Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2014

κάτι.

πάντα με μπέρδευαν οι λέξεις. και ακόμη περισσότερο στην εποχή που ζούμε διότι έχουμε αλλάξει το νόημα τους. μας βολεύει να τα αλλάζουμε όλα. γιατί οι ευθύνες είναι κάτι που δύσκολα το αναλαμβάνει κανείς. να 'το πάλι. η λέξη "κάτι" έχει αρχίσει και μου διαλύει το μυαλό. μια τόσο αόριστη λέξη που ταυτόχρονα γίνεται τόσο ορισμένη. "έχεις κάτι; (αόριστο)" "όχι δεν έχω κάτι.(ορισμένο)". φακ ιτ. θα τρελαθείς κι εσύ.
να σου πω κάτι; πέρασε πολύς καιρός από τότε. και μάζεψα όλον τον ήλιο εκείνης της μέρας και άρχισα να θέλω να φωτοσυνθέτω αλλά να μη μπορώ. κι άρχισα να κρύβομαι κι εγώ, όπως κάθε δειλός 30ρης της εποχής μας .(οκ 32). κι άρχισα να με μισώ που πίστευα ότι είχε σταματήσει. ποτέ δε σταματάει. κι άρχισα να γράφω κι άλλες τέτοιες παπάρες σαν τη σημερινή νομίζοντας πώς θα έδιναν ένα νόημα. πως θα καταλάβαινες. δεν ήθελα να καταλάβεις κάτι. ήθελα να φύγω. ήθελα να πάρω εκείνο το cd και να το κάνω κομμάτια. κι όμως δεν το' κανα. γιατί είμαι δειλή. ήθελα να σε πάρω τηλέφωνο να σου πω ότι την ησυχία μου δε θα την έβρισκα ποτέ γιατί πίστεψα ότι μπορούσα να είμαι πάνω απ αυτό που η ίδια δημιούργησα. τι ανόητη. ήθελα να σου πω ότι πέρασα πολλά βράδια πιστεύοντας ότι είμαι στροφή από ένα παλιό βινύλιο το οποίο όμως χάλασε και ακούω συνέχεια αυτόν τον απαίσιο εκκωφαντικό θόρυβο της ξεχαρβαλωμένης βελόνας. δε σε πήρα όμως, γιατί ήμουν δειλή.
να σου πω κάτι; το λάθος μου ακόμη δε βρήκα ποιο είναι και αυτό με αγχώνει ακόμη πιο πολύ και το πρόβλημα είναι ότι δεν έχω και κανένα ιδιαίτερο χάρισμα να μπορώ να δωθώ σαυτό για να αλλάξω λίγο τις γκρίζες μου μέρες. αλήθεια εσένα οι μέρες σου πώς είναι; άρχισα να λέω αστεία και να υπερεκθέτω τον εαυτό μου. όμως και πάλι ερχόταν στο μυαλό μου εκείνο το βράδυ. είχε πολλή βροχή και νόμιζα ότι δεν έκλαιγα. δε θυμάμαι και πολλά απ όσα μου είπες. ή έτσι έπεισα τον εαυτό μου να νομίζει, κι ύστερα γύριζα στο γραφείο και ζούσα τις μέρες της μαρμότας.
να σου πω κάτι; μου έφτανε. και μου φτάνει. θα σου φανεί περίεργο αλλά σε κάθε άβολη στιγμή μου, σκέφτομαι ότι θα ταν λιγότερο άβολη αν ήσουν εκεί. αλλά είμαι δειλή και δε στο πα. όπως κάθε άνθρωπος που βρίσκεται λίγο πιο κάτω απ τα θέλω του. κάθε άνθρωπος που λίγο-πολύ η μιζέρια της καθημερινότητας τον έχει κάνει να μη μπορεί να επιλέξει για τη ζωή του. και δεν έχω και καμία δεξιότητα να σου γράψω ένα στίχο, η να σου ζωγραφίσω κάτι ή να σου χορέψω ίσως, ακόμη και με τίμημα να είμαι ό,τι απαισιότερο έχεις δει ποτέ σου.
να σου πω κάτι; άρχισα πάλι αυτό το overthinking που πολλοί δήθεν σκεπτόμενοι νέοι έχουμε αποκτήσει από την πολλή πληροφορία. και ξέρεις; πολλές φορές θα θελα να μη μου κόβει. θα θελα να μην καταλάβαινα. θα θελα να μην είχα νιώσει τίποτα με εκείνο το άγγιγμα στην πλάτη. σου έδωσα πολλά συγχαρητήρια τότε. θα θελα να σου πω ότι στενοχωριέμαι που είσαι αλλιώς απ ο,τι θα θελα όμως δε μπορώ να στο πω. γιατί είμαι δειλή. και γιατί χαίρομαι που κάποιος βγήκε αλώβητος απ όλο αυτό. δε μου επιτρέπεται να μη χαίρομαι.
θα θελα να σου πω ότι ίσως να είναι ακόμη ένα πεθαμένο κείμενο που θα το βαφτίσουν διαφορετικά τα ψυχολογικά που ο καθένας κουβαλάει μέσα του. 
να σου πω κάτι; βαρέθηκα να περιμένω κάτι, κι όλο αυτό δεν το σβήνω, απλώς γιατί μου πήρε χρόνο να το γράψω. 
πάντως πήγε παρακάτω. απλώς και πάλι δεν έκανα κάτι.

Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2014

Άντρες έτοιμοι για (φ)όλα.

Μετά από δύο μέρες εγκλεισμού σ' ένα σπίτι -ένα παραπολύωραίο σπίτι-, με ένα μπουκαλάκι haig αγκαλίτσα και χίλιες φιλοσοφικές συζητήσεις τύπου σωκράτης-πλάτωνας, τέθηκαν ερωτήματα όπως "ναι αλλά θέλεις μια γκόμενα-βδέλλα;" *γκόμενα-βδέλλα; really; σας λατρεύω τα αρσενικά."τι να τον κάνεις μωρέ το μπούλη" *μπούλη; απ' το μπεμπούλη; "Μην τη ξαναπάρεις τηλέφωνο τη σαύρα" *σαύρα; ελπίζω να μην εννοούν τη σαύρα του Τζίλα.
Μου 'ρθε η φώτιση να παραθέσω μερικές κατηγορίες αρσενικών και θηλυκών που κυκλοφορούν γύρω μας, ή πάνω μας, ή που κάπως, κάπου, κάποτε συναντήσαμε. Θα ξεκινήσω με τα αρσενικά, παρόλο που οι κυρίες προηγούνται, διότι το καλό πράγμα αργεί να γίνει.

1. Ο ΚΛΑΨΟΥΡΗΣ *ξέρω πολύ θα ήθελες να ήταν ο καψούρης, αλλά είναι ο κλαψούρης.

Είναι ο τύπος που συγκινείται με τα πάντα, drama king, σε φάση που φοβάσαι να του πεις ότι έχεις συνάχι για να μη σου κάνει μνημόσυνο. Είναι αυτός που κλαίει μέχρι και με την υπολοχαγό Νατάσα, διότι "κάτι του θύμισε", και είναι αυτός που αν χωρίσετε -αλήθεια, τα φτιάξατε;- θα είναι κάτω απ το σπίτι σου νυχθημερόν και θα νιαουρίζει σα νεογέννητο κουνάβι. (η ευθύνη δική σου.)

2.Ο ΑΘΕΡΑΠΕΥΤΑ ΡΟΜΑΝΤΙΚΟΣ.

