Τρίτη 30 Αυγούστου 2011

Αδερφές και αποστάσεις.

Εύηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηη..Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου φωνάζω αυτό το όνομα..Με την Εύη, την αδερφή Εύη, έχουμε διαφορά τέσσερα χρόνια,περίπου 12 κιλά, και κανα 6άρι πόντους.Εγώ πιο μεγάλη, πιο γεμάτη, πιο ψηλή.Κατά τα άλλα μοιάζουμε πάρα πολύ και δε μοιάζουμε και καθόλου.
Η Έυη, ή κατ'εμέ Βιβή, είναι ένα παιδί γλυκό χαμογελαστό το οποίο έτυχε να μεγαλώσει με δύο μαμάδες.Την φυσική κι εμένα.Πάντα το έπαιζα μαμά και πάντα ανκατευόμουν στη ζωή της.Είναι σαν μάστιγα αυτό..Τα μεγάλα αδέρφια έχουμε την τάση να θέλουμε να ελέγχουμε τις ζωές των άλλων..Εγώ αυτό το 'χω λίγο εντονότερο..Της χρωστάω όμως όλο αυτό που είμαι σήμερα.Χωρίς την κατσάδα της και χωρίς αυτήν την ίδια θα ήμουν μισή.Ξέρεις ότι μαζί της μπορείς να μαλώσεις για τα πάντα και μετά από ένα δευτερόλεπτο να λύσεις τα πάντα.Ξέρεις ότι μπορεί να σε τσατίσει που ανοίγει το φως όταν γυρίζει αλλά με το που θα το ανοίξει θα πιάσετε την κουβέντα για το πώς πέρασε το βράδυ της.Ξέρεις ότι αν δε σε πάρει μια μέρα τηλέφωνο θα την ψάξεις και φυσικά ισχύει και το αντίστροφο.Ξέρεις ότι δε σ'αγαπάνε πολλοί άνθρωποι έτσι.Το ξέρεις αυτό..καλά..
Όλα αυτά τα αναφέρω γιατί παρατηρώ αδέρφια το τελευταίο διάστημα που είναι σα να μη μεγάλωσαν στην ίδια οικογένεια.Που τρώγονται μεταξύ τους, που μαλώνουν..Και λέω φωναχτά και δυνατά..Αυτά τα παιδιά δεν τα μεγάλωσαν οι ίδιοι γονείς; Αυτά τα παιδιά δεν πήραν την ίδια αγάπη; Τι στο καλό γίνεται; Ποιος μηχανισμός απ'όλους δε λειτούργησε σωστά; Της αδυναμίας, της αγάπης; της αδιαφορίας;
Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους λοιπόν, εγώ είμαι ευλογημένη που έχω αυτήν την αδερφή και δε θα την άλλαζα ούτε για μια σακούλα σπόρια!
Δεύτερο θέμα που μου μπήκε στο μυαλό με το πέρασμα των ημερών είναι το θέμα της απόστασης και των σχέσεων ή των γάμων.Δυο φίλοι μου λόγω συνθηκών-κακών καιρικών συνθηκών- έχουν μείνει αρκετά μακρυά ο ένας από τον άλλον.Και σπεύδουν οι κακές γλώσσες να πουν..Πώς θα αντέξει η σχέση-γάμος..Πώς θα τα καταφέρετε κλπ κλπ κλπ και κολοκύθια τούμπανα λέω εγώ..
Υπάρχουν ζευγάρια που είναι καθημερινά μαζί και που οι αποστάσεις που έχουν μεταξύ τους δεν καλύπτονται ούτε με concord. Και αντιθέτως υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μακριά και ξέρουν ότι είναι για να είναι έτσι.ότι θα κάνουν τα πάντα για να μη χαλάσει, ότι ρε παιδί μου εσένα εκεί σε πήγε η τύχη σου και αυτήν θα την ξεζουμίσεις..μέχρι την τελευταία της σταγόνα.Γιατί εκπτώσεις στη ζωή μας δεν κάνουμε..Θα κάνεις ΕΣΥ;
Καταλήγω λοιπόν ότι ευτυχισμένος είναι αυτός που λαχταράει να κοιμάται με τον άλλον στο ίδιο κρεβάτι και όχι αυτός που κοιμάται στο ίδιο κρεβάτι αλλά παρακαλάει να ξημερώσει για να γλιτώσει τη μουρμούρα.Ευτυχισμένος είναι αυτός που θα οργανώσει ένα ταξίδι για να σε δει και όχι αυτός/η που θα οργανώσει ένα ταξίδι γιατί του έχεις πρήξει τα...(μετά συγχωρήσεως)..
Ευτυχισμένος είναι αυτός που έχει επιλέξει να ζει τη ζωή του έτσι που να σε συμπεριλαμβάνει τόσο που δεν υπάρχει πλέον απόσταση.Ευτυχισμένος είναι αυτός που έχει επιλέξει ΕΣΕΝΑ και που δεν έτυχε.Ευτυχισμένος είσαι κι εσύ τελικά μετά από όλα τα παραπάνω.Τα πάντα έχουν θετικά και αρνητικά.Αλίμονο αν δεν είχαν.Το θέμα είναι πού θα γείρει η ζυγαριά, ή καλύτερα, το θέμα είναι πού θα δώσεις εσύ το βάρος για να γείρει.
Άλλωστε απόσταση λέγεται αυτό που τυχόν υπάρχει μέσα στην καρδιά σου και όχι στα χιλιόμετρα του αυτοκινήτου σου.(χαμόγελο.)

Δευτέρα 22 Αυγούστου 2011

Αυτός Αυτοί και τα μυστήρια.

Όταν επιστρέφεις από διακοπές πρώτον δε σου χουν φανεί ποτέ αρκετές, δεύτερον σχεδιάζεις τις επόμενες σε κλάσματα δευτερολέπτου και τρίτον κάνεις κι έναν μικρό απολογισμό για να βγάλεις το πόρισμα.Πέρασα καλά; Διασκέδασα; Έφαγα; Ήθελα που γύρισα;Θα ξαναπάω εκεί;
Όντας εκδρομέας κι εγώ και προτού πάρω βαρβιτουρικά για να αντιμετωπίσω το χειμώνα που έρχεται κάθισα και έβαλα τα παραπάνω διαολεμένα ερωτήματα στο νού μου και καταλήγω στα εξής:
-Είναι ωραίο να περνάν οι μέρες σου με φίλους, με ανθρώπους που αγαπάς..Με αυτούς που δε χρειάζεται να λες και τίποτα για να σπάσει ο πάγος, γιατί είναι αυτοί που σου χουν ήδη σπάσει τον πάγο..Με αυτούς που θα τραγουδάτε μαζί σχεδόν με ουρλιαχτά στο δρόμο για τη θάλασσα Έφη Σαρρή και θα σας αρέσει, με αυτούς που θα κάνετε σα βαβουροπατάτες και θα αρέσει και σε όλους τους υπόλοιπους..Είναι ωραίο να περνάς τις ώρες σου με αυτούς που ακόμη και τη χαζομάρα σου θα την πάρουν στο ψιλό ή που εσύ θα βάλεις ένα μαξιλάρι στα "οπίσθιά" σου και θα πέσετε κάτω απ τα γέλια γιατί αυτό είναι που θα σε κάνει χαρούμενο εκείνη τη στιγμή.Κοινώς είναι αυτοί που χωρίς να το απαιτήσεις θα ναι εκεί και θα χαρούν με τη χαρά σου.Πραγματικά όμως.
Με τρία τέτοια άτομα και ένα σύζυγο πέρασα μερικές από τις πιο ξέγνοιαστες μέρες του καλοκαιριού.-Σου χρωστάω ακόμη ένα post το οποίο είναι συμπληρωματικό των διακοπών μου και με έχει συνεπάρει αλλά δεν είμαι ακόμη αντικειμενική για να γράψω, να το θυμάσαι αυτό-.Που λες χορέψαμε, βολτάραμε, κάναμε τα αστεία του Λυκείου, θυμηθήκαμε, μπορεί και να παρεξήγηθαμε αλλά το επόμενο λεπτό ήμασταν πάλι γροθιά.Και αυτό είναι η ουσία.όχι οτι δεν υπάρχει αθανασία που λέει και το άσμα, αλλά ότι μπορείς να είσαι ενωμένος με κάποια άτομα χωρίς να λες και πολλά.Σημαντικό πράγμα να σε ακολουθεί ο άλλος και στη σιωπή σου και να τη σέβεται.. Με τέτοιους ανθρώπους θέλεις λοιπόν να μοιράζεσαι τη ζωή σου και με άλλους τόσους που δεν είχες τη δυνατότητα να τους δείς και πολύ.Με άλλους που δεν είπατε πάρα πολλά αλλά τα είπατε και όλα.Με αυτούς που σου έδειξαν το παρακάτω.Γιατί όπως είχα διαβάσει και κάποτε.."Να ονειρεύεσαι αλλά να έχεις σταμπάρει καλά την έξοδο κινδύνου..Και ποια είναι αυτή?..ότι τίποτα στη ζωή δεν είναι το παν..έχει και παρακάτω.Πάντα." Με κανα δυο ποτήρια σαγκρια και ένα Haig με ξεχωριστά την coca-cola, με το "Don't look back in anger" και καπάκι το άσμα ασμάτων "Αχ μελισσούλα,  μελισσάκι" αποχαιρετώ τις καλές μέρες και περιμένω τις καλύτερες..Τί διάλο; όλοι έχουμε δικαίωμα στο όνειρο.Και να σου πω και κάτι;Δικό μου είναι το σενάριο και θα το γράψω όπως θέλω εγώ..Αμήν.

