίς να τους ενδιαφέρει αν θα υπάρχει κάτι άλλο μετά. 
κι ύστερα κι άλλη εικόνα. να υπάρχουν τρία κορίτσια σε ένα αμάξι και η μία να απλώνει τα πόδια της παντού και να ναι τόσο σωστό όλο αυτό που να ξεπερνά τη λογική.
είναι σπουδαίο πράγμα να μην έχεις δεύτερες σκέψεις για κάποιον. αυτό, για μένα, είναι το πιο σημαντικό έργο. είναι σπουδαίο πράγμα να επιλέγεις να μην έχεις εναλλακτική. να επιλέγεις να μείνεις εκεί που είσαι. αλλά την εναλλακτική να τη βλέπεις.
σήμερα μου ρθε να τα μπήξω. δεν το έκανα ωστόσο. γιατί δεν ξέρω αν θα ήταν δάκρυα χαράς ή λύπης. γιατί υποσχέθηκα στο ζαχαρία ότι θα αντέξω.γιατί υπάρχουν άνθρωποι που εξαρτώνται απ τα δικά μου έργα. και δε μπορώ να τους αφήσω μόνους. γιατί τίποτα δεν είναι το παν.ή γιατί έτσι με βολεύει να πιστέυω. γιατί οι άνθρωποι δεν πρέπει να είναι κατώτεροι των περιστάσεων. και ίσως τελικά δε συγχωρούν κι αυτούς που από έρωτα εκπέσανε. και όχι μόνο.

Δευτέρα 20 Ιουλίου 2015

περίπτερο

δε σταματούσα εύκολα στο περίπτερο. θεωρούσα ότι ήταν μια συνήθεια των γέρων να στέκονται, να χαζεύουν τις εφημερίδες, να μην αγοράζουν σχεδόν ποτέ καμία, να κάνουν loading τα νέα και μετά να πηγαίνουν ήσυχοι στο καφενείο για να τα συζητήσουν με τους υπόλοιπους παίζοντας τάβλι.
στο τηλέφωνο το πρωί του απάντησα "απλώς θα γέρασα.δεν είναι τίποτα". 
21 μέρες το κινητό είναι στο αθόρυβο. δεν ξέρω αν θα ξαναβάλω ήχο ποτέ. 
ο μόνος ήχος που κράτησα στο κεφάλι μου ήταν η κόρνα του καραβιού όταν πήγαμε με τους γονείς στη ζάκυνθο το '90. ήταν φρικτά. είναι δυνατόν να το ξαναθυμήθηκα; απλώς θα γέρασα δεν είναι τίποτα.
το κλιματιστικό δεν το ανοίγω. αυτοτιμωρούμαι; έχω βάλει έναν ανεμιστήρα και προσπαθώ να αντικαταστήσω το θόρυβο του καραβιού με έναν νέο θόρυβο. όταν ζορίζομαι αρχίζω και αντικαθιστώ. 
δε σου μίλησα ποτέ για τότε που αντικατέστησα μια κοπέλα στους αγώνες κολύμβησης και πήρα μετάλλιο. δε σου μίλησα ποτέ για το ότι δε χάρηκα καθόλου. θα έπρεπε, αλλά δε χάρηκα. 
δε σου μίλησα ποτέ για τις επιδείξεις στο πιάνο που δώδεκα χρόνια αρίστευα χωρίς να θέλω. απλώς επειδή διάβαζα. 
δε σου ειπα ποτέ ότι το 2000 συμπλήρωσα λάθος το μηχανογραφικό. και ενώ είχα χρόνο δεν το άλλαξα. 
δε σου είπα ποτέ ότι έσπασα μια φορά το τηλέφωνο ενός αγοριού και το αντικατέστησα. το αγόρι.
δε σου είπα ποτέ ότι η "αστραδενή" ήταν το πρώτο λογοτεχνικό που είχε ηρωίδα με το όνομά μου μέσα. δε σου είπα ποτέ ότι όλους τους δικούς μου ανθρώπους τους κάνω ήρωες απο βιβλία στο μυαλό μου. εσύ δεν πρόλαβες να γίνεις. εγώ δεν πρόλαβα να γίνω.
δε σου είπα ποτέ ότι στη γειτονιά του κολλητού μου φίλου, το 2012, είχα σταθεί και κοιτούσα εκείνη τη μεγάλη κατηφόρα των εξαρχείων κι άρχισα να τρέχω για να προλάβω να του πάω το παγωτό να μη λιώσει. τις προάλλες έμεινα και κοιτούσα απλώς την κατηφόρα. απλώς θα γέρασα, δεν είναι τίποτα.
ξέχασα να σου πω ότι οι ώρες μες στην πολιτεία μου κοστίζουν πολλά, αλλά ντρέπομαι που δεν είχα το μυαλό να διαβάζω λίγο παραπάνω πιο μικρή γιατί ίσως σήμερα να είχα τη δυνατότητα αυτά που μας συμβαίνουν να τα κάνω πιο γρήγορα θέματα σε κάποιο βιβλίο.
δε σου είπα ότι δε βλέπω το ποτήρι μισοάδειο. απλά δε βλέπω καν το ποτήρι. 
δε σου είπα ότι οι εκδρομές το καλοκαίρι στο άδειο κάμπινγκ με το τροχόσπιτο μου έδιναν μεγάλη χαρά. ετοιμαζόμουν μέρες πριν και περίμενα πώς και πώς να φάω καρπούζι που το αφήναμε να παγώνει μέσα στη θάλασσα. δεν πάω για κάμπινγκ πια. απλώς θα γέρασα, δεν είναι τίποτα.
δε σου είπα οτι στη λογοτεχνία κατεύθυνσης στις πανελλήνιες ήμουν η μόνη που είχε γράψει καθαρό 20 στο σχολείο μου στη "σονάτα του σεληνόφωτος" του ρίτσου. το μόνο που μου χει μείνει σήμερα από εκείνο το ποίημα είναι "η παρακμή μιας εποχής".