Μπαίνεις στο σπίτι, βλέπεις κεριά, τραπέζι, φαγητό, χαμηλά φώτα, μουσική, και τον ερωτά σου να σε περιμένει μετά από μια δύσκολη μέρα. τον λατρεύεις γαμώτο. Πας στο μπάνιο, έχει παντού τριαντάφυλλα και μυρίζει τέλεια, αρχίζεις και λες οκέηηηηη τί φάση; Πας να αλλάξεις ρούχα για να φάτε το υπέροχο φαγητό που έχει φτιάξει, και στο κρεβάτι ΣΟΥ επάνω έχει μαξιλάρι καρδούλα και σημείωμα "σ'ευχαριστώ για την υπέροχη βδομάδα που περνάμε μαζί". dafuuuuuq. (τι να σου πω αγαπημένη μου ραπουνζέλ, πρόσεχε μόνο μη ζαχαρώσει το μέλι).

3. Ο ΠΗΓΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΕ *κι αν καπνίζει πάει στο καλό, αν δεν καπνίζει όμως;;

Βγαίνετε, περνάτε τέλεια, ο τύπος είναι ο ν ε ι ρ ε μ έ ν ος, πάτε βόλτες, κοιμάστε μαζί, κάνετε όλα αυτά τα όμορφα πράγματα που δυο άνθρωποι θέλουν να κάνουν. οριακά έχετε σχέση -ή έτσι νομίζεις doll, γνωρίζει τους φίλους σου κι εσύ αναρωτιέσαι μπορεί να έχει συμβεί σε μένα αυτό το φανταστικό; ΟΧΙ. δε μπορεί. γιατί έρχεται μια μέρα που ο τύπος αυτός εξαφανίζεται. κι αρχίζεις και κλαις. κι αναρωτιέσαι τι πήγε λάθος, τι δεν έκανες καλά. τι μπορεί να μη δούλεψε. προτού γίνεις λοιπόν νίκος ξανθόπουλος, σταμάτα το θρήνο. να θρηνείς για κάτι που υπάρχει. ας θρηνείς για τον τσίπρα. αλλά όπως είπε και η αλέκα στο πάμε πακέτο "όταν εξαφανίζεται ένας άνθρωπος γιατί να τον ψάξεις;" Σίγουρα έχεις ερωτηματικά. και σίγουρα έχω να σου δώσω πολλές εξηγήσεις. αλλά γιατί; για ποιο λόγο να ζητήσεις εξηγήσεις; είναι απ τις περιπτώσεις που το μόνο που εύχεσαι είναι να τελειώσει όσο πιο ανώδυνα γίνεται. για να εξαφανιστεί ενήλικας άνθρωπος εν έτει 2014 χωρίς μια εξήγηση, σίγουρα δε σταματάει το κακό εκεί. και πίστεψέ με, δε θες να μάθεις το παραπέρα.

4. Ο ΤΥΠΟΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑ Ή ΠΡΟ-ΒΛΗΜΑ.

Ααααα μια πάρα πολύ ωραία κατηγορία. είναι ο γλυκούλης που every damn day έχει ένα πρόβλημα. κάτι γίνεται στη δουλειά, είναι συνεχώς pissed off, δε δουλεύει το κομπρεσέρ του τρίτου του ξάδερφου, δε φορτώνει το stream για να δει σε επανάληψη τις καλύτερες φάσεις του "θρύλου" -γιατί ολυμπιακός θα είναι στάνταρ- .δε μπορεί να φάει μαρούλι με ξύδι κοπέλα μου. θέλει λεμόνι. ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ;  *αν συνεχίζεις να διαβάζεις την κατηγορία αυτή, σημαίνει ότι κάτι σου θυμίζει και λυπάμαι πολύ γι αυτό που σου 'τυχε. ο τύπος δεν είναι πρόβλημα, είναι βλήμα.

5. Ο LIKER.

Εδώ κάνουμε μία στάση. κι ένα like. πρόκειται για το αγόρι που θα κάνει λάηκ σε φωτογραφίες πρώην νυν και αεί του. που είναι μια σόσιαλ περσόνα που παρόλο που ασχολείται με μία, του αρέσουν κι άλλες 4.000. που δεν κατάλαβε κανείς το νόημα όλων αυτών, αλλά που είναι λίγο τρομακτικό. ή που το κάνει γιατί είναι 12 ετών, ή που το κάνει γιατί ψάχνεται. κάνει λάηκ σε χίλιες ή σε σένα ενώ έχετε χωρίσει και κάπως έτσι μπαίνει στο hall of fame της γαματοσύνης. αν θες 12χρονο, μπλέξε με το ξαδερφάκι σου, αν θες κάποιον που να ψάχνεται πάρε και μια απόχη μαζί, γιατί ο τύπος ψαρεύει και μοιράζει likes.