Δευτέρα 1 Αυγούστου 2011

Έκτακτο Παράρτημα.

Το Σαββατοκύριακο αυτό θαρρείς και ο Ιούλιος μας άφησε με την υπόσχεση ότι θα ζήσουμε μέσα σε ένα 24ωρο όλα τα συναισθήματα που υπάρχουν μόνο και μόνο για να μην ξεχνιόμαστε.Θα σου εξηγήσω εκτενώς.Να προειδοποιήσω ότι είναι ένα post που θα χει και μελό και είναι και σοβαρό αλλά χρειάζονται κι αυτά γιατί σε έχω φλομώσει στον έρωτα σε όλα τα προηγούμενα και θα με περάσεις για την αβάσταχτη ελαφρότητα του "πίνε" στο τέλος-τέλος.
Κλασσικά ξύπνησα το Σάββατο και πήγα γυμναστήριο -σαν κλασσική Σκορπίνα κάνω πάντα τα ίδια πράγματα με ανατριχιαστικό ίδιο ρυθμικό τέμπο.Ακόμη και στο γραφείο κάνω τις ίδιες κινήσεις με την ίδια σειρά κάθε μέρα.Για μένα αυτό είναι ο ψυχαναγκασμός που με αναζωογονεί.Ταύροι Λέοντες Σκορπιοί και Υδροχόοι μπορούν να με γοητεύσουν μόνο και μόνο γι αυτό το σταθερό που είναι χτισμένοι πάνω-.Μη μακρηγορώ, έμαθα ότι μια θεία της μαμάς μου λοιπόν,80 χρόνων, την οποία αγαπούσαμε πιο πολύ κι από γιαγιά ήταν σε πολύ κρίσιμη κατάσταση και θα μας "άφηνε".
Πέρασα λοιπόν σχεδόν όλη τη μέρα μου στο Νοσοκομείο-δε με τρομάζουν τα νοσοκομεία να ξέρεις και γενικά είμαι πολύ ανθεκτική στον πόνο- κάνοντας παρέα σε συγγενείς και περιμένοντας..
Η θεία λοιπόν αυτή παρόλο πού ήταν μια γυναίκα εξαιρετική άφηνε πίσω της και ένα παιδί-45 χρονών σήμερα-που με λίγα ή με πολλά λόγια του κατέστρεψε τη ζωή.Και σου εξηγώ απ'ευθείας χωρίς σάλτσες.Από την υπερβολική της αγάπη προς το μοναχοπαίδι της-αφού είχε χάσει νέα το σύζυγό της- δημιούργησε μια ψύχωση και μια άρρωστη κατάσταση που πολλές μανάδες ακόμη και σήμερα δημιουργούν στα παιδιά τους.Δεν άφηνε το παιδί της να αποφασίζει, του έκανε κουμάντο στην προσωπική του ζωή, με αποτέλεσμα αυτό το παιδί σήμερα να είναι με ελαφριά κατάθλιψη και τελείως μόνος.Δεν τα γράφω όλα αυτά ούτε για να δημιουργήσω εντυπώσεις αλλά ούτε γιατί τον λυπάμαι.Έμαθα να μη λυπάμαι κανέναν γιατί το δρόμο καθενός δε μπορείς να τον ξέρεις.