δε σου είπα ότι ασπρίσαν πολύ τα μαλλιά μου αλλά δεν είναι σαν εκείνο το άσπρο του νησιού που φωτίζει κατα τις δέκα το πρωί όταν σηκώνεσαι να πάρεις χυμούς και φρούτα για να πας στη θάλασσα. δε σου είπα  ότι ένα καλοκαίρι διάβασα όλα τα hello και ok που κυκλοφορούσαν γιατί βαριόμουν αλλά σήμερα θα ήθελα να διαβαζω τόσο πολύ αυτά κι όχι όλα τα υπόλοιπα που μας διέλυσαν το μυαλό. κι ας με κάνουν πνευματικά ανάπηρη.
δε σου είπα ποτέ ότι δεν ξέχασα πώς ήμουν στις 21 μαρτίου. δε σου είπα ποτέ ότι δεν αντικατέστησα τίποτα γιατί πια δεν έχω το κουράγιο. απλώς γέρασα, δεν είναι τίποτα.
ξέχασα να σου πω ότι ακούω μες στο βράδυ τζιτζίκια και δε με ενοχλεί ο θόρυβος μάλλον γιατί αντικατέστησα το θόρυβο απ το καράβι για τη ζάκυνθο. ξέχασα να σου πω ότι δεν ήμασταν έτοιμοι για όλο αυτό αλλά τελικά το μυαλό του ανθρώπου αρχίζει και χωρά όλες τις ασύλληπτες έννοιες.
ξέχασα να σου πω ότι είχα βρει πού θα μπει το χριστουγεννιάτικο δέντρο και η τηλεόραση γιατι δεν πρόλαβα καν να τελειώσω τους "sopranos" αλλά μη μου ζητήσεις κουραμπιέδες γιατί πνίγομαι όταν καταπίνω την άχνη. 
ξέχασα να σου πω ότι όλα περνάνε. κι αυτό που με τρομάζει πιο πολύ είναι οτι θα περάσει κι αυτό κι εγώ δε θα μαι εκεί για να σου πω πώς μου φάνηκε. 
ξέχασα να σου πω ότι άρχισα να τρέχω πιο γρήγορα γιατι μάλλον νόμιζα ότι θα τελειώσει πιο ανώδυνα αλλά έβγαλα φουσκάλες στο πόδι μου. μπορεί να ήταν και απ το χορό.μπορεί απλώς να γέρασα, δεν είναι τίποτα.
ξέχασα να σου πω ότι στο σπίτι που έμεινα δεν είχε κανένα κουνούπι αλλά δεν είχε καμία σημασία γιατί σχεδόν πολλά βράδια δεν κοιμήθηκα πριν το ξημέρωμα οπότε νομίζω ότι μου έκαναν παρέα. 
δε σου είπα ότι για κάποιους ανθρώπους δεν έκανα ποτέ δεύτερες σκέψεις και κατάλαβα ότι μπορεί και να είμαι τυχερή τελικά όπως τότε που βρήκα το αγαπημένο μου βραχιόλι που το είχα χάσει και το είχα διαγράψει απ το μυαλό μου. ούτε αυτό όμως το αντικατέστησα ποτέ.και δε θα αντικαταστήσω κι αυτούς.θα τους κάνω ήρωες σε ένα απ τα βιβλία μου.
 ξέχασα να σου πω ότι τα πλοία κουνάνε με τα μελτέμια αλλά δε θα πάρω δραμαμίνη. δε με ζαλίζει τίποτα πια. θα καθίσω έξω να με χτυπάει ο αέρας γιατί δε μπορώ καν το aircondition και τις οικογένειες με τα παιδάκια που τρώνε κάθε δέκα λεπτά και χοροπηδάνε στους καναπέδες μέσα. απλώς θα γέρασα, δεν είναι τίποτα.
ξέχασα να σου πω ότι τίποτα δεν είναι τόσο δύσκολο αν καταφέρεις να μην το βλέπεις. 
και δε σου είπα ότι αν αφιερώνεις κάθε μέρα 11 λεπτά σε ένα τραγούδι τότε μπορεί να σ αρέσουν κι εσένα τα τζιτζίκια.
ξέχασα να σου πω ότι όλες αυτές τις σκόρπιες σκέψεις τις έκανα όρθια στεκόμενη μπροστά απο μια κρεμασμένη εφημερίδα σε ένα περίπτερο διαβάζοντας τα νέα μαζί με άλλους τρεις γλυκύτατους συνταξιούχους που ήθελαν πριν το καφενείο να πούμε δυο λόγια. απλώς γέρασα, δεν είναι τίποτα.

(τότε που όλα ήταν καλύτερα. και σήμερα που καταλάβαμε τι πρέπει πια να κάνουμε)


Δευτέρα 29 Ιουνίου 2015

Τι έγινε ρε παιδιά;

*ΔΕΝ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΠΟΣΤ ΜΕ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ*

Νομίζω ότι είναι προφανές ότι αυτές τις μέρες γράφεται ιστορία. Αυτό δε μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς. Πέρα από την ιστορία όμως καταγράφονται και χαρακτήρες, απόψεις, διαστάσεις, μυαλά.Αυτό είναι που με απασχολεί περισσότερο και γι αυτό και θέλησα να εκφράσω τις ανησυχίες μου.
Με αγχώνει πολύ το ζώο που λέγεται "άνθρωπος", σε όποια πλευρά κι αν ανήκει. Σε όποια φυλή, σε όποια κοινωνική τάξη και σε όποια πολιτική ιδεολογία. Πολύ συνειδητά αποφάσισα πώς δε θα τοποθετηθώ πολιτικά αυτές τις μέρες, ή και όλες τις μέρες, διότι θεωρώ ότι για πολιτική και ιστορία καλό είναι να μη μιλάει κανείς. Οι άνθρωποι έχουν ελεύθεροι το δικαίωμα να αποφασίζουν για το τι θα κάνουν, τι θα λένε και τι θα πιστεύουν. Πολύ συνειδητά επίσης αποφάσισα οτι θα διαβάζω σιωπήρά ο,τι γράφεται και ο,τι προλαβαίνω, χωρίς να κρίνω. Είχα κάθε ευκαιρία όμως να πιαστώ, να μαλώσω και να αρχίσω να τραβάω αυτιά με όλον αυτόν τον φανατισμό που βλέπω να εξελίσσεται μπροστά μου. γιατί ρε παιδιά; γιατί θεωρείτε ότι με την τόση προπαγάνδα θα φέρετε κάποιον με το μέρος σας; (όποιο κι αν είναι αυτό). Γιατί είστε τόσο απόλυτοι; Γιατί νομίζετε ότι ξέρετε; Γιατί να προλάβουμε τα γεγονότα πριν γίνουν; 
Αν με ρωτάτε αν είμαι αγχωμένη θα σας πω, βεβαίως. Είμαι 32 στα 33 και ναι δεν έχω αντιμετωπίσει ξανά τόσο σοβαρά ζητήματα που έχουν να κάνουν με τη ζωή μου. Αν με ρωτάτε αν τσατίστηκα το βράδυ της παρασκευής με τον τσίπρα θα σας πω ναι. Είχα κάνει κι εγώ κάποια πλάνα , είχα αποφασίσει να αλλάξω τη ζωή μου και ξαφνικά πάγωσαν όλα. Η κατάσταση αυτή όμως είναι κάτι που δεν αφορά μόνο εμένα. Αφορά κι εσένα, κι εκείνη και τον άλλον δίπλα. Δεν ξέρω αν το θελε ή δεν το θελε αυτό το χάος ο πρωθυπουργός, σίγουρα όμως δεν το προκάλεσε μόνος του. Το προκαλέσαμε όλοι μαζί. Αν με ρωτάς αν πήγα στο ΑΤΜ, θα σου πω ότι δεν πήγα. Ίσως επειδή είχα κάποια μετρητά επάνω μου για να κάνω τις δουλειές μου. Και να μην είχα πάντως, δε θα έτρεχα με πανικό. Κατανοώ την αγωνία του κόσμου και την ανάγκη του να διασφαλίσει την οικογένειά του και τον εαυτό του αλλά ο,τι συμβεί για σένα, θα συμβεί για όλους μας.Δεν πήγα να φουλάρω βενζίνη λες και έπεσε πόλεμος ούτε γέμισα μακαρόνια το σπίτι. (μη σας πω ψέμματα η μαμά έχει γεμίσει τα ντουλάπια και μαλώσαμε γι αυτό). Βγήκα για ποτό χωρίς να ντρέπομαι ότι σπαταλάω λεφτά ΜΕΣΑ Σ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΤΩΧΕΙΑ (duhhhhh) και μίλησα με τους φίλους μου πάρα πάρα πολλές φορές στο τηλέφωνο. Ντάξει δεν κανόνισα διακοπές και δεν ξέρω αν θα περάσω όμορφο καλοκαίρι. Ε δεν έγινε και κάτι. Η ευτυχία μου δε θα κριθεί απ το αν θα πάω στη Φολέγανδρο ή αν θα πάω να φάω έξω. 
Θα ξαναγβω όμως με τους φίλους μου και θα ξαναδώ αυτούς που έχω πεθυμήσει είτε με δραχμή είτε με ευρώ. Θα ξαναπερπατάμε στις γειτονιές και θα ξαναπάμε βόλτες στη θάλασσες. Και θα είναι με την ίδια χαρά. Γιατί απέναντι στις κρίσεις είμαστε όλοι ίδιοι. Απέναντι στον τρόπο αντιμετώπισης της κρίσης όμως, διαφέρουμε. Και αυτό είναι που με αγχώνει πιο πολύ απ οτιδήποτε.
Γιατί έχετε πέσει σαν τα σκυλιά ο ένας πάνω στον άλλο; Τι μας νοιάζει να μας πείσετε για τη μία ή την άλλη πλευρά; Αλήθεια πιστεύετε ότι με το φανατισμό ή το λαϊκισμό αντίστοιχα θα διαμορφώσετε άποψη; Μη γίνεστε Λαζόπουλοι και Γεωργακόπουλοι. Ασπάζομαι οποιαδήποτε άποψη είναι γραμμένη και εκφράζεται, γι αυτο και είπα παραπάνω ότι προσπαθώ να τα διαβάζω όλα, αλλά θέλω κι εσύ κανίβαλε να σεβαστείς τη δική μου συνειδητοποιημένη σιωπή. Μπορεί λοιπόν να μην ξέρουμε τις επιπτώσεις της σημερινής πολιτικής κατάστασης, είδαμε όμως τον ευτελισμό του ανθρώπινου μυαλού. 
Φυσικά και υπάρχει αγωνία. Φυσικά και υπάρχει πρόβλημα. Θα ήμασταν τρελοί αν κάναμε ότι δε βλέπουμε. Αλλά για το θεό-αν υπάρχει- μη δημιουργείτε εικόνες κι εντυπώσεις. Δε σημαίνει ότι εγώ που κάνω πλάκα ή που δεν ξεκατινιάζομαι στα σόσιαλζ ότι δε με ενδιαφέρει. Δε σημαίνει ότι δεν πάγωσα την παρασκευή το βράδυ στη 1. Δε σημαίνει ότι δεν προσπαθώ να δω την επόμενη μέρα. Δε σημαίνει ότι είμαι πάντα ψύχραιμη. Προσπαθώ όμως. Για να μπορώ να είμαι όσο το δυνατόν και αντικειμενική. Όχι, δε θα σταματήσω τη ζωή μου. Δε θα κάνω σε κανέναν τη χάρη. Θα σκεφτώ όμως πολύ πολύ σοβαρά τι θα πρέπει να αποφασίσω για τη ζωή μου. Χωρίς να θέλω να βγάλω το μάτι του απέναντί μου που θα έχει αποφασίσει διαφορετικά από εμένα. Χωρίς να σημαίνει ότι θα τον μηδενίσω. Χωρίς να σημαίνει ότι δε θα του δώσω απ ο,τι μου περισσεύει, αν χρειαστεί. 
Με νοιάζει πάρα πάρα πολύ τι θα γίνει αύριο, μεθαύριο, σε λίγες ώρες. Με νοιάζει όμως ακόμη πιο πολύ να μη χάσω την αξιοπρέπειά μου. Δεν ξέρω οικονομικά και δεν ξέρω από νούμερα. Και αγχώνομαι αν σκέφτομαι σωστά. Και δε με ενδιαφέρει αν θα κριθώ.Αλλά εσένα σαν άνθρωπο δε θα σε κρίνω. Τι σας φταίει τελικά και γίνεστε έτσι τέρατα; Γιατί σίγουρα δε σας φταίει ούτε ο τσίπρας ούτε οι θεσμοί. Τι θα γίνει αν όλα λυθούν κι εσείς μείνετε με τη λύσσα στο αίμα; Με ποιόν θα τα βάλετε μετά; Θα τα βάλετε με τον εαυτό σας που λίγο πολύ τον έχετε χάσει αυτόν τον καιρό;

Σε άλλα νέα, τι τρώμε ρε παιδιά με τον κομμουνισμό; Να το πετάξω το μπλακ άνγκους;

Δευτέρα 1 Ιουνίου 2015

ρομπότ

  Δουλεύω μες στην αργία. Γράφω προτάσεις για ένα μεθαυριανό δικαστήριο και ακούω μουσική. Δεν πιστεύω στο άγιο πνεύμα. Νομίζω μου ταιριάζει καλύτερα το άγιο οινόπνευμα. Πίνω λίγο παραπάνω τον τελευταίο καιρό. Γιόλο μωρέ. Στο σπότιφάη παίζει cat power. Μέχρι και τη λίστα στο σπότιφάη βαριέμαι να την αλλάξω. Μια μέρα αυτή η βαρεμάρα μου θα με σκοτώσει να το δεις.
    Once I wanted to be the greatest, λέει. Ναι καλά. Και ποιος δε θέλει ρε Κατ; Ποιος σύγχρονος ματαιόδοξος άνθρωπος δε θέλησε να είναι πραγματικά σπουδαίος για κάποιον άλλον; Ποιος δε θέλησε να ξεχωρίζει; Κάποτε ίσως το έκραζα αυτό. Νομίζω το έπαθα κι εγώ. Ο,τι κοροϊδεύω μου χτυπάει την πόρτα. (ρε το βλάση ο,τι βρει το κουβαλάει σπίτι)
    Γιατί δεν παίρνεις το βιβλίο σου να πας στη θάλασσα; Αποφάσισα να είμαι πιο συνεπής στη δουλειά μου. Κάθε φορά που δε θέλω να δουλέψω νομίζω ότι περνάω μια ήπια κατάθλιψη. Λές να τη  ξεπερνάω σιγά σιγά; Μπα, απλώς έγινα πιο τυπική με τη δουλειά για να βγάλω λεφτά να κάνω τη ζωή μου και γιατί έτσι με έμαθαν από μικρή. Να είμαι ρομπότ. 
   Κάπου εκεί κόλλησα. Μήπως είμαστε όλοι ρομπότ; Τι γίνεται όταν η ζωή μας είναι τηλεκατευθυνόμενη;  Τελικά ζούμε αυτό που θέλουμε ή μας ζει αυτή η αγωνία και όλα τα κουλουβάχατα διλήμματα του εγκεφάλου μας;
    Σκέφτηκα οτι βαρέθηκα τα σόσιαλζ. Ποια; εγώ. Σκέφτηκα ότι θα θελα να ήμουν σε μια παραλία με μια μπυρίτσα μια καλή παρέα και να λέμε βλακείες. Γέρασες Ιοκάστη. Μ αρέσει να λέω βλακείες. Ζω για να λέω βλακείες. Σκέφτηκα να κλείσω όλα τα ακάουντς και να ζήσω χωρίς αυτά. Μετά θα μου λείπει η Ειρήνη. Πόσο μου λείπει η Ειρήνη. Δε μπορώ να της μιλάω αλλιώς. Με βοηθάνε και στη δουλειά. Φακ ιτ. Μάλλον κάτι άλλο μου λείπει. Μάλλον δε ζω όπως θα θελα. 
Πήρα κανα δυο σημαντικές αποφάσεις μες στο μήνα. Ωριμότητα. Τρέμω μήπως το κεφάλι μου σταματήσει να μου προκαλεί όλες αυτές τις σκέψεις. έχω γίνει σα μίξερ. Κουράστηκα πολύ. Είμαι εμμονική. Μη σου τύχει να είσαι σαν κι εμένα. 
          Και κάπου εκεί συνειδητοποίησα ότι δε ζω κι ας το παίζω έξυπνη. Κάπου εκεί κατάλαβα ότι μπορείς να ελέγχεις τον εαυτό σου αλλά δε χρειάζεται να ελέγχεις και τη ζωή σου. Σοκαρίστηκα όταν σκέφτηκα ότι δεν έχει υπάρξει μία μέρα που να είπα στον εαυτό μου "παίξε, εγώ είμαι εδώ". Σκέφτομαι τα πάντα, πριν γίνουν, αφού γίνουν, με ποιον θα γίνουν, στήνω ιστορίες, τις αρχίζω, τις τελειώνω, και περιμένω στη γωνία για να πω "Είδες; Είχες δίκιο τελικά. Όπως το χες σκεφτεί έγινε". Αυτό είναι άρρωστο. Αυτό να μην το πάθετε. Και πριν προλάβει να σε τρελάνει ο εαυτός σου, έρχεται μια μέρα, ένα τραγούδι, πέντε άνθρωποι και μια ωραία γαμημένη καθημερινότητα για να σου δείξουν πόση ζωή χάνεις για να σκέφτεσαι. Κατέληξα ότι οι άνθρωποι πάντα θα πιστεύουν αυτό που τους βολεύει κι εσύ πάντα θα έχεις ένα ρόλο. 
          Αυτό δε μπορούσα να δεχτώ. Αυτό είναι που τελικά με αγχώνει. Που το ρόλο μου στη ζωή των άλλων ήθελα να τον επιλέξω εγώ. Μέγα λάθος . Το ρόλο που θα έχεις στη ζωή κάποιου θα στον υποδείξει αυτός. Δικός σου ρόλος είναι να αποφασίσεις αν σου αρέσει ο ρόλος που σου δώσανε για να συνεχίσεις να παίζεις. (αν μπερδεύτηκες με όλο αυτό, σκέψου τι τραβάω 33 χρόνια τώρα). Κι έτσι κάπως άρχισα να ζω. Και να θέλω να δίνω χαρά στους άλλους. Ντάξει δε μπορώ να σταματήσω να κράζω. Έχτισα μια ολόκληρη καριέρα πάνω σ αυτο. Αλλά ο ρόλος μου δε θα ναι αυτός. 
        Και δε φρικάρω που μεγαλώνω. Και ξέρω ότι δεν είμαι τόσο σπουδαία. Και άρχισα να μην έχω πολλές απαιτήσεις. Και θέλω να είμαι σε ένα αυτοκίνητο με ανοιχτά παράθυρα, στη θέση του συνοδηγού κατά προτίμηση (βαριέμαι να οδηγώ) και να τραγουδάω δυνατά "We are all basically alone" παράφωνα και να μη με παρεξηγεί ο οδηγός γιατί οκ θα ναι λίγο άβολο αλλά θα καθαρίζω την άμμο απ τα απ τα πόδια μου μέσα σε ξένο αμάξι και θα το κάνω χάλια. 
Αλλά μπορεί τότε να ζούμε. Όμορφα. 
Θα πάω για τρέξιμο σήμερα. Αυτός είναι ο ρόλος μου.