6. Ο ΥΠΕΡΣΥΝΤΕΛΙΚΟΣ  *με ροπή συντελεσμένου μέλλοντα.

βγαίνετε, περνάτε πολύ όμορφα, σχεδόν υπέροχα, ξαναβγαίνετε και ξαναμιλάτε και κάνετε και ψιλοσχέδια για το μέλλον. και ωωωωωπ. παρελθόν. έχει ένα παρελθόν που είτε το θες είτε όχι τον ακολουθεί. και ξέρεις ποιο είναι το κακό; ότι εσύ αυτόματα έχεις γίνει συντελεσμένος μέλλοντας. και η πλούσια ελληνική γραμματική, μας λέει ότι δε μπορούμε να μπερδεύουμε τη χρονική ακολουθία, εκτός αν μιλάμε για υποθετικό λόγο. θες εσύ να είναι υποθετικός λόγος; όλοι έχουμε παρελθόν, αλλά όσο δεν είναι υπερσυντέλικος και είναι ενεστώτας, να ξέρεις ότι δε θα βγει ποτέ συντακτικό νόημα. μπερδεύτηκες μ'αυτό που γράφω; αυτός να δεις πόσο μπερδεμένος είναι.

7. Ο ΧΑΧΑΣ

 καλά δε γράφω τίποτα για το χάχα. συγγνώμη σύμπαν. συγγνώμη άντρες. 

8. Ο ΣΦΙΧΤΟΥΛΗΣ #diplis 

1η υποκατηγορία: σφιχτούλης = τσιγκούνης.

Λοιπόν για να τελειώνουμε μ αυτό. το βλάκα πολλές επιθύμησαν, τον τσιγκούνη καμία. προφανώς και δε μιλάμε για τις κοπέλες εκείνες που ψάχνουν χορηγό διακοπών, ντυσίματος και βραδιών στο vezene. μιλάμε για κάποιον που αν βγείτε για ένα ποτάκι θα κάνει την κίνηση να πληρώσει. ο άντρας που είναι τσιγκούνης με τα χρήματα, είναι τσιγκούνης σε όλα του. σκέψου το καλά γλυκιά μου αν έχεις τέτοια δείγματα. τι θα κάνεις μετά; δυο δουλειές για να ζήσεις την οικογένειά σου;

2η υποκατηγορία: σφιχτούλης = είμαι στον όγκο.

(και κάπου εδώ είναι που κάνουμε εμετό. οι φυσιολογικές.) να τος. με το γυαλάκι του το ντεγκραντέ, στην καλύτερη περίπτωση καθρέφτης, με το μπλουζάκι του το πόλο, που το άλογο κοντεύει να βγει έξω απ το t-shirt, με σηκωμένο το γιακά οριακά γιώργος λιάγκας, να κυκλοφορεί με τσαντάκι louis vuitton -ενώ δεν είναι ο Djibril Cissé- και να μη μπορεί να κλείσει το χεράκι του γιατι μόλις πριν δέκα λεπτά πήρε ένα σετάκι κωπηλατικής. ο τύπος προφανώς πηγαίνει κρόσφιτ, κάνει άρση βαρών, και να ξέρεις ότι θα σε πάρει αγκαλιά τύπου αρασέ.και προφανώς στη θάλασσα το καλοκαίρι μένει ακίνητος και παίζει ακατάπαυστα ρακέτα ενώ στάζουν οι ιδρώτες. δεν περιγράφω άλλο.

9. -----

10. Ο ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟΣ *say whaaaaaaaaaaaaa??

τούτη εδώ είναι μια κατηγορία που δε μπορεί να μπει σε καλούπι διότι το φυσιολογικό είναι πολύ σχετικό για την καθεμιά μας. όταν το βρεις πάντως θα το καταλάβεις. αυτό είναι το μόνο σίγουρο.κι επειδή όλες κάπως κάπου κάποτε το ζήσαμε, το ξέρουμε. ωστόσο το πέρασμα του χρόνου φέρνει κι άλλες απαιτήσεις ή σβήνει παλιές απαιτήσεις. αν θες να σου πω για μένα,  δε θα άντεχα  κάποιον που να μη γελάμε με τα ίδια πράγματα, που δε θα έχουμε οικειότητα, που δε θα έχει δει ούτε ένα επεισόδιο απαράδεκτους, που δε θα έχει τραγουδήσει έστω μια φορά κορκολή, που δε θα έχει ακούσει έστω και κατα λάθος stereo nova,  που θα τρώει την καρμπονάρα με κρέμα γάλακτος και όχι με αβγό, που δε θα τρώει μπέικον, που δε θα είναι παναθηναϊκός, που θα μυρίζει η μασχάλη του, που δε θα μαλώνουμε για το αν θα πρέπει να πάρω μονο μία βαλίτσα στις διακοπές γιατί συνήθως παίρνω πάνω από δύο, που θα σκεφτώ δυο φορές τι θα πω μήπως το παρεξηγήσει. ο φυσιολογικός, ΔΕ ΘΑ ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΕΙ. το φυσιολογικό είναι αυτό που κουμπώνει. αυτό που πήγε παραπέρα. ή που το πήγες παραπέρα. 

Απόφευγε την κακιά στιγμή aka bad timing, (αυτό με την προστακτική του αποφέυγω, με έχει διαλύσει), οπλίσου με υπομονή και δέξου τον έτσι όπως είναι. μην ξεχνάς ότι όλοι έχουμε δικαίωμα στο λάθος και την κακή εκτίμηση. και να ξέρεις πως όσο ρομαντική κι αν ακούγομαι (δεν είμαι), καμία ανθρώπινη σχέση δε χάνεται όταν είναι ειλικρινής. με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. (εκτός αν είναι σχέση με την ανωτέρω κατηγορία 8)

*ps. άφησα μια κατηγορία κενή, γιατί με το πέρασμα του χρόνου όλο και κάτι νέο θα προκύψει. 

καλά ξεμπερδέματα.







Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2014

αλήθειες

*ακολουθεί συναισθηματικά στραπατσαρισμένο κείμενο.