Όλα αυτά τα γράφω γιατί ακόμη και σήμερα βλέπω παιδιά που δεν έχουν κάνει την επανάσταση τους και ζουν με την έννοια των γονιών τους την οποία εκείνοι την έχουν εμφυτεύσει μέσα τους. Έχει πιάσει ρίζα ρε παιδί μου.Είναι αυτοί οι γονείς που από την υπερβολική αδυναμία που δείχνουν στα παιδιά τους κρατάνε μόνιμα έναν ομφάλιο λώρο και δημιουργούν άπειρα ψυχολογικά.Αν κοιτάξεις γύρω σου σίγουρα θα χεις δει μια τέτοια κατάσταση, μπορεί να βιώνεις κι εσύ μια τέτοια.Είναι αυτοί οι γονείς που τα λάθη τους τα μεταδίδουν και στα παιδιά τους, που δεν τα αφήνουν ελεύθερα, που τα εξουσιάζουν με τον τρόπο τους, που τα κρατάνε πίσω αντί να μένουν πίσω αυτοί.
Και φτάνεις στο σημείο και λες, πώς η αγάπη μπορεί να σε αρρωστήσει και να γίνει τροχοπέδη για τη δική σου τη ζωή. Φταις κι εσύ όμως.Βάλε ένα Stop σε όλα αυτά.Προσπάθησε να καταλάβεις ότι το παιδί πρέπει να είναι ανεξάρτητο και πλάι στους γονείς του, όχι να χει εμμονή.Ζήσε ρε.Φύγε.Εσένα δε σε ρώτησε κανείς αν αυτό που περνάς το θέλησες, οπότε μη ρωτάς κι εσύ κανέναν για το τί θα αποφασίσεις να ακολουθήσει μετά.
Η θεία τελικά μας "άφησε" μετά από λίγες ώρες.Κι όπως σε κάθε τέτοια περίπτωση ένας θάνατος σε κάνει εσένα να δεις ότι τη ζωή σου θα την κάνεις όπως σου γουστάρει και χωρίς να υπολογίζεις τίποτα.Άλλωστε απαγορεύεται να διεκδικούμε αυτό που θέλουμε; Από πότε;
Αλλά δε χρειάζεται πάντα να πρέπει να συμβαίνει κάτι δυσάρεστο για να ξυπνάς.Ξύπνα και με τον άλλο τρόπο.
Ο ξάδερφος, αν θες τη γνώμη μου, σιγά σιγά θα λυτρωθεί.Μπορεί να του το χρωστάει και η ίδια η ζωή ρε παιδί μου αυτό.Για το λόγο αυτό παρόλο το μεγάλο μου πόνο δεν έκλαψα ούτε μια φορά.Δεν έκλαψα για τη γυναίκα που με μεγάλωσε πιο πολύ κι από γιαγιά.Δεν έκλαψα για τη γυναίκα που μόνο αγάπη μας έδινε και ποτέ ούτε μια φορά δεν έφυγε από δίπλα μας.Υπέφερα, αλλά κρατήθηκα.Και ξέρεις γιατί;Γιατί αυτό που έμεινε πίσω χρειάζεται μόνο χαμόγελο και αισιοδοξία.Του αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία.Η ίδια που αξίζει και σε σένα.