Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2011

Ξεσσαλονίκη.

Κάτι ήξεραν τα Ξύλινα Σπαθιά που ονόμασαν το τραγούδι τους έτσι.
Υπάρχουν άνθρωποι που αν τους ρωτήσεις για τα φοιτητικά τους χρόνια θα σου πουν ότι πέρασαν καλά, ότι διάβασαν, ότι έκαναν τις τρέλες τους, ότι τέλειωσε εν πάσι περιπτώσει αυτή η περίοδος και ότι το "μετά" είναι αυτό που τους απασχολεί.
Υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι-εγώ για παράδειγμα-που δε θέλουν να μιλήσουν για τα φοιτητικά τους χρόνια όχι γιατί δεν έχουν τι να πουν, αλλά αντιθέτως γιατί έχουν να διηγηθούν μια ολόκληρη ζωή.Χθες, με αφορμή ένα μήνυμα από μια φίλη μου..τη νονά ουσιαστικά αυτού του blog αφού εκείνη με φώναξε πρώτη φορά Stra (να σου υπενθυμίσω ότι το Στρα σημαίνει Στρ-ιμμένο Ά-ντερο) συνειδητοποίησα ότι μετά από τέσσερα χρόνια που έφυγα απ τη Θεσσαλονίκη μπορώ να μιλήσω για την περίοδο που με σχηματοποίησε.Σου εξηγώ ευθύς αμέσως.
Σεπτέμβριος 2000.Με μαμά και ξάδερφο ψάχναμε να βρούμε σπίτι.Ένα σπίτι που θα γέμιζε με όνειρα, τσακωμούς, έρωτες, αυπνίες, βαρεμάρα, σαπίλα, και μια αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού.Συγκατοίκησα με τον ξάδερφό μου για τέσσερα χρόνια και οφείλω να σου πω ότι καλύτερα με αγόρι γιατί με κορίτσι θα γινόμασταν από δυο χωριά χωριάτισσες στην πορεία.Θυμάμαι σαν σήμερα την πρώτη μέρα που μας άφησαν οι γονείς μόνους μας να ξεκινήσουμε εκεί τη ζωή μας.Μυρίζει ακόμη ο αέρας του Σεπτεμβρίου (με λίγη βρώμα απ το Θερμαικό) στο σπίτι στην Υφανέτ.Θυμάμαι ακόμη το λεωφορείο 12 Κάτω τούμπα-Σιδηροδρομικός Σταθμός όπως επίσης και την Αθηνά τη φαρμακοποιό που σε κάθε μου υποτιθέμενη ασθένεια έτρεχα να με συμβουλέψει.
Έπειτα ήρθαν οι πρώτες μέρες στη Νομική..εγώ ένα μικρό βλαχαδερό επαρχιωτάκι, κι ένα τεράστιο κτήριο που για πολλά χρόνια μετά εξακολουθούσα να χάνομαι.Καινούρια πρόσωπα, η Δήμητρα, η Ηρώ, η Έλλη, ο Στάθης, ο Αποστόλης..Η παρέα του πανεπιστημίου.Και στη συνέχεια όλοι αυτοί έγιναν η Γιούλη Η Ελβίνα, ο Νίκος, Η Κάτια, η Ζέφη, ο Μάκης, η Φώφη..και ορισμένοι απ αυτούς άλλαξαν κι έγιναν ο Κωστής, Ο Δημήτρης, η Μυρτώ η Ματίνα και μετά η Βανέσα, η Μήτσα κ.ο.κ. Όλοι αυτοί υπήρξαν φίλοι μου και πολύ δικοί μου άνθρωποι, καθένας με το δικό του τρόπο φυσικά, και με πολλούς αυτούς μίλησα χθες, θα μιλήσω αύριο.. θα τους δω μεθαύριο.Μπορεί η αναφορά ονομάτων να είναι για κάποιους κουραστική και περιττή.Για μένα είναι απαραίτητη.
Με όλους αυτούς και συμπληρωματικά με άλλους πολλούς,πηγαίναμε ατέλειωτες βόλτες στην Τσιμισκή τα βράδια του Μαγιού, υπήρξαμε μαϊντανοί στα γνωστά στέκια της πόλης, κοιμόμασταν στις 9το βράδυ για να ξυπνήσουμε στις 2 τα ξημερώματα και να βγούμε, μαζευόμασταν όλοι μαζί σε σπίτια μέχρι να μπει το επόμενο βδομαδιάτικο, βάζαμε όλοι μαζί τη βενζίνη για να πάμε το καλοκαίρι στη Χαλκιδική, παρακολουθούσαμε όλοι μαζί το γκόμενο που μπορεί να ήθελε κάποια και μετά μαζευόμασταν και συζητούσαμε ώρες ατέλειωτες γιατί σου είπε αυτό..τί να εννοούσε μ'εκείνο κτλ κτλ.
Είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που μέσα σε μικρές διαδρομές σου έδειξαν το παρακάτω και δε σ'άφησαν μόνο σου.Και είναι και όλοι αυτοί που δε μπόρεσες να τους πεις πόσο τους αγαπάς και πόσο σου λείπουν σήμερα.Πόσο θα 'θελες να πάτε στο Ολύμπιον και πάλι, στο Casa, στον Αρμενιστή, στο Deca, στο φουαγιέ της Νομικής για τα πάρτυ, στο Πολυτεχνείο για τις μεταμεσονύχτιες προβολές.Είναι όλοι αυτοί που και να θες δε μπορείς να τους ξεχάσεις.Έχουν γίνει τατουάζ στις αναμνήσεις σου γιατί τότε υπήρξαν η οικογένειά σου.Είναι άλλο το δέσιμο, τί να σου λέω τώρα.
Η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη, για να επανέλθω, που σε κάνει να ερωτευτείς και να την ερωτευτείς. Αποκτάς δεσμούς οι οποίοι δεν κόβονται.Σηκώνεσαι και φεύγεις επειδή τη βαρέθηκες και το επόμενο λεπτό την έχεις επιθυμήσει πάλι.Κλείνεις την πόρτα πίσω σου και αμέσως σου χει ανοίξει το παράθυρο.Είναι εκεί για να σου υπενθυμίζει ότι και καλά να μην πάνε τα πράγματα έχεις πάντα μια ευκαιρία να επιστρέψεις.Σπουδαίο πράγμα να νιώθεις έτσι για ένα μέρος.Σπουδαίο πράγμα  να έχεις αφήσει ένα κομμάτι της ζωής σου εκεί.
Αν μου λεγες αν θέλω να ξαναγυρίσω μόνιμα εκεί θα σου έλεγα με βεβαιότητα "όχι".Αν λάβω υπόψιν μου όμως τη φράση "Home is, where your heart is", τότε θα πρέπει να ξέρεις ότι δεν έφυγα ποτέ.Κι ούτε πρόκειται.