    Είναι περίπου 5 μέρες που ακούω σε λούπα ένα υπέροχο τραγούδι.(stay with me-NO.) είχε πολύ καιρό να με συγκινήσει τραγούδι, μετά τη μαρκίζα της Μοσχολιού βέβαια, οποία έχει τοποθετηθεί στο hall of fame. Το τραγούδι αυτό, που λες, μου προκαλεί μια χαρμολύπη. Μια χαρά σα να το ακούς με το αγόρι σου ένα βροχερό πρωινό Κυριακής όπου κάνετε ταβανοθεραπεία και κανείς και τίποτα δε μπορεί να στην πάρει πίσω και παράλληλα μια εσωτερική στενοχώρια σα να θες να ξεφύγεις από όλα αυτά που σε δεσμεύουν. και προφανώς πρέπει να ξεφύγεις από όλα αυτά που σε δεσμέυουν. Δεν είναι λίγες οι φορές που βρισκόμαστε οι άνθρωποι να είμαστε δέσμιοι των επιλογών μας. και ζοριζόμαστε και πνιγόμαστε χωρίς κανείς ποτέ να μας ζορίζει. Για μένα αυτό είναι τραγικό. Όπως τραγικό επίσης είναι να λες ότι δεν ξέρεις πού αρχίζει και πού τελειώνει μια κατάσταση. Πάντα ξέρεις. Απλώς επειδή οι άνθρωποι δεν είμαστε ρομπότ, έρχεται το συναίσθημα και μας κάνει το κεφάλι ένα πανέμορφο κουβάρι με αποτέλεσμα να μένουμε πίσω. Αλλά ας μη φλυαρώ κι άλλο.
    Αποφάσισα να ασχοληθώ με κάτι που είμαι εγώ, που είσαι εσύ και που είμαστε όλοι μας. Ακούω συνεχώς γύρω μου ανθρώπους να προσέχουν τι τρώνε, να προσπαθούν, να αδυνατίζουν, να παχαίνουν, να χαίρονται, να ζορίζονται. Και θέλω να σου πω ότι προφανώς εγώ δεν έχω αποτελέσει εξαίρεση. Ήμουν πάντα ένα παιδί ομορφούλικο "αλλά" χοντρούλι. Αυτό το "αλλά" με συνόδευε στην εφηβεία, στο σχολείο, στις παρέες. Είχα διάφορες διατροφικές διακυμάνσεις και πάντα ηχούσε στο μυαλό μου το "τι όμορφη κοπέλα, να μη μπορεί να χάσει κάποια κιλά". 
Δεν ξέρω αν απέκτησα ψυχολογικά προβλήματα απ αυτό -ελπίζω όχι πολλά τουλάχιστον-, δεν ξέρω αν με επηρέασε στη ζωή μου. Μάλλον με επηρέασε. Σίγουρα δεν το ξέχασα για να μιλάω γι αυτό σήμερα.
Το θέμα της διατροφής πρέπει κατ αρχάς να συνδεθεί με το θέμα της ψυχολογίας. Και να μεταφέρω το παρόν σε προσωπικό επίπεδο. Πέρυσι το καλοκαίρι ήμουν πολύ γεμάτη. (για τα δικά μου δεδομένα ήμουν χοντρή, αλλά δε θα μαι αυστηρή). Ωστόσο, ήμουν ευτυχισμένη. Θες επειδή δεν το έβλεπα; Θες επειδή είχα μια καλή προσωπική και επαγγελματική ζωή; Θες επειδή έτρωγα παγωτάκι φυστικοβούτηρο και στο καπάκι γαριδάκια; (ρε λες να ήμουν έγκυος και να μην το κατάλαβα;) Με το πέρασμα του καιρού κατάλαβα ότι όλο αυτό ήταν μια πρόσκαιρη ευτυχία. Σίγουρα το φαγητό ικανοποιεί διάφορα άλλα συναισθήματα πέρα από το βασικό της πείνας. Δεν είμαι αρμόδια να τα αναφέρω αλλά νομίζω ότι όλοι ξέρουμε. Μ'αυτά τα συναισθήματα αποφάσισα λοιπόν να παλέψω. (πρέπει να σου πω ότι δεν αφήνω τίποτα στην τύχη του. είμαι πολύ φιλόδοξη και 'αρέσει να βάζω στόχους.Έχω ξαναπει και παλιότερα ότι άνθρωπος χωρίς στόχους, είναι μισός άνθρωπος(το καράτμε αυτό.)
    Ένα πρωινό λοιπόν του φετινού χειμώνα -7 Γενάρη, μεγάλη η χάρη σου άι Γιάννη πρόδρομε- αποφάσισα να επαναπροσδιορίσω τη ζωή μου. Θα νομίζεις ότι έφτασα στα όριά μου, ότι κάτι συνέβη, ότι ήπια μενίρ. μπούλσιτ. Δεν έγινε τίποτα απ όλα αυτά. Ξύπνησα και δε μ'άρεσε αυτό που ήμουν. κι αυτά τα κλισε ότι ο μεγαλύτερος μας κριτής είναι ο εαυτός μας, είναι όλα αλήθεια. προφανώς και ξεκίνησα να αλλάζω τη διατροφή μου, μην ακούω βλακείες ότι τρώμε ο,τι θέλουμε αλλά έχουμε καλό μεταβολισμό *ποτέ κανείς δεν έφαγε ο,τι ήθελε και είχε καλό μεταβολισμό*. άρχισα να τρέχω (έχει πολύ όμορφα αγόρια το γήπεδο κορίτσια). Νομίζω έχω ερωτευτεί τα αθλητικά παπούτσια μου που είναι και κακάσχημα by the way. Και χωρίς να με νοιάζει πια, έφτασα να έχω χάσει 25 κιλά μέσα σε 8 μήνες. Σταμάτησα να τρώω γαλακτοκομικά και αλεύρια γενικά. Είμαι απ αυτές που δεν τρελαίνονται για γλυκό (εκτός από το καταπληκτικό μου τσηζκέικ και τη λευκή κραντς) αλλά μ'αρέσει το φαγητό. Και μ'αρέσει που δε ζορίστηκα καν. Και μ'αρέσει που δε ζορίζομαι καθόλου. Και μ'αρέσει που ξυπνάω στις 6.30 και καμιά φορά τρέχω μαζί με ηλικιωμένους (με νικούν κατά κράτος).Και μαρέσει που ξαναφόρεσα 36 νούμερο παντελόνι. και μ'αρέσει που σταμάτησα να είμαι υπερβολική. ΥΠΕΡΒΟΛΗ (κι αυτό το κρατάμε). και μ'αρέσει που πέτυχα μια μικρή νίκη. 
    Δεν ξέρω αν είμαι πιο ευτυχισμένη απ τον περσινό Αύγουστο. γιατί η εμφάνιση από μόνη της δε μου λεγε ποτέ τίποτα. κι αν θες και την αλήθεια, τις πιο όμορφες ερωτικές σχέσεις μου τις είχα με παραπανίσια κιλά. δεν ξέρω αν θα είμαι πάντα το ήρεμο κορίτσι που είμαι τώρα. ξέρω όμως ότι υπήρξα για μια φορά στη ζωή μου συνεπής απέναντι στον εαυτό μου. κι αυτό δεν το αλλάζω με τίποτα. (καλά ίσως με ένα μπεργκεράκι). Ξέρω ότι το τραγούδι από το λόγω τιμής που μας σημάδεψε την εφηβεία ισχύει στο 100%. "χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, μόνο τρόπο να κοιτάμε".

