Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2014

9.11.2014

   Ανεστραμμένο το 9/11 θα μπορούσε να παραπέμπει στην πτώση των δίδυμων πύργων και στο ground zero. "Διεστραμμένο" το 9/11, όμως, παραπέμπει στην Κυριακή 9.11.2014 και σ αυτή τη γιορτή που έλαβε χώρα χθες στην Αθήνα. Η μανία μου να γράψω κάτι για όλα αυτά που έζησα και είδα στο χθεσινό μαραθώνιο πηγάζει από τη μανία μου να το προσπαθήσω κι εγώ μια μέρα. 
   Είναι γνωστή η "μόδα" που έχει δημιουργήσει ένα ψευτοχάηπ γύρω απ το running και όλον αυτόν τον πανζουρλισμό του "πάμε ρε κι εμείς να τρέξουμε". Προσωπικά, θα σου έλεγα ότι δεν πειράζει που έγινε μόδα. καλύτερα να γίνονται τέτοιου είδους συνήθειες μόδα, μήπως και ο άνθρωπος επιστρέψει στην απλότητά του. Σαν κορίτσι που τρέχει πολύ τακτικά όμως, θα σου έλεγα ότι αν θες να τρέξεις για να σε δουν, για να βγάλεις μόνο σέλφι, για να πάρεις τη go pro να τραβάς κάθε ένα νανοσεκόντ κι εγώ να κάνω σλάλομ για να σε περάσω, θα σου έλεγα να κάνεις λίιιιιιιιιιιιιγο στην άκρη για να περάσουμε εμείς που θέλουμε όντως να τρέξουμε. ευχαριστώ. 
   Απ όλους τους αγώνες στους οποίους έχω συμμετάσχει -δεν είναι πολλοί- διαπίστωσα ότι χθες ήμουν λίγο παραπάνω ευτυχισμένη. Γιατί η χθεσινή μέρα ήταν μια γιορτή. Αλήθεια ήταν. Το σάββατο το βράδυ δε βγήκα έξω. έμεινα μέσα για να ξεκουραστώ και να σηκωθώ το πρωί να πάω να τρέξω. Κι αν όλο αυτό σου ακούγεται τόσο βάρβαρο -προφανώς ήθελα να πίνω ποτάρες- θα δεις ότι δεν είναι τόσο. Ετοίμασα τα πραγματάκια μου λες και πήγαινα εκδρομή με το σχολείο και έμεινα μέσα γιατί αυτό που θα έκανα την επόμενη μέρα θα με γέμιζε τουλάχιστον για τον επόμενο μήνα. για βάλε τα λίγο κάτω τώρα να δεις που βγάζει νόημα. Είμαι σε θέση λοιπόν σήμερα να εξομολογηθώ ότι η βασιλίσσης σοφίας είναι πιο όμορφη αν την τρέξεις και ότι η ηρώδου αττικού δεν είναι μια κατηφόρα όπως όλες οι άλλες. Φτάνοντας λοιπόν στην τελική αυτή ευθεία (όλοι οι αγώνες εκεί τερμάτιζαν) άρχισα να αισθάνομαι γαργαλητό στο στομάχι, όπως τότε που ανέβαινα στη μπαλαρίνα στο λούνα πάρκ. αποφάσισα να βγάλω τα ακουστικά για να ακούσω τους ανθρώπους γύρω μου και γιατί έψαχνα να βρω και τους δικούς μου.  στρίβοντας, λοιπόν, για να μπω στο καλλιμάρμαρο είδα την αδερφή μου η οποία μου φώναζε -σχεδόν ούρλιαζε- "μπράβο" και τους φίλους μου που με χαιρετούσαν σα να ήμουν ο ανδρέας μιαούλης και αμέσως μετά εμφανίστηκε τρομερά επιβλητικό μπροστά μου το πανέμορφο αυτό στάδιο και εκείνη ακριβώς τη στιγμή ήταν που άρχισα να σκέφτομαι την επόμενή μου προπόνηση. που άρχισα να σκέφτομαι ότι ο άνθρωπος δε θέλει πολλά για να είναι ευτυχισμένος. θέλει όμως αυτά τα λίγα να είναι δικοί του προσωπικοί αγώνες. οποιασδήποτε μορφής. παραδέχομαι ότι η μόνη ατυχής στιγμή στη διοργάνωση ήταν ο γιάννης κότσιρας στα ηχεία, άλλα it's ok, shit happens. 
    Ακολούθησαν φωτογραφίες, χαρές, τραγούδια, πλυθήκαμε, ντυθήκαμε, ανασκουμπωθήκαμε και κατα τη 1 κατέβηκα να δω κι αυτούς τους τιτανοτεράστιους ανθρώπους που θα τερμάτιζαν την κλασσική διαδρομή του μαραθωνίου των 42.195 χλμ. και ανάμεσα τους και δυο τρεις φίλους μου. Η αλήθεια είναι ότι είχε άπειρη ζέστη- κι απ αυτά που λένε οι δρομείς, ο καιρός αυτός δεν ενδείκνυται για τόσα χιλιόμετρα- ωστόσο ο κόσμος ήταν εκεί πιστός και έτοιμος για το πιο δυνατό του χειροκρότημα. Είδαν πολλά λοιπόν τα μάτια μου. Είδα ανθρώπους- αθλητές- που τερμάτιζαν τους κόπους μιας ολόκληρης χρονιάς. Είδα άντρες να φτάνουν κατάκοποι και να τρέχουν να φιλήσουν τρυφερά τη γυναίκα τους με ο,τι κι αν σημαίνει μια στάση λίγο πριν τον τερματισμό. Είδα ηλικιωμένους ανθρώπους να ζητούν την εμψύχωση και το κουράγιο μας και ντράπηκα που δεν ήμουν εκεί μαζί τους. είδα ανθρώπους να έρχονται περπατώντας γιατί έπαθαν κράμπες αλλά δεν το έβαλαν κάτω. είδα γυναίκες να τερματίζουν και να θέλουν να έχουν και τα παιδιά τους μαζί. είδα δάκρυα στα μάτια πολλών δρομέων. είδα πόνο, είδα απελπισία αλλά είδα και ελπίδα. Είδα αυτό που λέμε ανθρώπινη θέληση. και no offence, κανένα μα κανένα βιβλίο ψυχολογίας δε μπορεί να την περιγράψει. είδα τι πάει να πει να ξεπερνάς τον εαυτό σου. ειλικρινά, είναι πάνω απ το ανθρώπινο όλο αυτό. και θα μου επιτραπεί να δώσω τα συγχαρητήρια μου και και την καρδιά μου σε όλους εσάς που δεν είστε επαγγελματίες δρομείς και αθλητές αλλά που σηκωθήκατε ένα πρωινό μιας κυριακής του Νοέμβρη και μας κάνατε όλους εμάς που σας θαυμάσαμε, καλύτερους ανθρώπους.
      Αυτό που μου έμεινε απ το χθεσινό μαραθώνιο είναι ένας φίλος μου ο γιώργος, ο οποίος χωρίς ιδιαίτερη προπόνηση, κατά τις 2.15 έφτανε στο καλλιμάρμαρο και όταν του φώναξα, ήταν σχεδόν εξαντλημένος και με όση φωνή του έβγαινε -πίστεψέ με σχεδόν ψιθύριζε- με κοίταξε και μου είπε "Ιοκάστη, το πιστεύεις; τα κατάφερα". Για το στόρυ, λίγο παραπέρα τον περίμενε η κοπέλα του, φανερά συγκινημένη και ξεκάθαρα περήφανη.
Γιώργο σ ευχαριστώ. Γιώργηδες της χθεσινής ημέρας σας ευχαριστούμε.
Έσεται ήμαρ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου