Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2011

Πόσα κιλά είσαι;

"Στην ερώτηση πόσα κιλά είσαι, θα σου απαντήσω 34 χρονών.Μα είναι δυνατόν άνθρωπος να πιστέψει ότι μια γυναίκα θα του πει τα κιλά της;" είπε και έφαγε ένα ντόνατς. Μια γνωστή μου με έβαλε σε σκέψεις όσον αφορά στο φαγητό και στην εξωτερική εμφάνιση.Ομοίως παθούσα, με διάφορες αυξομειώσεις βάρους τα τελευταία χρόνια, μόλις που έχω καταφέρει να ισορροπήσω λίγο τους τελευταίους 30 μήνες."Έχω καλό μεταβολισμό, λέει η άλλη.Είμαι τυχερή" Κι εγώ ξέρω τα νούμερα του Τζόκερ της απαντώ. Όπου ακούς καλό μεταβολισμό-πέρα από εξαιρετικές περιπτώσεις-κράτα μικρό καλάθι. Πρόκειται για γυναίκες που υποφέρουν, γι αυτές που το βράδυ θα μασήσουν μαρούλι σαν κουνελάκια, γι αυτές που θα λιμοκτονήσουν όλη την εβδομάδα για να δείξουν μπροστά σου ότι τρώνε, γι αυτές που θα βάλουν ένα κιλό πιπέρι στο φαγητό τους για να μην τρώγεται.Λυπάμαι δεν ανήκω σ'αυτήν την κατηγορία.
Απ'την άλλη πλευρά υπάρχουν οι ορθορεξικές και οι ανορεξικές οι οποίες επιβιώνουν με καρπούς και ωμό λάδι και αν τις ρωτήσεις είναι πάντα φαγωμένες, σε βαθμό να σκάσουν. (βλ.Νανά Καραγιάννη.πρώην πανελίστρια, νυν ετοιμοθάνατη από ανορεξία.)
Η εικόνα που έχει καθείς για τον εαυτό του, έχει να κάνει με την παιδεία του και με την ψυχολογία του.Πόσες φορές δεν έχεις φάει του σκασμού και δε σε νοιάζει γιατί είσαι ευτυχισμένος, και πόσες άλλες έχεις τσιμπήσει μια σοκολατίτσα και νομίζεις ότι δε θα σου κάνει το παντελόνι σου;Δεν τον αγαπάς τον εαυτό σου για να του συμπεριφέρεσαι έτσι.Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι φτιαγμένοι για να είναι 45 κιλά, ούτε βέβαια για να είναι 80.Οπότε η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση.Το θέμα με τις δίαιτες και τις διατροφές είναι άλλου παπά ευαγγέλιο για το οποίο δεν είμαι αρμόδια να μιλήσω.Το μόνο που μπορώ να ομολογήσω είναι πως μια ισορροπημένη ψυχολογική κατάσταση βοηθάει να έχεις μια ισορροπημένη σωματική υγιεινή και παραπέρα μια καλύτερη υγεία.Δεν είμαστε όλοι μοντέλα, ούτε και θα γίνουμε.Να μην κάνουμε το φαγητό εμμονή προσπαθούμε.Το "είμαστε ο,τι τρώμε", έχει άμεσο πεδίο εφαρμογής στη ζωή σου, μην το ξεχνάς αυτό.Το φαγητό δεν είναι λύση στα προβλήματα, και στο λέω εγώ που έχω σαβουριάσει πίτσες ουκ ολίγες φορές.Το φαγητό είναι ευχαρίστηση αλλά δεν είναι λύση.Έχε στο νου σου ότι πρέπει να τρως για να ζεις κι όχι να ζεις για να τρως.
Έχω περάσει λοιπόν φάση που ήμουν 46 κιλά-τότε ο εαυτός μου μου άρεσε πάρα πολύ πρέπει να σου εξομολογηθώ, αλλά μόνο σε μένα και σε κανέναν άλλο- και ζούσα την ημέρα με ένα χυμό και κάτι κουλουράκια καρότου.Δεν έκανα εμετούς, δεν έγινα βουλιμική,νομίζω, αλλά κόντεψα να πάθω ανορεξία.Συνήλθα.Σε άλλη φάση έφτασα να είμαι 76 κιλά και να τρώω πιο πολύ κι από άντρα. Ούτε αυτό το λες ευτυχία.Τα έβαλα κάτω λοιπόν και είπα ότι καμιά από κείνες τις "μαύρες" περιόδους δε θέλω να με στοιχειώνει πια.Και τσουκου τσούκου με προσοχή και γυμναστική έφτασα σήμερα να μπορώ να τρώω τα πιτογυράκια μου αλλά και ονειρεύομαι ένα πιάτο βραστά κολοκυθάκια.Νομίζω βέβαια ότι έχει να κάνει και το γεγονός ότι είμαι πεισματάρα.Είπα δε μπορεί, δε θα σου περάσει καταραμένο λίπος, εγώ θα νικήσω.Αν το δείς σφαιρικά βέβαια, δεν έκανα δα και κανένα επίτευγμα ζωής.Το φυσιολογικό ψάχνω κι ελπίζω με τον καιρό να το βρω και να το διατηρήσω..για μένα.
Αν με ρωτήσεις σήμερα πόσα κιλά είσαι θα σου απαντήσω..29 χρονών..και όχι κλεισμένα. Τι; Δεν το πιστεύεις;

1 σχόλιο: