αλήθειες

*ακολουθεί συναισθηματικά στραπατσαρισμένο κείμενο.

    Είναι περίπου 5 μέρες που ακούω σε λούπα ένα υπέροχο τραγούδι.(stay with me-NO.) είχε πολύ καιρό να με συγκινήσει τραγούδι, μετά τη μαρκίζα της Μοσχολιού βέβαια, οποία έχει τοποθετηθεί στο hall of fame. Το τραγούδι αυτό, που λες, μου προκαλεί μια χαρμολύπη. Μια χαρά σα να το ακούς με το αγόρι σου ένα βροχερό πρωινό Κυριακής όπου κάνετε ταβανοθεραπεία και κανείς και τίποτα δε μπορεί να στην πάρει πίσω και παράλληλα μια εσωτερική στενοχώρια σα να θες να ξεφύγεις από όλα αυτά που σε δεσμεύουν. και προφανώς πρέπει να ξεφύγεις από όλα αυτά που σε δεσμέυουν. Δεν είναι λίγες οι φορές που βρισκόμαστε οι άνθρωποι να είμαστε δέσμιοι των επιλογών μας. και ζοριζόμαστε και πνιγόμαστε χωρίς κανείς ποτέ να μας ζορίζει. Για μένα αυτό είναι τραγικό. Όπως τραγικό επίσης είναι να λες ότι δεν ξέρεις πού αρχίζει και πού τελειώνει μια κατάσταση. Πάντα ξέρεις. Απλώς επειδή οι άνθρωποι δεν είμαστε ρομπότ, έρχεται το συναίσθημα και μας κάνει το κεφάλι ένα πανέμορφο κουβάρι με αποτέλεσμα να μένουμε πίσω. Αλλά ας μη φλυαρώ κι άλλο.

    Αποφάσισα να ασχοληθώ με κάτι που είμαι εγώ, που είσαι εσύ και που είμαστε όλοι μας. Ακούω συνεχώς γύρω μου ανθρώπους να προσέχουν τι τρώνε, να προσπαθούν, να αδυνατίζουν, να παχαίνουν, να χαίρονται, να ζορίζονται. Και θέλω να σου πω ότι προφανώς εγώ δεν έχω αποτελέσει εξαίρεση. Ήμουν πάντα ένα παιδί ομορφούλικο "αλλά" χοντρούλι. Αυτό το "αλλά" με συνόδευε στην εφηβεία, στο σχολείο, στις παρέες. Είχα διάφορες διατροφικές διακυμάνσεις και πάντα ηχούσε στο μυαλό μου το "τι όμορφη κοπέλα, να μη μπορεί να χάσει κάποια κιλά". 

Δεν ξέρω αν απέκτησα ψυχολογικά προβλήματα απ αυτό -ελπίζω όχι πολλά τουλάχιστον-, δεν ξέρω αν με επηρέασε στη ζωή μου. Μάλλον με επηρέασε. Σίγουρα δεν το ξέχασα για να μιλάω γι αυτό σήμερα.

Το θέμα της διατροφής πρέπει κατ αρχάς να συνδεθεί με το θέμα της ψυχολογίας. Και να μεταφέρω το παρόν σε προσωπικό επίπεδο. Πέρυσι το καλοκαίρι ήμουν πολύ γεμάτη. (για τα δικά μου δεδομένα ήμουν χοντρή, αλλά δε θα μαι αυστηρή). Ωστόσο, ήμουν ευτυχισμένη. Θες επειδή δεν το έβλεπα; Θες επειδή είχα μια καλή προσωπική και επαγγελματική ζωή; Θες επειδή έτρωγα παγωτάκι φυστικοβούτηρο και στο καπάκι γαριδάκια; (ρε λες να ήμουν έγκυος και να μην το κατάλαβα;) Με το πέρασμα του καιρού κατάλαβα ότι όλο αυτό ήταν μια πρόσκαιρη ευτυχία. Σίγουρα το φαγητό ικανοποιεί διάφορα άλλα συναισθήματα πέρα από το βασικό της πείνας. Δεν είμαι αρμόδια να τα αναφέρω αλλά νομίζω ότι όλοι ξέρουμε. Μ'αυτά τα συναισθήματα αποφάσισα λοιπόν να παλέψω. (πρέπει να σου πω ότι δεν αφήνω τίποτα στην τύχη του. είμαι πολύ φιλόδοξη και 'αρέσει να βάζω στόχους.Έχω ξαναπει και παλιότερα ότι άνθρωπος χωρίς στόχους, είναι μισός άνθρωπος(το καράτμε αυτό.)

    Ένα πρωινό λοιπόν του φετινού χειμώνα -7 Γενάρη, μεγάλη η χάρη σου άι Γιάννη πρόδρομε- αποφάσισα να επαναπροσδιορίσω τη ζωή μου. Θα νομίζεις ότι έφτασα στα όριά μου, ότι κάτι συνέβη, ότι ήπια μενίρ. μπούλσιτ. Δεν έγινε τίποτα απ όλα αυτά. Ξύπνησα και δε μ'άρεσε αυτό που ήμουν. κι αυτά τα κλισε ότι ο μεγαλύτερος μας κριτής είναι ο εαυτός μας, είναι όλα αλήθεια. προφανώς και ξεκίνησα να αλλάζω τη διατροφή μου, μην ακούω βλακείες ότι τρώμε ο,τι θέλουμε αλλά έχουμε καλό μεταβολισμό *ποτέ κανείς δεν έφαγε ο,τι ήθελε και είχε καλό μεταβολισμό*. άρχισα να τρέχω (έχει πολύ όμορφα αγόρια το γήπεδο κορίτσια). Νομίζω έχω ερωτευτεί τα αθλητικά παπούτσια μου που είναι και κακάσχημα by the way. Και χωρίς να με νοιάζει πια, έφτασα να έχω χάσει 25 κιλά μέσα σε 8 μήνες. Σταμάτησα να τρώω γαλακτοκομικά και αλεύρια γενικά. Είμαι απ αυτές που δεν τρελαίνονται για γλυκό (εκτός από το καταπληκτικό μου τσηζκέικ και τη λευκή κραντς) αλλά μ'αρέσει το φαγητό. Και μ'αρέσει που δε ζορίστηκα καν. Και μ'αρέσει που δε ζορίζομαι καθόλου. Και μ'αρέσει που ξυπνάω στις 6.30 και καμιά φορά τρέχω μαζί με ηλικιωμένους (με νικούν κατά κράτος).Και μαρέσει που ξαναφόρεσα 36 νούμερο παντελόνι. και μ'αρέσει που σταμάτησα να είμαι υπερβολική. ΥΠΕΡΒΟΛΗ (κι αυτό το κρατάμε). και μ'αρέσει που πέτυχα μια μικρή νίκη. 

    Δεν ξέρω αν είμαι πιο ευτυχισμένη απ τον περσινό Αύγουστο. γιατί η εμφάνιση από μόνη της δε μου λεγε ποτέ τίποτα. κι αν θες και την αλήθεια, τις πιο όμορφες ερωτικές σχέσεις μου τις είχα με παραπανίσια κιλά. δεν ξέρω αν θα είμαι πάντα το ήρεμο κορίτσι που είμαι τώρα. ξέρω όμως ότι υπήρξα για μια φορά στη ζωή μου συνεπής απέναντι στον εαυτό μου. κι αυτό δεν το αλλάζω με τίποτα. (καλά ίσως με ένα μπεργκεράκι). Ξέρω ότι το τραγούδι από το λόγω τιμής που μας σημάδεψε την εφηβεία ισχύει στο 100%. "χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, μόνο τρόπο να κοιτάμε".

**ακολουθεί φωτογραφικό ντοκουμέντο. το κείμενο αυτό δε γράφτηκε για να ακούσω μπράβο. ειλικρινά δεν το χρειάζομαι. να λέτε μπράβο στον εαυτό σας. και να λέτε ΑΛΗΘΕΙΕΣ. μόνο έτσι χτίζονται όμορφα πράγματα.**

PS. η αριστερή φωτογραφία είναι κομμένη γιατί δε χωρούσα όλη. φανταστικό. γιόλο.