Δευτέρα 1 Ιουνίου 2015

ρομπότ

  Δουλεύω μες στην αργία. Γράφω προτάσεις για ένα μεθαυριανό δικαστήριο και ακούω μουσική. Δεν πιστεύω στο άγιο πνεύμα. Νομίζω μου ταιριάζει καλύτερα το άγιο οινόπνευμα. Πίνω λίγο παραπάνω τον τελευταίο καιρό. Γιόλο μωρέ. Στο σπότιφάη παίζει cat power. Μέχρι και τη λίστα στο σπότιφάη βαριέμαι να την αλλάξω. Μια μέρα αυτή η βαρεμάρα μου θα με σκοτώσει να το δεις.
    Once I wanted to be the greatest, λέει. Ναι καλά. Και ποιος δε θέλει ρε Κατ; Ποιος σύγχρονος ματαιόδοξος άνθρωπος δε θέλησε να είναι πραγματικά σπουδαίος για κάποιον άλλον; Ποιος δε θέλησε να ξεχωρίζει; Κάποτε ίσως το έκραζα αυτό. Νομίζω το έπαθα κι εγώ. Ο,τι κοροϊδεύω μου χτυπάει την πόρτα. (ρε το βλάση ο,τι βρει το κουβαλάει σπίτι)
    Γιατί δεν παίρνεις το βιβλίο σου να πας στη θάλασσα; Αποφάσισα να είμαι πιο συνεπής στη δουλειά μου. Κάθε φορά που δε θέλω να δουλέψω νομίζω ότι περνάω μια ήπια κατάθλιψη. Λές να τη  ξεπερνάω σιγά σιγά; Μπα, απλώς έγινα πιο τυπική με τη δουλειά για να βγάλω λεφτά να κάνω τη ζωή μου και γιατί έτσι με έμαθαν από μικρή. Να είμαι ρομπότ. 
   Κάπου εκεί κόλλησα. Μήπως είμαστε όλοι ρομπότ; Τι γίνεται όταν η ζωή μας είναι τηλεκατευθυνόμενη;  Τελικά ζούμε αυτό που θέλουμε ή μας ζει αυτή η αγωνία και όλα τα κουλουβάχατα διλήμματα του εγκεφάλου μας;
    Σκέφτηκα οτι βαρέθηκα τα σόσιαλζ. Ποια; εγώ. Σκέφτηκα ότι θα θελα να ήμουν σε μια παραλία με μια μπυρίτσα μια καλή παρέα και να λέμε βλακείες. Γέρασες Ιοκάστη. Μ αρέσει να λέω βλακείες. Ζω για να λέω βλακείες. Σκέφτηκα να κλείσω όλα τα ακάουντς και να ζήσω χωρίς αυτά. Μετά θα μου λείπει η Ειρήνη. Πόσο μου λείπει η Ειρήνη. Δε μπορώ να της μιλάω αλλιώς. Με βοηθάνε και στη δουλειά. Φακ ιτ. Μάλλον κάτι άλλο μου λείπει. Μάλλον δε ζω όπως θα θελα. 
Πήρα κανα δυο σημαντικές αποφάσεις μες στο μήνα. Ωριμότητα. Τρέμω μήπως το κεφάλι μου σταματήσει να μου προκαλεί όλες αυτές τις σκέψεις. έχω γίνει σα μίξερ. Κουράστηκα πολύ. Είμαι εμμονική. Μη σου τύχει να είσαι σαν κι εμένα. 
          Και κάπου εκεί συνειδητοποίησα ότι δε ζω κι ας το παίζω έξυπνη. Κάπου εκεί κατάλαβα ότι μπορείς να ελέγχεις τον εαυτό σου αλλά δε χρειάζεται να ελέγχεις και τη ζωή σου. Σοκαρίστηκα όταν σκέφτηκα ότι δεν έχει υπάρξει μία μέρα που να είπα στον εαυτό μου "παίξε, εγώ είμαι εδώ". Σκέφτομαι τα πάντα, πριν γίνουν, αφού γίνουν, με ποιον θα γίνουν, στήνω ιστορίες, τις αρχίζω, τις τελειώνω, και περιμένω στη γωνία για να πω "Είδες; Είχες δίκιο τελικά. Όπως το χες σκεφτεί έγινε". Αυτό είναι άρρωστο. Αυτό να μην το πάθετε. Και πριν προλάβει να σε τρελάνει ο εαυτός σου, έρχεται μια μέρα, ένα τραγούδι, πέντε άνθρωποι και μια ωραία γαμημένη καθημερινότητα για να σου δείξουν πόση ζωή χάνεις για να σκέφτεσαι. Κατέληξα ότι οι άνθρωποι πάντα θα πιστεύουν αυτό που τους βολεύει κι εσύ πάντα θα έχεις ένα ρόλο. 
          Αυτό δε μπορούσα να δεχτώ. Αυτό είναι που τελικά με αγχώνει. Που το ρόλο μου στη ζωή των άλλων ήθελα να τον επιλέξω εγώ. Μέγα λάθος . Το ρόλο που θα έχεις στη ζωή κάποιου θα στον υποδείξει αυτός. Δικός σου ρόλος είναι να αποφασίσεις αν σου αρέσει ο ρόλος που σου δώσανε για να συνεχίσεις να παίζεις. (αν μπερδεύτηκες με όλο αυτό, σκέψου τι τραβάω 33 χρόνια τώρα). Κι έτσι κάπως άρχισα να ζω. Και να θέλω να δίνω χαρά στους άλλους. Ντάξει δε μπορώ να σταματήσω να κράζω. Έχτισα μια ολόκληρη καριέρα πάνω σ αυτο. Αλλά ο ρόλος μου δε θα ναι αυτός. 
        Και δε φρικάρω που μεγαλώνω. Και ξέρω ότι δεν είμαι τόσο σπουδαία. Και άρχισα να μην έχω πολλές απαιτήσεις. Και θέλω να είμαι σε ένα αυτοκίνητο με ανοιχτά παράθυρα, στη θέση του συνοδηγού κατά προτίμηση (βαριέμαι να οδηγώ) και να τραγουδάω δυνατά "We are all basically alone" παράφωνα και να μη με παρεξηγεί ο οδηγός γιατί οκ θα ναι λίγο άβολο αλλά θα καθαρίζω την άμμο απ τα απ τα πόδια μου μέσα σε ξένο αμάξι και θα το κάνω χάλια. 
Αλλά μπορεί τότε να ζούμε. Όμορφα. 
Θα πάω για τρέξιμο σήμερα. Αυτός είναι ο ρόλος μου.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου