Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012

Άτομα με πνευματική Αναπηρία.

Προφανώς και μια Δευτέρα βράδυ από το να δεις κάποιον επ ονόματι Σουλειμάν και μετά τέσσερις ηλίθιους να χαχανίζουν στο Ράδιο Αρβύλα και μετά να κοιμηθείς σα ζώο έχοντας φάει δέκα κομμάτια πίτσα για αν ξεχάσεις αυτά που είδες, καλύτερο είναι να δεις μια ταινία και γιατί όχι μία που να έχει πάρει και το βραβείο στο Φεστιβάλ των Κανών. Το "Rust and Bone" είναι μια καλοσκηνοθετημένη γκραβούρα με πολύ ωραία κατά τη γνώμη μου μουσική επένδυση που βασίζεται σε ένα σενάριο που είναι σεμινάριο ζωής. Η γνωστή σε όλους Μαριον Κοτιγιάρ χάνει στα πρώτα είκοσι λεπτά της ταινίας τα πόδια της απ τα γόνατα και κάτω, αλλά αυτό δεν είναι το θέμα. Κι αυτό ακριβώς είναι που μετράει.ότι αυτό δεν είναι το θέμα, το point ρε παιδί μου πως να το πω αλλιώς;
Μπορεί για ένα δευτερόλεπτο να λυπήθηκες που είδες μια νέα κοπέλα, όμορφη, γεμάτη ζωή να χάνει -κυριολεκτικά και μεταφορικά- ένα κομμάτι του εαυτού της, αλλά οι αντίθετες δυνάμεις της φυσικής που δρουν στον οργανισμό σου  δε σ'άφησαν να στεναχωρηθείς. Γιατί; Γιατί αυτό το κορίτσι θα μπορούσε να ταν η μάνα σου, η αδερφή σου, η κολλητή σου, η κοπέλα σου, εσύ. Γιατί επιτέλους ο ρατσισμός και η τυχόν λύπηση που δείχνουν σε τέτοια άτομα δηλώνει ευθαρσώς τη δική μας πνευματική και συναισθηματική αναπηρία. Και ξέρεις τί κατάρα είναι αυτό; Άστο καλύτερα, δε θες να ξέρεις.
Και είσαι εσύ καλέ μου φίλε, ο δήθεν ευαίσθητος, που πας και παρκάρεις το μπουρδέλο το αυτοκίνητό σου στις ράμπες τους, είσαι εσύ που κάθε Χριστούγεννα, θα συγκινηθείς και θα πάς σε ένα κέντρο ατόμων με αναπηρία να κάνεις την καλή σου πράξη, είσαι εσύ που θα περάσουν δίπλα σου και θα τους κοιτάξεις με τρομερή "¨συμπόνοια", είσαι εσύ που θα λυπηθείς για όλα τα δεινά που τους έχουν τύχει.  Μόνο που δεν έχεις καταλάβει ότι οι περισσότεροι από αυτούς βλέπουν εσένα και λυπούνται.Γιατί αυτοί ξέρουν πώς είναι να είσαι εσύ.Εσύ δεν έχεις ιδέα τι μεγαλείο κρύβεται πάνω σε ένα καροτσάκι.
Επομένως μη νομίζεις ότι δεν αντιλαμβάνονται τη λύπηση και τα κροκοδείλια δάκρυά σου, και μη νομίζεις ότι δεν έχουν μάθει να ζουν. Ζουν, με περισσότερες δυσκολίες αλλά καλύτερα απο σένα. Γιατί όλοι αυτοί έχουν λύσει μέσα τους θέματα που εσένα σε έχουν κάνει μικροπρεπή και λίγο.ίσως, έχουν βρει και το νόημα, ύστερα από πολύ πόνο, σιχτίρια,  κλάματα, ζόρια. Ίσως ήταν κι αυτό το δικό τους στοίχημα.
Επειδή όμως δε μ'αρέσουν τα δράματα, και ούτε είναι καλό να μακρυγορούμε, μάθε ότι δε λέγονται άτομα με ειδικές ανάγκες, αλλά άτομα με αναπηρία, μάθε ότι απλά είχαν στο σημείο εκείνο λίγο λιγότερη τύχη από σένα, και βάλε καλά στο μυαλό σου ότι δεν πρέπει να αξιολογείς κάποιον για το πού βρίσκεται αλλά για το πού θα καταλήξει.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου