Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2011

Μουρουνέλαιο.

"..Θα το πάρεις για δύο μήνες.Το μουρουνέλαιο κάνει καλό σε όλα.."
Με αυτή τη φράση της Βίκυς ξεκίνησα να παίρνω κάψουλες μουρουνέλαιο..όχι γιατί είμαι λιποβαρής..μη γελιέσαι..ούτε γιατί έχω αρθρίτιδα..δε γέρασα τόσο ακόμη.Απλά για τα δερματικά μου.Εμένα όλα τα άγχη μου ξεσπούν εκεί.Και επειδή προβλέπεται ένας κουραστικός χειμώνας, είπα να ακολουθήσω τη μέθοδο της πρόληψης παρά της θεραπείας.
Πίνοντας και καταπίνοντας λοιπόν αυτό το κοκτέιλ ψαριού, καρότου, αυγού και τα λοιπά-ξέρω σου 'ρθε αναγούλα,υπομονή- άρχισα να σκέφτομαι κάθε γλυκόπικρη φάση της ζωής μου.Άρχισα να σκέφτομαι την πρώτη μέρα στο σχολείο..που και τότε η μαμά μας έδινε μουρουνέλαιο, μετά τις πρώτες διακοπές, μετά τα μαθήματα πιάνου-από τα οποία δε θυμάμαι να παίζω τίποτα παρά μόνο τα κάλαντα- μετά τα πρώτα μαθήματα αγγλικών..ύστερα τις πρώτες μέρες στο κολυμβητήριο που δε μου άρεσε, και μετά τις πρώτες μέρες στο μπαλέτο..που δεν του άρεσα εγώ..
Μετά σκέφτηκα τις καλές μέρες στη γειτονιά, που σήμερα δεν υπάρχουν, τα ατέλειωτα παγωτά το καλοκαίρι, τη γιαγιά που μας κράταγε, τον παππού που μας κακομάθαινε..το ψιλικατζίδικο που φτιάχναμε κάτω απ το σπίτι και πουλούσαμε πράγματα..τις κοπάνες στο γυμνάσιο, τις καφρίλες στο λύκειο, τη μέρα που τέλειωσε το σχολείο και το χαμόγελο των γονιών που σε είδαν να προχωράς στη ζωή σου.
Και κάπου εκεί το μουρουνέλαιο άρχισε να βρωμάει. Ήταν η στιγμή που σκέφτηκα αν όλα αυτά που είμαι σήμερα τα έκανα για μένα ή γιατί υπήρξα πάντα τόσο τυπική που απλά ήθελα αυτοί να είναι περήφανοι.Αν τα έκανα γνωρίζοντας τι θέλω, ή απλά οι προσδοκίες που μου δημιούργησαν δε μου άφηναν κανένα άλλο περιθώριο.
Θυμάμαι ότι στο μηχανογραφικό είχα δηλώσει πρώτη επιλογή, θεατρικών σπουδών Πάτρας-περνούσα φυσικά-και δεύτερη επιλογή Νομική.Όταν το δε η μάνα, μου είπε "πήγαινε παιδί μου Νομική και αν θέλεις θα σου πληρώσουμε εμείς σχολή για θέατρο".Είχε δίκιο.
Θυμάμαι την περίοδο που ήθελα να μείνω να δουλέψω στη Θεσσαλονίκη ως δικηγόρος και να κάνω μεταπτυχιακά και να ζω με τρεις και εξήντα.Μου παν τότε κάνε αυτό που νομίζεις αλλά σκέψου ότι αν γυρίσεις πίσω τα πράγματα θα είναι έτσι κι έτσι  κι έτσι..Είχαν δίκιο.
Θυμάμαι τις φορές που έκλαιγα για γκόμενους που νόμιζα ότι δεν το καταλάβαιναν, αλλά το καταλάβαιναν, και μου πετούσαν δυο τρεις συμβουλές δήθεν τυχαία, μήπως και τις ακολουθούσα..Είχαν δίκιο.
Θυμάμαι τις φοβίες που πέρασα επειδή δεν είχα με τι να ασχοληθώ και έτρεχα στον πατέρα κλαίγοντας ότι κάτι έχω και δε μπορώ να σταθώ στα πόδια μου..και ευτυχώς-αντί για χαστούκι- μου μιλούσε με τις ώρες και τα ξεπέρασα  σχεδόν όλα..Είχε και πάλι δίκιο..
Θυμάμαι πρόσφατα που διάβαζα και μέσα σε φάση πανικού και υστερίας ήμουν ένα ζόμπι μέσα σε ένα σπίτι και όταν πήγα να δώσω εξετάσεις ήρθαν μαζί μου σαν την πρώτη μέρα στο σχολείο για να μου αποδείξουν ότι δεν ήταν και κάτι σπουδαίο..Είχαν δίκιο.
Σκέφτομαι λοιπόν ότι στους γονείς δε χρωστάμε τίποτα γιατί έτσι είναι η φυσική πορεία της ζωής και ότι και εσύ ο ίδιος το αυτό θα κάνεις για τα παιδιά σου.Το θέμα είναι να ξέρεις που σταματάει ο ρόλος τους.Οι συμβουλές που σου δίνουν από το να επιβάλλονται στη ζωή σου, έχουν μια ειδοποιό διαφορά.Εσένα.
Τους είπα ότι θα τελειώσω τα γερμανικά και ότι μπορεί να φύγω έξω αν δεν τα καταφέρω.Τους είπα επίσης ότι θα δω αν μπορώ να μείνω στο επάγγελμα ή αν θα ασχοληθώ με κάτι άλλο..ή αν θα πάω κάπου αλλού.Ήταν σαν να είχαν καταπιεί μουρουνέλαιο..Δεν είπαν όμως τίποτα.Και ούτε θα πουν.Γιατί πολύ απλά τώρα πια δε θα τους ρωτήσω.Με έκαναν έτσι που να μπορώ να μην τους ρωτάω.Γιατί ήταν δίπλα μου, κι όχι πάνω μου.Γιατί πολύ απλά, έχω δίκιο..
Δεν έχω;