2 σχόλια:

  1. Σεπτεμβριος 2000...εψαχνα σπιτι...

    ΠΑΜΑΚ, Ιπποδρομιου μεταχειρισμενα στο Αlternative, 12 σταση παπαφη, Elvis, Στοα, Θερμαικος, Local, Jazz δισκοι στον οροφο της Αριστοτελους...(μετα ηρθε και το Metropolis,
    Joint στην Αγ.Σοφιας, Φτηνα Τσιγαρα Ρενος Χαραλαμπιδης, Στεφανος Τσιτσοπουλος COOL κ μετα SOUL, 88miso, Ντερλικατεσεν, ......

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μόνο η θεσσαλονίκη μπορεί να σου χαρίσει αυτές τις ατέλειωτες στιγμές που δε θα φύγουν ποτέ από το μυαλό σου...αυτό το άρωμα που νιώθεις με το που πλησιάζεις στην είσοδο της πόλης, λες και όλα έιναι γυρισμός και ο γυρισμός σου είναι πάντα εκεί...μου εδειξες εικόνες γνώριμες και θα προσθέσω τις υπέροχες βόλτες στην παραλία κάποια απογεύματα,τον καφέ στο λολ και τον καφεναι, τη barώδο και τη φωνή του αετόπουλου κΑι όλα αυτά που κρατάν ανεξίτηλα τα φοιτητικά μου χρόνια....

    ΑπάντησηΔιαγραφή