**ακολουθεί φωτογραφικό ντοκουμέντο. το κείμενο αυτό δε γράφτηκε για να ακούσω μπράβο. ειλικρινά δεν το χρειάζομαι. να λέτε μπράβο στον εαυτό σας. και να λέτε ΑΛΗΘΕΙΕΣ. μόνο έτσι χτίζονται όμορφα πράγματα.**
PS. η αριστερή φωτογραφία είναι κομμένη γιατί δε χωρούσα όλη. φανταστικό. γιόλο.

Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2014

μη μου μιλάς για καλοκαίρια

οπωσδήποτε το καλοκαίρι δεν είναι η εποχή μου. δεν αντέχω τη ζέστη, σιχαίνομαι τα κουνούπια, δε με τρελαίνει ο ήλιος και γενικά ανήκω στους φθινοπωρινούς τύπους.ωστόσο, θεωρώ ότι κάθε άνθρωπος μόλις τελειώνει το καλοκαίρι, κρατάει μέσα του μια φράση, μια εικόνα, ένα τραγούδι, μια στιγμή, που την κουβαλάει μαζί του όλη την υπόλοιπη χρονιά.παρόλο που δεν ονειρεύομαι και αποτελώ συχνά πυκνά μια κυνική φιγούρα, το έκανα κι εγώ το κουμάντο μου και here you are: (εξαλλου ποια είμαι εγώ μήπως είμαι κάποια;)

1.marmari express
το μαρμάρι εξπρές ήταν το πλοίο με το οποίο πήγα και ήρθα στην κύθνο. στην κύθνο πήγα για 4 μέρες με 2 βαλίτσες και δυο τσάντες. ναι είμαι τόσο υπερβολική. ήταν το σημείο αναφοράς μου για φέτος. η βεράντα της αγγέλας όπου χάζευα τη σέριφο και όλο αυτό που έβλεπα δε μπορούσε να μου το πάρει κανείς. η μεσημεριανή μου σιέστα στην ξαπλώστρα και η αέναη προσπάθειά μου να τελειώσω το ίσλα μπόα. 3 στιγμές αληθινής ευτυχίας και 1 φωτγραφικό κλικ που δε θα το ξεχάσω. καλά τίποτα δε θα ξεχάσω.παρά το γεγονός ότι κόντεψα να πνιγώ στο γυρισμό με το πλοίο της αγάπης, ομολογώ ότι θα έχω πάντα στο μυαλό μου τη Μακρόνησο υπό γωνία μέσα στο μαρμάρι εξπρές.

2. μπύρες
πρέπει να ήπια 214 μπύρες και να έχω κατουρήσει συνολικά 1.465 λεπτά. η μόνιμη φράση της ολυμπίας ηταν "πάλι μεθυσμένη είσαι;" παρά τα αρνητικά αποτελέσματα του αλκοτέστ ομολογώ πώς υπήρξα μεθυσμένη απο ηρεμία. χαζεψα και γέλασα τόσο πολύ που μόνο η λώρα απ το μικρό σπίτι στο λιβάδι θα με καταλάβαινε. κι εκεί συνειδητοποιέις οτι δε χρειάζεσαι πολλά πράγματα για να νιώσεις καλά. ησυχία, ηρεμία και ένα κουτάκι μαγιονέζα.

3. αντίπαρος 
τι να πω για την αντίπαρο; τη χαρακτήρισα "ανώτερη των προσδοκιών' μου, της έδωσα συγχαρητήρια και τη διαβεβαιώ ότι από τις βουτιές έχω πιει τη μισή της θαλασσοακτή. δε θα ξεχάσω τις φώτος κάτω απ το νερό που δε μπόρεσα ποτέ να βγάλω. δε θα ξεχάσω τη στιγμή στο σεντόνι με τη βιβή, δε θα ξεχάσω που έτρεξα ξυπόλυτη σε μία τούνδρα και κάηκε το πέλμα μου, δε θα ξεχάσω τα πρωινά στη βεράντα με τη μπι μπι και τη μικ. δε θα ξεχάσω ότι δεν ήθελα να φύγω.

4. caribou-jamelia
ειλικρινά αρρωστημένο τραγούδι. το ακούω και ανατριχιάζει κάθε μου σημείο. κλείνω τα μάτια και η μελωδία του μου θυμίζει cucumber martinis, θάλασσα, χάδια, μυρωδιές, ατέλειωτο χορό και υπόσχεση για κάτι όμορφο. δεν ξέρω αν το χεις πάθει ποτέ. ένα τραγούδι να σου δίνει μια υπόσχεση. εγώ ακούγοντας το, έδωσα μια υπόσχεση στον εαυτό μου. τίποτα να μην είναι λιγότερο απ αυτό που αντέχω.

5. get your shit together aka συμμαζέψου
φράση από μια σειρά που ξεκίνησα να παρακολουθώ με πρωταγωνιστή τον υπερθεό harvey specter και μπλα μπλα μπλα που καθεμιά μας βλέπει και λιώνει αλλά που ίσως να μην ήθελε για γκόμενο γιατί, μεταξύ μας κορίτσια, ποια αντέχει τόση τελειότητα; με τη φράση αυτή ανασκουμπωθήκαμε και γυρίσαμε πίσω στα γραφεία μας με μία χαρμολύπη. γι αυτά που τέλειωσαν, γι αυτά που χάσαμε, γι αυτά που ξεχάσαμε. προσωπικά έχω ένα χαμόγελο. γιατί απλώς βαρέθηκα να μην έχω. και θα χω κι άλλο. γιατί ένα ίσον κανένα. κατάλαβα ότι όλα είναι καλύτερα αν έρχονται όταν πρέπει. 
έρχεται το φθινόπωρο. έτσι πρέπει.