Τετάρτη 7 Σεπτεμβρίου 2011

Taboo.

Την προηγούμενη βδομάδα είχα πάει στο σπίτι του Π. με τη Γ τον Κ . επίσκεψη, χωρίς δώρο, χωρίς ούτε καν ένα κουτί πτι φούρ για το καλό.Εκεί με περίμενε ένα φανταστικό σπίτι με δύο φανταστικούς οικοδεσπότες και ένα σκύλο.Αποφασίσαμε να παίξουμε taboo-ξέρεις το κλασσικό παιχνίδι που σχεδόν πάντα κερδίζουν τα κορίτσια κομματάκι πιο σβέλτες..ναι αυτό που μοιάζει με το Ρουκ Ζούκ της Μαίρης Μηλιαρέση-.
Με αφορμή λοιπόν το παιχνίδι αυτό μου πιπίλισε το μυαλό η σκέψη ποιες λέξεις μπορεί να θεωρούμε κι εμείς taboo.
Υπάρχουν λοιπόν άνθρωποι που δε μπορούν να πουν τη λέξη θάνατος.Ναι λες κι αν είναι να ρθει εσένα θα ρωτήσει..Άλλοι πάλι δε μπορούν να συζητάν για αρρώστιες..Λες και δε θα αρρωστήσουν ποτέ.Ε να πάνε στη Σπιναλόγκα τότε να μην τους έχουμε και το νου μας.
Υπάρχουν άνθρωποι, νέοι άνθρωποι, που δε μπορούν να πουν τη λέξη αγαπάω.Γιατί;  Μήπως φοβούνται; Η αγάπη είναι κάτι που δίνεις από το περίσσευμα σου.Απ τα μέσα σου που λεγε και η γιαγιά μου.Όταν την έχεις πάρει, μπορείς και να τη δώσεις.Μη φοβάσαι δε δαγκώνει..και προς Θεού μη μαδάς μαργαρίτες σαν την Αντζελα Δημητρίου.Άνοιξε τα μάτια σου.Η αγάπη είναι μπροστά σου.Και είσαι τυχερός που τη νιώθεις.΄Υπάρχει η αγάπη της μάνας για το παιδί της, η αγάπη του φίλου, η αγάπη του συντρόφου και η ανακατεμένη με τον έρωτα.Και όοοοολες μαζί είναι η αγάπη που τελικά έχεις μέσα σου.Και να σου πω την αλήθεια να παρακαλάς να τις έχεις μέσα σου γιατί...αν όχι..εκεί αρχίζουν τα προβλήματα.
Εγώ τις λέξεις taboo έμαθα να τις ξορκίζω με το να τις αγαπάω.Και να τις χρησιμοποιώ σωστά.Αυτό είναι το ζητούμενο.Να χρησιμοποιείς σωστά το "αγαπάω", το "χωρίζω", το "θέλω", το "μπορώ".
Για μένα κάπως έτσι αρχίζεις και λέγεσαι ολοκληρωμένος άνθρωπος.Και μη γελιέσαι, η αγάπη δε θα σε ρωτήσει όταν θα σού ρθει..όπως και πολλά απ τα παραπάνω.Ζήσε ελεύθερα και αγάπησε.Σαγαπάει και η άλλη πλευρά,ξεστραβώσου και δες το.
Σύμφωνα με το taboo λοιπόν αν η λέξη που έπρεπε να περιγράψω ήταν ΑΓΑΠΗ..οι πέντε απαγορευμένες θα ήταν ΕΡΩΤΑΣ ΑΙΣΘΗΜΑ ΤΥΧΗ ΛΟΓΙΚΗ ΜΠΕΜΠΑ.