Τρίτη 19 Μαΐου 2015

βερολίνο

Πριν κανένα τρίμηνο μου λέει η Άντα "ρε συ δεν πάμε κανένα ταξιδάκι; έχω ψιλοπήξει". Της απάντησα τότε "δεν ξέρω μωρέ ούτε αν θα χω λεφτά και εντάξει ταξίδι μες στο Μάιο για ποιο λόγο;" "Πάμε Βερολίνο που δεν έχω ξαναπάει εγώ;" μου λέει. Κατουρήθηκα. Είπα ναι χωρίς να ξέρω γιατί πάω, πότε πάω, γιατί ξαναπάω, πότε ξαναπάω. Το Βερολίνο για μένα είναι πάντα ένας προορισμός ζωής. Ντάξει, ξέρω οι γερμανοί δεν είναι φίλοι μας, αλλά το Βερολίνο δεν είναι η υπόλοιπη Γερμανία. Τελευταία φορά πήγα το 2011. Αν με ρωτούσες τις εντυπώσεις μου θα σου απαντούσα, ντάξει δεν είναι κάτι τρομερό -για μένα τίποτα δεν είναι κάτι τρομερό- όμως είναι μια πόλη που θυμόμουν σα να πήγα χθες. Είναι μια πόλη που όταν πας, δεν τη βγάζεις ποτέ απ το μυαλό σου. Είναι μια πόλη που δε χρειάζεται η τέλεια παρέα γιατί είναι η ίδια η τέλεια παρέα. (μακάρι κάποια στιγμή να πω το ίδιο και για τη χαλκίδα. χμμμ)
Με τα λίγα και τα πολλά, έκλεισα να πάω ένα ταξίδι άνευ λόγου που τελικά έφτασα να το περιμένω σαν εξαρτημένη. Όπως έχω ξαναδηλώσει έχω αρρώστια με τα γερμανικά, η αρτιότητά τους μου καλύπτει ένα μεγάλο κομμάτι του ocd μου, τρελαίνομαι για τη γερμανική πειθαρχία, αγαπώ την ιστορία του βερολίνου, μας είναι άλλωστε αρκετά οικεία και τελοσπάντων θυμάμαι να πήγα σε μια πόλη που ήθελα μόνο να ξαναπάω.
Πετούσαμε Παρασκευή πρωί με aegean -εμμονή 1. προσπαθώ να μην πετάω με low budget εταιρίες, κοινώς πρήζω κόσμο- και παρόλο που οκ, δε με λες και τρομερά άνετη με τα αεροπλάνα,πάντα μα πάντα θα ταξιδέψω γιατί οκ yolo κιόλας. Είχαμε, παρόλα αυτά δυο εξαιρετικές πτήσεις, μέχρι που σηκώθηκα να κάνω σκοινάκι στο γυρισμό. Πήγαμε εγώ η Άντα και η Μάνια, η οποία κοιμόταν απ τις 15/5-18/5 παντού συνέχεια και μόνιμα. Cabin crew, ready for takeoff και 3 ώρες μετά "Κυρίες και Κύριοι κάλως ορίσατε στο αεροδρόμιο Τegel του Βερολίνου. Σας ευχόμαστε καλή διαμονή. YEAHHHHHHHHHHH. 
Στο αεροδρόμιο μας περίμενε ο Χ. όπου θα μέναμε στο σπίτι του και γενικώς μας έκανε τη ζωη λίγο πιο απλή απ ό,τι περιμέναμε. Πήγαμε για ένα γρήγορο sightseeing για τα κορίτσια, καθ ότι είχα δηλώσει ότι εγώ τα είχα δει όλα την προηγούμενη φορά και οκ πάμε μόνο για μπύρες και ζωάρα. Πράγματι γυρίσαμε λίγο, αφήσαμε το αμάξι και ξεκινήσαμε να προχωράμε.και να τρώμε. και να τρώμε. και να τρώμε. και να τρώμε. 
Δεν είχε αλλάξει τίποτα. Το βερολινάκι ήταν έτσι όπως το άφησα. Με λίγο πιο πολύ ήλιο. Μια πόλη που οι άνθρωποι έχουν λυμένα τα προβλήματα τους ή τελοσπάντων τα λύνουν στα τεράστια πεζοδρόμιά τους με ένα ποδήλατο. Αν πας βερολίνο, θα κάνεις ποδήλατο. Αρχίσαμε τις κλασσικές βόλτες στην Alexanderplatz, στη Hackescher Markt, στην Unter den Linden και συνεχίσαμε να τρώμε.
Στην Αlexanderplatz που είναι και η κεντρική πλατεία του βερολίνου βρίσκεται και ο περίφημος πύργος της τηλεόρασης (fernsehen tor) που οκ είναι επιβλητικός αλλά δεν είναι και σαν τον πύργο του ΟΤΕ στη Θεσσαλονίκη. αχεμ.
Συνεχίσαμε τις βόλτες και άρχισε να φτάνει η στιγμή που επιθυμήσαμε μπύρα ξύλο και καράτε. οκ μόνο μπύρα. πήγαμε στο ποτάμι (όπου ποτάμι βλ. )
μετά πήγαμε και ξαπλώσαμε σαν τους αλίμονους στα γρασίδια (#teamdexarina)
και αποφασίσαμε εμείς να πάμε μια βολτούλα για ενα παγωτάκι. Το φανταστικό με τους γερμανούς είναι οτι παρόλο που τους μιλάς γερμανικά, σου απαντάνε αγγλικά. Αυτό το παιχνιδάκι κράτησε τρεις μέρες. Εγώ γερμανικά μιλάω, οκ δε θα κάνω διαπραγμάτευση σαν το βαρουφάκη αλλά ένα νερό μπορώ να το ζητήσω. Ίσως και δύο. Ρε γερμανικά εγώ, αγγλικά αυτοί, και φτου κι απ την αρχή. Αλλά δε θα με τρελάνουν. εγώ θα τους τρελάνω. και μετά άρχισα νομίζω να κάνω προτάσεις του τύπου "γεια σας μια μπύρα θα ήθελα, πάρκάρω εκεί ανοίξτε την πόρτα, πού είναι το τραπέζι, μυκονόοοοοος". (εμμονή 2)
Πτώματα γυρίσαμε σπίτι και δεν την πολυπαλεύαμε για έξω. η φράση "τρώμε κάτι και συνεχίζουμε;" μας συνόδεψε παντού. στο σημείο αυτό να προσθέσω πώς αν δεν είστε ο λάτσης ώστε να έχετε εκατομμύρια ευρώ για να χαλάτε MB μην περιμένετε να βρείτε Wi-Fi στο βερολίνο. Κάποιος τους έχει πει ότι είναι του σατανά και δεν έχουν πουθενά. (η αλήθεια είναι ότι δεν το χρειάζεστε. η ζωή είναι καλύτερη χωρίς ίντερνετ. βασικά η ζωή είναι χωρίς ίντερνετ.  και σας το λέει αυτό το ν.1 junkie που θα πάρει σύνταξη αναπηρίας για κάποια ασθένεια στα δάχτυλα λόγω του scroll down.) Στο σπίτι είχαμε τελοςπάντων. Άντα, σ ευχαριστούμε για την υπομονή. 

Και πέφτεις να κοιμηθείς. Κάπως έτσι 
γιατί οι άνθρωποι εκεί ΔΕΝ έχουν κουρτίνες. swag. 
Την επόμενη μέρα σηκώθηκα πολύ πρωί να πάω για τρέξιμο στο Tempelhof (μέναμε Neukoln) και νομίζω ότι αντίκρυσα τον παράδεισο. Ατέλειωτα πάρκα, ηρεμία, ησυχία, ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ;. Αποφασίσαμε τη μέρα μας να την περάσουμε στο μετρό για να δούμε την πόλη λίγο καλύτερα. Σα λιγάκι συγκεντρωτικός τύπος εγώ, είχα βγάλει ένα προγραμματάκι και ξεκινήσαμε για το Bauhaus Archiv, μετά βόλτα στα μαγαζιά (ναι. είμαστε γυναίκες sorry) μετά φαγητά και μετά βόλτα για μπύρες. ΖΩΑΡΑ.
Πέρασα αρκετές ώρες σαυτή τη στάση #διπλης 
αλλά νομίζω ότι δεν έκανα λάθος. Βασικά οι άνθρωποι είναι τόσο οργανωμένοι που δεν κάνεις εύκολα λάθος. Καλό είναι να βγάζετε ημερήσια κάρτα (Tageskarte) για τα μέσα, γιατι σας πιάνουν λίγο τον κώλο με τα απλά εισιτήρια .
Η φώτο στα γρασίδια είναι εικονική διότι έξω είχε 5 βαθμούς και ΚΑΜΙΑ ανοιξη ποτέ. Καλή χρονιά .
Πήγαμε για μπύρες, μπύρες, μπύρες και μόνο μπύρες στη Wasserstrasse και μετά καταλήξαμε σε ένα μπεργκεράδικο (my ass Colibri) που ήταν κάπως έτσι 
και περιμένοντας το μπέργκερ έπαιζες και ένα supermario pro. International Burger το μαγαζί και ο τύπος που δουλεύει ρωτάει ονόματα για να φωνάξει τις παραγγελίες και ήξερε ότι το Ιοκάστη ήταν αρχαίο ελληνικό και όλη την ιστορία του. (μπορεί και να παντρευτήκαμε. δε θυμάμαι. θα σας πω σε εννέα μήνες).
Δεύτερη μέρα που επιστρέψαμε σπίτι αργά σα μεθυσμένες μούμιες και ανάψαμε καλοριφέρ. (Χρήστο σόρρυ, μάλλον είναι αναμμένα ακόμη)
Η Κυριακή μας φέρθηκε λίγο καλύτερα, μια διακριτική συννεφιά και πολύς ήλιος και ξεκινήσαμε με την Ελένη να πάμε στο Kreuzberg, στη Markthalle όπου οι χίπστερς του βερολίνου εκτός από αέναο μπάφο (δεν ξέρω ακόμη πώς μυρίζει, μη με ρωτάτε), πουλούσαν βινύλια και διάφορα τρόφιμα που κ α τ ι είχαν. 

Ακολουθεί μια γραφική φώτο 
Τα κορίτσια μας περίμεναν πάντα γιατι πηγαίναμε παντού για τσισάκια. 
Μετά πήραμε τα πόδια μας και για κακή μας τύχη πήγαμε στο Five Elephant στο Kreuzberg για καφέ και γλυκό. ντάξει, ΠΑΡΤΕ ΤΣΗΖΚΕΙΚ. και μετά ΞΑΝΑΠΑΡΤΕ τσήζκέηκ
Με όσο κουράγιο μας έμεινε ξεκινήσαμε για το Mauerpark στην περιοχή Prenzlauerberg (Άντα, για πες πάλι την περιοχή πώς λέγεται) όπου τις Κυριακές έχει υπαίθριο πάρκο με παζάρια (σαν αυτό στη λαϊκή στο Γουδί), διάφορα λάηβ, ιβεντς και γενικώς κάτι πολύ πολύ όμορφο. Σούπα για τους βερολινέζους, αλλά σαν τουρίστας θα πας. (fun fact, ο κύριος στις τουαλέτες σε χρεώνει 0,50€ και καθαρίζει τις τουαλέτες με ένα πράγμα σαν πατσουλί)

Τι εννοείς αν ήπια μπύρα κι αν κοιμήθηκα;
Συνεχίσαμε το περπάτημα να ξεφουσκώσουμε για να ξαναφάμε. Οι δρόμοι στο prenzlauerberg είναι το 8ο θαύμα του κόσμου. 
Καταλήξαμε στη συμβολή των οδών Danzigerstrasse kai Ebenswaldestrasse για να φάμε αυτό 

(το έβαλα πλάγια στη φώτο μπας και φανεί μικρότερο). και μετά συνεχίσαμε για ποτά στο Wohnzimmer και περάσαμε κι απ το Zu mir oder zu dir. Θα πας και στα δύο. Και θα ρθω κι εγώ μαζί. (Στο Wohnzimmer δε θα ζητήσεις ποτέ νερό. Μ ακούς; ποτέ. Σφηνοπότηρο και κάνει 2€. το φυσάμε και δεν κρυώνει, ΑΛΛΑ έχει wi-fi και είναι μαγαζάρα.)
Μετά ο βασιλιάς της σκόνης (σόρρυ Χρήστο) έχασε το αμάξι και μέχρι να το βρούμε ουρλιάζαμε το "ακρογιαλιές δειλινά" σα να ήμασταν στο φαληράκι Ρόδου γιατί σόρρυ κιόλας αλλά εμείς φέραμε τον τσιτσάνη στο Βερολίνο.
Ξεθεωμένες και πολύ χαρούμενες επιστρέψαμε να ετοιμάσουμε πράγματα γιατι χθες το πρωί επιστρέφαμε στην ελλάδα.
Μπορεί να κούρασε αυτό το πόστ, αλλά νομίζω το έκανα για μένα. Δε θα ξεχάσω τίποτα απ αυτό το ταξίδι. Ούτε τις δυο μου μπόμπες που με έκαναν να περάσω τέλεια, ούτε το βασιλιά της σκόνης, ούτε το Νενάκι. Γιατί καλό το Βερολίνο, αλλά καλύτεροι οι άνθρωποι που σε κάνουν να το αγαπάς. 
Το νερό πανάκριβο, οι τιμές αυξημένες σε σχέση με το 2011 που είχα πάει, αλλά μια πόλη που ίσως σκεφτώ σοβαρά να μείνω μόνιμα. Δεν είμαι αντικειμενική για το Βερολίνο, οπότε μη με ρωτάτε πώς πέρασα. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι γύρισα πιο ευτυχισμένη. Και το χα πολύ ανάγκη. Τα ταξίδια μας είναι οι φωτογραφίες μας (σσ.βγάλε με φώτο μωρή γίδα) αλλά λίγο παραπάνω είναι το τι είδαμε, το τι σκεφτήκαμε, το ποιους σκεφτήκαμε αλλά κυρίως το τι ξεχάσαμε. 
Να ταξιδεύετε. Κι όταν πηγαίνετε Βερολίνο να παίρνετε κι εμένα μαζί.

