κάτι.

πάντα με μπέρδευαν οι λέξεις. και ακόμη περισσότερο στην εποχή που ζούμε διότι έχουμε αλλάξει το νόημα τους. μας βολεύει να τα αλλάζουμε όλα. γιατί οι ευθύνες είναι κάτι που δύσκολα το αναλαμβάνει κανείς. να 'το πάλι. η λέξη "κάτι" έχει αρχίσει και μου διαλύει το μυαλό. μια τόσο αόριστη λέξη που ταυτόχρονα γίνεται τόσο ορισμένη. "έχεις κάτι; (αόριστο)" "όχι δεν έχω κάτι.(ορισμένο)". φακ ιτ. θα τρελαθείς κι εσύ.

να σου πω κάτι; πέρασε πολύς καιρός από τότε. και μάζεψα όλον τον ήλιο εκείνης της μέρας και άρχισα να θέλω να φωτοσυνθέτω αλλά να μη μπορώ. κι άρχισα να κρύβομαι κι εγώ, όπως κάθε δειλός 30ρης της εποχής μας .(οκ 32). κι άρχισα να με μισώ που πίστευα ότι είχε σταματήσει. ποτέ δε σταματάει. κι άρχισα να γράφω κι άλλες τέτοιες παπάρες σαν τη σημερινή νομίζοντας πώς θα έδιναν ένα νόημα. πως θα καταλάβαινες. δεν ήθελα να καταλάβεις κάτι. ήθελα να φύγω. ήθελα να πάρω εκείνο το cd και να το κάνω κομμάτια. κι όμως δεν το' κανα. γιατί είμαι δειλή. ήθελα να σε πάρω τηλέφωνο να σου πω ότι την ησυχία μου δε θα την έβρισκα ποτέ γιατί πίστεψα ότι μπορούσα να είμαι πάνω απ αυτό που η ίδια δημιούργησα. τι ανόητη. ήθελα να σου πω ότι πέρασα πολλά βράδια πιστεύοντας ότι είμαι στροφή από ένα παλιό βινύλιο το οποίο όμως χάλασε και ακούω συνέχεια αυτόν τον απαίσιο εκκωφαντικό θόρυβο της ξεχαρβαλωμένης βελόνας. δε σε πήρα όμως, γιατί ήμουν δειλή.

να σου πω κάτι; το λάθος μου ακόμη δε βρήκα ποιο είναι και αυτό με αγχώνει ακόμη πιο πολύ και το πρόβλημα είναι ότι δεν έχω και κανένα ιδιαίτερο χάρισμα να μπορώ να δωθώ σαυτό για να αλλάξω λίγο τις γκρίζες μου μέρες. αλήθεια εσένα οι μέρες σου πώς είναι; άρχισα να λέω αστεία και να υπερεκθέτω τον εαυτό μου. όμως και πάλι ερχόταν στο μυαλό μου εκείνο το βράδυ. είχε πολλή βροχή και νόμιζα ότι δεν έκλαιγα. δε θυμάμαι και πολλά απ όσα μου είπες. ή έτσι έπεισα τον εαυτό μου να νομίζει, κι ύστερα γύριζα στο γραφείο και ζούσα τις μέρες της μαρμότας.

να σου πω κάτι; μου έφτανε. και μου φτάνει. θα σου φανεί περίεργο αλλά σε κάθε άβολη στιγμή μου, σκέφτομαι ότι θα ταν λιγότερο άβολη αν ήσουν εκεί. αλλά είμαι δειλή και δε στο πα. όπως κάθε άνθρωπος που βρίσκεται λίγο πιο κάτω απ τα θέλω του. κάθε άνθρωπος που λίγο-πολύ η μιζέρια της καθημερινότητας τον έχει κάνει να μη μπορεί να επιλέξει για τη ζωή του. και δεν έχω και καμία δεξιότητα να σου γράψω ένα στίχο, η να σου ζωγραφίσω κάτι ή να σου χορέψω ίσως, ακόμη και με τίμημα να είμαι ό,τι απαισιότερο έχεις δει ποτέ σου.

να σου πω κάτι; άρχισα πάλι αυτό το overthinking που πολλοί δήθεν σκεπτόμενοι νέοι έχουμε αποκτήσει από την πολλή πληροφορία. και ξέρεις; πολλές φορές θα θελα να μη μου κόβει. θα θελα να μην καταλάβαινα. θα θελα να μην είχα νιώσει τίποτα με εκείνο το άγγιγμα στην πλάτη. σου έδωσα πολλά συγχαρητήρια τότε. θα θελα να σου πω ότι στενοχωριέμαι που είσαι αλλιώς απ ο,τι θα θελα όμως δε μπορώ να στο πω. γιατί είμαι δειλή. και γιατί χαίρομαι που κάποιος βγήκε αλώβητος απ όλο αυτό. δε μου επιτρέπεται να μη χαίρομαι.

θα θελα να σου πω ότι ίσως να είναι ακόμη ένα πεθαμένο κείμενο που θα το βαφτίσουν διαφορετικά τα ψυχολογικά που ο καθένας κουβαλάει μέσα του. 

να σου πω κάτι; βαρέθηκα να περιμένω κάτι, κι όλο αυτό δεν το σβήνω, απλώς γιατί μου πήρε χρόνο να το γράψω. 

πάντως πήγε παρακάτω. απλώς και πάλι δεν έκανα κάτι.