To αυτό.

ps. Μπόμπα, και του χρόνου να μαστε καλά. κλάψε. 


Δευτέρα 30 Μαρτίου 2015

Κροκοδείλια Δάκρυα

     Χάσαμε το Σήφη σήμερα. Τον Κροκόδειλο που ζούσε στην Κρήτη και που έγινε θέμα σε όλα τα μέσα που υπάρχουν. Πριν λίγες μέρες όμως χάσαμε περίπου 148 ανθρώπους σε ένα αεροπορικό δυστύχημα που κατά τη γνώμη μου δεν άφησε κανέναν αδιάφορο. Στο άκουσμα της πτώσης αεροσκάφους θυγατρικής γερμανικής πασίγνωστης εταιρίας που εκτελούσε πτήση ρουτίνας- τύπου Κολιάτσου Παγκράτι - πάγωσε ακόμη και το ίδιο το χάος. 
     Οι πρώτες σκέψεις ήταν πώς επρόκειτο για τρομοκρατικό χτύπημα, άλλοι θα σκέφτηκαν "low cost εταιρίες τι να περιμένεις με τις σαβούρες τους" και άλλες τέτοιες γενικεύσεις. όμως ΜΠΟΥΜ. 
Το πόρισμα του Γάλλου Εισαγγελέα ερευνώντας τα μαύρα κουτιά του αεροσκάφους ήταν ότι το αεροπλάνο το "έριξε" ηθελημένα ο συγκυβερνήτης Andrea Lubitz ο οποίος έπασχε από ψυχική διαταραχή. Και κάπου εδώ μπήκαμε στη ζώνη του λυκόφωτος. Κάνε εικόνα τί ακολούθησε:
"Με αποκόλληση αμφιβληστροειδούς πετούσε ο Λούμπιτς" "Ήξερε ότι τυφλωνόταν ο συγκυβερνήτης" "Τρελός και με τη βούλα ο συγκυβερνήτης του μοιραίου αεροσκάφους" "Ήταν σε αναρρωτική άδεια λόγω ψυχολογικών προβλημάτων" "Είχε πει στην κοπέλα του Κάποια μέρα θα κάνω κάτι που θα με θυμούνται όλοι". ΠΟΛΥ ΒΟΛΙΚΟ. ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΒΟΛΙΚΟ.
      Είναι τρομερά γελοίο εξ αφορμής ενός περιστατικού -αν θες τη γνώμη μου το συνωμοσιολογικό μου χάρισμα δε μ'αφήνει να πιστέψω ότι το αεροπλάνο το έριξε ο Λούμπιτς επειδή ήθελε να αυτοκτονήσει, αλλά αυτό θα το κρίνει η ιστορία- έφτασε ένας ολόκληρος κόσμος να ομαδοποιεί τα άτομα με ψυχικές διαταραχές και να τα περιθωριοποιεί. Τι θα πει τρελός με τη βούλα; Ποιος ορίζει την τρέλα και τις προεκτάσεις της; Το ανήθικο και κίτρινο κανάλι της ελληνικής τηλεόρασης ή μήπως η γελοία γερμανική φυλλάδα; Ποιος ξέρει πώς είναι να ζεις με ανθρώπους που πάσχουν από ψυχικές διαταραχές ή ακόμη περισσότερο να είσαι εσύ ο ίδιος αυτό το άτομο;
Ποιός από εμάς δεν έχει φτάσει τόσο κοντά σ αυτό που παρουσιάζεται ως τρέλα;
     Είναι απορίας άξιο πώς έχει καταλήξει αυτός ο κόσμος να τρέφεται μέσα από το ρατσισμό του. Να τον γεννά και να τον αναπαράγει μόνο και μόνο για να αποποιείται ευθύνες και να μειώνει την αξία των ανθρώπων. Με το να καθόμαστε να λέμε "δεν είμαι εγώ αυτός που θα σώσει τον κόσμο" έχουμε ήδη δημιουργήσει αυτές τις κολάσιμες συμπεριφορές. ΝΑΙ, εσύ είσαι που θα αλλάξεις τον κόσμο. Εσύ που μεγάλωσες με κάτι που λείπει σε όλους αυτούς τους μισάνθρωπους. Μεγάλωσες με σεβασμό γι αυτό που σου δόθηκε. Μεγάλωσες με σεβασμό γι αυτό που λέγεται ψυχολογικό πρόβλημα. Μεγάλωσες με σεβασμό για κάθε Αντρέα Λούμπιτς.
     Τα πραγματικά αίτια της πτώσης του αεροσκάφους ίσως και να μην τα μάθουμε ποτέ. Τα αίτια όμως της πτώσης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας τα είδαμε σε όλο τους το μεγαλείο. Δεν υπάρχει συμπέρασμα να οδηγηθεί κανείς. Υπάρχουν μόνο μικρά και μεγάλα ψυχολογικά προβλήματα που μας σχημάτισαν όλους. Εγώ μ' αυτά ζω. Και βασιλεύω.